Vol verwachting klopt ons hart.......

Ha Esther,
Ik wil je bloggen over de intocht van Sinterklaas en dan bedenk ik dat we vorig jaar ook over Sinterklaas blogden.
Op zich geeft dat niets, we kunnen nog wel tien jaar over Sinterklaas bloggen, ik bedacht daardoor echter wel dat we elkaar nu meer dan een jaar elke week een blog sturen. En elke keer als er een van je komt, open ik hem nog even nieuwsgierig als een jaar geleden.
Je stuurde me een mailtje over drukke weken, weer een interview, weer op de foto met je kinderen. In januari komt er zelfs een groot blad ons beiden interviewen over ons boek.
We zijn nog blij, maar gaan niet meer uit ons dak zoals we dat een jaar geleden wel deden.
Wennen we er aan?
Ik wil graag vertellen over Ebel, omdat ik niet alleen over hem vertel, maar ook over het leven dat anders is, iets wat zoveel mensen met ons ervaren maar wat we helemaal niet zo vaak zien.
Minstens zo mooi vind ik het om de verhalen van anderen te mogen horen en die op te mogen schrijven.
Het grijpt me naar de keel als anderen over hun diepe zorgen en onzekerheden over en om hun zorgintensieve kind praten terwijl ik bij elk woord het zachte en warme licht van liefde in hun ogen zie.
Maar al te vaak voel ik die vreemde spagaat omdat ik voor mijn kind zo graag zou willen dat hij geen beperkingen had gehad, maar omdat ik daardoor ook zo veel moois en bijzonders tegenkom.
En zo ben ik helemaal van Sinterklaas afgedwaald.
Dat geeft niets, het was zo koud en mistig dat we er maar heel even zijn wezen kijken. Ebel had zich nog erg verheugd, maar eenmaal daar kon het hem niet meer boeien. Robbert is inmiddels ook al lang van het geloof afgevallen.
Ik liep daar met mijn jongens, Frances en Bob samen bij de hockey.
Ik keek naar de geschminkte kinderen met hun ogen vol verwondering. Hun ouders die met ze meezongen. De rode oren van het kleine mannetje die Sint een hand mocht geven.
Voorbij.
Wij zitten in een nieuw en ander stadium.
En, zoals altijd, precies het stadium waar ik zin in had.
We gingen snel naar huis, staken een vuurtje aan, Robbert ging gamen, Ebel achter de computer, en ik ging op de bank liggen met een boek.
Tja, het is zwaar, maar iemand moet het doen.

Hé Willemien,
Ja, het is zwaar en iemand moet het doen….. arme jij! ; )
Weet je, over die Sint heb ik me nooit zo heel druk gemaakt. Buiten het feit dat ik het jammer vind dat die pepernoten op 1 september al in de winkel liggen vind ik het een leuk feest.
Spannend en leuk tegelijkertijd.
Joris fietst er rustig doorheen en zolang maar duidelijk is wat hij krijgt is het allemaal wel oké.
Dat haalt namelijk een hoop van de spanning af…… Van tevoren al weten wat je krijgt.
Spannender nu vind ik de politiek.
Verleden week had ik ouderavond op school bij Sophie. Keurige school , keurige ouders en die avond hoor ik er uitspraken waar ik van schrik.
Eén vader heeft het over de “zesjes-cultuur”, en dat “wé daar niet van zijn……….”
Ik klapper met mijn oren en houd toch mijn mond.
Ook omdat ik geschrokken ben.
“Wé willen alleen de béste stagiaires……!”zegt hij daarna ook nog geestdriftig.
Ik klapper nog meer en schrik ook weer. En weer blijf ik stil.
Begrijp me niet verkeerd, ook ik wil het beste uit mijn beide kinderen halen. Maar dit was mij net wat te ongenuanceerd.
“Wij zijn geen zesjes-cultuur”, toevallig heb ik een zoon die nooit een zes zal halen!
“De beste stagiaires!” Hoe zoekt hij die uit? Is dat die stagiaire die allemaal achten heeft en haar tentamens vlot maakt of is dat die stagiaire die het net redt maar wel een gewéldige betrokkenheid heeft en hart voor de kinderen. Ik zou het wel weten.
Wie hij zal kiezen weet ik niet en juist dát baart me zorgen.
Dan lees ik twee dagen later ook nog op de voorpagina van de krant “zwakbegaafde leerlingen in de knel. Kinderen met een IQ van minder dan 55 tellen niet meer mee in de statistieken”.
En weet je, op zulke momenten ben ik verdrietig maar ben ik ook dubbel zo blij dat wij bestaan.
Wij, moeders zonder grenzen.
Je hebt gelijk, We hebben het druk.
Maar ik kan niet genoeg intervieuws geven, mijn gezin op de foto laten zetten en in de bladen komen want zo geven wij onze kinderen een stem.
Weet je, ook ik dwaal af van Sinterklaas.
Misschien omdat dat me toch ineens een stuk minder belangrijk lijkt.
Sophie en Joris zingen voor de kachel uit volle borst.
Een hippe versie van Sinterklaas Kapoentje galmt door de kamer en we dansen erbij.
Een bakje water en een winterwortel worden zorgvuldig neergezet en ze gaan “vol verwachting” slapen.
Ook ik ben vol verwachting.....
Zou het weer goedkomen in politiek Nederland?!?!
Ik heb er een hard hoofd in.
Maar wel weet ik dat wij, moeders zonder grenzen, en al die andere ouders van zorgintensieve kinderen door blijven gaan om te zorgen dat we weer meetellen!
En ik zet gewoon ook mijn schoen erbij, met een wensenlijstje erin, wie weet……?!
En die politiek……..
Youp van ’t Hek zei ooit: "Vind je het gek dat mensen de politiek niet meer serieus nemen, als de politiek 'de mensen' niet meer serieus neemt!"
Dat lijken me wijze woorden om mee af te sluiten……