cadeautje

Ha Esther,
In deze bijzondere week, met alle mooie reacties op ons Volkskrant-artikel, speelt er nog iets heel belangrijks voor me.
Vrijdag wordt Ebel 15.
De dagen voor Ebels verjaardag word ik altijd overvallen door veel emoties. Ik denk terug aan die eerste dagen na zijn geboorte, die zo haarscherp in mijn geheugen gegrift zijn.
Mijn trots en verwondering om deze kerngezonde baby.
Nog altijd weet ik precies hoe ik me voelde toen Ebel een werd, hoe blij ik was met mijn zoon die al woordjes zei, zong en net zijn eerste stapjes zette.
Had ik geweten dat het einde van al dat geluk in zicht was, wat zou ik gedaan hebben?
Hoe zou ik me gevoeld hebben?
Ik zal het nooit weten.
Maar ik kan wel erkennen, na al die jaren, dat ik over het verlies van de geestelijke en lichamelijke gezondheid van Ebel nooit heen zal komen. Het is een diep litteken op mijn ziel dat soms nog steeds openbarst tot een pijnlijke wond.
Verjaardagen zijn de momenten in het jaar waarop je stilstaat en achter- en vooruit kijkt. Elk jaar zie ik de afstand tussen Ebel en zijn leeftijdsgenoten groeien. Ook dit jaar zal ik dat weer voelen. Ik zal me niet druk hoeven te maken over de hoeveelheid biertjes die Ebel op een hockeyfeest drinkt, ik hoef niet met hem ’s avonds naar zijn huiswerk te kijken en ik zal geen verlegen meisje begroeten dat voor het eerst mee naar huis komt.
Juist daarom vieren we Ebels verjaardag dubbel en dwars, er is geen ruimte voor verdriet, er is alleen maar ruimte voor vreugde. Ik ben zo trots op Ebel die voor het eerst zijn eigen verlanglijstje typt: Een puzzel van Disney-prinsessen, een DVD van Alladin, foldertjes van Disneyland van het reisbureau en tot slot een ballon van de Teletubbies.
Gisteravond lagen Bob en ik in bed.
Er kwam een lange jongen onze slaapkamer binnen gelopen. Hij kroop tussen ons in.
‘Ebel is bijna jarig,’ zei hij blij.
Toen strekte hij zijn armen en trok ons dicht tegen zich aan.
Mijn grote, stoere Bob werd klein in de armen van zijn oudste zoon.
‘Lieve papa, lieve mama,’zei Ebel en hij kuste ons.
Toen sprong hij het bed uit en rende weer naar boven.
‘Wat zijn we veilig bij Ebel,’zei ik tegen Bob.
Op het litteken op mijn ziel lag een dikke laag geluk.



He Willemien,
Een bijzondere week, zeg dat!!
Geweldig om ons met onze kinderen in de Volkkrant te zien staan.
We waren voor een dag “echt”nieuws!! Zo voelde het.
Mooie reacties en lieve woorden erna waren de cadeautjes.
Over cadeautjes gesproken. Wat hebben we toch rare mannen.
Die van jou wordt blij van Disney-spullen en ballonnen.
Die van mij van witte t-shirts en shampoo met conditioner.
Dat hadden we een aantal jaren geleden inderdaad niet kunnen bedenken!!
Heel veel wisten we van tevoren niet, gelukkig niet, zou ik bijna zeggen.
Mijn leven had er compleet anders uitgezien, zonder Joris.
Ik sta er soms even bij stil maar meestal niet te lang.
Toen Joris werd geboren, 11 jaar geleden, waren mijn eerste legendarische woorden “wat een grote voeten heeft ‘ie!”
Wist ik toen veel dat dat het minst grote probleem was………
We vierden Joris zijn verjaardagen 5 jaar lang aan het strand.
Koelboxen mee, kleedje erbij, zwembroek aan en fakkels mee. Genoeg limonade, chips en spekkies en we konden de wereld aan.
De zon scheen altijd op Curacao.
Vierentwintig uur per dag , zeven dagen in de week. Het hele jaar rond.
Die zon hield op met schijnen toen Joris 5 werd.
We woonden weer in Nederland.
Ook hier in Nederland hebben we inmiddels 5 verjaardagen achter de rug.
Joris zijn twaalfde verjaardag komt eraan……………..
Geen strand erbij, geen zonneschijn en geen vader.
En toch ben ik blij want ik heb Joris, Joris die me grijnzend aankijkt als ik hem iets vraag en hij zegt “het schiet me echt niet meer te buiten”…….. Ik heb Joris die na een uur echt heel stout doen naar me toekomt en zegt “sorry, mam, ik zal nooooit meer stout doen”. Ik heb die mooie jongen die op de bank in mijn holletje kruipt en heerlijk bij me komt zitten. Ik heb die lange lummel, zich van geen kwaad bewust…… eigenlijk heb ik gewoon geluk.
Ondanks dat geluk pink ook ik ieder jaar toch weer een traantje weg. Ieder jaar eentje meer lijkt het wel. Want hoe ouder Joris wordt hoe ingewikkelder het soms lijkt.
Had ik eerst nog hoop dat bij Joris “het kwartje wel zou gaan vallen”, nu weet ik dat Joris is wie hij is.
Een hele bijzondere vent die vele harten weet te raken.
Tranen van verdriet en dus ook van geluk. Soms weet ik zelf het verschil niet meer.
Maar ook wij blijven van zijn verjaardagen een feest maken, Joris is en blijft uniek.
Al was het alleen maar door zijn enorm grote voeten…………………