Je échte leeftijd...

Ha Esther,
Frances ging helemaal onderuit op wiskunde en scheikunde, we werden voor het eerst echt geflest op internet en dat voor een bedrag waar je net niet om lacht. Ik werd woedend op de Volkskrant waar (quote van Frances en nicht Hester) sneue oude mensen nog leuk mee willen doen en tot slot kreeg Ebel medicijnen die op zijn zachts gezegd niet lekker vielen.
Weg de successen van vorige week!
Tot donderdag dan toen wij met twee gezinnen een rapportage hadden in KRO’s Kruispunt. Een inkijkje in het leven van twee – naar hedendaagse maatstaven – grote gezinnen die draaien rond een bijzondere regisseur.
Ik keen naar mezelf en zag een betrokken vrouw met drie kinderen en een heel leuke man en een uberleuke hond.
Ik kreeg een heel raar gevoel.
Ik zie mezelf, ik herken mezelf, maar ik kan me dan niet voorstellen dat ik dat ben. Ben ik werkelijk die moeder, de organisator van al die gebundelde levens, kook en was ik elke dag opnieuw voor vijf mensen? Werk ik erbij, zo langzamerhand weer best veel, en voeg ik het bijzonder leven met Ebel daar in?
Het lijkt wel zo, maar het komt niet binnen.
Hoe is dat bij jou? Je hebt een kleiner gezin en geen hond (als ik de knuffels van Joris niet mee tel) maar je stuurt nog meer alleen en op eigen kracht. Hoe zie jij dat? Heb jij niet ook soms het gevoel dat het niet bestaat dat jij dat bent?
Mijn favoriete popzanger toen ik studeerde was Joe Jackson. Zijn lied nineteen forever was toen al een favoriet van me. Ik kan het zo terughalen en het weer meegalmen.
I wanne be, nineteen forever.
Ik hoef geen negentien meer te zijn, maar ergens in me ben ik dat nog wel. Ik kan me nog afvragen wat ik later wil gaan worden, als ik groot ben. Ik kan dromen over de koffiezaak die ik nu toch in dat lege winkelpandje ga beginnen, of toch nog geneeskunde studeren of verhuizen naar Londen of Rome.
Dan zie ik mezelf op de televisie, en ik ben geen negentien meer. Ik heb een druk en vol en verantwoordelijk leven. Ik ben er blij mee!
Nooit, toen ik echt negentien was, zou ik dit als droomscenario hebben uitgewerkt. Maar nu ik er in leef, moet ik mezelf soms even in mijn arm knijpen. Het is immers een heel fijn leven.
Ik ga met Frances een rooster maken en hulp zoeken bij wiskunde en scheikunde, dat geld beschouwen we als verloren en ik hoop dat de oplichters er erg ongelukkig mee worden. Ik haalde andere medicijnen voor Ebel die beter lijken te vallen en die Volkskrant is mijn energie niet waard.
Ik ben een efficiënte volwassen vrouw en een klein en goed verborgen stukje binnen in me is nineteen forever.
En jij, wat is jouw ware leeftijd?

Hé Willemien,
Mijn leeftijd?!
Hmmmm, beetje onbeleefd hè, om daar zo direct naar te vragen?!?!
Maar ik doe er niet moeilijk over want Sophie roept het al een paar maanden grijzend in het rond, liefst nét te hard, liefst in groot gezelschap: “Mijn moeder is 44……..mét een leesbril!”
Vooral die leesbril voegt écht wat toe.
Ik kom mijzelf de laatste tijd ook op bijzondere plekken tegen.
Op de achterflap van een mooi boek, op de televisie en in verschillende bladen. Overal zie ik mijn kleine gezinnetje terug.
Eerst zie ik kringen, wallen, vermoeidheid en niet te vergeten rimpels en pas dán ga ik verder kijken……
Ken je dat programma, ‘10 jaar jonger in 10 dagen’?
Ik heb al een paar keer op het punt gestaan om me op te geven.
Het was de afgelopen weken even héél spannend, hectisch en druk en ik heb herhaaldelijk gedacht ’10 jaar ouder in één dag’ is meer mijn ding….
Rimpels dus en af en toe dik vette wallen. Rode ogen soms en een vermoeid lijf.
Maar weet je, nóg vaker ben ik blij.
Zie ik de zon schijnen en ben ik vrolijk.
Worden mijn rimpels ineens lachrimpels en verdwijnen de wallen achter dat hippe leesbrilletje….
Ik heb het inderdaad druk. Ik organiseer alles alleen. Ik heb veel , héél veel verantwoordelijkheid alleen te dragen en ik weet nu, met 44, óók nog steeds niet wat ik wil worden.
Alhoewel, da’s eigenlijk niet waar.
Ik schrijf. Ik schrijf me helemaal de bultjes en ik bruis van de ideeen.
Een prachtig boek is in de maak, zó leuk dat ik er zelf helemaal blij van word!
In al die “zwaarte”van ons leven heb ik ook een hoop vrolijkheid.
Mijn ware leeftijd is dus 44, met een leesbril.
Maar hoe ik me écht voel?
Als ik meegeniet met Joris voel ik me soms een klein kind, onbevangen en zonder oordeel.
Als ik op stap ben met Sophie voel ik mijzelf soms een net een klein meisje als we weer eens de slappe lach hebben.
Als ik aan het regelen en zorgen en organiseren ben voel ik me soms net een oude vrouw.
En als ik schrijf, als ik schrijf ben ik leeftijdsloos en geniet ik gewoon.
Nou ja, tot nu toe.
Want nu weet iedereen het, ik ben 44 mét een leesbril….
Maar weet je, ik ben wel gelukkig, héél gelukkig met mijn gezin!!!
En die leeftijd??
Weet je eigenlijk zegt me dat hélemaal niet zoveel. Harry Mulisch zei ooit: "Het wijst erop dat je geen échte zorgen hebt, als je je zorgen over je leeftijd maakt."
En zo is het maar net……!