marianne timmer

Ha Esther,
Vandaag hoorde ik op de radio dat Marianne Timmer zich niet kwalificeerde voor de Olympische Spelen. Dat ze het probeerde was al haast een wonder nadat ze in november haar enkel brak.
Als ik zoiets hoor, weet ik niet wat ik er van vind.
Ik heb mateloos respect voor mensen die maar doorgaan en die hun dromen nastreven door diepe dalen en dichte mist.
En toch heb ik gek genoeg een licht gevoel van ergernis. Je moet immers ook weten wanneer je moet stoppen,en net te laat is altijd zo pijnlijk! Het afzakken van wat eens een winnaar was naar de middenmoot of zelfs daar nog onder.
Terwijl ik naar die radio luister, rijd ik zelf met Ebel naar het ziekenhuis in Nijmegen. Ik heb daar toch maar eens gevraagd of ze naar een aantal bekende en onbekendere stofwisselingsstoornissen willen kijken. Alsof dat bij Ebel niet al ik weet niet hoe vaak gebeurd is! Maar dit centrum in Nijmegen bundelt de meeste up to date kennis, en ik hoorde een paar keer juichende berichten over ze. En bij Ebel werden vaak genoeg vreemde waarden gevonden, alleen wisten ze dan niet wat dat betekende. In dit centrum hebben ze die kennis misschien wel?!
En zo stapte Ebel weer bij me in de auto, goedgemutst als altijd. Hij liet zich wegen en meten. Er werd in zijn buik gedrukt en er werden buizen bloed af genomen.
Ebel bleef flink en na twee uur vertrokken we samen weer.
Ebel zit naast me in de auto als we terug rijden.
Ineens schik ik, hij ziet toch wel heel wit.
En dan kruipt het schuldgevoel naar boven, vraag ik niet teveel van hem en sleur ik hem niet op onverantwoorde wijze heen en weer?
Deze lieve en zachtaardige jongen die alles altijd maar weer over zich heen laat komen?
En dan fluistert het in mijn hoofd: Ben ik soms net Marianne Timmer???
Weet ik ook niet wanneer ik moet stoppen, ga ik te lang door?
Ik weet het niet.
Ik kan duizenden antwoorden bedenken om ieder onderzoek goed te praten.
Maar Ebel witte gezichtje spreekt zijn eigen verhaal.
Ik hoor Marianne Timmer.
Ze zegt: ‘Even incasseren en dan kijken wat er verder mogelijk is.’
Kom op, denk ik. Leef verder.
Wat zegt dat eigenlijk over mezelf??

He Willemien,
Ja, die winnaarsmentaliteit he?!
Soms voelt het even alsof we allebei verloren hebben……..
Wij, beiden, zijn van het niet opgeven, doorzetten en je niet laten kennen.
Is dat de reden dat onze jongens bij ons zijn?!
Als wij niet voor ze vechten, wie doet het dan wel?
Al vele malen is mij gevraagd “wat heeft Joris dan?!”.
Al vele malen moest ik het antwoord schuldig blijven.
Ik heb gevochten voor Joris en in mijn geval betekende dat geen stempel zoeken, geen naam eraan geven, niet Joris onderwerpen aan allerlei onderzoeken waarvan van tevoren al vrij duidelijk was dat er niets uit zou komen, voor mij betekende dat vooral Joris Joris laten blijven.
Met al zijn tekortkomingen en met al zijn kwaliteiten.
Joris is niet in een hokje te stoppen, hij is niet te labelen en ik doe met en voor hem wat ik het beste acht.
“Wat heeft hij dan?!”, werd me pas weer gevraagd.
Het is me nu inmiddels zo vaak gevraagd dat ik er niet meer omheen kan.
Joris is aangemeld.
Bij een onderzoeksteam dat hem nu gaat bekijken, betesten en bewonderen.
“Even incasseren en dan kijken wat verder mogelijk is”…….
Joris zijn hele leven incasseer ik al en kijk ik vooruit, naar wat verder mogelijk is, voor hem.
Tot nu.
Deze vechter geeft het (even) op en geeft Joris even uit handen.
Ik ben het er niet mee eens, maar het voelt alsof ik geen keus heb.
Meer nog gedwongen door de regels die er gelden in Nederland dan door de mensen die vragen “wat heeft hij dan?!”, laat ik het nu gebeuren.
Joris wordt getest.
Misschien is het wel goed, misschien komt er iets uit.
Die” winnersmentaliteit” heeft me misschien ook wel vaak in de weg gestaan.
Ik kan het namelijk wel, schijn ik uit te stralen.
Ik kan het ook, maar niet alleen.
Ik ben nu wel alleen en dus ga ik hulp vragen.
Wat dit allemaal zegt over onszelf??
Ik denk dat we “winnaars”zijn, “vechters”, maar vooral moeders die het beste willen voor hun kind.
Wij hebben geen keuzemoment waarop we zeggen “het was leuk, nu weer tijd voor iets anders”.
Onze strijd gaat door.
En daar kan geen topsporter tegenop!!!