Welkom op het blog van Moeders zonder Grenzen

Welkom op het blog van Moeders zonder Grenzen
TWEE RARE FAMILIES BIJ ELKAAR.....!!! WAT EEN FEEST.....

vrijdag 16 juli 2010

vakantie

He Esther,
De vakantie is begonnen,
Zes weken lang zijn de kinderen vrij.
Frances en Robbert vermaken zich, doen dingen samen met anderen, komen lachend en moe weer thuis.
Ebel is thuis. Bij mij.
Volgende week donderdag gaan we naar Frankrijk, Ebel heeft al een grote stapel met vakantiespullen klaargelegd.
Hij verheugt zich zo dat hij bijna knapt.
Maar het duurt nog een week voordat het zover is en dus is Ebel thuis.
Bij mij.
We gaan fietsen, wandelen met de hond, Ebel zit achter de computer en ik wil duizend dingen doen en ik kom tot niets, want Ebel is thuis.
Bij mij.
Het is nu bijna een jaar geleden dat we gingen bloggen. Hoe deden we dat voor die tijd eigenlijk? Ebel zit even rustig beneden televisie te kijken en ik sneak meteen naar boven en kruip achter de computer voor een gestolen momentje, niet om spannende filmpjes te kijken of te shoppen op Ebay, maar om even met jou te bloggen en je stiekem te vragen of je ook helemaal gek wordt van die zes weken vrij met je zorgintensieve kind?
En kijk, het wonder werkt alweer.
Ik durf je te vragen of je ook stiekem helemaal gek wordt van zes weken vakantie met je zorgintensieve kind en meteen ligt de last wat minder zwaar op mijn schouders.
Ik kan nu deze blog naar je mailen, me verheugen op je antwoord dat altijd razendsnel digitaal bij me binnenvalt en ik weet dat je me eerlijk zult antwoorden.
Wij zijn Moeders zonder Grenzen omdat we allebei een zoon hebben die grensverleggend is, die grenzen verkennen en ze niet herkennen. Wij zijn in de afgelopen tien jaar allebei over onnoemlijk veel grenzen heengestapt en we zullen dat blijven doen omdat we zo vreselijk veel van die onmogelijk rare jongens van ons houden.
We worden er gek van en daar bloggen we over.
We worden er ook heel gelukkig van en daar bloggen we over.
En over gelukkig gesproken.
Heb ik je verteld over Ebels kunstwerken?
Hij heeft een heel stapel dieren geschilderd, echt te gekke dieren. Als je goed naar ze kijkt, dan is er met elk dier wat aan de hand, een dove beer, een luipaard zonder poten, een slechtziende giraffe.
Het is zo leuk, meteen sprong er een kinderverhaal in mijn hoofd, een verhaal over een klas vol vreemde dieren en mensen, geen sneu groepje maar een topklas vol vreemde figuren die iets bijzonders bijdragen aan de wereld.
Ik heb een gehandicapte zoon en hij is er altijd.
Bij mij.
Soms word ik er helemaal gek van en dan wil ik wel iets in elkaar trappen omdat ik me zo opgesloten voel met en door hem.
Maar door hem kan ik schrijven en is mijn leven nooit saai en wie weet geeft iemand ons kinderboek straks uit? Ik zie het voor met: geschreven door Willemien Vereijken, illustraties Ebel Vereijken.
Nu gaan we allebei op vakantie en kan ik je niet bloggen als Ebel per ongeluk in zijn enorme luier over de camping loopt, een loeiende huilbui krijgt in het zwembad of een gieter afpakt van een peuter met woedende ouders ten gevolge.
Geeft niets, in augustus pakken we de draad weer op. Dan delen we weer wat weinig mensen kennen en wat nog minder mensen begrijpen en dan gaan we dus door met onze missie: laten zien hoe het leven is van Moeders zonder Grenzen.

He Willemien,
Het is vakantie!!!
Zes weken lang…..
En ik hou erg van vakantie, ik hou erg van de zomer , ik geniet van de koele witte wijn, ik hou van mijn bruinverbrande armen en ik hou erg veel van Joris….. maar Joris, zes weken lang, thuis????
Gek altijd, in de vakantie ligt alle opvang altijd ineens in 1x plat.
Alsof ik in die lange vakantie niet eigenlijk juist extra behoefte heb aan hulp, ondersteuning en begrip……..
Hmmmm.
En dus verzinnen we leuke dingen voor we echt weggaan.
Want jij begrijpt als geen ander, deze moeder pakt koffers en kinderen in en gaat. Weg!
Binnenkort.
Want zo zijn wij, wij moeders zonder grenzen, we blijven reizen, de wereld verkennen, de wereld ontdekken en vooral de wereld kennis laten maken met onze jongens. Wij gaan niets uit de weg….. wij kennen letterlijk geen grenzen.
Maar voordat het zover is eerst nog even hier dus.
En dan zit je, voordat je het goed en wel in de gaten hebt, ineens met je 2 kinderen in een zwembad…..
Eigenlijk best leuk. Er liggen matten in het water, ballen vliegen in het rond. Grote autobanden doen dienst als springkussen en er staat zelfs een enorme opblaasglijbaan in het diepe bad.
Sophie springt zo ongeveer vanuit de kleedkamer het bad in.
Ze is niet te houden en vindt het heerlijk.
Joris doet het rustiger aan.
Roept “mamma!!!”, als hij me door zo’n rondvliegende bal even niet ziet en wijkt niet van mijn zijde.
Voor mij wel gemakkelijk in dit geval, weet ik ook waar hij is en dat is wel zo rustig te midden van dat gekrioel.
Joris heeft namelijk nog steeds niet zijn A-diploma. Hij zwemt wel. En goed ook.
Alleen weet hij dat zelf soms ineens niet meer.
Maar, het is er leuk. En ik hou toch eigenlijk niet eens van zwembaden!!
Te vroeg gejuicht, ineens gaat het mis.
We zijn in het pierenbadje (die moet ik in die Dikke van Dale toch ook eens opzoeken, pierenbadje!!) en Sophie en ik gooien over met een opblaasbal en Joris speelt met een plastik bootje.
Ik let even niet op.
Ineens vliegen er niet alleen ballen door de lucht maar ook die, toch best wel grote, plastik boot.
Met een zwaai gooit Joris hem in het water en dat is niet ongevaarlijk. Er zwemmen daar namelijk nog meer mensen!
Een vader ziet dat ook en die valt uit tegen Joris “kan hij niet uit zijn ogen kijken, hij is toch oud en wijs genoeg en of ‘ie helemaal gek is geworden”.
Ik grijp in.
Ik geef de man een grote mond. Waar mijn kinderen en de badjuf naast staan.
Man boos, ik boos, badjuf gaat bemiddelen.
Dan denk ik na.
Eigenlijk een compliment dat de man zo uitvalt tegen Joris. Hij ziet hem als een lange lummel van 12 die zich moet gedragen. Hij behandeld hem als een “gewoon, strontvervelend joch”….
Leuk eigenlijk.
Wat ik altijd wil, doet de man nu en toch word ik kwaad.
Ik spreek de man later nog even aan, leg hem in het kort “mijn zoon”uit en zeg hem daarna vriendelijk gedag.
Hij snapt het en ik heb het weer “goedgepraat”.
Gek eigenlijk…………..
Uitgesproken maar niet uitgepraat, zo voelt het een beetje vandaag, na deze dag in het zwembad.
En daarom bloggen wij verder, want over levens met zorgintensieve kinderen raakt je soms even uitgesproken maar nooit uitgepraat!

maandag 12 juli 2010

Korte Kop

He Willemien,
“Als je haar maar goed zit”, wie kent hem niet??
Ik behoor tot de groep mensen die naar de kapper gaan geen straf vindt.
Lekker getuttel op je hoofd, vroeger nog een heerlijke hoofdmassage tijdens het wassen…..
Snap jij dat trouwens dat je haren tegenwoordig niet meer gewassen worden bij zo’n kappersbezoek. Ja, alleen op verzoek en tegen betaling.
Anders pakken ze de plantenspuit, spuiten je helemaal nat, de Dior loopt uit je ogen en dan beginnen ze.
Voor mij was die lekkere wasbeurt juist de reden om te gaan!!
Maar goed, dat terzijde.
De kapper dus.
Toen Joris klein was hield hij niet van gepluk. Niet aan zijn lijf en leden en al zeker niet aan zijn haren.
Ik mocht er een klodder gel indoen, maakte een lekkere kuif en die bleef dan wel een dag of 3 zitten.
Hij blij, ik blij.
En ach, we woonden op dat tropische eiland, zwommen de hele dag en dan zat je haar vanzelf wel goed….. of niet maar dat maakte eigenlijk niet zoveel uit.
We waren zongebruind en dan staat alles al snel leuk.
Zelfs zo’n half ingestorte vetkuif.
De eerste jaren van Joris zijn leven knipte ik dus zelf die vlasblonde haartjes en camoufleerde een hoop met klodders vol met gel.
Maar Joris werd ouder en ik kwam daar echt niet meer mee weg. Met gel alleen.
De kapper dus.
Ik kijk in de Gouden Gids, kinderkapper.
Er is er een. We stappen in de auto en gaan er naartoe.
Joris weet dat we gaan en zit stil achterin…….
Ik zet een muziekje op en kijk hem af en toe aan, door de achteruitkijkspiegel, daar op de achterbank.
Ja, ik heb de goede beslissing genomen, zijn haar zit echt wel een beetje raar.
En hoe erg kan het zijn??
We stappen binnen.
De kapperstoelen zijn in de vorm van een auto, een scooter of een grote, beetje misvormde Minnie Mouse.
Nu is Joris gek op auto’s dus dat komt mooi uit.
Ik til hem erin, ik voel zijn kleine lijfje verstarren. Hij zit in die grote auto en kijkt naar zichzelf in die grote spiegel.
Misschien ziet ‘ie zelf ook ineens hoe gek zijn haar zit want hij begint te huilen.
Eerst zachtjes, dat is bijna nog erger, en dan hard. Heel hard.
Ik hou hem vast, de kapster knipt her en der wat plukjes weg.
Hij wil daar alleen maar weg. Ik trouwens ook.
De kapster, ik bewonder haar om d’r moed, ik vervloek haar om haar doorzettingsvermogen.
Ze pakt namelijk een fohn, in de vorm van een eendenkop, en richt die op Joris.
Dat is de druppel………….
Joris houdt niet van harde en “zoemende”geluiden.
Nu kan ik me ook voorstellen dat ie schrikt van die grijnzende eend die hem zoemend met die grote gele bek tegemoet komt……..
Ik hou hem niet meer, de kapster is het ook zat.
Ik betaal en loop met een snikkende Joris, met eigenlijk nog gekker haar dan dat ‘ie binnen kwam, weer weg.
Thuis zet ik hem op de bank. Pak de gel en maak er maar weer het beste van.
Weet je, we zijn inmiddels een paar jaar en velen potten gel verder.
Tegenwoordig gaat Joris naar een “echte herenkapper”, Il Divo.
Klinkt ook wel stoer.
Ze föhnt, smeert en knipt.
En belangrijker, ze snapt Joris.
Waar het precies goed is gekomen weet ik niet meer. Ik denk bij haar.
Maar zijn haar zit goed, al een paar jaar.
Ik ga morgen zelf naar de kapper, en weet je, ik laat het lekker wassen, extra lang!
En dan…… dan gaan we op vakantie.
Naar die tropische zon.
Dan zijn we weer zongebruind en is alles weer goed!!!
En de gel, die laten we lekker thuis………..


Ha Esther,
Ebel is vaak geopereerd aan zijn oren en tot op de dag van vandaag heeft hij veel oorontstekingen.
Hij kan dicht bij zijn oren bijna geen aanraking verdragen
Dat gaf bij de kapper altijd een bijzonder effect.
Bovenop liet Ebel het rustig knippen, maar zodra de schaar te dicht bij zijn oren kwam begon hij te krijsen.
Soms werd dat zo erg dat we het maar opgaven.
Dan had Ebel het kort bovenop en lang bij de oren.
Er is, wat haar betreft, al heel veel in de mode geweest.
Maar dit kapsel - kort bovenop, lang bij de oren - nog nooit.
En terecht.
Gelukkig heeft Ebel heerlijk dik en stug haar.
Het lijkt al snel wat.
De laatste jaren gaat het eigenlijk geruisloos.
Het is, zoals we wel vaker bloggen, toch vaak geweldig om te ervaren hoe een aantal van die ongelooflijk grote probleemsituaties zich in de loop van de jaren oplossen.
Komt dat, zoals jij denkt, door een goede kapster die Joris snapt?
Komt dat door ons, die naar de kapper blijven gaan?
Of komt dat door onze jongens, die groter worden en steeds meer aankunnen.
Als ik daar zo over nadenk dan zou ik willen dat ons blog al die moeders bereikt met kleinere kinderen.
Kleinere kinderen bij wie het niet vanzelf gaat.
Misschien dat zij, juist vandaag, besloten hebben om nog even - zo vlak voor de vakantie - met hun kind naar de kapper te gaan.
Ze zullen moe, warm en gefrustreerd thuiskomen, met huilende kinderen die half geknipt zijn, of helemaal niet, met de afkeurende blikken van de kapper en de andere klanten die pijnlijke gaten in hun rug hebben geprikt.
Ik zou ze wel willen toeschreeuwen.
Het wordt makkelijker!
Nee, nee, het wordt geen makkie, dat hoor je mij nooit zeggen.
Maar het wordt wel makkelijker.
Ebel heeft op het moment vrij lang haar met een lok over een oog.
Dat staat super.
Maar Ebel heeft ook een voorhoofd vol jeugdpuistjes en die lok doet daar geen goed.
We laten Ebel dus nog even lekker kortknippen.
En dat alles vrij van stress!
En Esther, ik ga toch weer eens ‘de bladen’ onze blogs toesturen. We moeten erin!
Die bladen liggen immers bij de kapper.
Daar zitten onze collega moeders die zich erachter verstoppen, terwijl hun kinderen krijsen.
Als ze dan net even ons blog lezen, dan hoop ik dat ze weer wat moed krijgen.
Ze zijn niet de enige die in de kapperswinkel zitten en hun leven (en hun kind) even vervloeken.
We have been there, seen that, done that.
Lieve moeders zonder grenzen: Houd vol, sommige dingen worden echt makkelijker!

maandag 5 juli 2010

ups en downs

Ha Esther,
Het ging de laatste tijd heel erg lekker met Ebel. Hij deed alles rustig, met plezier en hij deed vooral overal zo lekker aan mee.
Ik heb ervan genoten. Meteen merk ik het aan mezelf, als het met Ebel goed gaat.
Ik val direct af. Ik heb je dat al wel eens eerder gemaild. Als het niet goed gaat met Ebel, houd ik meteen een paar kilo vast, mijn lichaam en geest gaan in de stress-stand. Gaat het goed met Ebel, dan ontspannen bij mij lichaam en geest. De stresskilo’s voelen dat ze overbodig zijn en verdwijnen weer.
Ideaal in de zomer omdat je rokje dan zoveel beter dicht kan.
Maar helaas, zoals altijd in al die jaren, er is weer een terugval.
Op vrijdag werd ik gebeld door school. Ebel was door het lint gegaan om helemaal niets, hij zat loeiend in de klas. Ik hoorde hem op de achterrond en heel even haatte ik hem. Ik haatte hem omdat hij me dit weer eens aandeed.
Maar toen ik hem aan de telefoon kreeg, sprak ik lieve en zachte woordjes en hij kalmeerde.
Die middag reed ik naar zijn school die een High Tea had georganiseerd als afsluiting van het schooljaar.
Franecs en Robbert hadden vrij gekregen en gingen mee.
De tafels stonden buiten klaar, binnen was het een feest van lekkere hapjes.
Kinderen, leerkrachten en familie stonden bij elkaar, praatten, gebaarden en lachten.
Ebel zat ergens in een lokaal een videootje te kijken.
Een paar keer probeerde ik Ebel bij ons aan de tafel te roepen.
Hij liep dan even naar ons toe, stond een seconde bij ons en draaide zich dan meteen weer om om weg te lopen.
Bah, wat een stomme vent!
Zo snel als het maar kon, vertrokken we.
Robbert en Frances waren stil. Ebel ook.
Ik zette de radio aan.
‘Ik vond het geweldig om al die families met die heel vreemde kinderen te zien,’ zei Frances toen.
‘Wat houdt iedereen dan veel van zijn of haar bijzondere kind!’
Ik vond het mooi dat ze dat zo had gezien, maar zelf hield ik even een stuk minder van mijn bijzondere kind.
Eerlijk is eerlijk, ik keek opzij naar Ebel. Naar zijn boze gezicht, zijn warme lijf en zijn onrustige handen.
Ik ga niet opschrijven wat ik dacht maar het was even niet fraai.
Ik was blij dat we thuiswaren.
Het weekend was stralend en zonovergoten, maar bij Ebel was het de ene donderwolk na de andere.
Zijn barometer staat op slecht weer.
Er komen weer moeilijke weken aan, ik ken hem en weet zo langzamerhand wat ik verwachten kan.
De strakke rokjes kunnen de kast in en de wijde linnen broeken liggen weer vooraan.
Welkom stress, kilo’s en welkom lood op mijn schouders!


He Willemien,
Ik word verdrietig als ik je verhaal lees.
Maar ik snap het ook weer zo goed.
Het leven met onze jongens kan zo onvoorspelbaar zijn.
Door dik en dun zeggen ze toch altijd? Nou, dat gaat bij jou dan wel heel letterlijk op!!
Poeh! Het is soms letterlijk zwaar, loodzwaar.
Ik had je toch laatst gezegd dat er hier “iets in de lucht”hing.
Nou, daar komt ‘ie…….
Dit keer is het niet Joris die hier de sfeer aangeeft.
Sophie zit niet lekker in haar vel.
Einde van het schooljaar, veel drukte, laat naar bed, te warm, moe, Joris die natuurlijk soms zijn buien heeft.
En…. ze wordt groter, maar is, tot grote frustratie van haarzelf, voor sommige dingen nog niet groot genoeg.
Je kent dat wel, van dat laken en dat servet enzo.
Ze is nog niet groot genoeg om alles te kunnen begrijpen.
Ze ligt dwars, heeft een grote mond en worstelt met alles en iedereen.
Een moeder die steeds erg op haar let en regels stelt en een vader die er niet is.
En dat laatste is het hem nu juist.
Ze mist hem zo erg!!
Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen.
Mijn kleine meid heeft het zwaar en dat vind ik zo moeilijk.
Ze adoreert de grond waarop haar vader loopt maar het brengt haar niets.
Alles wat hij doet is goed want als er een is die onvoorwaardelijk van haar vader houdt is zij het wel.
Zelfs die grote afstand accepteert ze, om hem te vriend te houden.
Want dat is wat ze het allerliefste wil.
Dat hij haar vriend is.
Uit ervaring weet ik dat lange-afstands-relaties niet werken.
Hij heette Erik en ik ben er twee keer voor naar New York gevlogen.
We hadden machtige tijden daar en ik heb er een zwak voor New York aan overgehouden.
We vonden elkaar echt leuk maar die grote zee zat ons in de weg.
Ook nu werkt de zee niet mee.
Maar we gaan hem bedwingen.
Over een paar weken vliegen we naar pappa toe.
Ze wil zo graag, ze kan niet wachten, ze telt letterlijk de dagen af……….. en toch………..
Ze worstelt en worstelt en lijkt soms even niet boven te komen.
Een zee aan emoties in haar hoofd, een storm van gedachten in dat koppie en ik moet hulpeloos toe kijken.
Dat hangt er hier in de lucht dus………….. verwachtingen en hoop.
En daar kun je flink onrustig van worden.
Ik gun Sophie rust, ik gun haar d’r vader,liefst zonder die zee ertussen.
Ik weet ook dat dat niet gaat gebeuren en dat doet pijn.
Zoals ik een zwak heb voor New York, heeft Sophie een zwak voor dat tropische eiland.
En later, later als ze groot is, echt groot, vertel ik haar alles.
Lezen we samen dat boek dat hier nog onafgeschreven in de kast staat en hoop ik dat ze rust zal vinden.
Hoop ik dat ze groot genoeg is om te snappen waarom het gegaan is zoals het gegaan is en hoop ik dat ze het een plek kan geven.
En ik ga haar daarbij helpen.
Weet je, er is er hier in huis eigenlijk maar 1 die dit soort ingewikkelde dingen kan verwoorden zoals ze echt zijn en dat is Joris.
Hij trekt een t-shirt aan dat hij bij een vorig bezoek van pappa kreeg en zegt:
“Ik trek dat K&*T t-shirt weer aan van die stomme pappa omdat ik hem zo mis!!”
Vind je het gek dat ze hier soms in de war zijn……………??!
En jij, ik hoop dat jij snel weer in je strakke rokjes past!