Loslaten

He Willemien,
Joris gaat op schoolreisje…..
Althans, ik weet nog niet of hij wel gaat.
Een paar weken geleden kregen we een briefje mee naar huis.
De klas gaat op schoolreis………… naar Hellendoorn.
Nu ben ik geen fan van pretparken, kermissen en snel-ronddraaiende-apparaten.
Ook ben ik geen fan van al die drukte en dat lawaai wat daarbij los komt.
Joris ook niet.
Hij vindt het leuk om naar te kijken, even.
Maar nu dus een hele dag, van half 9 tot half 5 naar Hellendoorn.
Op een groep van zo’n 10 kinderen gaan 2, misschien 3 begeleiders mee.
Ze worden onderverdeeld in een club “durfals”en een andere club.
Hoe ze die andere groep noemen weet ik eigenlijk niet eens “durf-niksers”??
Joris behoort tot de laatste groep, dat weet ik wel.
En ik weet niet wat ik moet doen.
Joris is twaalf, ik moet hem loslaten.
Joris is pas twaalf, ik moet hem beschermen.
Heb jij ook van die dilemma’s?
Je wilt ze zo graag mee laten doen, je gunt ze de wereld en tegelijkertijd wil je ze tegen die wereld, in dit geval, die snel-rond-draaiende-apparaten beschermen……..
Ik weet het dus niet.
Verleden week liepen we in de stad.
Er liep een moeder met een zoon, een jongen van Joris zijn leeftijd.
Moeder zei wat en zoonlief gaf een grote mond terug.
Hij keek haar woest aan en ging met een groots gebaar ver voor haar lopen.
Nog een laatste woeste blik naar achteren en hij liep nukkig door!
Ik ken dat nog van vroeger.
Als ik ver van mijn ouders ging lopen leek het net of ik niet bij ze hoorde.
Die afstand creëerde vrijheid voor mij.
Ik voel Joris zijn hand in de mijne.
Soms als het wat te druk om ons heen wordt voel ik zijn hand tegen de mijne botsen en vouwen onze vingers zich samen.
Voor ons geen afstand die vrijheid geeft.
Wij voelen ons goed bij elkaar in de buurt, ik weet wat hij wil, hij weet dat ik dat weet.
Het is goed. Het is veilig.
Maar is er ook zo’n hand op dat schoolreisje?
Is daar een hand die hem helpt, beschermt en opvangt?
Loslaten noemen ze dat……
En weet je, ik kan het niet. Ik wil het ook niet.
Ooit heb ik gelezen dat je niet hoeft los te laten, je moet gewoon anders vasthouden.
En dat doe ik.
Ik hou hem anders vast en geef hem stukje bij beetje een klein beetje meer vrijheid.
Maar altijd is er die hand van mij………. altijd!!
En nu dus dat schoolreisje.
Ben ik stoer genoeg en laat ik hem gaan?
Of ga ik met die 2 andere moeders uit de klas, die al hebben besloten dat ze de uitdaging niet aan gaan, lekker mee naar de kinderboerderij????
Ik weet het nog niet.
Ik ga er denk ik nog maar een nachtje over slapen……..
Morgen weet ik vast wat ik moet doen.
Denk je ook niet???

Ha Esther,
Ik ken die van anders vasthouden.
Ik hoor hem vaak in Zorgland.
Het klinkt mooi, maar ik houd zelf helemaal niet van dit soort zinnetjes.
Loslaten is anders vasthouden.
Hoe dan?
Ik hoef geen mooi klinkend zinnetje.
Ik zoek hulp, advies en een wegwijzer waar op staat: na anderhalve kilometer uw kind loslaten.Dat krijg ik niet met zo’n zinnetje.
Doe het allemaal maar eens op de manier die bij jouw kind past.
Wat me wel eens troost, is de wetenschap dat we dit dilemma delen met alle ouders van alle kinderen.
Bij anderen zie je het soms zo scherp, ik zie een moeder die haar kinderen veel te veel laat bungelen, letterlijk en figuurlijk te weinig vasthoudt.
Ik zie een moeder die bovenop haar zoon blijft zitten, waardoor hij niet kan groeien.
Makkelijk om het bij een ander te zien.
Maar o zo lastig om zelf beter te doen.
Ebel is dol op schoolreisjes.
Maar zo’n vreemd kind, dat halve Disneyzinnetjes roept, wat moet je daarmee?
Dus werd Ebel de eerste jaren op school gewoon niet meegevraagd.
Maar de foto’s van alle blije kinderen in het pretprak werden wel keihard op het prikbord geplakt.
Ebel mocht wel kijken en niet meedoen.
Eigenlijk wil ik de leerkrachten die hem dat aandeden nog steeds aanklagen voor kindermishandeling.
Maar dat terzijde.
Op een dag kreeg hij een juf die verder keek dan haar neus lang was en zag dat Ebel dol is op onverwachte reisje, op onontdekte gebieden, op avontuur en uitdaging.
En ze zag dat hij niet weg zal lopen, op zijn beurt wacht en best andere kinderen wil helpen.
Ze zag al die dingen waar anderen blind voor waren.
Ebel mocht mee.
Op schoolreisje van drie dagen. Twee jaar lang.
Twee jaar lang konden wij dus twee avonden met Robbert en Frances uit eten zonder Ebel en dus zonder blikken, gefluister en commentaar.
Voor ons alle vijf drie heerlijke dagen.
Maar het geld is op en de schoolreisje duren nu nog van half tien tot half twee.
Gelukkig is Ebel blij met elke minuut, dus hij geniet er honderden.
En omdat hij dit jaar een juf heeft die opnieuw verder kijkt dan haar neus lang is mag hij ook met andere groepen mee. Ze kunnen hem er prima bijhebben.
Dan is het geen probleem om hem te laten gaan.
Een makkie zelfs!
En waarom? Omdat loslaten bij kinderen als Joris en Ebel betekent dat je ze door een ander laat vasthouden.
Een ander die ze begrijpt en die om ze geeft.
Maar ja, daar kun je geen kort ‘Libelle-zinnetje’ van laten maken.
Onze levens zijn niet in korte zinnetjes te vatten!

Opa is dood

He Willemien,
Opa is dood.
Ik val maar met de deur in huis.
Opa keek tv en opeens niet meer.
Dat vindt Joris het meest intrigerende aan alles.
Zomaar ineens voor de tv en dan dood?!?!
Leg dat maar eens uit…………….
We hebben het over hartjes die niet meer kloppen, sterretjes aan de hemel en mooie gedachten.
Ik praat met Joris over cremeren en begraven en kisten en urnen.
Het is eigenlijk voor het eerst dat Joris en Sophie zo dichtbij met de dood te maken krijgen.
Woensdag is de begrafenis.
Sophie heeft 2 weken terug haar vis begraven.
Dat was al een hele happening, met na afloop een ijsje.
Eigenlijk verwacht ze nu weer zo’n soort feestje.
Ik moet haar uitleggen dat het nu anders is.
Joris houdt zich meer bezig met opa zelf.
Wassen ze zijn oksels wel? Krijgt hij wel deodorant op en waar is hij nu?
Ik vind het vooral een dilemma, die begrafenis.
Eigenlijk vind ik ze te jong.
Ze hebben het afgelopen jaar net wat teveel voor de kiezen gehad en ik vind dit net een stap te ver.
Ik wil heel graag met ze naar oma, ik wil het verdriet graag delen.
Ik wil na de begrafenis taart eten en praten over opa maar ze hoeven van mij niet perse naar de ceremonie zelf.
Dat ben ik he, maak het liefst overal een feestje van. Zelfs van de meest erge dingen.
Ik denk dat dat mijn overlevingsstrategie is. En hij werkt best goed!
De rest van de familie denkt daar anders over.
Zij zijn niet zulke feestvierders.
Moeilijk!
Aanstaande woensdag gaan we dus.
Sophie vindt het lastig.
Ze wil uiteindelijk wel, pappa is daar namelijk ook.
Sophie zou alles doen om daar te zijn waar pappa is. Zelfs naar een begrafenis.
Ze weet nog niet echt wat haar te wachten staat. Ik laat het zo.
Ik maak met haar een dikke afspraak dat als ze weg wil we ook echt gaan.
Ze lijkt gerustgesteld.
Joris denkt vooral na.
Hij stelt hele direkte vragen en is erg praktisch.
Zijn hoofd en gedachten maken overuren en ik zou willen dat ik al zijn vragen kon beantwoorden.
“Weet je”, zegt Joris. “Als oma naar de begraafplaats gaat en ze schuift wat zand weg kan ze toch soms even naar opa kijken”……
Ik laat hem maar even in die waan.
Zouden we dat eigenlijk allemaal niet willen, dat het zo werkt?!
Woensdag dus de begrafenis.
En wij gaan.
Ik ben trots op mijn kinderen, trots op mijzelf.
We gaan iets doen waar ik niet achter sta en toch weet ik dat wij drie-en ook hier weer sterker uitkomen.
Soms lijkt het wel dat hoe meer we meemaken hoe sterker we worden.
Geen berg lijkt ons te hoog, geen dal te diep.
Ik ben echt trots op “mijn gezin”. Ons motto is Live,Love and Laugh!
En weet je, woensdagmiddag, na afloop, gaan wij lekker ergens een ijsje eten……………..

He Esther,
Wat een verhaal, arme jullie!
Robbert is bezig met het thema dood.
‘Waarom leef je als je toch ooit dood gaat,’ vraagt hij me.
‘Dat weet ik ook niet,’ zeg ik dan.
‘Ik weet alleen maar dat ik het wel erg leuk vind om te leven.’
Ik zie aan zijn ogen dat hij op wat meer diepgang van me had gehoopt.
Mijn kinderen hebben geen opa meer.
Opa Huib is al lang geleden overleden.
Mijn eigen vader, opa Ebel, is heel plotseling overleden toen Ebel net vier was.
Wel of niet mee naar de begrafenis, dat speelde toen natuurlijk ook bij ons.
Uiteindelijk bleef Ebel bij de oppas.
Zij fietste naar de begraafplaats toen wij daar heen liepen.
Ebel zat bij haar achterop.
Hij huilde heel erg hard.
Ik hoorde het door mijn eigen tranen heen en weet dat ik – zoals zo vaak – dacht;
wat weet je, wat snap je, wat begrijp je?
Ebel kon in die tijd geen woord begrijpen dus ik kon nauwelijks iets uitleggen.
En laten we eerlijk zijn, wat kun je uitleggen, ik snapte en ik snap er eigenlijk ook allemaal helemaal niets van.
Waar is Opa gebleven?
Wist ik het maar!
‘Mist Ebel zijn opa,’ vroegen mensen me.
Dat wist ik ook al niet!
Na een paar maanden ging ik met Ebel naar het huis van mijn ouders.
De broer van mijn vader was op bezoek.
Hij lijkt veel op mijn vader.
Ebel stapte binnen.
Hij zag mijn oom, liep er heen en klom bij hem op schoot.
Zoiets deed hij echt helemaal nooit.
Ik weet niets eens of het de andere aanwezigen opviel, maar ik was er helemaal ondersteboven van.
Voor mij was het een teken dat ook Ebel opa miste.
Laatst bekeek Ebel zijn eigen babyfoto’s.
Hij keek peinzend naar al die plaatjes van ongestoord geluk.
‘Ebel was nog helemaal gezond,’ zei hij.
Wat moet ik daar nu weer mee?
Toen kwam er een foto waarbij Ebel bij mijn vader op schoot zit.
Ze stralen allebei.
‘En wie is dat,’ vroeg ik aan Ebel.
‘Dat is opa,’ zei hij zonder en spoor van twijfel.
Toen zei ik hardop wat ik elf jaar geleden net kon zeggen omdat Ebel toen geen woord begreep.
‘Opa hield erg veel van jou en hij was trots op jou,’ zei ik.
Ebel straalde als op die vroege foto.
Soms is het helemaal niet erg dat je elf jaar moet wachten.
Ik zal aan jullie denken woensdag en ik hoop dat alles op die verdrietige dag voor jou en de kinderen zo goed gaat als dan maar kan.

PGB en wereldwonderen

He Willemien,
Eens even iets heel anders………..
Joris heeft een PersoonsGebondenBudget. Ebel ook.
Logisch toch??
Niet dus.
Ik hoor veel schrijnende verhalen over mensen die het niet hebben en wel verdienen.
De omgekeerde verhalen hoor ik trouwens ook.
We zitten in een tijd vol bezuinigingen en die moeten ergens vandaan komen.......
De PGB's zijn nu aan de beurt, de TOG's volgen hierna.
De standaardformulieren kennen wij als geen ander maar weten we de juiste antwoorden ook wel te geven??
Bij mijn vorige herindicatie voor Joris kreeg ik een dame aan de telefoon.
Ze was erg aardig en belangstellend.
Wat ik toen nog niet wist was dat zij aan de andere kant van de lijn met "het" scoreformulier mijn antwoorden, op hetzelfde moment, aan het vertalen was in punten.
Joris had zich die daghelemaal zelf aangekleed.
Voor het eerst.
Toen het onderwerp "verzorgen" aan bod kwam, vertelde ik trots hoe Joris beneden kwam, aangekleed en wel.
Ik vertelde haar, in al mijn onschuld hoe blij ik was. Mijn 11 jarige zoon doet zelf zijn kleren aan!!
Mijn enthousiasme werkte blijkbaar aanstekelijk want ze vroeg maar door.
En ik, trotse moeder gaf alle verkeerde antwoorden.
Zij deelde punten uit, en toch was ik aan het verliezen..................
PGB gekort, bezwaar aangetekend, lange procedure, veel onzekerheid en onrust.
Uiteindelijk is alles goed gekomen maar het was een lange weg.
En waarom??
Omdat ik een trotse moeder was die genoot van iets heel bijzonders. Omdat ik onnozel was.
Nu ben ik wijzer.
Ik weet dat ik had moeten aangeven dat Joris met een korte broek beneden stond, een zomershirt aan, heel veel gel in het haar en op blote voeten. Buiten was het min 5 graden.
Ik weet nu dat ik op de vraag of hij zelfstandig naar het toilet ging niet alleen "ja" had moeten antwoorden maar dat ik ook had moeten zeggen dat ik daarna de verstopte wc moet ontstoppen omdat er wel eens een hele rol verdwijnt in de pot. En dat de fles chloor dan ook weer leeg is.............
Ik weet nu dat toen ze vroeg of hij kon fietsen, ik uit had moeten leggen dat hij op de stoep voor het huis mag, niet verder want dan weet hij de weg naar huis niet meer en ik had moeten zeggen dat hij niet net zoals het 11 jarige buurmeisje alleen naar een vriendje of de sportclub gaat.
Ik weet nu heel veel meer.
Ik weet dat ik dingen moet zeggen die ik eigenlijk niet wil zeggen.
Ik ben namelijk zo trots op Joris.
Trots op alle dingen die hij kan. Misschien niet allemaal zoals het hoort, maar toch.....
Nu moet ik al zijn tekortkomingen benoemen, toelichten en uitvergroten.
Jammer.
Ik heb mijn papieren voor de nieuwe versnelde herindicatie net op de bus gedaan.
Ik hoop dat ze snel bellen.
Hoe zit dat bij jou?
Ook alweer toe aan een nieuwe indicatie??

Ha Esther,
Voor mij is het PGB tot nu toe altijd heel goed geweest, letterlijk en figuurlijk zelfs!
Ik vind namelijk dat het PGB veel meer is dan geld, het is de manier om je eigenwaarde te bewaren.
Je hoeft geen hulp te vragen uit medelijden, je hebt een professionele relatie met de mensen die je helpen om met je zorgintensieve kind het leven goed vol te houden.
Wij hebben tot nu toe rond die indicatie alleen maar te maken gehad met mensen die meedenken en positief adviseren. En als het al te complex wordt, huur ik de hulp in van onovertroffen Mevrouw Wiertsema.
Afkloppen hoor, ik weet dat het ook allemaal heel vervelend en traag kan gaan, maar dat is ons tot nu toe bespaard gebleven.
Ondertussen heb ik mijn hoofd niet echt bij PGB en andere zaken, want ik zit hier naast een wonder.
Een echt wonder!
Onze gegarandeerde kater Tommy heeft namelijk net drie kleintjes gekregen.
Frances had al een paar keer op haar beleefde wijze aangedrongen op onderzoek.
‘Hij is echt zwanger, mam.’
Ik wuifde het kort weg.
‘Welnee, zie je hoeveel dat beest eet?!’
En nu liggen ze daar, mamma en haar kittens. Een tijgertje en twee pikzwarte.
Het allermooiste is het om naar Tommy zelf te kijken. Zij (tot gisteren dus hij) straalt van een diep en intens geluk.
Ze ligt als een balletje rond haar baby’s, likt ze, knuffelt ze en helpt ze om te drinken.
Ze is bekaf, en intens gelukkig.
Tommy is een heel raar beest om te zien, pluizig, met een raar klein lijf en een vreemd puntig gezicht.
Maar vandaag is ze de mooiste kat van de wereld.
Ebel keek ook.
Toen liep hij naar me toe.
‘Ebel is in 1995 geboren,’zei hij.
‘Dat klopt en ik was zo blij met je,’zeg ik.
Ik denk terug aan die schattige, grote en kerngezonde baby.
Het is alsof Ebel mijn gedachten leest.
‘In 1996 werd Ebel ziek,’zegt hij.
Ik kijk naar hem.
Voor de zoveelste keer vraag ik me af wat hij allemaal weet.
‘Maar ik ben nog steeds even blij met je,’zeg ik en ik knuffel hem zo hard als ik maar kan.
Dan staan we stil en we houden elkaar alleen maar heel stevig vast.
We houden elkaar overeind.
Ik zie ons in de spiegel in de hal.
Ebel heeft zijn gezicht in mijn nek begraven.
Ik kijk over zijn gezicht heen.
Ik zie de glans van diep geluk als ik mijn zoon zo vasthoud.
Ik zie dat ik op iemand lijk, maar ik moet even denken.
Dan weet ik het.
Mama-kat, mensen-mama.
Even lijk ik precies op pluizig katje Tommy!

ZIP

Ha Esther,
Ik overweeg de oprichting van een politieke partij.
Ja, ik!
Ik moet nog een pakkende naam bedenken, ik speel met iets als de PVGVP. Bekt nog niet helemaal lekker, dus misschien kun je even meedenken.
En waar het voor staat, moet ik dat nog uitleggen? Het staat voor de Partij voor de Gulden en voor de Paasvakantie. En nee, ik lift niet mee op al die sentimenten rond de Griekse schulden, want ik heb die euro never nooit zien zitten.
En dat tweede stuk, voor de Paasvakantie, dat betekent dus meteen het afschaffen van de meivakantie.
Ik vind de meivakantie voor elke moeder een gedrocht, zeker nu mijn Robbert twee weken heeft en Frances en Ebel eentje, maar Ebel dan weer vijf dagen Pinkstervakantie en Frances een extra week in juni. Willen ze ons moeders helemaal gek krijgen of hoe zit dit? En jij weet ook dat na die idiote meivakantie het ritme tot aan de zomervakantie er eigenlijk niet meer inkomt, het is net alsof de stop eruit getrokken is en we langzaam leeglopen tot ergens eind juni.
Ik vind het heerlijk om vakantie te hebben met mijn kinderen. Niets fijner dan dat, zeker als Bob ook nog vrij is. Maar ik heb ook een baantje, en ik heb ook mezelf en die rare behoefte van me om af en toe even achter de computer te kruipen en bijvoorbeeld met jou te bloggen. Ik wil als moeder graag een klein beetje mee blijven draaien in de maatschappij. In Nederland roept de politiek hoe belangrijk zij de inzet van vrouwen vindt en hoe belangrijk het is taken te verdelen. Die verdeling houdt in mijn omgeving op het moment in dat vaders en moeders zich in duizend bochten wringen om werk en de enorme hoeveelheid vrije tijd van hun kinderen nog enigszins te combineren.
Genoeg gemopperd, het was wel heerlijk om elke dag uit te slapen, lekker langzaam met thee en koffie wakker te worden, te wandelen, en te schrijven aan een kinderboek. Genoten heb ik dus wel.
Robbert lag uren in bed te lezen in mijn lievelingsboeken van vroeger, de serie van de Vijf van Enid Blyton. Ebel scharrelde rond en maakte schitterende tekeningen. En dan nog eens mijn man en oudste dochter die even samen naar LA vlogen voor een weekje avontuur voor vader en dochter.
Genoten dus van deze idiote vakantie.
En jij, hoe heb jij alles opgelost en heb je ook kunnen genieten?
En uh, als ik veel zetels krijg, dan mag jij ook wel minister worden.
Zie je dat zitten en welke post trekt je?
We hebben het er nog wel over….

He Willemien,
Een politieke partij? Jij??
Ja, nou ja, waarom ook eigenlijk niet.
Als we het hebben over een ervaringsdeskundige, een mondig iemand en sociaal bewogen, veel levenservaring en die enige zelfkennis heeft, nou ja, dan maak je best een kans.
Ik word dan wel minister van de logistiek, ben ik wel goed in.
Een naam weet ik wel.
De ZIP, bekt wel lekker he?!
Die ZIP staat voor Zorg-Intensieve-Partij.
Ik denk wel dat we bv alleen mensen erin moeten zetten die werken, beetje leuke opleiding hebben, een kind hebben met “iets raars”, een beetje een eigen leven willen leiden maar toch ook aktief mee willen draaien in de maatschappij.
Niet zo moeilijk toch, weten wij alles van.
Die volggroep kunnen we dan “de ZIPPERS”noemen……
Ik, als logistiek minister, zorg dan dat we via digitale agenda’s goeie afspraken kunnen maken.
Nummer 1 op de agenda staat dan uiteraard, de schoolvakantie.
Ik stel maar gelijk voor om die in heel Nederland weer gelijk te trekken, die gespreide vakantie werkt toch niet.
Alle scholen in heel Nederland, zelfde dagen, zelfde tijd, zelfde weken. Geen gezeur.
Ook ik had deze week vakantie. Sophie had er twee en Joris anderhalf………
Samen met Joris en Sophie heerlijk een weekje weg.
We hadden wel wat langer weg willen blijven maar helaas, Joris moest zich afgelopen maandag weer melden.
Verongelijkt uiteraard want zuslief bleef wel lekker thuis.
Volgende vrije dagen is dat weer omgekeerd.
Wat dat betreft zit er wel logica in.
Alle andere logica is ver te zoeken. Het was inderdaad een idiote vakantie, ook bij ons.
Maar lekker gezwommen, gewandeld langs het strand, ge-shopt en vooral veel “leuk gedaan” met elkaar. Dat kon, want ik was vrij.
Mijn oplossing voor de verdeelde vakantiedagen is dus gewoon 2 weken niet werken.
Dat is dan het volgende punt op onze agenda.
De werkende meute heeft gewoon alle schoolvakanties vrij.
Lekker duidelijk en overzichtelijk, iedereen massaal op pad om daarna ook weer massaal aan het werk te gaan.
Lijkt mij, als minister van logistiek, een puik plan.
Wat jij?
Kan ik volgende vakantie gewoon legitiem vrij zijn, om me daarna weer voor de 100% op mijn werk te storten. Kleine logistieke ingreep, hoog rendement.
Stem op ZIP, zorgintensief maar wel lekker praktisch!