Op de eerste plaats..................

Ha Esther,
We zouden op de foto.
Jij en ik, jij met Joris en ik met Ebel.
En al onze kinderen erbij.
Ik vroeg Robbert en Frances of ze dat wilden, ze wilden graag, straalden.
Jij tufte mijn kant weer op, Frances moest haar eerste training afzeggen.
Het gaf een heel geregel.
Ik kwam vroeg thuis uit mijn werk en zag dat Robbert zijn haar gewassen had en een mooi overhemd had aangetrokken. Frances had net heel leuke kleren in de stad gekocht, en die had ze aan, samen met haar mooiste hoge hakken.
De fotograaf was er eerder dan jij en dus begonnen we vast, we mochten springen op het grasveld. Met de hoge hakken van Frances en de minder hoge hakken van mij was dat niet zo’n succes.
Gelukkig kwamen jullie eraan en het echte werk kon beginnen.
De fotograaf nam heel veel foto’s, urenlang.
Eergisteren stroomde mijn mailbox vol met foto’s, even een Sinterklaasgevoel, ik kon niet wachten om ze allemaal te gaan bekijken.
Bij de eerste serie zaten een paar mooie van Joris, de rest was niet erg leuk, maar om die waarbij ik met mijn hoofd omhoog gerekt op mijn eten staand achter de groep hang, was in ieder geval wel heel lachwekkend, ik leek wel Haast Onthoofde Henk uit Harry Potter..
Het zou vast nog wel komen?
Het kwam niet.
Bij al die foto’s, talloze echt, geen enkele van Frances. Ja, wel ergens aan de zijkant van een grote groep, maar nooit, geen een keer, echt zelf en leuk in beeld.
Robbert welgeteld een keer.
Frances en Robbert zijn gewend opzij te stappen als de aandacht naar Ebel gaat, en dat komt natuurlijk nogal eens voor.
Zij doen dat uit zichzelf, het is iets natuurlijks geworden waar ze niet meer over nadenken.
Het is fijn voor me, dat ze dat doen, maar het is ook iets wat me soms heel diep raakt.
Want het is niet natuurlijk.
Ik zag dat bij jouw Sophie, die nog zoveel kleiner is. Ze riep de fotograaf.
‘Kijk eens, nou mag ik erop.’
Toen ze aan de kant moest omdat jij en ik er samen opmoesten, hipte ze als een vrolijke kleine kikker het beeld gewoon weer in.
Ik benijd je dat je dat zo goed met haar vast weet te houden.
Het is mij niet gelukt om die onbevangenheid bij Frances en Robbert vast te houden.
De fotograaf heeft dat feilloos en pijnlijk vastgelegd.
Hij kwam voor een leuke impressie uit onze levens.
Dat is akelig goed gelukt.
Het beeld van mijn twee kinderen aan de zijkant, of discreet uit beeld gestapt.
Het laat me niet los.
Hoe pijnlijk ook, het is goed dat ik het zie.
Ik ga toch weer beter op letten en ik ga Robbert en Frances vertellen dat ze in ieder geval bij mij wel altijd centraal en in het middelpunt staan.
Alle drie evenveel.


He Willemien,
Eigenlijk ben ik er een beetje stil van………
En dat ben ik niet gauw.
Soms is het zo goed dat we weer even ”door andere ogen”naar ons eigen gezin kijken.
En ja, dat kan soms heel confronterend zijn.
Sophie had zich niet opgetut, Sophie is wie ze is en ze vindt eigenlijk dat iedereen haar moet nemen zoals ze is.
Wat een instelling!
Daar kunnen wij een voorbeeld aan nemen.
Maar ze is pas zeven en hoe lang ik dat bij haar vast kan houden…….. ik weet het niet.
Nog heel lang hoop ik.
Joris, die had geen zin. Op de foto?!?! Alweer??
Ondanks dat hij niet wil, misschien juist wel daarom, staat hij er vaak leuk op. Op een foto.
En ik??
Ik vond het leuk om jou weer te zien, ik vond het leuk om onze gezinnen weer samen te voegen en naar die leuke puinhoop te kijken. En ik hoopte op een superfoto.
We kwamen aanrijden en de zon scheen.
Jullie huppelden door het gras en het zag er leuk uit, voor een buitenstaander.
Die hoge hakken hadden wij toen nog niet gezien.
Alles wat jij beschrijft is waar.
En toch zag ik het niet allemaal.
Allebei druk in de weer in ons eigen wereldje.
Ook dat is een les. Voor mij.
Zelfs in ons kleine wereldje zien we dus toch blijkbaar dingen over het hoofd.
Ik zag vooral dat Ebel jou vreselijk knuffelde, ik zag dat Frances heel lief met Sophie ging tekenen en trots haar hoge hakken toonde, ik zag Robert, die mij heel geduldig hielp met de computer en er prachtig uitzag in zijn overhempie. Ik zag een leuk stel mensen bij elkaar die allemaal even waardevol en bijzonder zijn.
Een paar dagen voor deze fotomiddag was ik ook bij je. Je werd vijftig.
Frances en Robert spraken je toe met prachtige woorden……………..
Weet je, in dit geval zeggen woorden meer dan een foto.
De woorden kwamen uit hun hart, ze waren ontroerend en vol liefde.
Liefde voor jou, dus weet je, ik denk dat je toch wel iets goed doet als ik dat stel zo zie.
Het is jammer dat zo’n fotograaf dat dan niet ziet.
Maar wij, wij weten wel beter.
En onze kinderen ook.
Ondanks dat ze soms even aan de zijkant staan, ondanks dat Joris en Ebel heel veel aandacht vragen en krijgen, ondanks het feit dat hun levens “niet normaal”verlopen en ondanks dat zij soms even niet op de eerste plaats komen weet ik zeker dat ze alledrie, Frances, Robert en Sophie weten dat ze bij ons op de eerste plaats staan.
Een gedeelde eerste plaats met hun rare broers.
En volgens mij zijn ze nog blij met die rare broers ook………..ondanks alles!!!
“CHEESE”!!!