ATS

Ha Esther,
Zo zit het dus. Ik vond het echt een eye opener toen je me net aan de telefoon vertelde dat mijn syndroom een naam heeft.
Nee, niet dat van Ebel.
Maar dat van mij.
Ik heb ATS!
Weet je, het komt toch als een opluchting, want ik vermoedde het al.
En nu vallen echt alle puzzelstukjes op hun plek.
Het Aandacht Trekker Syndroom.
De symptomen die je beschreef en die jij van een website van lotgenoten haalde.
Mens, ik wist niet wat ik zag. Ik had het zelf geschreven kunnen hebben.
Vooral dat van, zoekt dwingend en voortdurend aandacht voor wat haar het meeste bezighoudt (ja, Ebel dus) maar vertoont vreemd verlegen gedrag als ze die aandacht inderdaad krijgt.En wat ik ook zo treffend vond, doet zich stoerder voor dan ze is en roept daardoor innerlijke conflicten bij zichzelf op.
We komen met Moeders Zonder Grenzen in de Volkskrant.
'Yes,' schreeuwt mijn ene helft.
‘Help,' schreeuwt de andere helft.
Toen belde je me en ik verwachtte dat je me gerust zou stellen en moed in zou spreken.
Maar nee, jij met je stoere laarzen en je mooie rode lippen blijkt net zo'n schijtlaars als ik.
'Zouden mensen onze stukjes wel de moeite waard vinden, doen we er goed aan om onze zonen zo te laten zie,' vroeg je me.
Je wordt bedankt, ik voelde me meteen niet een stuk beter.
Er was maar een oplossing, even aan Ebel denken.
Even rustig aan mijn lieve mooie Ebel denken.
Aan de wereld die zo moeilijk voor hem is, aan de plek die ik zo graag voor hem wil hebben.
Aan de buitenwereld waar hij zo moeilijk contact mee maakt, maar die hij toch zo hard nodig heeft.
Gewoon, omdat hij een mens is en een medemens is.
En als ik daar aan denk, dan word ik rustig en zelfs heel erg blij.
We komen in de Volkskrant!
We krijgen een kans om te laten zijn hoe waardevol zorgintensieve kinderen zijn, hoe dapper ze zijn, hoe sterk ondanks al hun beperkingen.
Daar staan wij immers als Moeder Zonder Grenzen voor!
Natuurlijk zal niet iedere lezer ons stuk met interesse lezen.
Sommigen zullen meteen naar de volgende bladzijde gaan.
'Bah, weer zo'n stuk over rare kinderen.'
Maar anderen zullen lezen en herkennen.
Weer anderen zullen lezen en zich verbazen.
En wij zullen de volgende keer dat we in de winkel staan misschien wel zien wie de lezers zijn, als mensen hun blik discreet afwenden of – en liever nog - gewoon even naar ons lachen.
Ik verheug me erop.



He Willemien,
Jouw syndroom???
Laten we eerlijk blijven, ik had het eerst. Zou het besmettelijk zijn?!
Gek hè, dat van ons heeft wel een naam en we zochten er niet eens naar......
Ik word ook lichtelijk nerveus als ik aan maandag denk, dan staan we erin. In de Volkskrant, we gaan landelijk!
Jij, ik en onze kinderen.
Zichtbaar voor ineens wel heel veel mensen.
Gebroederlijk zitten we aan de tafel, gewoon, net alsof er niets aan de hand is.
Jij, ik en onze kinderen.
Schijn bedriegt.
Een fotograaf is druk bezig met lampen en paraplu's. We komen ook nog met foto in "die krant"......
Ik zie jou in de weer met Ebel, en ik merk dat ik het aandachtig bekijk. Ik merk dat ik steeds op Joris let.
Wat zijn ze toch verschillend en toch vragen ze hetzelfde:
Aandacht van ons.
Zolang Ebel niet aan zijn Bambies komt is er niets aan de hand, en zit Joris goed. Gelukkig heeft Ebel Kermit op schoot. Zij zijn tevreden.
Als Ebel, helemaal alleen een foto mag maken van de fotograaf zie ik dat je met een heel klein handgebaar ervoor zorgt dat Frances bij hem gaat staan.
Oei, wat herken ik dat. Ook ik heb al van die "gebarentaal" met Sophie.
Ik zie Frances, Robbert en Sophie en ben dan vooral ook trots op hen.
Joris en Ebel doorstaan het gewoon, die andere 3 bekijken, observeren en hebben wel in de gaten dat wij, de moeders, dit "heel groots"vinden. Het voelt heel goed dat ze erbij zijn!
Wij kijken elkaar af en toe aan en bevatten het allebei nog niet goed geloof ik.
Voordat ik mijn lippenstift op heb kunnen doen flitst het licht al door de kamer.
Zo, klaar!!!
Waren we zo gemakkelijk?? Dat is nieuw...............
Iedereen staat op. De fotograaf pakt zijn spullen in en vertrekt.
Het leven gaat weer door.
Ik hoop dat iedereen het ziet, in die Volkskrant straks.
Een gezellige boel aan een gewone tafel met 2 bijzondere kinderen en een heleboel knuffels.
Een gewoon plaatje waar zoveel verhalen achter verstopt zitten.
Misschien dat we hiermee een grote stap, in die stoere laarzen zetten naar wat we zo graag willen, begrip en waardering voor al die bijzondere kinderen!!
Ik ga in ieder geval vanochtend naar de Albert Heijn. Wat denk je? Zullen we herkend worden en begrijpende ogen ontmoeten?
Ik doe de lippenstift alvast op!!