He Willemien,
Ik weet niet wat er met me aan de hand is.
Nederland is tropisch warm, het is weekend dus, juist ik, ik zou me in mijn element moeten voelen met die vrijheid en die verzengende hitte……
En toch is dat niet zo.
Er hangt hier in huis “iets in de lucht”.
Sophie en ik zitten elkaar constant in de haren.
Ik voel dat ik haar veel te veel op de nek zit en ik kan het toch niet laten.
Zij is grenzen aan het ontdekken (ik dacht toch echt dat we die fase al doorlopen hadden, maar nee!) en ik ben weer grenzen aan het maken.
Joris heeft buien.
Hij gaat van engelachtig lief naar zenuwslopend claimend.
De dag begint rustig.
Gordijnen dicht en in huis is het lekker koel.
Ik trek een flodderjurkje aan en zet een lekkere bak koffie.
Langzaam worden we allemaal wakker, lekker hangend op de bank, kijkend naar de suffe tv.
Na de koffie trek ik de gordijnen opzij, sla de tuindeuren open en ik begroet de zon.
HeerlijK!
Het badje in de tuin staat al klaar om te vullen.
Sophie heeft het echter te warm en blijft voor de tv hangen.
Joris lummelt en kan zijn draai niet vinden.
Ik word van allebei kriegelig.
Ik wilde in mijn flodderjurkje zo graag een dagje “tuinen”. Lekker in en om het badje, af en toe een lekker koel glas drinken en verder niets.
Maar dat gaat niet lukken.
Sophie de verveling straalt van haar hoofd af. Ze duikt steeds voor de tv in dat koele huis en dat irriteert mij weer.
Joris lummelt nog steeds, veel te dicht, om mij heen.
Telefoon.
Een vriendinnetje van Sophie. Of ze komt spelen.
Sophie blij.
Dat is er in ieder geval al 1 die blij is.
Ik moet me nu dus aankleden, had ik geen zin in. Ik moet gaan fietsen, wilde ik niet. Ik moet het flodderjurkje uit en de lippenstift op. Daar had ik nou net geen zin in!!
Sophie en ik botsen weer. Voor de zoveelste keer.
Hoe fout kan een zonnige zondag gaan.
Maar we fietsen weg.
De wind in de haren doet ons eigenlijk wel goed. Sophie zit achterop en ik pak haar hand.
In stilte maken we het weer goed met elkaar!
Joris fietst voor ons uit.
Sophie en vriendin rennen de tuin in van vriendin.
Joris en ik fietsen weer naar huis.
Daar zit ik nu.
Een 12 –jarige, piemelnaakte jongen is in de weer met emmers water, bakken water, knuffelhonden, doekjes, knijpers en waslijnen en ik lees een boekje.
Het flodderjurkje heb ik inmiddels alweer aan en de lippenstift is vervaagd.
We gaan zo op de fiets Sophie weer ophalen, dat flodderjurkje houd ik gewoon aan, die lippenstift blijft eraf en dan rijden we meteen door naar de ijsboer.
Zo’n mislukte-toch-nog-goed-gekomen-dag verdient een ijsje!!
En weet je, dat wat hier in huis “in de lucht hangt”dat vertel ik je een volgende keer.
Want dat is weer een heel ander verhaal!!
Ha Esther,
Een van mijn grote liefdes is het lezen van thrillers, liefst Engelstalig.
Ik ben zo dol op suspense, maar ook zo ongeduldig.
Vaak kan ik me niet beheersen en scan ik stiekem de laatste bladzijde.
Vals dus van je om me in spanning te laten over wat er in de lucht hangt.
Ik zoek maar even afleiding omdat ik je ook wel iets heel moois te vertellen heb.
Ebel heeft namelijk goede weken.
De zomerzon lijkt hem altijd een grote impuls te geven.
Soms vraag ik me af of we toch niet moeten gaan emigreren naar zo’n zonnig en warm eiland.
Jij weet heel goed waar ik het over heb.
Vanochtend knalde de zon ons huis binnen.
Frances, Robbert en Bob sliepen uit.
Ebel en ik niet, we werden door de zon gelokt alsof we twee vogeltjes zijn.
Zo fietsen we ’s ochtends vroeg al naar de supermarkt voor allemaal lekker makkelijk zomer-eten.
Ebel zingt.
We zetten onze fietsen neer, Ebel pakt een kar, levert de flessen in, kijkt om en lacht naar me.
Er is een nieuw soort scansysteem in de winkel.
Voor veel mensen best lastig.
Niet voor mijn –zwaar verstandelijk gehandicapte – Ebel.
Die heeft het in een keer- zoals zo veel -door.
Hij laadt alles efficiënt en snel in, we staan zo weer buiten.
Ebel brengt de kar weg, vergeet het muntje niet, zoals een tijdje geleden nog het geval was. Hij komt terug en zet de boodschappen zo op de fiets dat ze er onderweg niet afkukelen.
Slim, snel en toch ook rustig.
Een gewone jongen van vijftien.
Bijna dan.
Ebel ziet een soort klein paaltje. Hij lacht naar me, loopt erheen en klimt erop.
‘Merlijn de tovenaar,’zegt hij.
Ik moet er meteen om lachen, in die film staat die tovenaar inderdaad op precies zo’n paaltje.
Ebel staat erop, heft een denkbeeldige dirigeerstok in zijn hand.
Hij gaat op zijn tenen op het paaltje staan en dirigeert zijn onzichtbare orkest.
Hij zingt mee met zijn schorre puberstem.
Hij doet het zo goed, ik moet heel hard lachen.
Iedereen kijkt naar ons.
Dit keer lacht iedereen mee.
Ebels stapt van het paaltje af, stapt op zijn fiets en rijdt voor me uit.
Ik bedenk de vreemdste gedachte ooit.
Nooit had ik in al die jaren kunnen denken dat ik dit ooit zou denken
De zon schijnt warm op mijn hoofd met daarin die bijzondere gedachte:
Ebel, je moet wel altijd een beetje raar blijven, anders is ons leven nooit meer zo leuk als nu!
maandag 28 juni 2010
dinsdag 22 juni 2010
Stenen op je pad
Ha Esther,
Gisteren kreeg ik een mailtje waar ik verdrietig van werd. Het was een mailtje van een collega moeder zonder grens en ze beschreef hoe ze in de komende week een aantal verdrietige dingen herdenkt waaronder het feit dat haar oudste zoon tien jaar geleden zwaar gehandicapt bleek.
Het hakte er wel zo in, dat korte mailtje!
Eigenlijk doen we dat immers nooit, wij moeders van bijzondere kinderen. We zijn er helemaal in getraind om altijd de zonzijde te zoeken, de kleine overwinningen te benoemen, een paar keer diep adem te halen en verder te gaan.
Ook jij en ik vinden elkaar daar in altijd feilloos. Jij met je lippenstift, ik met mijn hoge hakken, onze wapenuitrustingen in een leven waarin we weerbaar moeten zijn.
Na dat mailtje, waar uit een paar korte regels zoveel verdriet sprak, leek het net alsof ik door haar woorden het gordijn voor mijn eigen goed verstopte verdriet voelde wegschuiven. Het golfde gewoon over me heen. Zelfs na een lange nacht van diepe slaap heb ik het gordijn nog niet weer dicht.
Dit keer heb ik niet eens zin om te vloeken of te schreeuwen.
Dit keer heb ik zin om in een hoekje heel lang en heel intens te huilen van verdriet.
Mijn tranen zouden natuurlijk voor mezelf zijn, maar ook voor de dappere mensen om me heen.
Het zou een bad van tranen worden voor Moeders zonder Grenzen.
Terwijl ik deze verdrietige woorden opschrijf, zucht de hond van geluk.
Hij vindt niets fijner dan samen te schrijven.
Ook een van de katten heeft zich in het mandje met belangrijke papier genesteld.
En de zon schijnt naar binnen.
Ik kan niet anders.
Ik voel het gordijn bewegen, alsof het door een onzichtbare hand beroerd wordt.
Ik bedenk ineens iets anders.
Op radio een sprak afgelopen zaterdag een mevrouw over familierelaties, gezinnen en alles daar om heen.
Ze vertelde dat onverwerkt verdriet, onuitgesproken issues, onvervulde wensen en moeilijke perioden in families onvermijdbaar zijn.
Het is maar wat je er mee doet.
Toen vergeleek ze alle zorgen, teleurstellingen, al het verdriet en de eventuele mislukte relaties met stenen die je achterlaat op je weg.
Je laat altijd stenen achter, zei ze. Maar als je zelf een paar van de zwaarste stenen meesleept, laat je kiezelsteentjes achter. Als je ze niet meeneemt, blijven ze liggen en dan struikelen je kinderen er later over.
Ik vond dat zo mooi gezegd.
Wij proberen de zwaarste stenen op onze rug te nemen, vaak lachend en soms hard huilend. We sjouwen als ezels. En natuurlijk laten we ook stenen achter, maar die geven we allemaal de vorm van een hart, zoals straks op de voorkant van ons boek. Als onze kinderen daar laten hun tenen tegen stoten, zullen ze even boos zijn, maar dan kijken ze en zien ze welke vorm we die stenen hebben gegeven.
De voorkant met de zware stenen die ondersteund worden door de hartvormige stenen, is gemaakt door de vrouw over wie het begin van dit blog ging.
Geen wonder toch dat zij ons beeld meteen wist te vangen?!
He Willemien,
Over stenen gesproken.
Ik had laatst een coachingsgesprek.
Dat is op zich weer een heel ander verhaal. Wat is het heerlijk om eens even met iemand te “sparren”en dingen uit te spreken die je wel weet maar waar je je misschien nog niet bewust van bent, totdat je ze uitspreekt…..
Lekkere koffie erbij en gewoon kletsen over jezelf en alles wat daarbij hoort.
En dat is in mijn geval best veel.
Onderweg ben ik ook wat dingen verloren.
We hebben het onder andere over de ballast van het verleden, de invloed daarvan op je toekomst,wat je met je meedraagt en vooral ook hoe je dat met je meedraagt.
Poeh, een mond vol denk je maar het werd me daar visueel heel duidelijk gemaakt.
Mijn leven……..
Ik was de asbak, de ander was de kaars.
Zij zette ons neer op tafel.
Achter mij lagen allemaal kleine, mooie, ronde kiezeltjes.
De een wat groter, de ander wat kleiner.
Een rij van steentjes die van alles symboliseerden.
Achter die ander lag een grillige, grote, zware rots, zwart.
Door alleen al te kijken naar mijzelf (die asbak, weet je nog) met die kleine kiezeltjes achter me realiseerde ik me dat ik obstakels op mijn weg heb, mijn leven hobbelig verloopt maar ik kan het aan.
Kiezel voor kiezel maar het lukt.
Toen ik naar die ander keek (die kaars, weet je nog) kreeg ik het warm. Ik voelde medelijden en zag vooral “de last”.
Het klinkt allemaal erg vaag maar het was op dat moment ineens eigenlijk zo duidelijk!
Het is precies zoals die mevrouw van de radio zegt “je laat altijd stenen achter”……
Het is maar wat je ermee doet.
Ik was verleden week bedroefd.
Ik kan niet eens precies zeggen waarom.
Het was een soort melancholisch gevoel. Je weet dat ik iets heb met die Dikke van Dale en dus zoek ik het maar weer eens op:
zwaarmoedig
depri, droefgeestig, droevig, landerig, melancholiek, melancholisch, somber, terneergeslagen, tobberig, treurig, verdrietig, zwaar op de hand, zwartgallig
melancholiek depressief, droefgeestig, melancholisch, mistroostig, treurig, verdrietig, weemoedig, zwaarmoedig, zwartgallig
droefgeestig
bedrukt, droef, melancholiek, melancholisch, morose, neerslachtig, somber, zwaarmoedig
Jee, daar zou ik melancholisch van worden.
Het is een woord dat helemaal niet bij me past.
Het is een beschrijving die helemaal niet bij me past.
Maar soms, soms geef ik er toch even aan toe.
De lippenstift blijft in de tas, de gordijnen blijven dicht en ik haal diep adem en huil.
Dan vind ik mijzelf en al die andere Moeders Zonder Grenzen echt zielig en dan ben ik bedroefd.
Lang duurt dat nooit, dat kan ook niet.
De kiezel is weer gelegd en ik ga verder.
Ik stap in de auto en rijd naar de Intratuin.
De zon schijnt inmiddels en ik heb de lippenstift alweer op.
Ik loop, daar aangekomen, naar buiten.
Daar staan grote manden gevuld met stenen.
Grote stenen en kleine stenen.
Ik zoek 2 grote, grillige stenen uit. Ze zijn zwaar, meer dan 2 kan ik er ook niet tillen.
Thuis pak ik de witte verf en schilder op de stenen 2 grote witte harten.
Die steen liggen nu in de voortuin, op tafel.
En iedere keer als ik er langs loop denk ik: “het is maar wat je ermee doet”…..
En volgens mij doen jij, ik, die collega van je en die mevrouw van de radio precies het goede.
We pakken de steen op en veranderen ze in harten…………., leggen ze neer, en gaan weer door.
Op zoek naar weer een nieuw hart………
hart bodem, essentie, grond, hoofdpunt, hoofdzaak, kernpunt, kwintessens, spil, substantie, wezen, zwaartepunt
hart centrum, het binnenste, kern, middelpunt, midden
hart binnenste, gemoed, gevoel, innerlijk, ziel
hart hartspier, hert, rikketik, tikker
hart genegenheid, gezindheid, liefde
hart boezem, borst
hart lef, moed
Kijk, en dat past toch weer meer bij ons………… met lippenstift en hakker erbij!!!
Gisteren kreeg ik een mailtje waar ik verdrietig van werd. Het was een mailtje van een collega moeder zonder grens en ze beschreef hoe ze in de komende week een aantal verdrietige dingen herdenkt waaronder het feit dat haar oudste zoon tien jaar geleden zwaar gehandicapt bleek.
Het hakte er wel zo in, dat korte mailtje!
Eigenlijk doen we dat immers nooit, wij moeders van bijzondere kinderen. We zijn er helemaal in getraind om altijd de zonzijde te zoeken, de kleine overwinningen te benoemen, een paar keer diep adem te halen en verder te gaan.
Ook jij en ik vinden elkaar daar in altijd feilloos. Jij met je lippenstift, ik met mijn hoge hakken, onze wapenuitrustingen in een leven waarin we weerbaar moeten zijn.
Na dat mailtje, waar uit een paar korte regels zoveel verdriet sprak, leek het net alsof ik door haar woorden het gordijn voor mijn eigen goed verstopte verdriet voelde wegschuiven. Het golfde gewoon over me heen. Zelfs na een lange nacht van diepe slaap heb ik het gordijn nog niet weer dicht.
Dit keer heb ik niet eens zin om te vloeken of te schreeuwen.
Dit keer heb ik zin om in een hoekje heel lang en heel intens te huilen van verdriet.
Mijn tranen zouden natuurlijk voor mezelf zijn, maar ook voor de dappere mensen om me heen.
Het zou een bad van tranen worden voor Moeders zonder Grenzen.
Terwijl ik deze verdrietige woorden opschrijf, zucht de hond van geluk.
Hij vindt niets fijner dan samen te schrijven.
Ook een van de katten heeft zich in het mandje met belangrijke papier genesteld.
En de zon schijnt naar binnen.
Ik kan niet anders.
Ik voel het gordijn bewegen, alsof het door een onzichtbare hand beroerd wordt.
Ik bedenk ineens iets anders.
Op radio een sprak afgelopen zaterdag een mevrouw over familierelaties, gezinnen en alles daar om heen.
Ze vertelde dat onverwerkt verdriet, onuitgesproken issues, onvervulde wensen en moeilijke perioden in families onvermijdbaar zijn.
Het is maar wat je er mee doet.
Toen vergeleek ze alle zorgen, teleurstellingen, al het verdriet en de eventuele mislukte relaties met stenen die je achterlaat op je weg.
Je laat altijd stenen achter, zei ze. Maar als je zelf een paar van de zwaarste stenen meesleept, laat je kiezelsteentjes achter. Als je ze niet meeneemt, blijven ze liggen en dan struikelen je kinderen er later over.
Ik vond dat zo mooi gezegd.
Wij proberen de zwaarste stenen op onze rug te nemen, vaak lachend en soms hard huilend. We sjouwen als ezels. En natuurlijk laten we ook stenen achter, maar die geven we allemaal de vorm van een hart, zoals straks op de voorkant van ons boek. Als onze kinderen daar laten hun tenen tegen stoten, zullen ze even boos zijn, maar dan kijken ze en zien ze welke vorm we die stenen hebben gegeven.
De voorkant met de zware stenen die ondersteund worden door de hartvormige stenen, is gemaakt door de vrouw over wie het begin van dit blog ging.
Geen wonder toch dat zij ons beeld meteen wist te vangen?!
He Willemien,
Over stenen gesproken.
Ik had laatst een coachingsgesprek.
Dat is op zich weer een heel ander verhaal. Wat is het heerlijk om eens even met iemand te “sparren”en dingen uit te spreken die je wel weet maar waar je je misschien nog niet bewust van bent, totdat je ze uitspreekt…..
Lekkere koffie erbij en gewoon kletsen over jezelf en alles wat daarbij hoort.
En dat is in mijn geval best veel.
Onderweg ben ik ook wat dingen verloren.
We hebben het onder andere over de ballast van het verleden, de invloed daarvan op je toekomst,wat je met je meedraagt en vooral ook hoe je dat met je meedraagt.
Poeh, een mond vol denk je maar het werd me daar visueel heel duidelijk gemaakt.
Mijn leven……..
Ik was de asbak, de ander was de kaars.
Zij zette ons neer op tafel.
Achter mij lagen allemaal kleine, mooie, ronde kiezeltjes.
De een wat groter, de ander wat kleiner.
Een rij van steentjes die van alles symboliseerden.
Achter die ander lag een grillige, grote, zware rots, zwart.
Door alleen al te kijken naar mijzelf (die asbak, weet je nog) met die kleine kiezeltjes achter me realiseerde ik me dat ik obstakels op mijn weg heb, mijn leven hobbelig verloopt maar ik kan het aan.
Kiezel voor kiezel maar het lukt.
Toen ik naar die ander keek (die kaars, weet je nog) kreeg ik het warm. Ik voelde medelijden en zag vooral “de last”.
Het klinkt allemaal erg vaag maar het was op dat moment ineens eigenlijk zo duidelijk!
Het is precies zoals die mevrouw van de radio zegt “je laat altijd stenen achter”……
Het is maar wat je ermee doet.
Ik was verleden week bedroefd.
Ik kan niet eens precies zeggen waarom.
Het was een soort melancholisch gevoel. Je weet dat ik iets heb met die Dikke van Dale en dus zoek ik het maar weer eens op:
zwaarmoedig
depri, droefgeestig, droevig, landerig, melancholiek, melancholisch, somber, terneergeslagen, tobberig, treurig, verdrietig, zwaar op de hand, zwartgallig
melancholiek depressief, droefgeestig, melancholisch, mistroostig, treurig, verdrietig, weemoedig, zwaarmoedig, zwartgallig
droefgeestig
bedrukt, droef, melancholiek, melancholisch, morose, neerslachtig, somber, zwaarmoedig
Jee, daar zou ik melancholisch van worden.
Het is een woord dat helemaal niet bij me past.
Het is een beschrijving die helemaal niet bij me past.
Maar soms, soms geef ik er toch even aan toe.
De lippenstift blijft in de tas, de gordijnen blijven dicht en ik haal diep adem en huil.
Dan vind ik mijzelf en al die andere Moeders Zonder Grenzen echt zielig en dan ben ik bedroefd.
Lang duurt dat nooit, dat kan ook niet.
De kiezel is weer gelegd en ik ga verder.
Ik stap in de auto en rijd naar de Intratuin.
De zon schijnt inmiddels en ik heb de lippenstift alweer op.
Ik loop, daar aangekomen, naar buiten.
Daar staan grote manden gevuld met stenen.
Grote stenen en kleine stenen.
Ik zoek 2 grote, grillige stenen uit. Ze zijn zwaar, meer dan 2 kan ik er ook niet tillen.
Thuis pak ik de witte verf en schilder op de stenen 2 grote witte harten.
Die steen liggen nu in de voortuin, op tafel.
En iedere keer als ik er langs loop denk ik: “het is maar wat je ermee doet”…..
En volgens mij doen jij, ik, die collega van je en die mevrouw van de radio precies het goede.
We pakken de steen op en veranderen ze in harten…………., leggen ze neer, en gaan weer door.
Op zoek naar weer een nieuw hart………
hart bodem, essentie, grond, hoofdpunt, hoofdzaak, kernpunt, kwintessens, spil, substantie, wezen, zwaartepunt
hart centrum, het binnenste, kern, middelpunt, midden
hart binnenste, gemoed, gevoel, innerlijk, ziel
hart hartspier, hert, rikketik, tikker
hart genegenheid, gezindheid, liefde
hart boezem, borst
hart lef, moed
Kijk, en dat past toch weer meer bij ons………… met lippenstift en hakker erbij!!!
maandag 14 juni 2010
Oranje
He Esther,
Bij mij hangen twee oranje lampen buiten. In de schuur heb ik een ding dat heel erg hard Ole Ole Ole Ole, kan doen en ik heb bij de Action weer een stapel oranje t shirts aangeschaft.
Ik ben er klaar voor!
Ik ben dol op voetbal.
Ik kan wel meedoen met zo’n rare quiz over voetbal, ik weet echt de meest rare dingen nog.
Nu zou je denken dat zulk enthousiasme aanstekelijk zou zijn, maar nee.
Bob vindt voetbal kijken vreselijk. Als hij een keer meekijkt, blijf je aan zijn rug zien dat hij er niets aan vindt en op het laatst kijk ik dan meer naar die rug dan naar de tv.
Frances vindt het wel leuk, maar het is geen Gossip Girl of 90210.
Robbert wil altijd wel zijn best doen voor iedereen dus hij roept hard dat hij het erg gezellig vindt om met mij voetbal te kijken, maar na enkele minuten verraden de piepjes van zijn nintendo dat hij eigenlijk iets anders doet.
Ebel weet niet eens waar het over gaat.
De wereld begrijpen is voor hem complex genoeg. Twee keer elf man die een bal in een netje willen schoppen, dat is niet een beetje, maar kilometers ver buiten zijn begripswereld.
Ik blijf dus alleen over.
Nou ja, met de hond aan mijn voeten en de katten op de bank naast me.
Die houden enorm van voetbal, namelijk!
Was het leven maar zo simpel als voetbal.
Winnen of verliezen.
Soms krijg je een rode kaart en mag je even niet meedoen, maar na een paar keer huppel je het veld weer in.
Ebel heeft een levenslange rode kaart.
Hij mag nooit meer het veld in huppelen.
Hij blijft altijd vanaf de zijlijn meekeken naar alles wat er binnen de lijnen gebeurt.
Maar hij mag nooit echt meedoen, zelfs niet even invallen.
Gewoon, omdat het lot anders in petto had voor hem.
De afgelopen week vroeg ik me ineens toch weer eens af waarom.
Een zinloze en hopeloze vraag.
Een vraag die geen antwoorden geeft, alleen maar verdriet.
‘Waarom heb ik geen krullen, ik wilde heel graag krullen hebben,’riep een vriendinnetje van Frances laatst.
Zo’n soort vraag, zeg maar.
‘Waarom is Ebel niet gewoon, ik wilde heel graag een gewone Ebel hebben,’riep dat rotstemmetje binnen in me.
Dat stemmetje zeurt en gonst dan maar door, als een vuvuzela in het stadion.
En daar ligt meteen deze week mijn oplossing.
Ik ga oranje tompoezen halen.
Ik ga daarmee op de bank zitten.
Ik ga voetbal kijken.
Nergens aan denken, gewoon, ik en onze jongens!
En jij, hoe denk jij over onze jongens, maken ze een kansje?
En wat vindt Joris ervan?
He Willemien,
Deze week zou ik willen dat ik je gewoon niets te schrijven had.
Gewoon, helemaal niks!!
Ja, misschien over onze jongens, kletspraatjes, ditjes en datjes en gekeuvel…….
Maar, oh, wat zit mijn leven nu even anders in elkaar.
Ik ben moe, heel moe en dan zie ik alles even minder zonnig.
Zelfs nu heel Nederland, gehuld in oranje alle vrolijkheid uitstraalt die je je maar wensen kunt.
Ik behoor namelijk ook tot die kleine groep die die “valse verbroedering”en dat “saamhorigheidsgevoel”wel kan waarderen, evenals die wapperende vlaggetjes in die oranje straten………….
Bij mij wapperen ze ook, in de achtertuin, want in onze straat doet niemand het.
Ik doe het dus wel, bijna stiekem.
En ik hou niet eens van voetbal.
Moe dus, heel moe.
Joris heb ik vaak in 3 woorden proberen te omschrijven als er weer eens werd gevraagd “maar wat heeft ‘ie dan?”
Ik zei dan vaak, hij is onvoorspelbaar, impulsief, niet te vertouwen.
Klinkt niet zo leuk, als je dat van je eigen kind moet zeggen.
Maar het is wel de waarheid.
En die niet zulke leuke eigenschappen hebben soms gevolgen.
We zitten nu even in een fase dat alles kapot gaat in huis.
Niet van ouderdom of slijtage.
Nee, omdat ik een zoon heb die Joris heet.
Wil je een paar voorbeelden?
De hendel van de kamerdeur hangt op half zeven, Joris heeft er aan gehangen. De wc-bril beneden is eraf, te hard dichtgeslagen. Het bad staat al 3 dagen vol water en ik krijg de stop er niet meer uit…. Hoe dat gebeurd is weet ik niet eens.
Extra lastig want het bezoek dat nu beneden niet kan plassen omdat de bril ontbreekt moet ik nu naar boven sturen waar het bad er een beetje ranzig bijstaat, met al drie dagen water erin…………….
Het koffiezetapparaatreservoir lekt, Joris heeft er net 1x te vaak te veel water ingedaan.
De “lippenstiftspiegel” in de auto, en jij weet hoe belangrijk die is, is eraf. Gebroken, hij boog niet mee…….
De afstandsbediening van de tv is weg, al weken en niemand weet waar die is???
De reservesleutel van de fiets? In het riool.
Moet ik verder gaan??
En daarom ben ik nu gewoon even moe.
Ben ik boos op iedereen en alles en ben ik het gewoon even zat.
Ik zou wel willen dat ik de zorg af en toe kon delen, al was het maar heel even.
Dat kan niet.
En dus ben ik moe, boos en bovenal verdrietig!
Ik kom net van de wc, je weet wel, die zonder bril.
Daar ligt mijn scheurkalender op de grond. Vele velletjes liggen ernaast op de grond.
Joris is ook net geweest………….
Ik pak een velletje op en daarop staat:
“Niemand weet wat er de volgende 5 minuten gaat gebeuren en toch gaan mensen verder. Omdat ze vertrouwen, omdat ze geloven.”
De uitleg is als volgt: Ondanks alles gaan we door. Misschien niet groots, misschien niet meeslepend. Maar toch: door. Omdat we geen keuze hebben. Omdat we erop vertrouwen dat het zin heeft om door te gaan. En soms zelfs omdat we er zin in hebben……………
Ik zucht eens diep, zet een grote bak koffie en ik ga verder, door!
Ik schrijf jou.
Misschien schrijf ik je volgende keer toch echt eens over helemaal niets…………..
Zou dat lukken???
Bij mij hangen twee oranje lampen buiten. In de schuur heb ik een ding dat heel erg hard Ole Ole Ole Ole, kan doen en ik heb bij de Action weer een stapel oranje t shirts aangeschaft.
Ik ben er klaar voor!
Ik ben dol op voetbal.
Ik kan wel meedoen met zo’n rare quiz over voetbal, ik weet echt de meest rare dingen nog.
Nu zou je denken dat zulk enthousiasme aanstekelijk zou zijn, maar nee.
Bob vindt voetbal kijken vreselijk. Als hij een keer meekijkt, blijf je aan zijn rug zien dat hij er niets aan vindt en op het laatst kijk ik dan meer naar die rug dan naar de tv.
Frances vindt het wel leuk, maar het is geen Gossip Girl of 90210.
Robbert wil altijd wel zijn best doen voor iedereen dus hij roept hard dat hij het erg gezellig vindt om met mij voetbal te kijken, maar na enkele minuten verraden de piepjes van zijn nintendo dat hij eigenlijk iets anders doet.
Ebel weet niet eens waar het over gaat.
De wereld begrijpen is voor hem complex genoeg. Twee keer elf man die een bal in een netje willen schoppen, dat is niet een beetje, maar kilometers ver buiten zijn begripswereld.
Ik blijf dus alleen over.
Nou ja, met de hond aan mijn voeten en de katten op de bank naast me.
Die houden enorm van voetbal, namelijk!
Was het leven maar zo simpel als voetbal.
Winnen of verliezen.
Soms krijg je een rode kaart en mag je even niet meedoen, maar na een paar keer huppel je het veld weer in.
Ebel heeft een levenslange rode kaart.
Hij mag nooit meer het veld in huppelen.
Hij blijft altijd vanaf de zijlijn meekeken naar alles wat er binnen de lijnen gebeurt.
Maar hij mag nooit echt meedoen, zelfs niet even invallen.
Gewoon, omdat het lot anders in petto had voor hem.
De afgelopen week vroeg ik me ineens toch weer eens af waarom.
Een zinloze en hopeloze vraag.
Een vraag die geen antwoorden geeft, alleen maar verdriet.
‘Waarom heb ik geen krullen, ik wilde heel graag krullen hebben,’riep een vriendinnetje van Frances laatst.
Zo’n soort vraag, zeg maar.
‘Waarom is Ebel niet gewoon, ik wilde heel graag een gewone Ebel hebben,’riep dat rotstemmetje binnen in me.
Dat stemmetje zeurt en gonst dan maar door, als een vuvuzela in het stadion.
En daar ligt meteen deze week mijn oplossing.
Ik ga oranje tompoezen halen.
Ik ga daarmee op de bank zitten.
Ik ga voetbal kijken.
Nergens aan denken, gewoon, ik en onze jongens!
En jij, hoe denk jij over onze jongens, maken ze een kansje?
En wat vindt Joris ervan?
He Willemien,
Deze week zou ik willen dat ik je gewoon niets te schrijven had.
Gewoon, helemaal niks!!
Ja, misschien over onze jongens, kletspraatjes, ditjes en datjes en gekeuvel…….
Maar, oh, wat zit mijn leven nu even anders in elkaar.
Ik ben moe, heel moe en dan zie ik alles even minder zonnig.
Zelfs nu heel Nederland, gehuld in oranje alle vrolijkheid uitstraalt die je je maar wensen kunt.
Ik behoor namelijk ook tot die kleine groep die die “valse verbroedering”en dat “saamhorigheidsgevoel”wel kan waarderen, evenals die wapperende vlaggetjes in die oranje straten………….
Bij mij wapperen ze ook, in de achtertuin, want in onze straat doet niemand het.
Ik doe het dus wel, bijna stiekem.
En ik hou niet eens van voetbal.
Moe dus, heel moe.
Joris heb ik vaak in 3 woorden proberen te omschrijven als er weer eens werd gevraagd “maar wat heeft ‘ie dan?”
Ik zei dan vaak, hij is onvoorspelbaar, impulsief, niet te vertouwen.
Klinkt niet zo leuk, als je dat van je eigen kind moet zeggen.
Maar het is wel de waarheid.
En die niet zulke leuke eigenschappen hebben soms gevolgen.
We zitten nu even in een fase dat alles kapot gaat in huis.
Niet van ouderdom of slijtage.
Nee, omdat ik een zoon heb die Joris heet.
Wil je een paar voorbeelden?
De hendel van de kamerdeur hangt op half zeven, Joris heeft er aan gehangen. De wc-bril beneden is eraf, te hard dichtgeslagen. Het bad staat al 3 dagen vol water en ik krijg de stop er niet meer uit…. Hoe dat gebeurd is weet ik niet eens.
Extra lastig want het bezoek dat nu beneden niet kan plassen omdat de bril ontbreekt moet ik nu naar boven sturen waar het bad er een beetje ranzig bijstaat, met al drie dagen water erin…………….
Het koffiezetapparaatreservoir lekt, Joris heeft er net 1x te vaak te veel water ingedaan.
De “lippenstiftspiegel” in de auto, en jij weet hoe belangrijk die is, is eraf. Gebroken, hij boog niet mee…….
De afstandsbediening van de tv is weg, al weken en niemand weet waar die is???
De reservesleutel van de fiets? In het riool.
Moet ik verder gaan??
En daarom ben ik nu gewoon even moe.
Ben ik boos op iedereen en alles en ben ik het gewoon even zat.
Ik zou wel willen dat ik de zorg af en toe kon delen, al was het maar heel even.
Dat kan niet.
En dus ben ik moe, boos en bovenal verdrietig!
Ik kom net van de wc, je weet wel, die zonder bril.
Daar ligt mijn scheurkalender op de grond. Vele velletjes liggen ernaast op de grond.
Joris is ook net geweest………….
Ik pak een velletje op en daarop staat:
“Niemand weet wat er de volgende 5 minuten gaat gebeuren en toch gaan mensen verder. Omdat ze vertrouwen, omdat ze geloven.”
De uitleg is als volgt: Ondanks alles gaan we door. Misschien niet groots, misschien niet meeslepend. Maar toch: door. Omdat we geen keuze hebben. Omdat we erop vertrouwen dat het zin heeft om door te gaan. En soms zelfs omdat we er zin in hebben……………
Ik zucht eens diep, zet een grote bak koffie en ik ga verder, door!
Ik schrijf jou.
Misschien schrijf ik je volgende keer toch echt eens over helemaal niets…………..
Zou dat lukken???
Oranje
He Esther,
Bij mij hangen twee oranje lampen buiten. In de schuur heb ik een ding dat heel erg hard Ole Ole Ole Ole, kan doen en ik heb bij de Action weer een stapel oranje t shirts aangeschaft.
Ik ben er klaar voor!
Ik ben dol op voetbal.
Ik kan wel meedoen met zo’n rare quiz over voetbal, ik weet echt de meest rare dingen nog.
Nu zou je denken dat zulk enthousiasme aanstekelijk zou zijn, maar nee.
Bob vindt voetbal kijken vreselijk. Als hij een keer meekijkt, blijf je aan zijn rug zien dat hij er niets aan vindt en op het laatst kijk ik dan meer naar die rug dan naar de tv.
Frances vindt het wel leuk, maar het is geen Gossip Girl of 90210.
Robbert wil altijd wel zijn best doen voor iedereen dus hij roept hard dat hij het erg gezellig vindt om met mij voetbal te kijken, maar na enkele minuten verraden de piepjes van zijn nintendo dat hij eigenlijk iets anders doet.
Ebel weet niet eens waar het over gaat.
De wereld begrijpen is voor hem complex genoeg. Twee keer elf man die een bal in een netje willen schoppen, dat is niet een beetje, maar kilometers ver buiten zijn begripswereld.
Ik blijf dus alleen over.
Nou ja, met de hond aan mijn voeten en de katten op de bank naast me.
Die houden enorm van voetbal, namelijk!
Was het leven maar zo simpel als voetbal.
Winnen of verliezen.
Soms krijg je een rode kaart en mag je even niet meedoen, maar na een paar keer huppel je het veld weer in.
Ebel heeft een levenslange rode kaart.
Hij mag nooit meer het veld in huppelen.
Hij blijft altijd vanaf de zijlijn meekeken naar alles wat er binnen de lijnen gebeurt.
Maar hij mag nooit echt meedoen, zelfs niet even invallen.
Gewoon, omdat het lot anders in petto had voor hem.
De afgelopen week vroeg ik me ineens toch weer eens af waarom.
Een zinloze en hopeloze vraag.
Een vraag die geen antwoorden geeft, alleen maar verdriet.
‘Waarom heb ik geen krullen, ik wilde heel graag krullen hebben,’riep een vriendinnetje van Frances laatst.
Zo’n soort vraag, zeg maar.
‘Waarom is Ebel niet gewoon, ik wilde heel graag een gewone Ebel hebben,’riep dat rotstemmetje binnen in me.
Dat stemmetje zeurt en gonst dan maar door, als een vuvuzela in het stadion.
En daar ligt meteen deze week mijn oplossing.
Ik ga oranje tompoezen halen.
Ik ga daarmee op de bank zitten.
Ik ga voetbal kijken.
Nergens aan denken, gewoon, ik en onze jongens!
En jij, hoe denk jij over onze jongens, maken ze een kansje?
En wat vindt Joris ervan?
He Willemien,
Deze week zou ik willen dat ik je gewoon niets te schrijven had.
Gewoon, helemaal niks!!
Ja, misschien over onze jongens, kletspraatjes, ditjes en datjes en gekeuvel…….
Maar, oh, wat zit mijn leven nu even anders in elkaar.
Ik ben moe, heel moe en dan zie ik alles even minder zonnig.
Zelfs nu heel Nederland, gehuld in oranje alle vrolijkheid uitstraalt die je je maar wensen kunt.
Ik behoor namelijk ook tot die kleine groep die die “valse verbroedering”en dat “saamhorigheidsgevoel”wel kan waarderen, evenals die wapperende vlaggetjes in die oranje straten………….
Bij mij wapperen ze ook, in de achtertuin, want in onze straat doet niemand het.
Ik doe het dus wel, bijna stiekem.
En ik hou niet eens van voetbal.
Moe dus, heel moe.
Joris heb ik vaak in 3 woorden proberen te omschrijven als er weer eens werd gevraagd “maar wat heeft ‘ie dan?”
Ik zei dan vaak, hij is onvoorspelbaar, impulsief, niet te vertouwen.
Klinkt niet zo leuk, als je dat van je eigen kind moet zeggen.
Maar het is wel de waarheid.
En die niet zulke leuke eigenschappen hebben soms gevolgen.
We zitten nu even in een fase dat alles kapot gaat in huis.
Niet van ouderdom of slijtage.
Nee, omdat ik een zoon heb die Joris heet.
Wil je een paar voorbeelden?
De hendel van de kamerdeur hangt op half zeven, Joris heeft er aan gehangen. De wc-bril beneden is eraf, te hard dichtgeslagen. Het bad staat al 3 dagen vol water en ik krijg de stop er niet meer uit…. Hoe dat gebeurd is weet ik niet eens.
Extra lastig want het bezoek dat nu beneden niet kan plassen omdat de bril ontbreekt moet ik nu naar boven sturen waar het bad er een beetje ranzig bijstaat, met al drie dagen water erin…………….
Het koffiezetapparaatreservoir lekt, Joris heeft er net 1x te vaak te veel water ingedaan.
De “lippenstiftspiegel” in de auto, en jij weet hoe belangrijk die is, is eraf. Gebroken, hij boog niet mee…….
De afstandsbediening van de tv is weg, al weken en niemand weet waar die is???
De reservesleutel van de fiets? In het riool.
Moet ik verder gaan??
En daarom ben ik nu gewoon even moe.
Ben ik boos op iedereen en alles en ben ik het gewoon even zat.
Ik zou wel willen dat ik de zorg af en toe kon delen, al was het maar heel even.
Dat kan niet.
En dus ben ik moe, boos en bovenal verdrietig!
Ik kom net van de wc, je weet wel, die zonder bril.
Daar ligt mijn scheurkalender op de grond. Vele velletjes liggen ernaast op de grond.
Joris is ook net geweest………….
Ik pak een velletje op en daarop staat:
“Niemand weet wat er de volgende 5 minuten gaat gebeuren en toch gaan mensen verder. Omdat ze vertrouwen, omdat ze geloven.”
De uitleg is als volgt: Ondanks alles gaan we door. Misschien niet groots, misschien niet meeslepend. Maar toch: door. Omdat we geen keuze hebben. Omdat we erop vertrouwen dat het zin heeft om door te gaan. En soms zelfs omdat we er zin in hebben……………
Ik zucht eens diep, zet een grote bak koffie en ik ga verder, door!
Ik schrijf jou.
Misschien schrijf ik je volgende keer toch echt eens over helemaal niets…………..
Zou dat lukken???
Bij mij hangen twee oranje lampen buiten. In de schuur heb ik een ding dat heel erg hard Ole Ole Ole Ole, kan doen en ik heb bij de Action weer een stapel oranje t shirts aangeschaft.
Ik ben er klaar voor!
Ik ben dol op voetbal.
Ik kan wel meedoen met zo’n rare quiz over voetbal, ik weet echt de meest rare dingen nog.
Nu zou je denken dat zulk enthousiasme aanstekelijk zou zijn, maar nee.
Bob vindt voetbal kijken vreselijk. Als hij een keer meekijkt, blijf je aan zijn rug zien dat hij er niets aan vindt en op het laatst kijk ik dan meer naar die rug dan naar de tv.
Frances vindt het wel leuk, maar het is geen Gossip Girl of 90210.
Robbert wil altijd wel zijn best doen voor iedereen dus hij roept hard dat hij het erg gezellig vindt om met mij voetbal te kijken, maar na enkele minuten verraden de piepjes van zijn nintendo dat hij eigenlijk iets anders doet.
Ebel weet niet eens waar het over gaat.
De wereld begrijpen is voor hem complex genoeg. Twee keer elf man die een bal in een netje willen schoppen, dat is niet een beetje, maar kilometers ver buiten zijn begripswereld.
Ik blijf dus alleen over.
Nou ja, met de hond aan mijn voeten en de katten op de bank naast me.
Die houden enorm van voetbal, namelijk!
Was het leven maar zo simpel als voetbal.
Winnen of verliezen.
Soms krijg je een rode kaart en mag je even niet meedoen, maar na een paar keer huppel je het veld weer in.
Ebel heeft een levenslange rode kaart.
Hij mag nooit meer het veld in huppelen.
Hij blijft altijd vanaf de zijlijn meekeken naar alles wat er binnen de lijnen gebeurt.
Maar hij mag nooit echt meedoen, zelfs niet even invallen.
Gewoon, omdat het lot anders in petto had voor hem.
De afgelopen week vroeg ik me ineens toch weer eens af waarom.
Een zinloze en hopeloze vraag.
Een vraag die geen antwoorden geeft, alleen maar verdriet.
‘Waarom heb ik geen krullen, ik wilde heel graag krullen hebben,’riep een vriendinnetje van Frances laatst.
Zo’n soort vraag, zeg maar.
‘Waarom is Ebel niet gewoon, ik wilde heel graag een gewone Ebel hebben,’riep dat rotstemmetje binnen in me.
Dat stemmetje zeurt en gonst dan maar door, als een vuvuzela in het stadion.
En daar ligt meteen deze week mijn oplossing.
Ik ga oranje tompoezen halen.
Ik ga daarmee op de bank zitten.
Ik ga voetbal kijken.
Nergens aan denken, gewoon, ik en onze jongens!
En jij, hoe denk jij over onze jongens, maken ze een kansje?
En wat vindt Joris ervan?
He Willemien,
Deze week zou ik willen dat ik je gewoon niets te schrijven had.
Gewoon, helemaal niks!!
Ja, misschien over onze jongens, kletspraatjes, ditjes en datjes en gekeuvel…….
Maar, oh, wat zit mijn leven nu even anders in elkaar.
Ik ben moe, heel moe en dan zie ik alles even minder zonnig.
Zelfs nu heel Nederland, gehuld in oranje alle vrolijkheid uitstraalt die je je maar wensen kunt.
Ik behoor namelijk ook tot die kleine groep die die “valse verbroedering”en dat “saamhorigheidsgevoel”wel kan waarderen, evenals die wapperende vlaggetjes in die oranje straten………….
Bij mij wapperen ze ook, in de achtertuin, want in onze straat doet niemand het.
Ik doe het dus wel, bijna stiekem.
En ik hou niet eens van voetbal.
Moe dus, heel moe.
Joris heb ik vaak in 3 woorden proberen te omschrijven als er weer eens werd gevraagd “maar wat heeft ‘ie dan?”
Ik zei dan vaak, hij is onvoorspelbaar, impulsief, niet te vertouwen.
Klinkt niet zo leuk, als je dat van je eigen kind moet zeggen.
Maar het is wel de waarheid.
En die niet zulke leuke eigenschappen hebben soms gevolgen.
We zitten nu even in een fase dat alles kapot gaat in huis.
Niet van ouderdom of slijtage.
Nee, omdat ik een zoon heb die Joris heet.
Wil je een paar voorbeelden?
De hendel van de kamerdeur hangt op half zeven, Joris heeft er aan gehangen. De wc-bril beneden is eraf, te hard dichtgeslagen. Het bad staat al 3 dagen vol water en ik krijg de stop er niet meer uit…. Hoe dat gebeurd is weet ik niet eens.
Extra lastig want het bezoek dat nu beneden niet kan plassen omdat de bril ontbreekt moet ik nu naar boven sturen waar het bad er een beetje ranzig bijstaat, met al drie dagen water erin…………….
Het koffiezetapparaatreservoir lekt, Joris heeft er net 1x te vaak te veel water ingedaan.
De “lippenstiftspiegel” in de auto, en jij weet hoe belangrijk die is, is eraf. Gebroken, hij boog niet mee…….
De afstandsbediening van de tv is weg, al weken en niemand weet waar die is???
De reservesleutel van de fiets? In het riool.
Moet ik verder gaan??
En daarom ben ik nu gewoon even moe.
Ben ik boos op iedereen en alles en ben ik het gewoon even zat.
Ik zou wel willen dat ik de zorg af en toe kon delen, al was het maar heel even.
Dat kan niet.
En dus ben ik moe, boos en bovenal verdrietig!
Ik kom net van de wc, je weet wel, die zonder bril.
Daar ligt mijn scheurkalender op de grond. Vele velletjes liggen ernaast op de grond.
Joris is ook net geweest………….
Ik pak een velletje op en daarop staat:
“Niemand weet wat er de volgende 5 minuten gaat gebeuren en toch gaan mensen verder. Omdat ze vertrouwen, omdat ze geloven.”
De uitleg is als volgt: Ondanks alles gaan we door. Misschien niet groots, misschien niet meeslepend. Maar toch: door. Omdat we geen keuze hebben. Omdat we erop vertrouwen dat het zin heeft om door te gaan. En soms zelfs omdat we er zin in hebben……………
Ik zucht eens diep, zet een grote bak koffie en ik ga verder, door!
Ik schrijf jou.
Misschien schrijf ik je volgende keer toch echt eens over helemaal niets…………..
Zou dat lukken???
maandag 7 juni 2010
hert en koffiekop
Ha Esther,
Ik moet je gewoon even bloggen. Ik heb zo iets moois meegemaakt!
Je weet dat ik in Groningen woon, genoeg stad om stad te zijn en veel ruimte er omheen voor een gezin als dat van ons.
Maar ik heb je ook wel eens verteld dat ik vijftien jaar geleden, toen we in Cairo woonden, dacht dat ik nog eens in Londen zou gaan wonen en in Rome en zeker ook een jaartje ergens in Amerika.
Dat al die dromen vervlogen zijn, komt door het leven met Ebel.
Al die zorgvuldig opgebouwde contacten, de school, de dokter, de oppassen, dat laat je niet zomaar achter je.
En wie houd ik voor de gek, een gezin met een kind als Ebel is helemaal niet zomaar welkom in het buitenland.
En dus is het Groningen, waar ik gelukkig ben maar me soms ook opgesloten voel.
Dan wil ik weg! Nieuwe werelden ontdekken!
Vanochtend tikte de regen tegen de ruit.
Ik zat op ons studeerkamertje en keek naar buiten.
Ik zag dezelfde bomen en dezelfde daken die ik altijd zie.
Ik opende de mail, las en mailde terug.
Ik zette een financieel overzichtje op. Daar heb ik een hekel aan, terecht, ook dit keer klopte mijn eindsom niet, hoe vaak ik ook rekende.
Ik keek weer naar buiten.
Bomen en daken onveranderd.
Ik bonkte de trap af naar beneden, riep de hond.
We liepen samen naar buiten, de regen in. Ik pakte de fiets, de hond rende meteen vrolijk naast me.
Ik reed langs de vijver waar ze aan het bouwen zijn, er is een parkachtig stukje overgebleven.
Ik keek opzij en daar stond een hert.
Ik knipperde met mijn ogen.
Het hert stond er nog steeds.
Het hert keek naar mij en mijn hond, maar rende niet weg, we waren veilig aan de andere kant van de vijver.
Ik stapte van mijn fiets en keek, minutenlang.
Ik keek naar het hert en het hert keek naar mij.
Een hert op maandagochtend in de regen in de stad Groningen.
Na een paar minuten schoot het hert weg, de struiken in.
Ik stapte weer op en fietste door.
Ik kon wel zingen en schreeuwen van geluk.
Wat kan het schelen dat ik opgesloten ben, dat er zoveel stukken wereld niet meer voor me open liggen?
Als je goed kijkt is er ook op de vierkante millimeter van het leven van een moeder zonder grenzen altijd iets bijzonders te zien.
Het is maar hoe en waar je kijkt!
He Willemien,
Genieten van kleine mooie dingen……..
Kan ik heel gemakkelijk, heb ik geleerd.
De afgelopen 12 jaar………..
Ik geloof niet dat ik het anders gered zou hebben.
Joris neemt alles altijd heel letterlijk.
Grapjes zijn daarom lastig en “hem voor de gek houden” kan bijna niet.
Hij neemt alles serieus wat je zegt en ziet soms de lol van iets heel grappigs echt niet in.
Maar vandaag…….
Er ligt allemaal troep op tafel, zoals altijd. Hoe krijgt iedereen het toch altijd voor elkaar om een lege tafel te hebben, mij lukt dat maar niet.
Ik wil alles even opruimen. Alweer.
Ik heb mijn handen vol met papiertjes, plakband, een schaar, potloden, een hele berg tijdschriften, lege enveloppen, rekeningen die ik nog moet betalen en een half afgelikte lolly.
Op de tafel staat een koffiekop.
Ik vraag Joris of hij even wat voor me weg wil gooien en ik geef hem met een halve vrije hand ondertussen ook nog even mijn koffiekop aan.
Ik bedoelde natuurlijk of hij wat troep aan wil pakken en weg wil gooien.
Dat koffiekopje heeft er even helemaal niets mee te maken.
Hij kijkt me even “scherp” aan en voordat ik mijn eigen vergissing in de gaten heb lijkt er bij Joris een kwartje te vallen……..
“Deze?”, zegt hij alleen met een vette grijns op zijn hoofd. En hij grist het koffiekopje uit mijn handen.
Hij loopt met de koffiekop naar de prullenbak, doet de klep open en……………….. hij houdt het kopje er gewoon boven. Mij lachend aankijkend.
Hij maakt een grap!!!!!
Ik lach heel hard om hem en zeg dat hij “kei-goeie”grappen kan maken.
Joris lacht mee.
In de lijn van de verwachting lag dat Joris het kopje ook echt in de afvalbak zou laten kletteren…… dan zou hij me glazig aankijken en ik zou ietwat geïrriteerd met mijn handen door de koffiedrab graaien en het kopje uit de vieze bak vissen.
Maar niet vandaag!!
Joris houdt mij voor de gek!!
En dat is me toch leuk…………
Ook ik heb gewoond aan de andere kant van de wereld, ook ik heb gehoopt dat ik dat nog veel langer had kunnen doen.
Maar ook ik kreeg een bijzondere zoon.
En er moesten dromen worden opgegeven.
Vandaag was Joris mijn hert.
Gelukkig hebben we er wel oog voor, voor “herten” bedoel ik………
En ook ik hoop er nog vele te zien……………… net als jij!
Ik moet je gewoon even bloggen. Ik heb zo iets moois meegemaakt!
Je weet dat ik in Groningen woon, genoeg stad om stad te zijn en veel ruimte er omheen voor een gezin als dat van ons.
Maar ik heb je ook wel eens verteld dat ik vijftien jaar geleden, toen we in Cairo woonden, dacht dat ik nog eens in Londen zou gaan wonen en in Rome en zeker ook een jaartje ergens in Amerika.
Dat al die dromen vervlogen zijn, komt door het leven met Ebel.
Al die zorgvuldig opgebouwde contacten, de school, de dokter, de oppassen, dat laat je niet zomaar achter je.
En wie houd ik voor de gek, een gezin met een kind als Ebel is helemaal niet zomaar welkom in het buitenland.
En dus is het Groningen, waar ik gelukkig ben maar me soms ook opgesloten voel.
Dan wil ik weg! Nieuwe werelden ontdekken!
Vanochtend tikte de regen tegen de ruit.
Ik zat op ons studeerkamertje en keek naar buiten.
Ik zag dezelfde bomen en dezelfde daken die ik altijd zie.
Ik opende de mail, las en mailde terug.
Ik zette een financieel overzichtje op. Daar heb ik een hekel aan, terecht, ook dit keer klopte mijn eindsom niet, hoe vaak ik ook rekende.
Ik keek weer naar buiten.
Bomen en daken onveranderd.
Ik bonkte de trap af naar beneden, riep de hond.
We liepen samen naar buiten, de regen in. Ik pakte de fiets, de hond rende meteen vrolijk naast me.
Ik reed langs de vijver waar ze aan het bouwen zijn, er is een parkachtig stukje overgebleven.
Ik keek opzij en daar stond een hert.
Ik knipperde met mijn ogen.
Het hert stond er nog steeds.
Het hert keek naar mij en mijn hond, maar rende niet weg, we waren veilig aan de andere kant van de vijver.
Ik stapte van mijn fiets en keek, minutenlang.
Ik keek naar het hert en het hert keek naar mij.
Een hert op maandagochtend in de regen in de stad Groningen.
Na een paar minuten schoot het hert weg, de struiken in.
Ik stapte weer op en fietste door.
Ik kon wel zingen en schreeuwen van geluk.
Wat kan het schelen dat ik opgesloten ben, dat er zoveel stukken wereld niet meer voor me open liggen?
Als je goed kijkt is er ook op de vierkante millimeter van het leven van een moeder zonder grenzen altijd iets bijzonders te zien.
Het is maar hoe en waar je kijkt!
He Willemien,
Genieten van kleine mooie dingen……..
Kan ik heel gemakkelijk, heb ik geleerd.
De afgelopen 12 jaar………..
Ik geloof niet dat ik het anders gered zou hebben.
Joris neemt alles altijd heel letterlijk.
Grapjes zijn daarom lastig en “hem voor de gek houden” kan bijna niet.
Hij neemt alles serieus wat je zegt en ziet soms de lol van iets heel grappigs echt niet in.
Maar vandaag…….
Er ligt allemaal troep op tafel, zoals altijd. Hoe krijgt iedereen het toch altijd voor elkaar om een lege tafel te hebben, mij lukt dat maar niet.
Ik wil alles even opruimen. Alweer.
Ik heb mijn handen vol met papiertjes, plakband, een schaar, potloden, een hele berg tijdschriften, lege enveloppen, rekeningen die ik nog moet betalen en een half afgelikte lolly.
Op de tafel staat een koffiekop.
Ik vraag Joris of hij even wat voor me weg wil gooien en ik geef hem met een halve vrije hand ondertussen ook nog even mijn koffiekop aan.
Ik bedoelde natuurlijk of hij wat troep aan wil pakken en weg wil gooien.
Dat koffiekopje heeft er even helemaal niets mee te maken.
Hij kijkt me even “scherp” aan en voordat ik mijn eigen vergissing in de gaten heb lijkt er bij Joris een kwartje te vallen……..
“Deze?”, zegt hij alleen met een vette grijns op zijn hoofd. En hij grist het koffiekopje uit mijn handen.
Hij loopt met de koffiekop naar de prullenbak, doet de klep open en……………….. hij houdt het kopje er gewoon boven. Mij lachend aankijkend.
Hij maakt een grap!!!!!
Ik lach heel hard om hem en zeg dat hij “kei-goeie”grappen kan maken.
Joris lacht mee.
In de lijn van de verwachting lag dat Joris het kopje ook echt in de afvalbak zou laten kletteren…… dan zou hij me glazig aankijken en ik zou ietwat geïrriteerd met mijn handen door de koffiedrab graaien en het kopje uit de vieze bak vissen.
Maar niet vandaag!!
Joris houdt mij voor de gek!!
En dat is me toch leuk…………
Ook ik heb gewoond aan de andere kant van de wereld, ook ik heb gehoopt dat ik dat nog veel langer had kunnen doen.
Maar ook ik kreeg een bijzondere zoon.
En er moesten dromen worden opgegeven.
Vandaag was Joris mijn hert.
Gelukkig hebben we er wel oog voor, voor “herten” bedoel ik………
En ook ik hoop er nog vele te zien……………… net als jij!
schoon!
He Willemien,
Had ik jou eigenlijk wel eens vertelt dat Joris al precies weet wat hij worden wil??
Schoonmaker en kok.
Lekker praktisch en misschien nog te verwezenlijken ook, zeker die schoonmaker.
Ik weet dat ik altijd heb gezegd dat mijn kinderen later mogen worden wat ze willen.
Als het maar uit hun hart komt en als ze dan ook maar proberen er heel goed in te zijn!!
Nou, daar heeft Joris geen moeite mee.
Vooral niet op het gebied van schoonmaken.
Ik keek van de week oude foto’s door. Je weet wel, nog lekker van die geplakte foto’s in een album waarbij de dunne, doorzichtige velletjes altijd een beetje vastgeplakt blijven zitten en die altijd omvouwen en kreukelen, hoe voorzichtig je er ook mee doet.
Heerlijk!
Ik kom een foto tegen van Joris. Hij is net 3 geworden.
Voor zijn verjaardag heeft hij een stofzuigertje gekregen.
Je weet wel, zo’n mini-Miele met allemaal van die kleine witte balletjes erin die je dan op de grond moet strooien en zuigen maar.
Nu heb ik die kleine stofzuigertjes nooit begrepen.
Ten eerste flikker je als moeder niet graag, vrijwillig, tientallen witte piepschuimballetjes op je vloer en ten tweede heeft de mini-Miele ook helemaal niet genoeg kracht om ze allemaal weer op te zuigen.
Voor Joris geen probleem.
Hij heeft toch liever de echte stofzuiger en in een mum van tijd zijn alle balletjes weg, tot grote opluchting van mij.
Joris gaat grondig te werk.
Als ik aan het stofzuigen ben ga ik vaak overal omheen. Ik manoeuvreer die onhandige stofzuiger, met die te korte slang en dat nog kortere snoer, langs de tafelpoten en langs de stoelen maar zet bij voorkeur niets opzij.
Joris wel.
Als hij begint moeten eerst de stoelen op tafel, alles aan de kant en dan gaat hij nauwkeurig langs alle hoekjes.
Ook die hoekjes die ik vaak oversla.
Mij hoor je dus niet klagen.
Ook afwassen doet hij graag. In de afwasmachine dan wel te verstaan.
Je weet het wel, alles past altijd net niet helemaal erin. Ik verzet ovenschalen en glazen om die ene pan er toch nog bij te krijgen. Ik schuif, pas en meet onhandig. Besluit mijn Tefal pan dan toch met de hand te wassen, mijn grote neef zegt dat dat ook eigenlijk zo hoort, Tefal mag niet in de vaatwasser, en heb weer plek voor de koffiekopjes.
Joris kan het wel.
Alles heeft zijn vaste plek, hij duwt mij wat ongeduldig opzij en begint “in te ruimen”zoals dat zo netjes heet.
Er is dan zelfs ruimte voor die Tefal-pan die er eigenlijk niet in mag……………
Verder ruimt hij de tafel af, leegt het reservoir van de droger, doet de witte en de bonte was keurig in de machine, gescheiden. Lapt mijn ramen en poetst mijn auto. Zet heerlijke koffie en thee.
En toch……………..
Ik weet het niet.
Ik weet niet waar Joris zijn uiteindelijke mogelijkheden liggen.
Alles is nog vaag.
Maar voorlopig heb ik een schoon huis en drink heerlijke koffie.
Volgende week gaan Joris en ik een nieuwe stofzuiger kopen, met wel 2000 watt, minstens, met een telescopische buis en een handige lange slang en met een nog langer snoer.
Hij verheugt zich er nu al op.
He Esther,
Ik heb al eens eerder beschreven dat ik ooit bij een congres was over een bepaalde methodiek voor kinderen met complexe beperkingen.
Het middagprogramma bood life entertainment.
We kregen eerst een film te zien van een dikke en verdrietig uitziende jongen die op een stoel zat.
Hij wiegde heen en weer.
Daarna was er twee jaar intensief en een op een met hem gewerkt.
vervolgens kwam de jongen zelf het podium op, hij torende boven zijn kleine moeder uit, was slanker en stond rechtop.
Toen vertelde zijn moeder over zijn uitzonderlijke schoonmaakkwaliteiten.
De jongen stond naast haar en straalde.
De vrouw vertelde op het laatst over hoe zij ’s ochtends in alle rust een kopje koffie dronk terwijl haar zoon vrolijk bezig was de badkamer uit te soppen.
Ik heb optredens van grootheden bezocht, maar nooit heb ik harder geklapt dan voor deze moeder en haar zoon.
Het is nu wel zeven jaar later en ik lees een vergelijkbaar verhaal van jou en Joris.
Ik klap nog even hard.
Iedereen mag meedoen, iedereen telt mee, schreeuwen de politieke posters naar me.
Maar we moeten het ondertussen met kinderen als de onze wel helemaal alleen thuis doen.
En we doen het.
Ook ik heb een goede hulp aan Ebel. Hij doet enorm veel zelf. Nou doet hij dat al vanaf dat hij heel klein was. Ik weet nog dat een sombere doemdenker eens mompelde dat zelfstandigheid, zoals aankleden en uitkleden, lastig zou worden. Ik keek opzij naar Ebel in zijn leuke kleertjes die hij zelf had uitgekozen en aangetrokken.
Een van de vele momenten dat ik zoveel dacht dat ik maar niets zei.
Afgelopen zaterdag hebben Bob en Ebel de hele dag met enorme stenen gesjouwd.
Daarna hebben ze de grote rubberboot schoongepoetst.
Ze kwamen aan het einde van de middag thuis, gebruind en vies en moe.
Wat een heerlijk gezicht.
Op zondag hadden ze weinig meer te melden.
Ik zat in de tuin te lezen, ik liep even naar binnen om iets te pakken. Daar lagen vader en zoon, vader op de bank en Ebel op de grond met een lekker dekentje en een groot kussen.
De heren deden even een tukje.
Ik keek lang naar Ebel die als een hondje aan de voeten van zijn vader lag.
Hij zag er zo tevreden uit.
Ik liep naar de keuken en wilde mezelf even een verse kopje thee inschenken.
En ja hoor.
Ook bij ons staan de kopjes dan al weer schoon in de kast.
Als wij die jongens toch niet hadden, wat zou ons leven dan zwaar zijn!
Had ik jou eigenlijk wel eens vertelt dat Joris al precies weet wat hij worden wil??
Schoonmaker en kok.
Lekker praktisch en misschien nog te verwezenlijken ook, zeker die schoonmaker.
Ik weet dat ik altijd heb gezegd dat mijn kinderen later mogen worden wat ze willen.
Als het maar uit hun hart komt en als ze dan ook maar proberen er heel goed in te zijn!!
Nou, daar heeft Joris geen moeite mee.
Vooral niet op het gebied van schoonmaken.
Ik keek van de week oude foto’s door. Je weet wel, nog lekker van die geplakte foto’s in een album waarbij de dunne, doorzichtige velletjes altijd een beetje vastgeplakt blijven zitten en die altijd omvouwen en kreukelen, hoe voorzichtig je er ook mee doet.
Heerlijk!
Ik kom een foto tegen van Joris. Hij is net 3 geworden.
Voor zijn verjaardag heeft hij een stofzuigertje gekregen.
Je weet wel, zo’n mini-Miele met allemaal van die kleine witte balletjes erin die je dan op de grond moet strooien en zuigen maar.
Nu heb ik die kleine stofzuigertjes nooit begrepen.
Ten eerste flikker je als moeder niet graag, vrijwillig, tientallen witte piepschuimballetjes op je vloer en ten tweede heeft de mini-Miele ook helemaal niet genoeg kracht om ze allemaal weer op te zuigen.
Voor Joris geen probleem.
Hij heeft toch liever de echte stofzuiger en in een mum van tijd zijn alle balletjes weg, tot grote opluchting van mij.
Joris gaat grondig te werk.
Als ik aan het stofzuigen ben ga ik vaak overal omheen. Ik manoeuvreer die onhandige stofzuiger, met die te korte slang en dat nog kortere snoer, langs de tafelpoten en langs de stoelen maar zet bij voorkeur niets opzij.
Joris wel.
Als hij begint moeten eerst de stoelen op tafel, alles aan de kant en dan gaat hij nauwkeurig langs alle hoekjes.
Ook die hoekjes die ik vaak oversla.
Mij hoor je dus niet klagen.
Ook afwassen doet hij graag. In de afwasmachine dan wel te verstaan.
Je weet het wel, alles past altijd net niet helemaal erin. Ik verzet ovenschalen en glazen om die ene pan er toch nog bij te krijgen. Ik schuif, pas en meet onhandig. Besluit mijn Tefal pan dan toch met de hand te wassen, mijn grote neef zegt dat dat ook eigenlijk zo hoort, Tefal mag niet in de vaatwasser, en heb weer plek voor de koffiekopjes.
Joris kan het wel.
Alles heeft zijn vaste plek, hij duwt mij wat ongeduldig opzij en begint “in te ruimen”zoals dat zo netjes heet.
Er is dan zelfs ruimte voor die Tefal-pan die er eigenlijk niet in mag……………
Verder ruimt hij de tafel af, leegt het reservoir van de droger, doet de witte en de bonte was keurig in de machine, gescheiden. Lapt mijn ramen en poetst mijn auto. Zet heerlijke koffie en thee.
En toch……………..
Ik weet het niet.
Ik weet niet waar Joris zijn uiteindelijke mogelijkheden liggen.
Alles is nog vaag.
Maar voorlopig heb ik een schoon huis en drink heerlijke koffie.
Volgende week gaan Joris en ik een nieuwe stofzuiger kopen, met wel 2000 watt, minstens, met een telescopische buis en een handige lange slang en met een nog langer snoer.
Hij verheugt zich er nu al op.
He Esther,
Ik heb al eens eerder beschreven dat ik ooit bij een congres was over een bepaalde methodiek voor kinderen met complexe beperkingen.
Het middagprogramma bood life entertainment.
We kregen eerst een film te zien van een dikke en verdrietig uitziende jongen die op een stoel zat.
Hij wiegde heen en weer.
Daarna was er twee jaar intensief en een op een met hem gewerkt.
vervolgens kwam de jongen zelf het podium op, hij torende boven zijn kleine moeder uit, was slanker en stond rechtop.
Toen vertelde zijn moeder over zijn uitzonderlijke schoonmaakkwaliteiten.
De jongen stond naast haar en straalde.
De vrouw vertelde op het laatst over hoe zij ’s ochtends in alle rust een kopje koffie dronk terwijl haar zoon vrolijk bezig was de badkamer uit te soppen.
Ik heb optredens van grootheden bezocht, maar nooit heb ik harder geklapt dan voor deze moeder en haar zoon.
Het is nu wel zeven jaar later en ik lees een vergelijkbaar verhaal van jou en Joris.
Ik klap nog even hard.
Iedereen mag meedoen, iedereen telt mee, schreeuwen de politieke posters naar me.
Maar we moeten het ondertussen met kinderen als de onze wel helemaal alleen thuis doen.
En we doen het.
Ook ik heb een goede hulp aan Ebel. Hij doet enorm veel zelf. Nou doet hij dat al vanaf dat hij heel klein was. Ik weet nog dat een sombere doemdenker eens mompelde dat zelfstandigheid, zoals aankleden en uitkleden, lastig zou worden. Ik keek opzij naar Ebel in zijn leuke kleertjes die hij zelf had uitgekozen en aangetrokken.
Een van de vele momenten dat ik zoveel dacht dat ik maar niets zei.
Afgelopen zaterdag hebben Bob en Ebel de hele dag met enorme stenen gesjouwd.
Daarna hebben ze de grote rubberboot schoongepoetst.
Ze kwamen aan het einde van de middag thuis, gebruind en vies en moe.
Wat een heerlijk gezicht.
Op zondag hadden ze weinig meer te melden.
Ik zat in de tuin te lezen, ik liep even naar binnen om iets te pakken. Daar lagen vader en zoon, vader op de bank en Ebel op de grond met een lekker dekentje en een groot kussen.
De heren deden even een tukje.
Ik keek lang naar Ebel die als een hondje aan de voeten van zijn vader lag.
Hij zag er zo tevreden uit.
Ik liep naar de keuken en wilde mezelf even een verse kopje thee inschenken.
En ja hoor.
Ook bij ons staan de kopjes dan al weer schoon in de kast.
Als wij die jongens toch niet hadden, wat zou ons leven dan zwaar zijn!
Abonneren op:
Posts (Atom)
