Zo puur kan liefde zijn......

Ha Esther,
Vorige week mailde ik je dat we een familieweekend hadden met Pasen.
Eerlijk is eerlijk, ik zag er tegenop.
Of we het willen of niet, wij trekken altijd de aandacht: Ebel en ik.
Ebel omdat hij is wie hij is en ik omdat ik zijn tolk ben.
Zelfs bij mijn eigen lieve familie was ik een beetje benauwd, en mijn stress slaat naadloos op Ebel over. Dat geeft wel eens ongewenste effecten!
Maar alles zat mee!
De zomer kwam met Pasen al om de hoek gluren, de enorme tuin rond het gehuurde landhuis bood plaats voor velen, iedereen was relaxed, we konden wandelen (wat we nu eenmaal bijna het allerliefste doen) en we konden ’s avonds buiten eten aan lange tafels.
Het viel zo niet op dat Ebel zijn eigen hapjes at, langer met de hond speelt dan hij met mensen kan spelen, en zelfs de geuren die hij ’s avonds door zijn nare obstipatie verspreidt, werden door de lentewind weggeblazen.
De familie was discreet, liet Ebel zijn gang gaan en stelde me maar een paar gedoseerde vragen.
En zo werd dat rare mechanisme in werking gesteld, als het dan goed gaat, gaat het steeds beter.
Ebel heeft zich geweldig gedragen, iedereen zag dat, was trots en blij en Ebel groeide nog weer een stukje.
Zo hadden wij een Vrolijk Pasen.
Ik heb een stukje van mijn angst en verlegenheid laten varen, durf een volgende keer weer net iets meer.
Het is een kort blog, maar meer heb ik niet te zeggen.
Bijzonder eigenlijk, verdriet vraagt zoveel woorden, vreugde zoveel minder.
Liefs van Willemien

Hé Willemien,
Wat een feest dat je zulke fijne dagen hebt gehad en wat een nog groter feest dat het ook voor jou en Ebel een feestje was. En dus zélfs voor de familie.
Althans, zo klinkt het wel.
Het stemt me tegelijkertijd ook wel weer een beetje verdrietig.
Een familieweekend zou je juist zonder al te veel zorgen in moeten kunnen gaan.
Ik ben eerste paasdag bij mijn zus.
We gaan picknikken op het strand met al (3!) haar kinderen en al (2!) haar honden.
Iedereen scharrelt door elkaar, niemand let op elkaar en iedereen houdt van elkaar.
En dat is voldoende.
Het is een plek die veilig is en waar iedereen zichzelf kan zijn…. Een feestje dus!!
Het maakt eigenlijk niet uit of Joris zich gedraagt of niet. Altijd is er wel iemand die het even van mij overneemt. En juist ook dat is zo fijn….
Joris voelt dat hij geaccepteerd wordt om wie hij is en wat hij doet, Sophie krijgt aandacht van iedereen en we knuffelen en zoenen wat af…..
Ik hou het ook kort deze keer. Zoals Confucius ooit al zei, “één moment van vreugde verdrijft honderd zorgen”.
Na zo’n weekend kunnen wij, jij en ik, er dus weer hele lange tijd tegenaan…..
Is dat geen fijn idee?!?
En weet je wat er iedere keer weer af blijft spatten, hoe kort ons blog ook is…… de liefde voor onze kinderen.
En weet je, deze is speciaal voor Ebel, Robbert, Frances, Joris en Sophie.
En ook een beetje voor onze familie, vooruit!!!
http://youtu.be/yq_I2JGQpkc
X Esther

Schuldgevoel

Hé Willemien,
We hebben het er al vaker over gehad……”mijn hoofd zit vol”.
Ik zit weer in zo’n periode.
De zon schijnt en je weet dan word ik blij! Ik ben een écht zomermens.
Nou ja, eerlijk gezegd bijna nóg meer een lentemens.
Als de knoppen aan de bomen op springen staan en de kleuren en geuren komen allemaal weer voorzichtig tevoorschijn dat word ik blij, gewoon simpelweg blij.
Alleen dat woordje “simpel”, dat klopt dan weer niet.
Mijn leven is namelijk niet simpel.
Laat ik voorop stellen, ik heb een leuk leven. Ik ben blij, weer écht hélemaal gelukkig maar simpel, nee, dat dan weer niet.
Alleen al door dat ene woord.
Schuldgevoel.
Volgens mij is dat wel eens een goede om bij de kop te pakken hier.
Wat zou het leven gemakkelijk zijn zonder dat nare woord.
Want dat vind ik het, een naar woord. En ik vind het óók nog eens een naar gevoel!
Van Dale doet er niet veel mee:
schuld•ge•voel het; o -ens het besef schuld te hebbenAls ik zoek naar synoniemen vind ik:
Schuldgevoel = Gewetenswroeging, SchuldbesefNou ja, van beide word ik niet veel wijzer.
Feit is dat ik er véél, héél veel last van heb.
Wanneer? Eigenlijk altijd!
Wanneer niet? Eigenlijk nooit!
En daarmee is deze #blog dit keer snel klaar!!
Waarom snel klaar?
Omdat ik uitgepraat ben. Uitgepraat maar nog lang niet uitgesproken.
Ik ben uitgepraat over dat rotwoord dat soms mijn hele dag kan behelsen.
Ik ben klaar met dat rotwoord dat steeds weer en vooral ook overal de kop op kan steken.
Wat zou dat toch zijn?
Vroeger, en daarmee bedoel ik vooral de tijd vóórdat ik kinderen had, was zo heerlijk ongecompliceerd en vooral nog zo héérlijk vrij, vrij van alle schuldgevoel.
Da’s nu wel anders…. Eigenlijk is dat al 13 jaar anders.
Ik zeg altijd dat op het moment dat ik moeder werd ik ook veranderde in een naaktslak.
Kwetsbaar en week, vooral héél week.
En dus ook nog eens vol met schuldgevoel.
Ik weet dat ik niet alleen sta, gelukkig niet.
Overal herkenning en iedereen heeft er last van. Maar er helpt geen therapie tegen.
Geloof me, ik heb het geprobeerd.
Joris gaat dit weekend logeren. Sophie en ik brengen hem samen weg.
Er zijn 2 lammetjes geboren en als we aankomen zijn ze net toe aan de fles.
Twee kleine mekkerende lammetjes krijgen de fles. Van Joris en Sophie.
Samen staan ze in dat krappe schuurtje, beetje spannend maar zó bijzonder.
Het ultieme lentegevoel steekt daar in dat schuurtje de kop op en ik ben gewoon simpelweg blij.
Tot ik samen met Sophie weg rijd in de auto.
Dan is het ineens niet simpel meer……schuldgevoel.
Ik weet dat Joris een leuk weekend tegemoet gaat, ik weet dat Sophie en ik van elkaar gaan genieten en toch….
Dat stomme schuldgevoel sijpelt gewoon, heel stiekem en heel constant in mijn leven.
Alle beslissingen die ik neem hebben te maken met mijn kinderen, bij alles wat ik doe houd ik rekening met mijn kinderen, en zo hoort het ook vind ik.
En toch….steeds weer dat schuldgevoel.
Siomon Carmiggelt zei ooit: “echte liefde kent geen schuldgevoel”
Ergens doe ik dus waarschijnlijk iets heel erg fout...
En jij? Jij wel eens last van schuldgevoel?!?!
X Esther

Ha Esther,
Meestal maak je het me wel makkelijk en kan ik zo op je blogs reageren.
Dit keer niet.
Heb ik wel eens last van schuldgevoel?
Ik lag in bed, de zachte geuren van de lenteavond kwamen door het open raam naar binnen gedwarreld en ik dacht, heb ik wel eens last van een schuldgevoel?
Ja en nee.
Natuurlijk heb ik een diep gevoel van schuld en falen dat ik mijn zoon Ebel niet zo gezond, zo goed, heb afgeleverd als ik zo graag had gewild.
Ik rookte niet, ik dronk niet, ik fietste tot op de laatste dag rond op mijn hippe negentigerjaren racefiets en bovenal ik, en Bob net zo, verheugde me zo ontzettend op ons tweede kind.
Er was geen stress, we werden niet ontslagen, er ging geen dierbaar iemand dood.
En toch is Ebel te kwetsbaar gebleken en dat geeft me een gevoel van falen en van verdriet en van een schuld die ik niet concreet kan benoemen.
Maar verder?
Nee.
Schuldgevoel zit niet zo erg in mijn systeem. Ik weet niet waarom niet, gewoon niet meegekregen.
Toevallig sprak ik deze week met iemand over onze jeugd. Ik heb er van alles over te zeggen, sommige dingen lastiger, sommige dingen die ik niet zo leuk heb gevonden, veel goeds, heel veel zelfs, wat daar tegenover stond. En door jouw mail realiseer ik me wel dat schuldgevoel niet erg bij ons is aangelegd.
Oh, help! Nu zie ik dat dat bijna suggereert dat dat door je opvoeding komt en dat dat dus bij jou wel aan de orde is geweest.
En dat bedoel ik niet.
Daar voel ik me dan nu ineens ook bijna schuldig over, over het feit dat je misschien zou kunnen denken dat en dat je dan misschien ook zou denken dat en dat dat dan misschien ertoe zou leiden dat je dan ook nog zou denken dat.
Ja! Dat is een van de dingen die ik meegekregen heb van huis uit.
Teveel denken.
Teveel denken over wat?
Nou ja, over bijna alles eigenlijk.
Denken over jezelf, over het effect van jou denken op anderen, denken over denken in het algemeen en in het bijzonder…
Maar als mijn kinderen naar bed gaan, ook Ebel, en ik kom nog even bij ze zitten, en als ik dan op sta om weg te gaan, dan zeg ik bij de deur.
‘Zo, nu kun je nog even heerlijk liggen denken.’
En als kind vroeg ik aan mijn moeder als ze bij de deur van mijn slaapkamer stond.
‘Heb je nog een denker-denkertje voor me?’
Dat was iets lekkers en leuks om over te denken.
En zo is het bij mij net als bij jouw schuldgevoel, het zijn de diepe dingen in ons systeem, die bij ons horen en ons gevormd hebben. Dingen waarin we sterk en zwak zijn. En zo is het met alles in onze liefde voor Joris en Ebel, het confronteert ons dagelijks met alles waar we zwak en sterk in zijn.
En al denkend kom ik dus toch tot deze hele positieve conclusie:
Never a dull moment!

Groot verlies

Ha Esther,
En week vol emotie.
Robbert werd gister twaalf, we vierden het uitbundig en dit weekend wacht ons nog een slaapfeest met heel veel kinderen.
Maar bij Ebel op school overleed een kindje.
Er zitten bij Ebel op school best veel kinderen die ook lichamelijk niet sterk zijn.
Hij was er een van, een longontsteking was teveel voor zijn lijfje.
Toen werd hij opgebaard, op zijn logeerkamer op school.
Niet eens thuis, maar daar wilde en kon ik helemaal niet verder over denken.
School schreef in het schriftje
Wil Ebel afscheid nemen en wil hij ook mee naar de begrafenis?
Ik geloof dat het voor het allereerst in al die jaren was dat ik terugschreef
Ik heb echt geen flauw idee.
Uiteindelijk is Ebel met de groepsleidster naar het kindje toegegaan.
Ebel pakte mijn hand, stond er in het schriftje. Hij hield me stevig vast, bleef half achter me staan en zei toen zacht maar duidelijk Tot Ziens.
Ik vond het heel goed dat ze het zo gedaan hebben en dat schreef ik dan ook weer.
Vandaag is de begrafenis.
‘Wil je daar met mij naartoe,’ vroeg ik aan Ebel.
‘Of zullen we samen thuisblijven?’
‘Heel samen thuisblijven,’riep Ebel meteen.
En nu zijn we samen thuis, op deze zonnige vrijdag en begraven ouders hun zorgenkindje.
We zijn er niet bij maar denken er aan.
En Ebel vraagt de afgelopen drie dagen heel vaak, en met een heel angstig gezicht
‘Ebel niet ziek en in ziekenwagen en ziekenhuis?’
‘Nee hoor,’zeg ik steeds en ik lach er zo vrolijk mogelijk bij.
Nu ligt Ebel in ons bed televisie te kijken en ik zit in ons studeerkamertje ernaast met de deuren open.
Ik hoor de Teletubbies, waar Ebel altijd zo om moet lachen.
Vandaag lacht hij niet.

Lieve Willemien,
Ik was,of beter gezegd, bén, nog steeds een beetje stil van je verhaal.
Het grijpt me direkt in mijn eigen kwetsbaarheid. Mijn kinderen….
Ik heb me er al eens eerder over uitgesproken dat ik het nooit heb begrepen.
Als je je ouders verliest dan ben je een wees, als je een partner verliest dan ben je een weduwe of een weduwnaar.
Maar voor dat, dát wat het meest ondraaglijke is, in mijn ogen, je eigen kind verliezen…..daar bestaat niet eens een naam voor…
Misschien omdat het wel té pijnlijk is om over na te denken.
Onze kinderen en onze kwetsbaarheid.
Ik ben er nog steeds een beetje stil van.
Joris ging vanmorgen met de slappe lach naar school.
We maakten grapjes op de fiets over broodjes en juffen die daar bovenop zaten. We maakten er gekke geluiden bij en moesten allebei vreselijk lachen.
De zon schijnt uitbundig.
Als we aankomen zie ik al die kwetsbare kinderen waarvan Joris er één is.
Met de slappe lach laat ik hem achter.
Ik fiets door de stralende zon naar huis en ik schrijf jou.
Sterkte voor Ebel en sterkte voor jou. En sterkte voor de ouders van dat jongetje bij Ebel op school.
En verder, verder blijf ik gewoon nog even stil…..