Vreemdgaan

He Esther,
Ons blog is bijna jarig.
Het wordt binnenkort een jaar oud.
In een jaar tijd is het een volwassen blog geworden dat zelfs is uitgegroeid tot een heus boek.
We mogen echt trots zijn op hoe ons blogje een blog werd.
Ons boek is uit, we zijn er blij mee en we zijn er trots op.
Er komen veel mooie mailtjes, van mensen die de situaties in onze blogs herkennen maar ook van mensen voor wie werelden open gaan.
Het kriebelt een beetje bij mij.
Ik heb zin om iets te doen met ons blog.
Het nog wat groter te laten groeien.
Ik heb daar nu eenmaal snel last van. Dat is soms maar goed ook.
Bij Ebel heb ik ook altijd die kriebels gehad, en die heb ik tot op de dag van vandaag.
Als hij iets nieuws doet of leert, dan krijg ik meteen zin om daar weer iets aan toe te voegen en zo hebben we al heel wat stappen gezet die ons door velen als onmogelijk waren afgeschilderd.
Ik heb zin om iets aan ons blog toe te voegen.
Vanochtend opende ik een mailtje van Claudia.
Ik ken Claudia niet, maar ik weet al heel veel van haar.
Ze is een collega-moeder zonder grenzen.
Ze vertelt in haar mailtje over haar gezin, over haar zorgintensieve kind.
En dan nodigt ze ons nog snel even uit om met z’n vijven te komen eten in Tilburg.
Niet bepaald een prototype dus van de uitgeputte en overbelaste moeder.
Ik heb zin om Claudia te vragen eens te schrijven op ons blog van Moeders zonder Grenzen.
Ik ben benieuwd wat ze verder te vertellen heeft en ik ben benieuwd naar jouw reactie op haar blog.
Wat vind je ervan.
Zullen we onze grenzen eens opengooien?

He Willemien,
Goh, 1 jaar oud……
Gaat het net zoals bij kinderen? Wat zeggen ze dan altijd? “Geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot!”.
Een beetje gaat dat wel op vrees ik, want nu is “ons blogje”een boek, dat kun je dus wel groot noemen.
Ik geniet nog steeds van onze kleine blogjes hier…….. die inmiddels inderdaad ook opgegroeid zijn tot bloggen.
Kleine blogjes worden groot……….
Ook weet ik dat we anderen er steeds meer mee helpen en (h)erkenning geven.
Dat blijkt wel gezien alle reacties.
De grenzen opengooien dus!!
En toch voelt het een beetje aan alsof je voorstelt om vreemd te gaan.
Gek he?!
We zijn een beetje een liefdeskoppel geweest het afgelopen jaar.
Vele ups en een paar downs maar we vonden elkaar iedere keer weer.
Zoals dat in een goede relatie ook hoort te gaan.
Ik heb ook meerdere “moeders zonder grenzen”ontdekt en merk dat ik ook grenzen overga!
Dat gaat eigenlijk helemaal vanzelf.
Als je eenmaal zo’n gemeenschappelijke deler hebt, een raar kind, gaat de rest vanzelf.
Dat ging bij ons ook zo en door ons blog en door ons boek nodigen we als vanzelf al meer mensen uit.
“Join the club”, lijken we soms uit te schreeuwen.
En ik denk dat het inderdaad tijd is om dat te gaan doen.
Er lijkt een enorme behoefte te zijn aan lotgenoten. En wie zijn wij om dat niet te bemoedigen.
Was dat niet ons doel?!
En er is nog een reden.
Ik las namelijk een blog van Elise.
Humor, liefde en soms diezelfde onmacht straalt er vanaf. En, gaan we weer, zo herkenbaar!!
Ook wij zijn gaan mailen.Voorzichtig nog.
En ik heb haar gevraagd. En zij wil.
Ook ik ben nu dus vreemd gegaan.
Ons blog is er klaar voor en wij zijn er klaar voor.
We gaan die grenzen opengooien!!!