Botsing!

Ha Esther,
In onze blogs schrijven we er wel eens over dat we het zo vaak met elkaar eens zijn en dat we niet de indruk willen wekken dat moeders zoals wij – moeders van zorgintensieve kinderen – alleen maar alles bevestigen wat de ander zegt. Ik vind dat je dat vaak ziet, sterker nog, iemand vertelde me laatst van een clubje van vrouwen die eens in de zoveel weken bij elkaar komen om elkaar positieve feedback te geven.
‘Ik voel me altijd zo heerlijk gewaardeerd en ik durf de wereld weer aan na zo’n avond,’vertelde de vrouw.
Ik knikte laf maar dacht ondertussen: maar is het dan geen spel als je van te voren afspreekt dat je alleen positieve feedback geeft? Ik weet wel, zo’n clubje zou niets voor mij zijn omdat ik me steeds zou afvragen of alles wat je hoort wel oprecht en echt gemeend is.
Nou ja, nu klets ik er eigenlijk - weer laf - wat omheen, want waar ik naar toe wil is naar het feit dat wij het de afgelopen weken niet met elkaar eens waren.
Ons boek Moeders zonder Grenzen komt bijna uit en ineens kunnen we die gezamenlijk toon niet vinden.
Een jaar geleden droomden we van wat nu gaat gebeuren, maar de vreugde daarover wordt even overschaduwd.
We zijn allebei niet voor de poes. Dat kan ook niet.
Zo moeten we zijn, sterk, eigengereid en soms heel eigenwijs.
Als we dat niet waren zouden we niet zo kunnen leven, met onze bijzondere zonen altijd bij ons.
Het boek is een bundeling van onze verhalen en een inkijkje in ons leven.
Ik ben heel blij dat het uitkomt.
Ik ben er ongelooflijk trots op.
Ik vind het ergens ook heel eng.
Zoals altijd heb ik een raar dubbel gevoel bij al die verhalen die zo’n intieme blik op mijn leven met Ebel geven. Verhalen die ik nooit had willen hoeven schrijven, omdat Ebels beperkingen het leidend motief zijn. Verhalen die ik graag wil schrijven, opnieuw omdat Ebels beperkingen het leidend motief zijn.
Ik wil dat de hele wereld ons boek gaat lezen, om Ebel, om Joris, om al die kinderen die zo moeilijk te begrijpen zijn. Daar staan we als Moeders zonder Grenzen voor. Dat hebben we op ons genomen en daar geloven we in.
Nu wankelen we beiden even onder het gewicht van die opgave.
We hebben nog drie weken en dan is het boek klaar.
Ik wil dat wij er dan ook samen klaar voor zijn.
Dat gaat ons toch wel lukken??

He Willemien,
Of ons dat gaat lukken?!
Wat dacht je??
Zoals je zelf al zegt “wij zijn niet voor de poes”, en ook dat komt door onze zonen.
Als een soort Don Quichottes gaan we soms door het leven.
Slaan links en rechts om ons heen en soms doen we dat zonder er bij na te denken.
Gewoon, op gevoel en altijd met een reden.
Tenminste dat vinden wij!
Het is, zoals zoveel dingen, een tweede natuur voor ons geworden. Altijd op je hoede, klaar om terug te meppen maar ook zo gevoelig voor wat anderen zeggen.
Maar is dat ook niet onze kracht?!
Ook ik ben zo geweldig, enorm, uitzinnig trots op ons boek.
Ik tel de weken af.
Laatst vroeg iemand aan me “Goh, vind je dat niet erg dat iedereen alles nu gaat lezen??”
En toen realiseerde ik het me pas goed.
We hebben geschreven, geschreven en geschreven. We wisten allebei van geen ophouden.
We bestookten elkaar met verhalen over kleine en grote gebeurtenissen.
Over leuke en hele verdrietige dingen.
We hebben ons erop gestort zoals we ons op onze jongens storten, vol overgave!
En dan vergeet je die buitenwereld wel eens even.
Tuurlijk vind ik het eng, dat iedereen mij straks kent terwijl ze me nog nooit hebben ontmoet. Dat ik mensen in mijn leven en het leven van mijn kinderen toelaat. Als een soort “reality-soap”, zetten we onszelf neer.
Maar was dat niet juist de bedoeling?
Wilden wij niet alle taboes en ideeen die er heersen doorbreken, wilden wij niet al die mensen bereiken die in hetzelfde schuitje zitten als wij? Wilden wij niet een stem geven aan onze eigen mannen?
En ja, ergens in dat proces hebben we even gebotst. Juist omdat we het zo vol overgave doen.
Maar weet je, is dat ook niet menselijk?
We hebben de stap gezet en gaan nu door. Het voelt bijna als een taak die we hebben en juist dat maakt het soms ook zwaar.
We zijn iets begonnen en we weten niet waar het gaat eindigen.
Heel spannend.
Maar wat ik wel zeker weet is dat ik er klaar voor ben, samen met jou.
Want weet je, wij ZIJN moeders zonder grenzen!!!