hulp vragen

He Willemien,
Soms heb ik van die dagen dat ik "in mijn hoofd zit".
Ken je dat?
Teveel nadenken over van alles, (weer) een glas wijn erbij en piekeren, piekeren, piekeren.
Steeds meer mensen zeggen de laatste tijd "ook aan jezelf denken, hè?!".
Ja, hm, aan mijzelf denken.
Daar was ik al nooit zo goed in en met de komst van Joris is dat nog minder geworden.
Aan anderen denken, ja, dat kan ik goed.
Ik ben altijd attent, stuur kaartjes, vergeet geen verjaardagen, verras mensen met kleine cadeautjes, stuur leuke sms-jes, stuur af en toe een een ouderwetse ansichtkaart, wil altijd helpen en sta altijd klaar, zelfs als mensen er niet om vragen.
Zelf hulp vragen is weer een heel ander verhaal.
Dat is niet mijn sterkste kant.
Het motto van mij luidde lang : "jankend achter de strijkplank maar met opgeheven hoofd met lippenstift het schoolplein op!"
Lang heb ik dat volgehouden, ik moet eerlijk zeggen, ik doe nog steeds erg mijn best.
Zonder Dior de deur niet uit. Maar mijn systeem begint barstjes te vertonen.
Nee, die lippenstift blijft wel op, maar dat groothouden lukt niet altijd meer.
Ik worstel met wat wil ik en vooral met de vraag hoe kom ik daar?
Ik worstel met mijn gezin wat geen gezin meer is.
Ik worstel met verdriet van mijn kinderen.
Ik worstel.
Ik kom steeds vaker tot de conclusie dat ik eigenlijk nog helemaal niet weet wat ik nou wil.
Tijd om flitsende carrières te starten heb ik niet meer, wil ik ook eigenlijk niet meer, nieuwe opleidingen zijn leuk maar wat moet ik gaan doen en "terug naar het oude"wil ik niet meer.
Blijkt dat ik vooral heel goed weet wat ik niet wil maar wat ik nou wel wil?!?!
Ik zou wel een gewoon leven willen, gezinnetje, 2 leuke kinderen, misschien zelfs 3, leuke baan, poetsvrouw die de meest vieze klusjes overneemt, en een rijk sociaal leven.
Een aantal van deze dingen is te realiseren, heb ik zelfs al.
Alleen dat "gewoon"dat zal ik nooit gaan redden.
Met de komst van Joris veranderde dat.
Niets is meer vanzelfsprekend en alles werd anders.
Altijd hou ik rekening met.
Boodschappen doen, naar de speeltuin, eten, het zijn allemaal van die dagelijkse voorvallen die je zonder grote gevolgen toch zou moeten kunnen doen.
Bij Joris is dat nooit zeker.
Bij ons heeft alles een gevolg, de ene keer wat groter dan de andere keer.
Niets gebeurt hier zonder er eerst over na te denken.
Soms denk ik niet eerst na en dan gaat het toch goed.
Soms denk ik wel eerst na en dan gaat het alsnog fout.
Soms is het zo moeilijk dat alledaagse dingen voor ons niet alledaags zijn.
Soms is het zo moeilijk dat anderen dat niet zien......
Soms is het zo moeilijk dat niemand aan hem ziet dat hij anders is.........
Soms is het gewoon moeilijk..............
En aan mijzelf denken? Dat komt later wel!!!

Ha Esther,
Als ik ergens allergisch voor ben, dan is dat voor mensen die me vertellen dat ik vooral aan mezelf moet denken. Dat zijn van die zinloze adviezen.
Ik knik meestal maar en mompel wat vage bevestigingen.
Maar van binnen schreeuwt het soms: ‘Hoe dan? Wat is dit voor een advies? Wat zal ik dan met Ebel doen terwijl ik aan mezelf denk, eerst even naar een bos rijden en hem aan een boom binden?’ Zulke woorden hebben alleen zin als je er iets praktisch aan verbindt, tenminste in situaties zoals die van ons. Dan moet je ook aanbieden even een uurtje op te passen, eten voor me te koken of me een paar duizend euro te geven. Kijk, dat zou de ruimte geven om inderdaad ‘even aan mezelf te denken.’ Weet je wat ik daarnaast raar vind, dat de meeste mensen die me vertellen dat ze van nu af nodig eens aan zichzelf moeten denken, dat juist al meer dan uitstekend doen. En ik word helemaal een beetje onpasselijk als ze het ook nog bij een ander leggen. ‘Weet je, die en die zei dat ik nu eerst eens een beetje aan mezelf moet denken.’
Je merkt het, je hebt een gevoelige snaar geraakt.
Ik reageer op zulke zinnetjes als die arme stieren op die rode lap.
En waarom eigenlijk? Nou, omdat ik op zich net zo in elkaar zit als jij. Ik red me graag zelf, trek graag mijn eigen plan. Ik heb een sociale kant, maar ook een heel eigen kant die graag haar eigen gang gaat. Ik vind het niet prettig om anderen om hulp te vragen.
En in de afgelopen jaren heb ik dat wel moeten doen. In een situatie als die van ons, red je het niet als je geen hulp krijgt. Tot op de dag van vandaag heb ik daar moeite mee. Ik wacht en hoop altijd maar tot anderen zien wat ik nodig heb. Dat de oppas vanzelf bedenkt dat je ook wel even de afwasmachine leeg kunt halen, of de schooltassen leeg kunt halen. Dat een vriendin of bekende zelf bedenkt dat het leuk is om eens iets te doen met mijn andere twee kinderen. Ik wacht maar en ik wacht maar.
Maar het ligt niet aan de anderen, het ligt aan mij.
Ook ik heb die lippenstift op, die geschilderde clowns-mond die altijd lacht.
Soms lees je van die theorieën over hoe je in je leven precies tegen die lessen op loopt die je nodig hebt. Zou iemand ergens bedacht hebben dat die twee moeders, jij en ik, wat dat betreft een lesje in hulp vragen nodig hebben?
Is dit onderdeel van een groter plan?
Laatst sprak ik een collega-moeder-van-vreeemd-kind die over hetzelfde nadacht.
Toen zei ze heel fel:
’En als dat zou is, als ik die les zou moeten leren. Dan vind ik het wel de meest misselijke rotstreek dat mijn kind dan het instrument is in een les die voor mij bedoeld is.’
Daar heb ik verder niets meer aan toe te voegen.