Moeders zonder Grenzen

Moeders zonder Grenzen


Ha Esther,
Wat denk je, zouden we elkaar ook ontmoet hebben als onze levens niet zo’n vreemde wending hadden genomen? Het zou best gekund hebben. Jullie zaten op Curaçao, wij in Egypte. Dat reislustige hadden we in ieder geval gemeen. En als we elkaar getroffen zouden hebben, aan de rand van een zwembad in de warme zon van een onbekommerd leven ergens waar dan ook. Waar zouden w e over gepraat hebben? Over de carrières van onze mannen? Dat denk ik niet.
Over onze eigen baantjes als juffen ergens op een school? Vast wel.
Misschien hadden we gepraat over die vijf kilo die er zo verdomd moeilijk af gaat en er zo verdomd makkelijk weer aan komen. Daar hebben we het nu ook over. En wat zouden we elkaar over onze kinderen verteld hebben, ik bedoel, als dat allemaal niet zo bijzonder uitgepakt zou zijn. Zouden we opgeschept hebben over hun prestaties op school, op het hockeyveld, hun talenten voor muziek en toneel? Ik hoop het niet. Maar misschien wel.
Misschien waren we wel samen een column begonnen over het leven buiten de grenzen, over cocktails en feestjes, vrijheid en bruine ruggetjes.
Nu beginnen we ook samen een column over het leven buiten de grenzen. Over de grenzen buiten het normale leven, omdat we allebei moeder zijn van een bijzonder geval. Moeder van Ebel en Moeder van Joris. Dat zijn onze geuzen namen.
We zijn twee trotse moeders die de wanhoop soms nabij zijn. We hebben allebei een zoon die nog vreemder is dan de meeste vreemde kinderen. Zonen zonder label, waarvan niemand snapt wat er eigenlijk mee is.
We wilden allebei een uniek en grenzeloos leven en niet zo zijn als al die anderen. Mijn god, wat zijn onze dromen goed uitgekomen. En toen we elkaar voor de eerste keer mailden, herkenden we alles.
Toen we voor het eerst een grote kop café au lait dronken in een spaarzaam vrij moment in ons overvolle leven, konden we alle introducties achterwege laten. Wat is dat eigenlijk tof, dat we lid zijn van een club Moeders zonder Grenzen die meteen kunnen praten over alles waar het echt om gaat. En wat denk jij, zouden we dat zo hebben ontwikkeld aan de rand van dat zwembad, met een cocktail in de hand en geen zorg in je hoofd?

He Willemien,
Aan de rand van een zwembad en een onbekommerd leven. Klinkt bijna te mooi om waar te zijn. Wat lijkt dat lang geleden!
Ik stel het me zo vaak voor ‘hoe zou het zijn als?’.
Een vraag waar ik ook weer niet te lang bij stil sta. Juist door onze bijzondere gevallen, zoals je ze zo mooi noemt, zijn we met elkaar in contact gekomen. Juist daardoor is het meer dan een oppervlakkige cocktail geworden aan de rand van dat zwembad. Juist door onze bijzondere gevallen staan we anders in het leven. En juist door onze bijzondere gevallen zijn we wie we zijn. Ja, ook met die kilo’s teveel.
Twee jongens, zich van geen kwaad bewust, vormen een verbinding tussen ons. Soms voelt het als iets wat zo sterk is dat ik het zelf eigenlijk niet snap. Nou ja, eigenlijk snap ik het wel.
We delen een heel bijzonder iets! We wisselen blijdschap, frustratie, verdriet , onmacht, woede, angst en soms een enkel dieet met elkaar uit. Wat is het heerlijk als iemand aan een half woord genoeg heeft. Wat is het heerlijk om alles lekker van je af te schrijven, wetende dat diegene die het leest je snapt. We delen veel, heel veel en soms is dat nog niet genoeg!
Die grote kop cafe au lait had wat mij betreft ook vele koppen langer mogen duren, wat een feest van herkenning was dat! Het voelde als het begin van iets waarvan ik zelf niet wist welke kant het op zou gaan. Dat het bijzonder zou worden wist ik meteen!
Moeders zonder grenzen, mooi gezegd!
Wij hoeven zelf onze grens niet meer op te zoeken, onze jongens bepalen dat voor ons.
Voor ons geen beperkingen en labels op onze kinderen. Juist omdat ze zo ondefinieerbaar zijn ligt onze toekomst nog open en pinnen we onszelf en daarmee onze bijzondere jongens niet vast op ‘een toekomstverwachting’.
We zien wel! Wie weet, verleggen we zelf ook weer eens onze grenzen en eindigen we met onze jongens toch nog aan de rand van zo’n zwembad met een cocktail in de hand, als ik dan tenminste weer in die bikini durf. Gespreksstof genoeg