Twee kanten

Hé Willemien,

Wat lijkt dat lang geleden.
Al die gastbloggers zijn leuk, hebben prachtige eigen inbreng en soms weer een hele andere kijk op dingen maar dan mis ik je gewoon….
Zullen wij weer even samen…..?????
Alle discussies over passend onderwijs zijn vast ook jou deur niet voorbij gegaan!
Soms doe ik even net of ik een struisvogel ben en dan duik ik ervoor weg.
Dan ineens weer wil ik aktie en “iets doen”en sla ik wild om me heen.
Beiden helpen niet…..
Het gaat zoals het gaat, is een gevleugelde uitspraak van mij. Ik heb met mijn eigen woorden wat moeite deze keer.
Ook werd ik afgelopen week sterk afgeleid.
Joris was ziek. Nou ja, ziek.
Joris was anders dan anders.
Hoe anders kun je zijn, zou je je afvragen als je al zo’n ander geval bént maar dat lukt best.
Joris lijkt wat van slag, zit niet lekker in zijn vel.
Er gebeurd ineens een hoop en plots zitten we in “het medische circuit”.
Het circuit van gesprekken en verwijzingen, van regeltjes en bureaucratie
Gek, ik heb altijd zo mijn best gedaan om Joris daarbuiten te houden. Nu zitten we er middenin.
En hoe!
Het heeft dit keer niet eens iets te maken met zijn “bijzonder zijn”……
Wel zet het me met beide benen even heel hard op de grond.
Er hing slecht nieuws in de lucht. Ik had op zijn “afwijking” gegoogeld (op zich wel eens héél fijn dat dat wat‘ie nu heeft tenminste te googelen was!! Minder fijn dat je op Google álles kunt opzoeken en da’s ook niet altijd goed).
Het kon 2 kanten op gaan.
Van onschuldig tot hélemaal niet onschuldig.
Ik heb weinig geslapen die nacht. Wel heel veel nagedacht.
Gek, dat passende onderwijs boeide me ineens een stuk minder. PGB?? Misschien had ik het straks niet eens meer nodig. Bezuinigingen?!? Nou en? Ik lag na te denken over kisten, begrafenissen en wat ik aan zou trekken……
Klinkt hard hè? En vast ook heel raar. Maar wel eerlijk.
Zo ben ik, ik sla door, denk in grote stappen en ga meteen over tot aktie.
In het “normale leven”met Joris best handige eigenschappen. Nu doet het me geen goed.
Ik had écht doodsangst en een moeder in het nauw maakt rare sprongen…..
Er is nu weer wat rust in mijn hoofd.
Joris heeft een cyste, die er niet hoort, hij gaat eruit en de dokter laat het verder erg in het midden, dat moet hij wel, maar ziet geen grote verontrustende dingen.
We hebben de komende 2 weken gesprekken over hoe en wat en dan zien we weer verder.
Ik ga ook weer over tot de orde van de dag.
We hadden een leuke vakantieweek gepland in Drenthe en we hebben genoten van tropisch zwembad, bos en hunebedden.
Ik maak me weer druk om de politiek en ik ben ook nog druk bezig met mijn PGB.
Ik schrijf er weer lustig op los en voel de levenslust weer in mijn lijf terugkomen.
Wij zeggen het vaak, het leven met onze jongens is zwaar, héél zwaar.
Maar een leven zónder die mannen wil en kan ik me ook niet voorstellen……..
En daarom schrijf ik nu weer blij naar jou, want jij, jij begrijpt dat!! Toch?!
Dikke kus, Esther

Ha Esther,
Ik begrijp het maar al te goed.
Zeker natuurlijk je zorgen om gezondheid en het medische circuit.
Ik weet nog goed hoe een kinderarts zei, ‘over school zou ik me niet zo druk maken, eerst maar eens zien dat dit jongetje überhaupt ouder dan zes wordt.’
Tja, Ebel is nu zestien en ik maak me trouwens al die jaren al en nog steeds zorgen over zijn school.
Ik vind het naar, voor jou en voor Joris en natuurlijk voor Sophie en ik hoop dat het allemaal snel heel erg gaat meevallen.
Wij gingen niet weg deze vakantie, voor het eerst in jaren niet skiën of iets anders.
Frances heeft volgende week toetsweek, Bob heeft het druk, eigenlijk moest ik zelf wat doorwerken.
En zo werkten we een beetje en deden daarnaast een heleboel kleine klusjes waar we anders nooit toe komen, fietsen naar de fietsenmaker, koffiezetapparaat gemaakt, nieuwe aansluiting voor internet en zo geregeld, andere verwarmingsketel besteld, lampen vervangen, heel veel rekeningen uitgezocht en ook hier met buikpijn alles rond PGB en indicatie ingevuld.
Al die dingen deden we vanaf elf uur ’s ochtends want tot die tijd sliepen de kinderen en lag ik met koffie in bed de Volkskrant te lezen (en heb nu echt besloten hem op te zeggen, want wat is dat een suffe en saaie krant aan het worden).
Het was gewoon een droomvakantie.
Buiten is het nog grijs en mistig, maar de geur van voorjaar kruipt er al doorheen.
In het park staan wolken sneeuwklokjes.
En ik, ik die altijd weg wil.
Ik was helemaal gelukkig thuis.
Morgen gaat het gewone leven weer van start, het is meteen een drukke week.
Vandaag zit ik nog in de trage vakantiemode.
Morgen zet ik mezelf weer op scherp.
En hoop met heel mijn hart op een week vol onschuldig nieuws voor jullie.