Inspiratie-loos

Hé Willemien,
Het wil niet lukken vandaag…..
Ik ben inspiratieloos.
Hoe kan dat nu?!?!
Met zo’n levendig gezin, als dat van mij? Met zo’n uitdagende zoon en een even zo eigenwijze dochter?
Het is écht niet dat ik niets te vertellen heb.
Het is vast de tijd van het jaar.
Zo’n laatste blog voor ons kerstreces, want dat doen we toch hè, Willemien, een kerstreces?!?!, word je vaak geacht om terug te kijken en vooruit te blikken.
Een soort overdenking van het afgelopen jaar en een verwachting voor het nieuwe jaar…
Zoiets?!
En daar ben ik dus helemaal niet goed in.
Ik ben steeds meer van het HIER EN NU…
Wat gebeurd is is gebeurd en wat komt dat komt.
Klinkt makkelijk hè?!
Is het niet.
Ik heb het bijna tot een soort van kunst verheven. Anderen noemen het trouwens ook wel “struisvogelen”….
Ik kan énorm genieten van kleine dingen….
Ja, zeker ook met de kerst.
Al die glinsterende lampjes in de boom bij iedereen achter de ramen, gordijnen blijven ineens allemaal langer open. Iedereen laat vol trots flikkerende lampjes en brandende kerstterren zien.
Ik hou daar wel van, die openheid, maar ik dwaal af.
Ik heb dus géén inspiratie.
Zodra er dingen moeten haak ik eigenlijk altijd een beetje af, ik schijn óók al moeite met gezag te hebben…. En dit is nu wel net zo’n periode, die kerst enzo, dat mensen ineens vinden dat ze van alles moeten.
Ik dus niet.
Goede voornemens, ook zo één!
Veel mensen nemen zich voor om te gaan lijnen, vanaf 1 januari. Op zich slim, na die eet- en feestdagen.
Ik niet, ik begin zo’n 4 weken vóór kerst. Lijkt mij ook veel praktischer. Ben je op 1 januari gewoon weer wie je was, wel zo’n fijn idee!
Inspiratieloos dus.
Aan mijn gezin ligt het dus ook al niet. Genoeg te beleven hier.
Joris worstelt met een tic en ik worstel met medicijnen voor, of eigenlijk, tégen die tic. Ook weer zoiets…
Heb ik eindelijk de, niet kinderachtige, medicijnen in huis, besluit ik om ze, in plaats van ze te geven aan Joris, om ze samen met hem ritueel door de wc te spoelen. Zijn tic wordt daarmee meteen minder en de rust is weer meer in mijn lijf…
Wat ik zeg, daar ligt het niet aan…. Ons gezin is vreemd genoeg!
Ik wil gewoon gewoon. En dat heb ik niet.
Ik besluit bij deze om niet terug te kijken en vooral ook niet vooruit te blikken. Maar wat ik wel doe is het jaar eerlijk afsluiten….
Ik geef bij deze toe dat ik dit keer ook gewoon de kracht niet heb om terug en vooruit te kijken. Ik vind het té moeilijk!
Bezuinigingen, een intolerant Nederland, passend onderwijs dat steeds minder passend wordt, PGB-perikelen en vooral veel, héél veel onzekerheid.
En daarom, Willemien, gaan wij na de kerst er weer vol tegenaan.
Schrijven we dan “gewoon”weer over onze jongens en onze levens. Vol inspiratie en enthousiasme.
Gaan we weer dwars tegen alles en iedereen in en laten de liefde voor onze jongens eraf spatten!!
Maar dit keer, dit keer lijkt mij dat inspiratieloze eigenlijk wel héél gepast!
En ik, ik ga gewoon genieten, genieten van de 2 allerliefste,geweldigste, meest fantastische en meest bijzondere kinderen die ik heb, Joris en Sophie.
De kerstboom glinstert, kaarsjes branden, we steken het haardje aan, halen lekkere hapjes in huis en we rijden óók nog naar Schiphol om pappa op te gaan halen!!!!
En volgend jaar?
Hoe zei Tita Tovenaar dat altijd ook alweer?!?! “DAT ZIEN WE MORGEN DAN WEL WEER!”
En zo is het maar net!!

*HIERBIJ WENS IK IEDEREEN EEN GEWELDIG, LIEFDEVOL, GELUKKIG, GEZOND, VROLIJK, SPETTEREND, VROLIJK, SPANNEND, ONVOORSPELBAAR en SUPERGELUKKIG NIEUWJAAR!!!!*

Ha Esther,
Zelfs als jij totaal inspiratieloos bent, schrijf je toch nog even een prachtig blog.
Eerst maar even praktisch, je kent me zo langzamerhand. Wij nemen zeker een kerstreces. Elke week hebben we, met ontzettend veel plezier, geblogd en nu nemen we rust. Ook ons kabinet neemt weer een lang reces terwijl ik nog steeds niet weet wat ze nu eigenlijk aan de eurocrisis gaan doen, en aan die economie die instort en aan al die jonge asielzoekers die veel te lang hier zijn geweest om ze ooit met goed fatsoen weer te kunnen wegsturen. We moeten als ouders komen knutselen op school en veel van de bezuinigingen in het kader van Passend Onderwijs gaan gewoon door, al onze oprecht uitgesproken zorg ten spijt.
Ik kijk in deze tijd toch altijd terug. Raar is dat, je staat in volle vaart vooruit en dan klinken de kerstliedjes, komen de eerste jaaroverzichten en ik merk dat ik het afgelopen jaar ga overpeinzen.
2011 was een mooi jaar.
In 2011 heb ik een aantal dingen op werkgebied veranderd. Dat is flink, want hoewel ik graag stoer doe, ben ik eigenlijk (een) Angsthaas. Ik heb een baan opgezegd en ben nieuwe dingen gaan doen.
Dat is goed geweest. Ik heb gemerkt dat i k een aantal dingen toch niet wil en ik heb gemerkt dat ik een aantal dingen heel graag wil. Ik heb, kortom, geleerd.
Leren is een van de mooiste dingen die ik maar kan beleven. Soms zie ik dat op het moment van een pijnlijke leerervaring helemaal niet zo, maar het duurt vaak niet lang voordat ik zelfs die ervaringen op de een of andere manier ga waarderen.
Robbert maakte een werkstuk over Kuifje en de Zonnetempel. Toen had klaar was, mocht ik het lezen. Ik vrat het bijna op van plezier. Frances las IM van Connie Palmen en we hadden het er uitgebreid over en toen zagen we in de boekenwinkel haar nieuwe boek over Hans van Mierlo en een keurige dame op leeftijd zei; ’ze moet maar snel weer een oudere man vinden, dan kan ze steeds weer een in memoriam schrijven.’
We stikten bijna van de lach en de leuke, keurige dame, lachte mee.‘Wat vreselijk dat ik dat zei,’zei ze.
Sorry Connie; we wensen je echt geen verdriet!
Naast dit alles heb ik dan thuis nog mijn privé leraar in het onbegrijpelijke, mijn Ebel.
Ebel is bezig zichzelf Duits te leren. Hij vraagt om Duitstalige video’s en zoekt op youtube Duitstalige stukjes. ‘Gutenmorgen,’moet ik ’s ochtends zeggen en ‘Danke schön’.
Favoriet van ons beiden is ‘Viel Spass’.
God, wat een plezier beleef ik hier weer aan!
Ik wens jullie een heerlijk reces.
Geniet van elkaar en van alles wat niet gewoon is en vooral van de liefde die er gelukkig altijd wel gewoon is.
Ik wens jou, jullie en voor iedereen een Goed, Gelukkig en Gezond 2012.
Ik sluit af met dat mooie zinnetje dat ik altijd nog weer grappig, leuk en bijzonder vind:
Tot volgend jaar!

Twee kanjers

Ha Esther,
Ik weet dat het mijn beurt niet is, maar ik heb jou en het blog even nodig.
Ik ben genaaid.
Schrik niet van mijn woordkeus, dit wordt geen pornografisch blog, hoewel ik me wel even helemaal bloot ga geven.
Wat is er gebeurd?
Niets meer en niets minder dan ons allen af en toe overkomt. Ik had afspraken gemaakt, er waren me dingen toegezegd. Ik hield me wel aan die afspraken, die ander niet. Te goedgelovig geweest, niets vast laten leggen. Onnozel, naïef en menselijk geweest.
Het kwam hard aan dit keer. Ik praatte erover met Bob, Frances en Robbert, ze deelden mijn ongeloof, mijn woede en bovenal mijn verdriet en daardoor moest ik nog harder huilen dan ik daarvoor al deed.
Toen kwam Ebel binnen.
Hij keek naar mijn tranen, liep naar me toe en ging dicht naast me staan.
Ebel, mijn verstandelijk gehandicapte zoon, is een wijze jongen. Hij weet dat mijn tranen vaak om en voor hem zijn.
‘Mama, sorry,’zei hij dan ook zachtjes.
‘Oh Ebel,’riepen we allemaal snel. ‘Je hebt niets gedaan. Je bent alleen maar lief.’
‘Mama vertelde een verhaaltje,’probeerde Bob nog. Ebel liep naar de deur, draaide zich nog even om en keek naar zijn vader als een wijze oude man naar een klein jongetje. ‘Denk jij nu echt dat je me zo makkelijk iets wijs kunt maken,’ zeiden zijn lieve ogen.
Als ik niet zo hard aan het huilen was, had ik er hard om moeten lachen.
Vandaag is het zaterdag, we zijn vrij. Mijn nare gevoel is nog niet weg, het zit aan me gekleefd als een vies stuk kauwgom in je haar. Ebel drentelt wat om me heen. Hij voelt mijn verdriet met zijn bijzondere voelsprieten. Dan loopt hij naar me toe.
‘Mama en Ebel Starbucks,’zegt hij.
Ai, die tranen die nog zo hoog zitten, rollen alweer. Er is sinds een tijdje een Starbucks in onze stad en Ebel weet heel goed dat ik niets heerlijker vind dan daar even te zitten, een grote beker koffie te drinken en me even in Los Angeles te wanen, of in Rome, of in Londen.
Nu heeft Ebel dit bedacht om mij te helpen met mijn verdriet.
‘Wat een geweldige idee,’zeg ik dan ook meteen.
We stappen samen op de fiets. Het is koud, maar de zon schijnt. We fietsen samen, Ebel lacht naar me. Ik voel me al zoveel beter.
Dan zijn we er. Ik neem een grande cappuccino, Ebel een groene thee en een reepje pure chocolade. We gaan samen aan een tafeltje zitten en drinken langzaam. Ebel zegt niets. Hij zit daar tegenover me en kijkt naar me. Ik lach weer en Ebel lacht opgelucht terug.
We zitten nog even en Ebel legt zijn hand op die van mij. Dan staan we op en we fietsen terug naar huis. Thuis is het warm en gezellig, ik steek de haard aan en pak de krant.
Als ik de wereld even niet begrijp, neemt Ebel me bij de hand en helpt me een stapje verder, net zoals ik dat zo vaak bij hem doe.
Ebel kan veel niet in woorden beschrijven en vandaag kan ik niet in woorden beschrijven wat zijn hulp voor mij betekent. Ik weet alleen dat een zuivere Ebel opweegt tegen een wereld vol teleurstellingen.

Hé Willemien,
Voor je beurt gaan…..?? In liefde en oorlog is alles geoorloofd!
Wij hebben een leven vol liefde en dus zeg ik: Ga je gang……
Gelukkig denken we niet zo rechtlijnig, standvastig en star.
En iedereen die nog dacht dat we deze blogs schreven voor andere mensen komen er nu gewoon keihard achter.
We schrijven louter en alleen voor onszelf, pure therapie, dat schrijven met jou!
Jij was goedgelovig, onnozel, naïef en menselijk en tóch was je verdrietig.
Weet je, mij klinken die eigenschappen als héél prettig in de oren.
Ik ben, of eigenlijk, ik heb die kwaliteiten ook allemaal in huis.
En daarom ben ik wel wie ik ben en dat is goed.
Van de week was ik moe, chagarijnig en niet zo gezellig. En dan heb ik ook zo’n mooie jongen in huis die dat haarfijn aanvoelt.
Hij gaat op bezoek bij de buren, een paar huizen verderop.
Als het tijd is om naar huis te gaan wil Joris daar niet meer weg.
De buuf belt me op en vraagt of ik hem wil komen halen… Het lukt haar niet om hem rustig te krijgen.
Ik wandel er op mijn gemak naar toe.
Aangekomen zie ik Joris onder de tafel liggen en boos doen. Hij roept: “Ik wil niet naar huis”, “Ik wil hier blijven, hier is het veel leuker”….
Ik pak Joris rustig bij de arm en kalmeer hem. Hij gaat mee, hij fietst over de stoep voor me uit, nog steeds boos.
Ik loop er kalm achteraan. Ogenschijnlijk….
Want hoewel ik weet hoe hij het bedoelde is het tóch niet leuk om te horen. Laten we eerlijk zijn!
Thuisgekomen ga ik de keuken in, Joris klimt bovenop het aanrecht en met zijn schoenmaat 40 bungelt hij tegen de keukenkastjes. Ik zeg er niets van.
Ik pak de pan en schil de aardappelen terwijl hij naast me zit.
Ik kijk hem aan en hij kijkt mij aan.
“Het is hier óók best gezellig hoor”, zegt hij ineens heel liefdevol en ik zeg stoer terug, “Dat weet ik toch!”
Dan vraagt hij “Waarom hebben wij eigenlijk zoveel ruzie?” Ik ben stil.
Ik weet het antwoord namelijk niet goed.
Joris en ik botsen de laatste tijd veel en vaak. Ik roep tegen iedereen “Ja, hormonen hè?” maar het is meer.
Joris is zich aan het loskoppelen, die navelstreng waarmee hij onlosmakelijk zit verbonden met mij rekt zich uit.
Zijn wereld wordt groter en hij ontdekt van alles. En dat is goed, héél goed.
Maar ook eng, voor hem én voor mij, vooral voor mij.
En eigenlijk zou ik willen dat de wereld gevuld was met goedgelovige, onnozele, naieve en menselijke mensen.
Dat zou het voor ons een stuk makkelijker maken!!
Joris springt van het aanrecht af en geeft me op eigen onhandige wijze een knuffel, ik sta stil en ontvang hem in stilte en geniet. Wat een kanjer!!
Wat zeg je ervan?!
Zullen wij binnenkort bij STARBUCKS een grande cappucino gaan drinken!??!
Gaan we het weer eens hebben over die 2 bijzondere mannen van ons. Die 2 kanjers.
X Esther

Een weekendje weg....

Ha Esther,
Wij gaan een nachtje weg met z’n vijven. Even er tussenuit naar een hotel. Of ik al bezig ben een koffer in te pakken? Nou, nee.
Bob had hotelvouchers gekregen. Er was een lange lijst bij met plaatjes van hotels. Prachtige zaten er tussen, zelfs in Duitsland en België. We besloten Ebel de lijst te geven.
‘Je mag een hotel kiezen waar we een nachtje naar toe gaan,’ zeiden we.
Ebel keek blij op en toen keek hij heel lang naar die lijst.
Zijn neus rimpelde en hij bekeek elk plaatje heel lang.
Toen keek hij ons stralend aan, hij had zijn keuze gemaakt en zijn vinger er stevig op gelegd.
Het Familiehotel in Paterswolde, lazen we
‘Mooi hè,’ zeiden we met van die betuttelende stemmen.
‘Maar je mag best iets anders kiezen hoor lieverd. Maakt niet uit welke!’
Ebel keek ons aan met een bepaalde Ebel blik waarin een vleugje wanhoop en een vleugje ongeduld zitten. Hij tikte nog maar eens met zijn vinger tegen het plaatje.
Wij slikten nog even. Het Familiehotel is een kwartiertje fietsen hier vandaan. Nog geen vijf minuten van ons kleine meerhuisje.
Ebel keek nog even naar ons, legde toen de lijst neer en ging naar boven.
Bob pakte zijn telefoon en reserveerde het Familiehotel.
In de afgelopen weken kreeg ik een steeds grotere kriebel van plezier in mijn buik. We vertelden ook steeds meer mensen dat we een nachtje naar het Familiehotel gaan.
Ik moet vandaag nog duizend dingen doen, voor Sinterklaas en voor mijn werk. Frances heeft aan het einde van de middag rijles. Robbert viert ’s middags nog Sinterklaas met zijn klas. Als we nu vanavond nog naar België of Duitsland hadden moeten rijden, was de stress uit mijn oren gespoten,
Nu niet.
Nu heb ik alle rust en tijd om mijn werk af te maken, de laatste inkopen voor Sinterklaas te doen. Dan pak ik voor iedereen een onderbroek en zwemspullen in en dan fietsen we aan het einde van de middag naar het hotel.
We gaan daar eten, zwemmen en dan de Voice kijken. Morgenochtend gaan we uitgebreid ontbijten. Dan fietsen we naar huis en hebben Bob en ik om 12 uur een afspraak waar we echt naar toe moeten.
Zoals zo vaak had Ebel het weer beter door dan wij.
Wat is dat toch in hem dat hij van die keuzes maakt die zo anders en eerst zo onbegrijpelijk zijn, maar waarvan je later denkt dat het echt de enige juiste keuze was op dat moment en in die situatie.
Misschien is het wel gewoon zo dat Ebel het zo mooi klein kan houden.
Gisteren liep ik met een vriendin met de hond. Ze hebben het heel druk bij haar thuis.
Ze lachte en vertelde me dat haar dochter had gevraagd of ze niet binnenkort ook een nachtje naar het Familiehotel zouden kunnen gaan.
‘Het is eigenlijk een briljant idee van Ebel,’ lachte ze.
Toen lachte ik heel blij mee. Het is inderdaad weer eens een briljant idee van Ebel!


Hé Willemien,
Heerlijk, een weekendje weg, al is het dichtbij huis.
Ik heb ook nog vouchers liggen…. Zal ik…??!?!
Dat zou nog eens leuk zijn, onze 2 briljante mannen in één hotel.
Ik kreeg van de week een folder mee van Joris zijn school.
Vakanties speciaal voor speciale gezinnen met speciale kinderen op speciale plekken.
Ik blader het door en de moed zakt me in de schoenen. En dat vind ik zó gek.
Joris behoort toch écht wel tot de doelgroep. Maar met iedere bladzijde die ik omsla word ik verdrietiger…
Terwijl allemaal blije gezichten mij vanaf de foto’s in de folder aankijken… Daar ligt het écht niet aan.
Het ligt aan mij!
Ik kan het niet.
Ik weet nog dat ik pas gescheiden was en ook ineens allemaal folders kreeg voor alleenstaande reizen en mooie vakantiebestemmingen. Speciaal voor alleenstaande ouders.
Oók daar werd ik niet vrolijk van.
En ook dat lag aan mij.
Ik ben gewoon niet zo van de hokjes en de regels. En al zeker niet van “de groepjes”.
Ik ben niet zo te plaatsen, nooit geweest ook.
Zou ik daarom een “niet te plaatsen zoon” hebben gekregen? Omdat we eigenlijk zo goed bij elkaar passen?!
Dat vind ik eigenlijk wel weer een mooie gedachte!
Ik wil doen wat ik zelf wil, ik wil mijn eigen gang gaan en ik …… weet je, eigenlijk wil ik ook gewoon doen net alsof…
Net alsof alles gewoon is. Gek hè?!
Vandaag viert Joris het Sinterklaas feest op school. Bij Sophie slapen er pieten op school in een écht bed en liggen er pepernoten verstopt in hun kastjes. Ik pak de laatste cadeautjes in. De gebruikelijke Sint-sferen…
En vanmiddag gaan we naar de Albert Heyn XL, daar kun je zelf scannen en limonade drinken en dat vinden ze zo leuk. Dan halen we lekkere hapjes en gaan in bad.
Ja, gewoon ’s-middags!!! We trekken de pyjama’s aan en steken de kaarsjes beneden aan.
Later kruipen we in mijn grote bed om ook The Voice te kijken, met die lekkere hapjes.
Klinkt dat nou niet net als een gewoon gezin?!!?
Tuurlijk hou ik mijzelf voor de gek en weet ik heus wel beter.
Soms is het echter zo lekker om “net alsof” te doen.
En daarom trek ik die speciale reizen en bestemmingen niet. Iedereen weet daar de waarheid, de échte waarheid. En dat zou het dus eigenlijk makkelijker moeten maken. Voor mij niet.
Dan kan ik namelijk niet meer doen alsof…
Ik vind jullie Ebel een slimme vent. Hij weet waar het om gaat.
Het maakt niet uit of je thuis bent of 100 kilometer verder weg.
Het maakt gewoon niet uit.
Het gaat om de mensen met wie je bent en niet om de plek.
En ik? Ik ga alvast bedenken wat ik voor de Kerst in zal pakken.
Want dan gaan wij naar een hotel. Een gewoon hotel mét een zwembad.
En daar gaan we lekker “net alsof”doen.
Ik heb er nu al zin in!!
X Esther