MAM

Ha Esther,
Als moeder van een zorgenkind ben je eigenlijk zo weinig applaus gewend, vind je ook niet? Kijk, gelukkig hebben we allebei ook gezonde kinderen en dan ben je wel eens de trotse ontvanger van complimentjes omdat je kind zo goed leest, zo leuk danst of zo lekker kan hockeyen.
Bij Ebel krijg ik zoiets nooit te horen.
Begrijpelijk, hij blinkt ook nergens in uit, en al helemaal niet als je hem vergelijkt met leeftijdsgenoten.
En toch kan ik zo waanzinnig trots op hem zijn en kan hij me zo blij maken met de stappen die hij wel zet, al is dat in zijn eigen tempo en op zijn eigen manier!
Je weet hoeveel moeite Ebel heeft met praten. Het duurde jaren voordat hij me mama ging noemen. Een jaar of twee geleden begon hij ook wel eens mijn voornaam te gebruiken, weliswaar verbasterd tot Wimmelien, en meteen toen hij dat voor het eerst zei, wist ik dat Wimmelien nog veel en veel en veel mooier is dan Willemien!
Maar goed, Ebel is nu een puberjongen en die noemen hun mama niet meer mama. Zelfs Robbert van tien noemt me al met een stoere stem mam.
Wat Ebel betreft rekende ik nergens op, ik was al zo blij met mama en Wimmelien. Hoeveel wijze heren en een enkele wijze dame hadden me al niet gewaarschuwd voor het feit dat hij nooit een woord zou spreken, laat staan mij als zijn mama zou herkennen. Sukkels zijn het! Maar nu terug naar vanochtend. Ebel zat op de bank, wachtte op de taxi. Hij trok zijn schoen aan en prutste met de veter. En toen zei hij het.
‘Mam, even helpen of ja?’
Ik heb hem helemaal plat gezoend vanochtend, in de donker januariochtend! Ik heb hem verteld hoe leuk ik hem vind, en hoe stoer en hoe knap ik het vind dat hij altijd weer een stap zet, nooit opgeeft en altijd doorvecht.
Ebel lachte zich slap om me en stond op om me een grote knuffel te geven.
En toen zei hij het zelf. ‘Applaus!’
Ik heb heel hard geklapt en Ebel klapte mee en we klapten samen voor elkaar en dat applaus is het mooiste applaus dat je maar kunt krijgen.
Wij gaan samen nog zoveel leren…….
Veel liefs weer van MAM!


He MAM,
Wauw!!! Ik zit hier met een warme kop koffie, die ik speciaal was gaan zetten voordat ik je mail zou gaan lezen. Het zijn namelijk altijd kleine cadeautjes, die mailtjes en ik wilde er echt even voor gaan zitten en van gaan genieten.
Ik neem voorzichtig een slokje en lees.
Ik zet mijn kop neer, lees verder en geniet, nog meer dan anders!! Er rolt zowaar een traan langs mijn wang, van blijdschap hoor en omdat ik me zo goed voor kan stellen hoe je je voelt!!!
Ik klap in gedachten mee voor je supergrotestoere vent!!!!
Dat zijn toch de momenten dat je weer weet waarvoor je alles doet en deed en nog gaat doen!!
Ik kan me ook een moment van niet zo lang geleden herinneren.
Ik had 2 nieuwe koffiekopjes gekocht, zwart met wit. Er stond in allerlei talen MAMA op; mama, muti, mami, madre, mother.
Ik vond namelijk zelf dat ik zo’n kopje had verdiend. Ik ben zo’n alleenstaande moeder (wat een vreselijk woord) en ik vond dat zo’n kopje op dit moment heel goed bij me paste. Echt mooi is het niet eens, het ging om de tekst.
Joris is een groot fan van koffiezetten. Naast het in-en uitruimen van de vaatwasser weer even een nieuwe hobby van hem.
De hele dag vraagt hij me “of ik nog koffie wil”.
Iedereen die binnenkomt krijgt als eerste vraag : “wil je soms koffie?” Hij regelt het graag.
Ik ben aan het minderen en weiger dus wel eens.
Jammer, denkt Joris dan, maar ik zet het toch.
Niet altijd handig, dat puberverzet.
Hij kwam naar de tafel waar ik zat te werken. Met een zwart wit kopje met daarop in vele talen MAMA.
Hij geeft me de koffie, die ik eigenlijk niet wilde. Keurig met 2 zoetjes en een wolkje melk.
“Je krijgt dit kopje omdat ik zoveel van je hou”. Ik slikte.
Ik heb het met heel veel liefde opgedronken!!!!
Want ook voor Joris zijn dat soort verbale uitingen van liefde heel ongewoon.
En zo weten onze ongewone jongens ons toch steeds weer te verbazen met hun bijzondere dingen.
Ik ga zo naar de winkel, een kopje halen voor jou.