Half vol of boordevol?

Ha Esther,
Gisteren deed ik even een boodschap bij de Kruidvat. Ik rekende af en keek opzij naar de man bij de kassa naast me.
Een oudere heer, keurig grijs baardje, een verzorgde en – zo te zien – nog heel fitte man.
Hij had een hele mand vol met spullen, die hij een voor een uit aan de kassamevrouw gaf.
‘Het is voor mijn vrouw,’ zei hij.
De kassajuffrouw bleef alles aanpakken en keek hem ondertussen even vriendelijk aan.
‘Ze heeft net een plekje in een verzorgingshuis gekregen,’ ging de man dan ook door. ‘En nu wil ik natuurlijk wel graag dat ze daar ook alle spulletjes heeft die ze graag bij zich wil hebben.’
Ik keek even naar al die boodschappen, zeep, shampoo, papieren zakdoekjes.
Symbolen van liefde en zorg.
De man vertelde verder.
‘Ik heb haar jaren thuis verzorgd, maar ja, nu was er dat plekje in het verzorgingstehuis.’
‘Voor u ook goed, meneer,’ zei de kassamevrouw.
Ik had me ondertussen half omgedraaid en stond ze ongegeneerd af te luisteren, het liefst had ik meteen een papier en een pen uit mijn tas gevist om alles op te schrijven.
‘Het is dan toch wel zwaar, die zorg,’vervolgde de kassajuffrouw.
‘Dat zegt iedereen,’zei de man. ‘Maar weet u mevrouw, het is zo stil en ik……’
Hier brak hij af en ze keken beiden naar mij.
Het schaamrood trok over mijn wangen. Wat had ik ze onbeleefd staan aangapen.
En ik erger me daar bij Ebel juist altijd zo aan!
Ik rende de winkel uit en toen waren ze uit zicht, maar nog lang niet uit mijn gedachten.
Mijn grote dochter Frances is vaak weg, school, werken bij de AH, hockeyen, vrienden en op stap.
Mijn jongste zoon Robbert heeft nu ook definitief zijn eerste stappen naar buiten gezet, zelf naar voetbal fietsen en ’s avonds lang met andere pubertjes buiten rondhangen.
Mijn huis is nu halfleeg.
Nee, mijn huis is halfvol.
Want ergens is Ebel, boven achter de computer, in zijn hangplek in de serre, of op de bank met een dekentje over zich heen. Hij is er altijd.
Ebel heeft een goede periode, hij doet erg veel zelf. De praktische zorg is op dit moment helemaal niet zwaar en zijn gezellige aanwezigheid is nu eerder een bonus.
Natuurlijk is dat niet altijd zo, en zal dat niet altijd zo zijn. Zondag waren zowel Ebel en ik bekaf van teveel emoties op de dagen ervoor. Ik wilde in bed een boek lezen. Ebel kroop naast me en huilde in mijn armen, urenlang, om alles er uit te krijgen.
Ik troostte hem, knuffelde hem, praatte met hem en op het laatst liet ik hem gewoon huilen en ik legde mijn boek naast hem en las verder.
Ik las een prachtig boek, ik had mijn warme kleine jongen naast me, Bob bracht me wat lekkers en Frances en Robbert vermaakten zichzelf.
Mijn huis halfvol, mijn hart boordevol.

He Willemien,
Ik denk dat dat “afluisteren”en “meeluisteren”een soort tweede natuur is geworden van ons.
Zoeken we niet altijd herkenning en bevestiging? Zoeken we niet overal mensen die in elkaar steken zoals jij en ik.
Had ik je al verteld van dat oudere echtpaar dat ik op vakantie heb ontmoet.
Het is alweer een paar weken geleden en toch denk ik soms nog even aan ze.
Iedere morgen kwam er in het zwembad een bejaard stel.
Altijd op dezelfde tijd.
Hij bruingebrand en atletisch gebouwd.
Ook zie je zijn mooie ogen.
Nu in een bruin, gerimpeld gezicht maar je ziet gewoon dat dit ooit een zeer innemende man geweest moet zijn die veel dames het hoofd op hol heeft gebracht.
Zij is ook mooi.
Kort grijs haar, iedere ochtend mooie rood gestifte lippen, een mooi, slank en bruin figuur.
Samen komen ze aanlopen. Hand in hand.
Een mooi stel.
We groeten elkaar iedere ochtend vriendelijk.
Ze stoppen bij een stoel, iedere ochtend dezelfde stoel, doen hun slippers uit en hand in hand stappen ze in het water.
Zij zwemt rustig voor hem uit, hij volgt haar.
Af en toe zegt hij “rechts”, af en toe zegt hij “links”en soms klinkt er een zacht “goed zo”.
Zij is blind.
Hij leidt haar door het zwembad.
En zij volgt zijn instrukties blindelings op.
Waarom weet ik niet, nou ja, eigenlijk weet ik het wel, maar op de een of andere manier ontroert het me iedere ochtend weer.
Ik denk dat hij iedere ochtend haar lippenstift pakt en ervoor zorgt dat het er mooi opzit. Hij helpt haar bij het aantrekken van haar badpak en hij kamt haar haren.
Hij draagt er zorg voor dat ze er tiptop uitziet en neemt haar dan pas mee.
Hij doet het voor haar, niet voor zichzelf, dat zie je aan alles.
En zij vertrouwt erop, weer blindelings,dat hij het goed doet……
Nou, dat doet ‘ie!!
En dat is wat me zo ontroert, dat vertrouwen.
Zijn inzet en zijn eindeloze liefde voor haar, het spat er aan alle kanten af.
Het is iedere morgen weer een mooi gezicht.
Joris had van de week een “boze bui”. Hij schiet de puberfase in op het moment en dat is niet altijd even gemakkelijk.
Het ene moment hangt hij aan me als een baby en het volgende moment ben ik toch echt wel “een K&*T-moeder”……
Sophie is ook zoekende. Dat kleine hoopje mens past nog zo heerlijk in mijn armen en soms kijkt ze me giftig aan en sist “boeien!”……..
Maar weet je, net als die meneer in dat zwembad, zeg ik af en toe “links”en ik zeg af en toe “rechts” en soms zeg ik heel hard “goed zo”.
Jij hebt het over je huis en je hart.
Maar hoe was het ook alweer met dat glas? Halfvol of halfleeg?
Je kunt vast wel raden hoe dat bij mij zit!!!