De koningin, Oprah, verbondenheid en Zembla

Ha Esther, Keek je ook naar het interview met Willem 4 (in de wei) en Maxima? Ik eigenlijk niet, maar ik zapte er even naar toe in de pauze van Criminal Minds. Ik schaam me een beetje als ik beken dat ik alleen maar keek naar hoe ze er uit zagen, kleren van Maxima (slome broek), tanden van Willem (hm), haar van Maxima (een jonge uitvoering van de coupe van haar schoonmoeder?). Flauw hè, om zo te kijken en zo te reageren. Het komt gewoon omdat ze me zo weinig zeggen. Ik wens ze alle goeds, maar of ze nu wel of niet mijn koning of koningin zijn, ik heb er – populair gezegd- geen emotie bij. En toch wisten ze me te raken en door wat ik hierboven beschrijf zul je moeten erkennen dat dat knap is. Dat gebeurde toen ze praatten over Friso, over dat het niet goed gaat, over het verdriet in hun familie. Ze hoefden niet veel te zeggen, want ik las de pijn op hun gezicht. En toen kwamen ze: die woorden die mijn hoofd en hart raakten. De woorden waarmee Willem Alexander (nu even niet meer flauw doen) vertelde over zijn schoonzus Mabel en zijn moeder en over hoe die alles, maar dan ook alles, voor Friso doen. Het gesprek kabbelde verder, in Criminal Minds werd de griezel opgepakt en ik riep de hond en liep naar buiten. Het was donker, de lucht rook naar voorjaar, vogels zongen uitbundig . Ik liep daar aan dacht aan Beatrix, aan jou, aan mij, aan alle moeders met kinderen om wie we zulke grote zorgen hebben. Ook tegen mij wordt wel eens gezegd dat mensen het knap vinden dat ik alles, maar dan ook alles, voor Ebel doe. Ook tegen jou zeg ik hierbij dat ik het knap vind dat jij alles, maar dan ook alles, voor Joris doet. Wat zeggen die woorden ons? Mij zeggen ze vaak niets, soms ergeren ze me zelfs. Dan denk ik ineens boos; ik heb helemaal geen keus, ik kan niet anders! Dat komt niet door die woorden, maar door de pijn die nooit overgaat, dezelfde pijn die ik zag op het gezicht van Willem Alexander, de pijn die je voelt als iemand waar je zo veel van houdt, zo hulpeloos, zo beperkt is. Als iets ons bindt, moeders met zorgintensieve kinderen, dan is het dat, dat we alles, en dan ook alles, doen voor het kind dat niet zonder je kan, dat nooit zonder je kan. Wat dat betreft zijn we allemaal gelijk, of we nu koningin zijn of moeder in Leeuwarden of Groningen, om maar eens wat uithoeken te noemen. In de voorjaarsavond voel ik ineens een verbondenheid met mensen die meer zijn dan een titel, een hoedje en een riant salaris. Het zijn mensen die door het lot worden getroffen en daarmee leven op de manier die ze het beste lijkt, gedreven door liefde en niets dan liefde. Het is stil in het park en ineens praat ik zomaar hardop. ‘Ik wens je geluk, Beatrix,’ zeg ik. ‘Ik wens dat je zorgen afnemen, zoveel als nog maar mogelijk is.’ Meer weet ik er niet aan toe te voegen. Even zijn de vogels stil. Zouden ze geschrokken zijn van mijn stem, of zouden ze me begrijpen? Hé Willemien, Ik hoorde Oprah, je kent haar wel, ooit zeggen: “Iedereen is maar zo jaloers op mijn personal trainer en op mijn geld en iedereen denkt dat daardoor alles vanzelf gaat maar ik, en alleen ik, ben verantwoordelijk voor wat ik in mijn mond stop en of ik mijn joggingpak aantrek en ga hardlopen” Ik vond dat heel mooi gezegd. Het had betrekking op haar strijd tegen de kilo’s. Het is op vele dingen van toepassing. Je zult denken hoe kom je nu in hemelsnaam van de koningin op Oprah? Ik zal het je uitleggen. Ik heb het ze namelijk over de koningin óók horen zeggen”Ja, zij hebben geld genoeg, hij ligt in een duur ziekenhuis en hij krijgt wél de beste verzorging, zij zijn rijk…” Een beetje, net als met die personal trainer. Ik snap dat soort opmerkingen maar slecht. Ik ben ervan overtuigd dat we, zodra we leed in ons leven hebben en zorgen en pijn, het niet uitmaakt hoe arm, rijk, mooi of lelijk je bent, we allemaal hetzelfde zijn. Kroon of geen kroon. Etiket of geen etiket. Pijn is pijn. Verdriet is verdriet. Ik snap deze week trouwens meer dingen slecht. Ik heb het gevoel dat er veel onrust is. Het koningshuis, ergere onrust nog, het koningslied, ontploffingen en ook, die etiketten plakken. Ik noem er maar een paar. Zemblabla, zoals sommigen Zembla nu al noemen. Ik heb maar half gekeken. Net zoals ik ook maar half naar Maxima en Willem 4 heb gekeken. Soms hoef je niet alles helemaal te zien om het toch te begrijpen. In Zembla zat onder andere een man, daar tune-de ik net in, net toen hij aan het woord was. Hij maakte één opmerking waarmee de hele uitzending voor mij al de moeite waard was. Hij zei op een gegeven moment, en dat moment werd hem ook letterlijk gegeven: “Een varken wordt ook niet vetter door het steeds maar te wegen…daar zijn andere dingen voor nodig!” Hij refereerde aan het toets-beluste onderwijsland. Ik vond het een heerlijke man, meteen toen hij dat zei! Hij zei het zoals het was, en hoe het, zeg ik nu als oud kleuterjuf, zou moeten zijn, weer moet worden en zou moeten blijven. Dus… Oprah, de koningin, eten, varkens, etiketten en ontploffingen. Ogenschijnlijk hebben ze écht niets met elkaar te maken. En toch… Een 8-jarig kind verliest het leven in Boston, ik vind het verschrikkelijk. Er gebeuren op datzelfde moment nog héél veel meer vreselijke dingen in de wereld. Allemaal even erg… ze krijgen niet allemaal evenveel aandacht. Maakt het dan uit of je slim, dom, dik, dun, koninklijk, arm, rijk, mooi of lelijk bent? Volgens mij hélemaal niet! En ik denk dan serieus... Waar maakt iedereen zich in hemelsnaam , in koninklijke naam druk om? Ik wens ook iedereen alle goeds en Willemien, ook ik vind het knap dat jij alles en ook alles voor Ebel doet. Maar is dat eigenlijk niet heel gewoon? Is er inderdaad wel een keuss? Zijn we inderdaad niet allemaal gelijk en tóch heel anders en is dat nu niet juist het mooie? Ik mijmer nog even verder. Tsja, ik zou ook mijn tanden laten bleken als ik Willem 4 was. En misschien zou ik ook wat anders aangetrokken hebben. Ik zou die personal trainer ook best wel willen en misschien zou alles makkelijker zijn als Joris wél een etiket had? Maar eigenlijk, in de essentie…Maakt het uit? Het is eigenlijk net zoals bij dat koekje van de foto. Niets is wat het lijkt! X Esther PS En die vogels? Die begrepen het gewoon!!

Vuilniszakken en meer....

Ha Esther, Pasen zit er op, het was koud maar heerlijk, met een warme ronde zon die de hele dag uitbundig scheen. Ik heb ervan genoten. Toch kwam er een vlekje op alle Paasvreugde en daar wil ik je over schrijven. Toen bedacht ik ineens dat ik iets doe wat we bijna nooit doen, het gaat namelijk dit keer over Robbert. We schrijven allebei altijd over die bijzondere hoofdrolspelers in ons gezin en veel minder over de andere hoofdrolspelers. Dat is een soort stilzwijgende afspraak, onze andere kinderen staan op een andere manier in het leven en dat vraagt om meer afstand in wat je over ze vertelt. Maar nu ga ik die afspraak verbreken, en dat doe ik om te laten zien hoe mensen de wereld onmogelijk maken zonder dat daar enige reden voor is. Robbert zit in de tweede. Vanaf het begin van de eerste klas merkten we al dat hij niet zo geboft heeft met zijn klas. Er zit een grote groep jongens in die het wel prima kunnen vinden met elkaar en een kleiner groepje meisjes dat vanaf dag èèn problemen maakt. Robbert is een zachte jongen, maar geen watje, als hij het ergens niet mee eens is, dan zegt hij er wat van. Zo maakt hij bij de meisjes geen vriendin(nen). Er is een meisje wat elke dag - om met Robbert te spreken – wel wat te zeiken heeft. ‘Oh, mijn tekening is heeeel lelijk geworden,’roept ze dan weer huilerig door de klas. De andere meisjes groeperen er meteen om heen en beginnen te kakelen. ‘Welnee, hij is prachtig, je kunt juist ze goed tekenen.’ Dan loopt Robbert er lang s en zegt, ‘ja, die tekening is inderdaad lelijk.’ ‘Ik kan er niet tegen,’ zegt hij dan tegen mij. ‘Ze wil alleen maar horen hoe mooi die tekening is, ze stelt zich zo ontzettend aan.’ Ik lachte er in het begin om en gaf hem gelijk, samen met het dwingende en gratis advies niet altijd te zeggen wat je denkt. Het meisje - de hoofdrolspeelster zeg maar - krijgt er echter nooit genoeg van, ze gaat maar door, staat om de haverklap bij de mentor of de coördinator om luid te klagen over welk onrecht haar nu weer is aangedaan. Op school is ze kwetsbaar en zo gevoelig, thuis stuurt ze misselijke appjes naar de jongens. Een paar weken geleden stond ze op haar Facebook pagina met foto’s die haar vader had gemaakt, ze droeg alleen een vuilniszak. Echt, Esther, ik ben helemaal niet zo preuts, maar dit vond ik behoorlijk ver gaan. De klas vol jongens van dertien genoot er van en stuurde de foto’s allemaal aan elkaar door. Daar ging het meisje natuurlijk weer over klagen, ze voelde zich bedreigd. Op Goede Vrijdag belde een meneer, met overslaande en hysterische stem. Robbert had zijn dochter – ja, die in die vuilniszak – telefonisch uitgemaakt voor h**r. Hij ging tekeer op een manier die niet bij Pasen past. Ik zei dat ik het direct ging controleren en hem terug zou bellen. Ik ging naar Robbert, we bekeken zijn berichtjes, hij liet ze zien en vertelde dat hij dat niet had gedaan. Ik geloofde hem want ik ken hem. Ik belde vader terug. Die krabbelde al achteruit want hij wist volgens mij inmiddels waar alles wel vandaan was gekomen. Ik ben echt los gegaan op hem, ik schaam me een klein beetje, maar ik ben die man en zijn dochter zo zat. Wat mankeert mensen om de wereld lelijker te maken dan hij is? Uiteindelijk hebben we met Robbert gepraat, hij heeft eindelijk vertelt over alle lelijke praatjes die dit meisje over hem en een aantal anderen heeft rondgestrooid en over de coördinator die alleen maar mee gaat in alles wat er door haar beweerd wordt, geen wederhoor geeft. D e macht van de manipulatie, zeg maar! We hebben alles terug gelegd bij school. Ergens was ik blij dat die vader ons belde, het geeft ons de kans in te grijpen en voor Robbert te gaan staan en helaas is dat maar al te nodig. Op vrijdagavond, toen we nog na zaten te schudden van al het verbale geweld wat over ons was uitgestort, kwam Ebel de kamer binnen, hij lag al in bed maar kon niet slapen. Hij huilde. ‘Boze meneer,’zei hij. ‘Ebel bang.’ ‘Geeft niets, Ebel,’zei ik. ‘Mama ook bang, mama bang voor manipuleer- meneer.’ Ebel keek me vragend aan, snapte niet wat ik zei maar mijn toon was goed dus hij ging weer naar boven. Ik liep achter hem aan om hem te knuffelen en toen dacht ik ineens; Ergens ben je ook veiliger, omdat er altijd mensen om je heen zijn die voor je zorgen. Daar heb ik vaak verdriet over, maar de keiharde buitenwereld waar Robbert en onze andere kinderen zich in staande moeten houden, die blijft je bespaard. Ik kuste Ebel op zijn lieve ogen en was even helemaal tevreden over zijn leven. Hé Willemien, Wat een verhaal. En ik val even stil. En je weet, dat doe ik nooit zo gauw. Stilvallen. Over dat stil gesproken, die stilzwijgende afspraak van ons, om over de rest van ons gezin minder open en bloot te schrijven, hebben we inderdaad ooit stilzwijgend gemaakt. Zonder woorden zeg maar. En dat is niet onze sterkste kant…dat zonder woorden. Maar goed, daar houden we ons dus meestal wel aan. Ik weet nog dat toen wij ons boek schreven we óók vonden dat dat andere stel een plekje verdiende. Die andere monsters van ons. En dat hebben ze gekregen. Een heel hoofdstuk nog wel. En, soms, in deze blogs, kijken ze ook om een hoekje met ons mee. En het is goed zo. Wij doen altijd een beetje gek hier in ons gezin. Ik hou van de slappe lach hebben met Sophie, ik hou van ‘niet passen in een groepje’ en we houden ons niet altijd keurig aan de regels. We zijn niet ‘de familie Doorsnee’ zeg maar, in vele opzichten. Ik heb best veel regels hoor, daar ligt het niet aan, maar ik lap ze net zo makkelijk ook weer aan mijn laars. Hetzelfde met principes. En ik ben eigenlijk hélemaal niet zo consequent al zou ik dat soms graag willen. En regelmaat en structuur… zijn wij soms zomaar ineens kwijt! Laatst vroeg ik aan Sophie, eigenlijk meer voor de grap, nadat we al wappend naar elkaar, naast elkaar op de bank, de slappe lach kregen: “Zou je niet eens een normale moeder willen hebben?”. Ik stuurde haar tegelijkertijd nog een gekke foto van ons samen waar we vrij idioot de camera inkijken. Ze keek me verschrikt aan, keek grijnzend naar die rare foto en lachte en zei toen dodelijk serieus: “Nee….” En ze bleef even stil, “maar wel een normale broer”. En daarmee was eigenlijk alles gezegd. En ik begreep haar zó goed. Wat ik daar eigenlijk mee wil zeggen? Tsja, het leven is niet makkelijk. Niet voor onze rare jongens, niet voor onze andere monsters en niet voor ons en voor niemand niet. En mensen die het wel alleen gemakkelijk hebben die bestaan niet. Dat vind ik wel zo makkelijk, om dat zó te bedenken. Dat eigenlijk niemand het altijd makkelijk heeft. Of beter gezegd, er bestaat niemand die het nooit moeilijk heeft. En weet je, mijn Pasen was ook héérlijk. Op het strand, turend naar de zee met zijn woeste golven, de wind waaiend over mijn hoofd en in iedere hand één kind. Omgeven door lieve mensen en dan óók nog die stralende zon. Ik realiseer me nu ineens dat dit allemaal helemaal geen antwoord is op je verhaal Willemien. Aan de andere kant, misschien ook juist wél. Er zijn inderdaad mensen die de wereld onmogelijk maken zonder dat daar enige reden toe is. Er zijn ook mensen die het doen mét een reden. Maar wij, wij proberen de wereld juist een beetje mogelijker te maken. Voor jou, voor mij, voor Frances, Robbert, Ebel, Joris en Sophie, en zélfs, zélfs voor die manipulerende meneer. Want weet je, óók bij hem is het vast niet altijd gemakkelijk. Kliko-bakken vol met vuilniszakken buiten zetten zal nooit meer hetzelfde zijn voor hem. Heb je daar al eens bij nagedacht?! Hier is het donderdag weer zover! En bij jou? Wanneer sleep jij je grijze zakken weer de deur uit? Ik zal hier donderdag denken aan jou, aan Robbert, aan dat meisje in die vuilniszak en aan haar vader… En denken heeft nog nooit iemand kwaad gedaan! Wat zeg je ervan? Donderdag tot nationale vuilniszakken-denk-dag uitroepen? En dan gaan we massaal denken hoe we de wereld gewoon weer een beetje mooier kunnen maken dan dat ie is. Terwijl we het vuil buiten zetten. Ik zeg: doen je mee?? X Esther