Sneeuwklokjes en meer.....

Ha Esther,
Ik had een week vol successen.
Echt stom dat ik geen staatslot heb gekocht!
Op maandag sprak Frances voor de manifestatie Passend Onderwijs in Amsterdam. Daar stond mijn grote dochter voor duizenden mensen en ze nam het op voor haar broer Ebel en allen zoals hij.
Ik ga nu weer bijna huilen.
’Tranen van blij, ’vraagt Ebel dan bezorgd als ik zomaar ga janken of Harry Potter lees.
‘Tranen van blij,’zeg ik dan snel.
Veel lieve mensen, zoals jij, leefden mee met Frances en schreven en spraken goede woorden.
Het was een prachtige maandag.
Toen ging de week verder, sneeuwklokjes overal en fluitende vogels.
Ik had een superleuke bijeenkomst voor mijn werk.
En toen kwam er een sms van Robbert.
Hij heeft zijn cito heel goed gemakt.
Hoe goed?
Nou, het kan gewoon niet beter.
Je begrijpt dat ik meteen een feestetentje organiseerde.
Daar zaten we met lieve mensen lekker te eten.
Collectief werden Frances en Robbert geprezen.
Ebel zat boven maar rende af en toe bijna bloot, in luier en sexy zwart slipje, blij door het huis.
‘Wat hebben ze al veel meegekregen door hun leven met Ebel,’ zei mijn moeder.
Dat zijn van die dingen die een moeder zegt, hoort te zeggen.
Zo waren alle successen van die week niet meer op zich staand, maar onderdeel van een groter geheel, ons bijzondere leven met Ebel.
Frances en Robbert behalen daarbinnen hun eigen individuele succesjes, maar ergens op de achtergrond draagt Ebel zijn steentje bij.
Op zaterdag haalde ik de Alles Kids special van Margriet bij de Bruna en daar staan we heel mooi in als Moeders zonder Grenzen (hopen dat het boek nu flink gaat verkopen) en zo passen wij in die mooie rij van deze week.
Vanochtend, een zondagochtend met de zon naar binnen en vogels buiten, lag ik in de vroege ochtend in bed en genoot van het gevoel dat het leven soms –even maar – zo makkelijk kan zijn.
Ik pak dat gevoel vast, en stop het in mijn voorraadkastje voor andere momenten.
Deze is binnen!

Hé Willemien,
Je mail maakt me helemaal blij.
De zon en de sneeuwklokjes deden dat deze week ook al eerder. Mij blij maken.
En dat is een goed gevoel.
Weet je wat ik ook fantastisch vind?
Dat Joris en Ebel beiden aanwezig waren op de verschillende manifestaties van Passend Onderwijs. Niet lijfelijk, wel hun verhaal.
Frances vertelde over Ebel, Floor over Joris en onze beiden mannen kregen de zaal plat….. Niet gewoon trots, nee, supertrots ben ik op die jongens van ons.
Weet je, ik geloof er heilig in, ze gaan een verschil maken…..sterker, ze maken al een verschil!!
Wij, moeders zonder grenzen, timmeren aan de weg. Heel langzaam maar wel heel overwogen.
We blijven dicht bij onszelf, we blijven eerlijk.
En juist die eerlijkheid wordt zo gewaardeerd.
Ik krijg op mijn site soms prachtige berichten binnen…… Die eerlijkheid is wat mensen willen.
Soms stellen we onszelf héél kwetsbaar op….. en soms, soms zijn we gewoon heel blij.
Joris loopt de trap op…. “ladidieladidaaa”, roept hij vals. Hij noemt het zingen. Hij grijnst naar me met al die scheven tanden en Sophie en ik grinniken samen stiekem om hem.
We gaan een avondwandeling maken in de Aqua-Zoo hier vlakbij.
Er hangen bijna 4000 lampionnen. We lopen door het park en het wordt langzaam aan steeds donkerder en door al die lampionnen lijkt het wel een sprookje!
Joris wil de klimtoren in, dat durft hij normaal nooit. Hij gaat toch…..
Glunderend komt hij naar beneden….”ladidieladidaaa”. Supertrots op zichzelf.
En zo trots als Joris keek, zo trots ben ik ook op ons.
Moeders zonder grenzen, de zon, Frances, sneeuwklokjes, Robbert, Sophie, fluitende vogels, Joris en Ebel…….. Hoeveel moois kan een mens aan?!