thuis of school

He Willemien,
Joris stond vanmorgen snuffend naast me.
“Mam, ik wil niet naar school”, hij keek me een beetje smekend aan.
Ik loop zelf al een paar dagen halfbakken rond en ik zou dus moeten weten hoe dat voelt.
Je voelt je snotterig, lamlendig en je hebt waterige ogen.
Je bent moe, wilt eigenlijk lekker op de bank hangen en, nog liever, even terug onder je dekbedje.
Maar nee hoor, wat zeg ik “Ah, joh, het gaat zo wel beter. Kom, we gaan ons aankleden”
Snap je dat nu?!
Ik zit raar in elkaar.
Ik vecht voor Joris, ik bescherm hem, verdedig hem waar nodig en vang hem altijd op.
En nu, nu hij zo snotterend voor me staat stuur ik hem gewoon naar school!!!
De zon schijnt en we fietsen met zijn drie-en richting de school van Sophie.
Tegenwoordig wil Sophie zo’n tien meter voor ons rijden, dan lijkt het namelijk net alsof ze alleen fietst.
Ze steekt keurig haar hand uit, kijkt goed bij de rotondes of de auto’s ook echt wel stoppen en trapt met die kleine beentjes zelfverzekerd richting school.
Wat wordt ze groot!
Joris fietst naast mij, af en toe schiet hij er ineens van door maar bij iedere straathoek wacht hij weer. Op mij.
Op school bij Sophie sjeest hij wat heen en weer maar hij blijft altijd binnen mijn bereik.
Sophie zoekt haar grenzen op, zoekt zelfstandigheid en ruimte.
Joris zijn grenzen zijn duidelijk.
Dicht bij mij.
En dat is ‘t hem nou net!
Toen hij vanmorgen, ondanks die snotneus, koffie voor me zette kriebelde ik hem in zijn nek.
“Weet je wel hoeveel ik van je hou?”, vroeg ik hem.
“Nee”, zegt ‘ie en hij doet 2 zoetjes in m’n koffie. Hij is druk bezig.
“Heel veel!!”, zeg ik en ik kijk hem aan.
Joris zegt niets terug maar gaat wat dichter tegen me aan staan.
Hij snapt het.
Zou hij het ook snappen dat ik hem verkouden en snotterig naar school stuur??
Ik hou inderdaad zielsveel van hem maar ik heb af en toe even ruimte nodig. Lucht!
Die uren dat Joris er niet is ben ik even vrij. Losgekoppelt, zo voelt het echt.
Ik voel letterlijk even dat Joris niet mijn aandacht opeist.
We doen die paar uren ons eigen ding, los van elkaar en die uren heb ik echt nodig. Zodra Joris namelijk weer bij me is voel ik dat we weer vast zitten.
Voel ik me beperkter in mijn bewegingsvrijheid en komen, zoals ik altijd zeg “mijn voelsprieten”weer naar buiten.
Zo werkt dat nu al heel lang, ik laad mijn accu op als Joris op school is, bij thuiskomst koppelt hij weer aan en we kunnen er weer tegen.
Het werkt voor beiden partijen goed zo. Al heel lang.
Ik moet weer heel hard niezen en de tranen springen in mijn ogen.
Het liefst ga ik even op die bank hangen en terug onder mijn dekbedje.
Maar dat doe ik niet, ik schrijf jou.
Omdat ik me toch nog een beetje schuldig voel.
Gek hè?!
HATSJOE!!

Ha Esther,

Ik voel me ook schuldig. Maar niet omdat Ebel een dagje thuis wil blijven.
Nee, omdat ik hem elke dag naar een school laat gaan waar het niet pluis is.
Dat klinkt eng, hè.
Het is ook eng.
Voor de derde keer binnen een jaar haakt Ebels persoonlijke begeleider af.
Oh, nee. Niet om Ebel,’ zei ook deze weer snel.
‘Ebel is een schatje.’
Tell me about it.
‘Nee, er spelen diverse problemen in de groep waarin Ebel zit. Er zijn regelmatig uitbarstingen en escalaties, er is veel sprake van agressie. Maar ze gaan wel proberen om daar snel iets aan te doen.’
Snel? Na ruim een jaar???
Zoals altijd leveren dit soort telefoongesprekjes diverse kolkende emoties in me op.
Ten eerste, ik wil niet door die lieve mensen zelf gebeld worden, ik wil dat het management dit oppakt en dit serieus met ons bespreekt.
Ten tweede, ik wil dat niet dat leuke mensen weggaan, ik wil dat die blijven. Ik wil dat ze me zeggen dat ze ‘niet om Ebel weggaan, maar juist om Ebel blijven.’
Tot slot en bovenal, ik wil niet dat Ebel regelmatig te maken krijgt met agressie. Ik wil het eigenlijk nooit, maar ik maak een uitzondering voor een keer per jaar omdat ik een paar maanden geleden ook een laars naar Bobs hoofd heb gegooid.
Ik mailde dus de manager, gaf aan dat Ebel helemaal thuis woont en dat verbale en fysieke agressie hier not done zijn. Elke vorm van afwijkend gedrag wordt op den duur minder afwijkend, als je het heel erg vaak meemaakt, schreef ik. En dus gaat Ebel zsm uit deze groep, of degene met de losse handjes, dat mag zij zelf kiezen.
Ik kreeg een mailtje terug, ze gaan er snel naar kijken. En natuurlijk begrepen ze dat we ons zorgen maken en let nu op: als er thuis geen sprake is van agressie!
Lees opnieuw dit zinnetje, en opnieuw!!!
Zie je dat woordje als.
Bijna alsof het toch best kan dat er wel vaak sprake is van agressie thuis. Het kan net zo goed wel, als niet.
Pardon???????
Ik wil omdat aan het begin van de zin en vanzelfsprekend er tussen.
Omdat er thuis vanzelfsprekend geen sprake is van agressie.
Oh, Esther, ik vind het zo moeilijk om een zorgintensief kind te hebben, niet om dat kind, dat geweldige kind, maar omdat hij daarmee is veroordeeld zijn tijd door te brengen in een sfeer waarin men er haast vanuit gaat dat er thuis ook best wel sprake van agressie kan zijn.
Dat vind ik zo erg, daar word ik heel erg agressief van!