de ochtenden

He Willemien,
Ik had voor vandaag een dag met helemaal niets gepland.
Ken je die dagen? Zo heel af en toe?
Even een stress-uurtje voor ze allemaal goed en wel op school zijn en dan je huissleutel in het slot steken en dan niets dan stilte.
Meestal valt me dat niet eens op omdat ik alweer in de vaart ben naar het volgende, wat dat dan ook moge zijn.
Vandaag niet.
Vandaag voel ik die stilte met mijn hele lijf.
Ik stap de gang in en loop meteen door naar de keuken. Daar maak ik een heerlijke cappucino voor mijzelf.
Ik zie de was, ik zie de strijk, ik zie de vaatwasser die nog leeggeruimt moet worden en ik zie die hele hoge berg met administratie op de tafel liggen.
Ik negeer alles en kruip op die bank.
Ik nip aan mijn koffie, plaidje over de benen, boekje en ik geniet.
Yeah, I WISH!!!!
Tijdens het brood smeren wil Joris vandaag ineens geen donkerbruine hagelslag maar lichtbruine. Een hoop gegil om een paar staafjes chocola………….. Wil Sophie alweer geen fruit mee naar school en doe ik (voor de 5e keer) toch weer diezelfde mandarijn in haar trommel.
We geven het beiden niet op!
Sophie maakt stampij om de kleren die ze aanwil, of beter gezegd die ze niet aan wil en Joris moppert dat zijn lievelingsshirt niet schoon is (terwijl er ongeveer 20 schone witte shirts op een mooie stapel in zijn kast liggen)
Als we in de auto stappen bedenk ik me ineens dat Joris vandaag gym heeft.
Tas vergeten! Ik loop naar binnen en realiseer me dan dat zijn gymspullen nog in de droger zitten. Chips, en die droger ben ik gisteren vergeten aan te zetten.
Ik pak een andere korte broek maar dat is natuurlijk niet goed. Joris kijkt woest maar zegt niets.
Inmiddels ben ik al lichtelijk rood aangelopen. Gezonde blosjes zeg maar.
Met gymtas in de hand wil ik weer in de auto stappen.
Joris heeft het portier op slot gedaan. Grijnzend kijkt hij me vanachter het glas aan. Wraak!
De blosjes zijn inmiddels rode wangen geworden en ik kijk al echt niet vriendelijk meer.
Met de sleutel (die ik gelukkig mee uit de auto had genomen) doe ik de portierdeur weer open. Joris is namelijk niet van plan om mee te werken.
Ik roep met ongeduldige stem nog, standaard zoals altijd, “riemen vast”en ik start de auto.
Ik zet ze af bij school.
Poeh!
Ik steek de huissleutel in het slot.
Ik loop de gang door naar de keuken en daar zie ik een ravage van hagelslag. En midden in die bende ligt een mandarijn……..
Ik struikel over een stapel witte shirts die Joris boos om zich heen gooide omdat de goede er niet tussen zat.
Ik kijk nog eens goed om me heen.
Goh, we lijken wel een normaal gezin.
Chaos in huis na de ochtendspits.
En weet je, daarom schrijf ik deze verhalen met zoveel plezier op.
Omdat ik de afgelopen weken vele malen het commentaar heb gekregen van mensen met “een gewoon gezin”, van mensen “zonder een bijzonder kind”, dat ook zij onze verhalen soms zo herkenbaar vinden.
En dat maakt me vrolijk.
En weet je, ik ben vandaag gewoon ineens blij dat wij “zo’n normaal”gezin lijken………..
En terwijl ik over de hagelslag, de mandarijn en de witte shirts heen stap zet ik een lekkere cappucino en ga zitten op de bank. Met een plaidje en een boekje. Temidden van die totale chaos. Heerlijk!!
En jij, ook soms zo’n lekkere-normale- ochtend-spits-stress bij jou thuis?!?

Ha Esther,
Ik houd van elke nieuwe, verse ochtend.
Het moment van wakker worden, met een helemaal nieuwe en nog onbeschreven dag die voor je ligt, dat maakt me elke dag even heel gelukkig.
Het is als een leeg wit schrift met knispervers papier of een wit laken dat de hele dag in de zon heeft gehangen en nu schoon en strak op je bed ligt.
Ook Ebel houdt van die verse ochtend. Wij zijn dus altijd allebei op tijd wakker en gaan samen naar beneden waar de hond en drie katten elke ochtend opnieuw dolblij zijn om ons – en hun naderend ontbijt - te zien.
We hebben een keiharde routine, ik maak drie ontbijtjes en smeer brood voor tussen de middag. Ebel frist zich op, poetst zijn tanden en neemt zijn medicijn. Dan eet hij dikke biologische yoghurt. Als alles klaar is, ploft hij nog even lekker voor de tv.
Ik heb ondertussen de krant gepakt en ik zet mijn havermout in de magnetron, dan breng ik een broodje en een vers sapje naar Frances.
Weer beneden eet ik mijn pap, elke dag weer even heerlijk, en lees ik de krant.
Dan gaat de versnelling iets omhoog. Ik breng Bob en Robbert hun ontbijtje. Meestal duikt Robbert bij Bob in bed en samen kijken ze even een stukje Ultimate Survivor Man of Dirty Jobs, mannen beginnen de dag nu eenmaal graag met andere stoere mannen!
Frances kleedt zich aan, stijlt haar haar, Bob en Robbert komen in actie. Dan komt de taxi (of niet) en Ebel stapt erin met al zijn tassen, Frances stapt op de fiets die ik klaarzette en Bob schenkt snel koffie voor ons in. Robbert en ik lopen naar school, de hond mee.
En dan ben ik terug in een stil en leeg huis.
‘Breng je ze elke dag ontbijt op bed,’ vragen mensen ontzet.
Ja, dat doe ik. Tenminste bij de drie die geen ochtendmensen zijn.
‘Je lijkt wel gek,’ vullen mensen dan ongevraagd aan.
Dat is vast en zeker zo.
Maar weet je, zo is er geen ochtendspits en geen stress en starten we allen in ons eigen tempo.
Wat is wel mis is dat stuk uit je mail van dat dekentje en die cappuccino.
Ik ga dan eigenlijk altijd meteen aan het werk.
Maar gelukkig vind ik werken ook weer lekker.
Klinkt bijna heilig, ik weet het. Maar aan het einde van de dag is het anders.
Dan stort ik in en wil ik naar bed, liefst om negen uur.
Ik rek het een beetje, maar dan is het duidelijk.
‘Ga maar,’zeggen de drie die ’s ochtends niet kunnen opstaan.
Ebel en ik gaan naar boven, kruipen in onze warme bedden.
Beneden ruimen de anderen op.
Kijken nog lang televisie.
Gaan nog uren onder de douche.
Ebel en ik slapen, en dromen van de nieuwe verse dag die op ons wacht.