Alleen wonen??!!

Ha Esther,
Jij blogt, ik blog terug.
Ik blog, jij blogt terug.
Zo werken wij, dat doen we van het begin af, een onafgesproken systeem dat we meteen feilloos te pakken hadden.
Vaak is daarmee een blog ook klaar, maar bij het laatste blog ging het anders.
Iets in je blog bleef me bezig houden, al wist ik eerst even niet eens wat het was.
Het was als de naam die hoort bij dat gezicht wat je ineens ziet en die je niet paraat hebt.
De vraag blijft in je sudderen tot je ineens , alweer heel ergens anders, het antwoord hebt.
Dat was Ineke van fitness of Erik van de auto-rally.
Zo ging het me ook met jouw blog.
En ook nu had ik het ineens weer.
Joris wil alleen gaan wonen, dat was het.
Dat was de zin die uit je blog geslopen was en in mijn hoofd gekropen was.
Je schreef over Joris, die aan het puberen is en een beetje mopperend vraagt wanneer hij alleen mag gaan wonen.
Ebel heeft dat nog nooit gezegd.
Ebel wil altijd bij papa en mama blijven.
Dat zegt hij maar al te vaak. Hij heeft er zelfs een mooi Engels zinnetje voor.
´Together forever,´ vraagt hij dan.
´Together forever,´zeggen wij automatisch.
Hij heeft er ook wat Nederlandse zinnetjes voor.
´Altijd bij jou blijven?’
En dan antwoord ik ook altijd meteen.
‘Altijd bij mij blijven.’
Deze zinnetjes zijn onderdeel van het vraag en antwoord ritueel dat Ebel nodig heeft.
Ebel moet veel dingen vaak vragen en hij heeft dan altijd hetzelfde antwoord nodig.
Ik geef dat – vaak gedachteloos – en Ebel heeft weer rust.
Maar door dat kleine zinnetjes van jou kijk ik ineens even verder dan dat ingesleten ritueel.
Ebel wil altijd bij mij, bij ons, blijven.
Ik heb dat aanvaard, en hoop altijd maar dat dat dan ook nog heel lang kan.
Ik heb er geen last van.
Tot ik een klein zinnetje lees van een jongen, categorie Vreemd net als Ebel, die wel alleen wil gaan wonen.
Jouw Joris.
En ineens wil ik dat Ebel dat ook heel af en toe zegt.
Niet omdat hij het ooit moet gaan doen, maar omdat het een teken zou zijn dat hij denkt dat hij het ooit alleen zou kunnen redden.
Ik gun hem dat, dat zelfvertrouwen.
Of het ooit komt, ik weet het niet.
Ik denk eigenlijk van niet.
Zo heb je me dus aardig bezig gehouden, en is ons blog meer dan wat letters en woorden.
En dat vind ik nog steeds heel bijzonder

Hé Willemien,
Weet je wat ik zo bijzonder vind?
Dat wij elkaar zo scherp houden……
Soms lijkt het alsof ik niet zonder jou kan en jij niet zonder mij.
We voelen elkaar op papier zo haarfijn aan terwijl onze levens toch tegelijkertijd echt zó anders zijn!
We hebben het er al eens eerder over gehad.
Dat wij, als “gekke moeders van nog gekkere zonen”soms jaloers op elkaar kunnen zijn.
Belachelijk zou je denken en tóch is het zo.
Als Joris zegt dat hij alleen gaat wonen heeft hij daar een beeld bij.
Hij heeft dan vier wasmachines, vier stofzuigers met héél véél WATT, vier koffiezetapparaten, vier vaatwassers en één auto, bij voorkeur een jeep!
Je kunt je dus serieus af gaan vragen hoe reeel het beeld is dat Joris voor ogen heeft als hij zegt “wanneer mag ik alleen wonen?!”
Wat ook opvalt is het magische getal vier.
Ineens was ‘ie er…die vier bij ons in huis
Joris wil ’s-morgens vier boterhammen eten, hij wil er vier mee naar school. In zijn kopje thee wil hij 4 suikerklontjes, liefst óók nog vier suikerschepjes.
Als hij gaat tekenen legt hij vier blaadjes neer en als we boodschappen doen koopt hij het liefst alles, maal vier!
Ik denk dat Joris vier een mooi getal vindt.
Het is ook wel een lekker kloppend getal. Mooi in evenwicht zeg maar.
Bij ons thuis is die balans er soms een beetje uit, met drie.
Joris zit constant tussen twee giebelende meiden en “vrouwengedoe”…
Dat kun je wel eens zat zijn.
Zeker als je je er zelf van bewust wordt dat je anders bent maar eigenlijk ook weer niet hélemaal niet snapt wat er nou zo anders is…
En dan nog die hormonen er ook nog bij!
Joris zoekt en creeert heel erg zijn eigen duidelijkheid en grenzen en nu heeft hij, even, heel veel houvast aan het getal vier.
Joris en Ebel, twee van die verschillende mannen.
Een verschil bij Joris en Ebel is dat het bij Eeb iets constanter en duidelijker is.
Hij stelt die vraag en verwacht dat ene antwoord, duidelijk.
Joris stelt ook vragen. Maar hij stelt ze iedere keer anders en hij wil ook variatie in de antwoorden.
Maar eigenlijk vraagt hij gewoon net als Ebel de hele tijd “together forever?”alleen komt het er bij Joris net even anders uit.
En ook mijn antwoord is dus iedere keer anders…
En iedere keer probeer ik hem dat zelfvertrouwen weer te geven door hopelijk de goede antwoorden te geven.
Ik geef hem die vrijheid en dat zelfvertrouwen door hem af en toe te laten gaan…
Twee verschillende mannen en tóch zo hetzelfde, net als wij eigenlijk!
Over twee weken is Joris dertien.
Hij zal nog vaak vragen, ik zal nog vaker antwoorden.
Maar voorlopig, voorlopig zijn ook wij nog “togehter forever”. Gelukkig!
En ondertussen gaan we sparen….. voor vier afwasmachines, stofzuigers, koffiezetapparaten, vaatwassers en één auto!