grenzen!

Ha Esther,
Kortgeleden kreeg ik twee keer een soortgelijke reactie op gedrag van Ebel. Beide keren praatte ik even met iemand en dat vindt Ebel vreselijk: de aandacht van zijn moeder delen!
Ik denk daarnaast dat hij wel doorheeft dat het in die korte gesprekjes vaak over hem gaat.
In ieder geval wringt hij zich dan tussen mij en mijn gesprekspartner en begint zijn eigen vragen te stellen.
Ik corrigeer hem dan en zeg, ‘mamma even aan het praten.’
Nu zeiden beide heren met wie ik sprak los van elkaar.
‘Ach, laat hem toch, dat geeft toch niets.’
Eentje voegde zelfs toe. ‘Wees nou maar gewoon trots op hem.’
Hm, gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Ik verwacht toch ook of toch juist van Ebel dat hij zich een aantal sociale codes eigen maakt. Hoe moeilijk dat ook is.
Maar ja, zodra iemand daar iets van zegt, ga ik meteen twijfelen.
Moet ik hem niet gewoon accepteren zoals hij is en er verder niets aan doen?
Op oudejaarsavond waren we bij mijn moeder. Tante Piep, de oudere zus van mijn moeder, was er en oom Lambert, de broer van mijn moeder met zijn aardige vriendin Wil. Mijn zus met de kinderen, wij met de kinderen, een huis vol.
Ebel ging, zoals altijd, grotendeels zijn eigen gang. Netjes en rustig, zoals ik hem heb geleerd. Op een gegeven moment kwam hij even aan tafel zitten en hij zei: ’Hou nou je bek eens even.’
Daarvan schoot iedereen in de lach. Ebel, blij met zoveel succes, herhaalde het meteen nog een keer.
Toen kapte ik het af, ik zei dat twee keer leuk was, maar ook genoeg.
Ebel stond op en ging weer rustig verder met zijn eigen dingen.
Op een stil moment kwam mijn oom naar me toe. Hij legde zijn handen op mijn schouders.
‘Ik zie hoeveel moeite je doet met Ebel, zei hij. ‘Dat zal je niet meevallen. Maar het is het waard, kijk nou eens hoe goed hij mee kan draaien op zo’n avond.’
Die woorden deden me zo goed. Ze stonden voor mijn gevoel haaks op die uitspraken van ‘laat hem toch zijn gang gaan’ en ‘accepteer dat dan toch’….
Ook vormden deze woorden op oudejaarsavond een mooi intro voor het nieuwe jaar, ik blijf doorgaan om dingen van Ebel te vragen en hem dingen te leren, omdat ik dat wil en omdat ik denk dat hij het kan!
Wanneer ben je nu eigenlijk het meest trots op je kind? Als je hem maar een beetje zijn gang laat gaan of als je je best doet er uit te peuteren wat er in zit?
Daar zal iedereen anders over denken.
Ik ben natuurlijk benieuwd naar jouw insteek!


He Willemien,
UIT HET LEVEN GEGREPEN…….
Dat is het eerste wat ik denk als ik je mail lees.
Ik ben verbaasd, opgelucht, jaloers en verrast…….
Hoe kan het toch dat onze zo verschillende levens zo synchroon lopen en dat alles wat we van elkaar lezen zo herkenbaar is. Het is echt bijna eng.
Mijn grote dilemma van het moment, ik heb verschillende momenten en verschillende dilemma’s, is nu juist dat claimende gedrag van Joris.
Zodra ik een gesprek begin met iemand of het lijkt erop dat ik aan de praat raak, werpt Joris zich ertussen. Hij vraagt, maakt geluiden en eist. Niets meer en niets minder.
Je moeder delen is niet een favoriete bezigheid van Joris. Nee, “jij bent van mij!!!”, zo lijkt hij te roepen.
Joris claimt mij enorm en sinds het vertrek van Wim lijkt dat alleen maar erger.
Logisch, als je vader je alleen laat, zorg je dat je moeder bij je blijft.
Dat claimende gedrag heeft echter een tegenovergestelde uitwerking, alleen weet Joris dat niet.
Op oudejaarsdag hadden we een borrel. We zouden ’s middags al met een stel mensen het oude jaar uitluiden en het nieuwe jaar alvast beproosten.
Sophie was ik meteen kwijt, ze stortte zich op de aanwezige kinderen en ik zag haar niet meer.
Joris kroop bij mij op schoot.
Hij was ook niet van plan om daar weg te gaan.
Er werd gekletst, geborreld, ik deed verwoede pogingen om mee te doen maar voelde vooral die 11-jarige slungel op mijn knieën drukken.
Achteraf zei iemand me “goh, dat ging toch heel goed, we hebben Joris niet gehoord”.
Nee, klopt, want ik hield me met hem bezig.
Niemand zei “goh, we hebben jou helemaal niet gesproken”.
Moeilijk, dit soort evenementen.
Toch blijf ik gaan.
Ik wil mijzelf niets onthouden, Sophie zeker niet en Joris moet het leren.
En dat is nu juist waar het fout gaat.
Joris leert het niet. Hij vertoont niet altijd sociaal wenselijk gedrag en ik kan hem dat ook maar niet bijbrengen.
Als hij weer “fuckerd” roept ben ik boos, iemand anders lacht erom. Ja, wat is dan sociaal wenselijk??
Vanmorgen zei iemand nog “goh, wat gebeurt er als je hem geen aandacht geeft?” ”Wat zou hij doen als?” Oh, die bekende vragen………….
Ik weet het antwoord inmiddels ook niet meer want zover laat ik het niet meer komen.
Soms stopt hij, soms ook niet.
Soms kan ik ertegen, soms ook niet.
Als ik lees “Ebel gaat weer grotendeels zijn eigen gang, netjes en rustig zoals ik hem dat heb geleerd”vind ik dat moeilijk, ik ben dan jaloers. Dat lijkt me heerlijk!!
Joris heeft namelijk geen eigen dingen. Hij heeft mij tot “zijn ding”gemaakt. En ik krijg het maar niet voor elkaar.
Daarom is mijn insteek waarschijnlijk ook anders…………….
Ik wil graag van je leren!!!!