Verrassing!!!!

Ha Esther,
Herfstvakantie in Londen.
Stralende zon, koffie bij de Starbucks op het terras, wandelen en kijken, ruiken en onze hoofden vullen met alles wat anders is. ’s Nachts met z’n vijven op een vierpersoonskamer. Ik werd wakker diep in de nacht door de geluiden van de grote stad en om me heen sliep alles wat me het liefst is en ik dacht: dit moment mag eeuwig duren.
Terug naar huis. Na weken klussen is de hele bovenverdieping fris, strak en helder.
Er was nog een aandachtspuntje, de deuren die vol stickers zaten waaraan je het verloop van de kinderjaren kon aflezen, Teletubbies, Harry Potter, Disney en souvenirs als deurhangers uit hotels, met meters plakband vastgeplakt.
Dat moest eraf, besloot ik, het leek groezelig en vies in dat stralende halletje.
Op internet had ik gelezen dat blanke lampenolie het beste werkt.
Dat bleek ook zo te zijn, maar pas bij het allerlaatste laagje, als je alle andere stukjes kleverig papier met je nagels eraf gekrabd had.
Wat een k-klus!
Na een kwartiertje had ik al helemaal geen zin meer. Ik bedacht er dan maar grote posters overheen te plakken. Ik liep naar beneden en ging aan tafel zitten met dampende koffie.
Ik keek naar Ebel.
Als ik iets niet heb, dan is het geduld. Ik ben snel en slordig.
Door Ebel heb ik geleerd dat niet alles snel en slordig kan, dat dingen soms heel langzaam en heel zorgvuldig moeten.
Ik keek nog eens naar Ebel.
Toen liep ik weer naar boven.
Ik heb nu helemaal geen nagels meer en het hele huis ruikt naar lampolie.
Maar alle deuren boven zijn brandschoon.
Het koste me twee en een half uur en ik moest langzaam en zorgvuldig werken.
En toen het klaar was, was ik heel erg tevreden. Ik liep naar Ebel en knuffelde hem.
‘Dankzij jou kan ik zoiets nu doen,’zei ik. ‘Ik leer elke dag van je.’
Ebel keek met zijn zachte groene ogen naar me, hij snapte er duidelijk niets van, maar gaf me een grote kus.
En dan nog even iets, we gaan onze grenzen opengooien. We hebben leuke plannen en iedereen moet ons blog blijven volgen en links en rechts aanbevelen, want de komende weken gaan we de lezers verrassen!

He Willemien,
“Geduld is een schone zaak”.
De laatste tijd krijg ik steeds vaker het compliment dat ik zo geduldig ben.
In essentie hebben ze gelijk.
Ik ben best geduldig, kan veel hebben en mijn “kookpunt” is echt pas ruim boven de honderd graden.
Die kwaliteit had ik al, alleen is die ietwat uitvergroot door het hebben van een zoon als Joris.
Met Joris ben ik mega-geduldig geworden, tenminste, meestal.
Wel zo eerlijk om erbij te zeggen dat mijn geduld met name erg groot als er andere mensen bij zijn.
Dan heb ik vaak geen zin in de confrontatie met Joris en vooral geen zin in het gevecht dat soms kan volgen.
Ik lijk dan erg geduldig maar van binnen ben ik onrustig.
Ik krop mijn geduld dus soms een beetje op en dat heeft af en toe een flinke uitbarsting tot gevolg.
Het is de laatste dag van de herfstvakantie.
We luieren wat binnen, heel lang in de pyjama.
Eigenlijk zou ik op moeten ruimen (wat ben ik jaloers als jij het hebt over je frisse, strakke en heldere bovenverdieping!!) maar ik heb geen zin.
Sophie kijkt tv, ik kijk mee en computer wat en Joris draalt er wat tussendoor.
Af en toe gaat hij naar boven, blijft een tijdje weg en komt weer beneden. Ik weet dat ik eigenlijk zou moeten kijken wat hij daar doet maar ik zit zo lekker. En ik moet hem ook laten gaan…………..loslaten en vertrouwen.
Stom, stom, stom!!
Als ik op de zolder kom liggen daar al zijn blaadjes, boekjes, stiften, stickers, knuffels op een grote berg. Sommige dingen zijn kapot gescheurd of uit elkaar gehaald. Sommige dingen liggen er gewoon wat verloren bij.
Joris staat er zelf ook wat verloren bij.
Hij kijkt me aan met grote bruine ogen. Ik voel zo’n uitbarsting komen maar ik slik hem in.
“Wat doe jij nou?”, vraag ik hem met een zo neutraal mogelijke stem.
“Ik maak een kantoortje”, zegt hij. “Daar kan ik dan werken als jij op nog op bed ligt”.
Ik kijk hem aan. En dan moet ik lachen.
Hij aan het werken als ik op bed lig…………….. a wish come true!!
Ik kijk Joris nog eens goed aan en geef hem een dikke knuffel.
Hij blijft me verrassen, die Joris.
“Da’s een goed idee”, zeg ik.
Samen met hem doe ik alle spullen in het bureau-tje en maken we er een mooie werkplek van.
Met Joris kwam er extra geduld in mijn leven. Maar ook extra humor. Ik moet soms zo vreselijk om hem lachen.
Hij kan zo onverwacht uit de hoek komen en me soms ineens zo verrassen. Ik geniet daar echt van.
En wij, wij gaan ook eens wat onverwachts doen, we gooien de grenzen open en gaan ook zorgen voor leuke verrassingen hier op ons blog.
Net als die zoon van mij bij mij thuis doet.
Aristoteles zei ooit : “Het geheim van humor is verrassing”. En zo is het maar net!!!