Herfst......

Ha Esther,
Onze blogs weerspiegelen de seizoenen. De herfst is over Nederland gaan liggen en allebei zijn we bezig om onze veilige en lieve huizen voor te bereiden op de winter. Bij mij wordt geverfd en de computer kan ik alleen naar maar bereiken door over dozen voor stripboeken en lego heen te kruipen.
Jij mailt me over dekentjes op de bank en over de salontafel die je kocht.
Hm, even maak ik me zorgen.
Een salontafel? Die barbaarse uitvinding die je gegarandeerd blauwe plekken op je scheenbenen oplevert? Maar jou kennende heb je er wel een maffe eigentijdse versie van gemaakt.
Ik heb heel veel opgeruimd, kasten vol leeggehaald. Die kasten en alles wat erin zat meldde ik aan bij het grofvuil en dat mocht donderdag aan de straat.
Woensdagavond tapete ik alle dozen en zakken dicht zodat er niets slordig weg kon waaien en ik zette alles keurig klaar. Twee kleine kasten verschoof ik al naar de straat, zodat ik de rest – voor Ebels taxi ’s ochtends al vroeg zou komen – er snel naast zou kunnen zetten.
De volgende ochtend een brief van de gemeente. Die twee kastjes waren te vroeg verplaatst.
€ 60 boete!
Ooit reed ik in een kever. Toen moest je nog je kenteken deel drie achter de ruit plakken. Dat was ik vergeten, hij lag in het vakje voor in de auto.
De politie hield me aan.
Ik had geen kenteken deel drie achter de vooruit.
‘Stom,’mompelde ik en ik bukte, pakte het deel drie en schoof het in het hoesje.
Toch kreeg ik te horen dat ik ook nog bekeurd ging worden.
Ik moest tekenen en dan zou ik later horen welk bedrag er aan dit vergrijp gekoppeld ging worden.
‘Ik teken dan een soort blanco cheque,’zei ik lachend. ‘En u vult pas later het bedrag in. Kom op zeg, dat zou u zelf toch ook nooit doen?’
Mijn zaak kwam voor. Maanden later.
Ik zat daar op een stralende ochtend in mei, halve vrije dag genomen.
Ik mocht mezelf verdedigen.
‘Dat ik bekeurd werd voor dit vergrijp, dat was niet anders,’zei ik. ‘Maar ik zou er pas voor teken als ik wist hoe hoog de boete zou zijn.’ Ik lachte stom genoeg nog een keer. ‘U zou zelf toch ook geen broek kopen als de verkoper zou aangeven dat u pas later zou horen hoeveel u dat dan daadwerkelijk gekost zou hebben?’
Volledig onbegrip aan de andere kant van de tafel en een boete die verdubbeld werd.
Aan het einde van die ochtend stapte ik naar buiten en begreep ik voor het eerst dat er in ons land een categorie mensen is die zinloos, doelloos en nutteloos werk doen.
En erger nog, dat ik af en toe last van die mensen zou gaan hebben.
Nooit, never, ever zou ik stemmen op een van de drie partijen die ons land nu gaan reageren. Maar die 4000 ambtenaren die wegmoeten, daar heb ik geen moeite mee, zolang het maar mensen zijn die hun dagen vullen met incidenten zoals ik die hierboven beschreef.
En al dat geld mag dan naar de zorg. Alle mensen die onze kwetsbare kinderen, ouders en geliefden zorg bieden moeten meer dan goed betaald worden.
En waarom eigenlijk?
Gewoon omdat de kwaliteit van de zorg voor hen die het nodig hebben de ruggengraat van onze maatschappij bloot legt!

He Willemien,
Zo, dat is eruit!!
En nu ik dus……..
Laat ik maar bij het begin beginnen.
Ja, ik beken! Schuldig! Ik ben nu trotse eigenaar van een salontafel.
Nu ik 44 ben heb ik er, inderdaad, echt voor de allereerste keer in mijn leven een aangeschaft!! Mooi niet?!
En maak je vooral geen zorgen, hij is hip, alweer helemaal opgeleukt en ligt nu al helemaal vol.
Waar heb ik al die jaren mijn glaasjes wijn en kopjes koffie neergezet??!
Om maar niet te spreken over die weelderige bos bloemen die er nu op staat!
En die blauwe schenen, die kunnen ons niets schelen!
We hebben namelijk wel ergere dingen om ons druk over te maken.
Ik ben vandaag, ondanks die leuke aanschaf van die salontafel, chagarijnig. Of eigenlijk is dat het goede woord niet. Ik ben moe. Eigenlijk gewoon ordinair moe.
Ik moet hier iedere dag alle problemen zelf oplossen en alle beslissingen zelf nemen. Eerlijk gezegd ben ik dat soms gewoon ineens zat. Net zo plotseling als er ineens een salontafel in mijn kamer staat, net zo plotseling ben ik vandaag plotseling in tranen.
Je kent vast wel die aanblik van zo’n Bambi die in fel schijnende koplampen van een auto kijkt, een verschrikte blik en hij verstijft van angst. Zou hij de overkant nog halen of wordt het een grote knal.
Ook hier kijken 2 paar bruine-Bambi-ogen mij aan. Joris en Sophie.
Ik zie hun verschrikte koppies.
En ik kan alleen maar huilen.
Zou het komen omdat ik deze week anders wel 16 jaar getrouwd zou zijn geweest? Zou het komen omdat mijn huis gebreken heeft en ik ze niet op kan lossen? Zou het komen door het kabinet wat mijn kabinet niet is? Zou het komen door die alom heersende griep? Of is het gewoon die herfst met zijn neerdwarrelende blaadjes waar ik heel slecht tegenkan?
Zou het komen door de auto die net een fikse reparatie kreeg en dus een fikse rekening gaat volgen? Of zou het gewoon komen door de hormonen? Het kunnen ook nog die lawaaierige opgeschoten jongens zijn die vannacht lallend langs mijn huis liepen? Of toch die brief van het Zorgkantoor waarover ik me weer zorgen moet gaan maken? Zou het ‘die vader’ zijn die over 2 weken een weekend komt genieten van zijn kinderen om ze daarna weer dubbel en dwars alleen te laten? Of toch gewoon te laat naar bed gegaan?
Ik weet het niet.
Ik denk dat het alles bij elkaar is en meestal weet ik daar wel raad mee.
Maar vandaag dus niet!
Ik kan die zorg even niet aan. En ik weet dat ik daar niet alleen in sta.
Dus ik ben het helemaal met je eens, er mag veel, heel veel geld naar de zorg! In alle mogelijke vormen.
Want als ‘zorg’ er niet meer is valt de maatschappij uit elkaar.
Vallen gezinnen uit elkaar, breken families op en vallen er slachtoffers.
Dat klinkt dramatisch maar het is ook dramatisch.
En vandaag is dat even hier in huis.
Drama.
Maar wij gaan weer verder, pakken de draad weer op.
Over de zorg in Nederland maak ik me meer zorgen………… waar pakken ze die draad weer op? En hoe?
Sophie vraagt of ik wat wil drinken, en zonder het antwoord af te wachten loopt ze al naar de koelkast. Joris gaat dicht tegen me aan zitten en kijkt me alleen maar aan. Hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder. Sophie vraagt zachtjes “Gaat het, mamma?” en ze legt haar handje op mijn arm.
Ze pakt het plaidje van de bank en legt het over me heen.
Ik huil nog even zacht verder.
Maar nu weet ik wel waarom!!
Ik prijs me gelukkig met die 2 en voel de liefde die er hier vanaf spat!!!
Ik zet mijn glas op die salontafel. We steken de kaarsjes aan, vuurtje knappert , en samen met Joris en Sophie kruip ik onder datzelfde plaidje op de bank.
Voor ons op die salontafel ligt de krant van vandaag. Nog helemaal strak in de vouw en ongelezen. Ik pak hem op en gooi hem nog snel erbij in de open haard.
Een grote vlam is het gevolg.
We kijken hoe hij snel verdwijnt. Ik wil het gewoon even, 1 dag, niet weten.
Vandaag vergeten we gewoon even, morgen weer een nieuwe dag!
Laat die herfst maar komen…………..