de PIT factor

He Willemien,
Ik kwam deze week tot een gekke conclusie.
Dat mensen graag sensatie willen,emotie, excessen zoeken en graag zichtbare gebreken portretteren…..
Ik ben daar, als moeder van een zoon met een onzichtbare handicap schijnbaar even erg gevoelig voor!
Wat is nu smeuiger dan een verhaal over een gehandicapt kind dat na een ontmoeting met een bekende Nederlander de dag van zijn leven heeft gehad? Dat doet het leuk op beeld!
“Zo ontspannen is hij lang niet geweest!”, hoor ik de ouders blij zeggen,terwijl er ingezoemd word op blije hoofden met de daarbij behorende tranen. Mooi plaatje!
Wat is sappiger dan een autist die na een bezoek van Derek O. ineens wel kan communiceren.
“Ik begrijp mijn kind ineens veel beter”, zegt de moeder. Derek huppelt blij door het beeld en er wordt wild geknuffeld en bedankt. Mooi plaatje!
En wat is nu mooier dan een slechthorende jongen die nieuwe oordoppen krijgt via een bekende stichting omdat zijn ouders het zelf niet kunnen betalen.
“Er gaat een wereld voor hem open”, zeggen de ouders blij. De jongen kijkt, nog wat geschrokken door wat hij ineens allemaal hoort maar zichtbaar genietend, in de camera. Mooi plaatje!
Begrijp me niet verkeerd, ik ben voor al deze ouders echt oprecht blij en ik gun die kinderen het zo mogelijk nog meer. Echt waar.
Maar ik vind het ook wrang. Steeds weer.
Joris heeft een nieuw jasje. Een heus colbert.
Hij doet zijn spijkerbroek aan, krakend wit t-shirt erbij en versleten All-Stars fleuren het geheel op.
Zijn haren zijn net te lang en juist dat staat hem zo stoer.
Ik moet eerlijk zeggen, het is echt een stuk, een echte bink!
Maar wat maakt “dat prachtige kind om te zien”het mij soms moeilijk.
Nee, dit keer niet door de dingen die hij doet.
Dit keer, gewoon door te zijn wie hij is. Met al zijn “mooiheid”……
Voor mij geen direct begrip, geen begrijpende blikken en al zeker geen bekende Nederlanders of “op-kikker-dagen”………..
Raar, ik klink eigenlijk best jaloers.
Gek, ik ben het eigenlijk ook.
Soms zou ik willen dat je aan Joris kon zien dat hij anders was, heel subtiel maar net genoeg voor de buitenwereld om te zien en net genoeg om sympathie mee op te wekken.
Ik deed ooit een curcus en daar spraken ze erover dat je je gehandicapte kind PIT moest geven.
Beetje hippe kleren, goed verzorgen, leuk kapsel en vooral beetje “bij de tijd”laten zijn.
Mij lijkt dat eigenlijk zo logisch. Dat is het niet, dat zie ik namelijk ook vaak.
Kennen we niet allemaal de “bloempotkapsels” waar vele Downkinderen vroeger, heel vroeger mee rondliepen?!
Maar goed, Joris heeft dus PIT.
Maar soms zou ik het wel even anders willen.
Dan zou ik mijzelf willen onderdompelen in medelijden en begripvolle blikken als mijn jongen gekke dingen doet.
Genieten van de mensen die me met een soort troostende ogen aankijken en denken “Aach, wat moet zij het zwaar hebben met zo’n kind”……..
Gewoon, voor heel even.
En jij, heb jij de PIT-factor in huis??

Ha Esther,
Ook ik keek deze week televisie en dacht aan Ebel.
Misschien moeten we dat eens even laten analyseren, zelfs bij het televisiekijken denken we aan die vreselijke (lieve) jongens. Ze laten ons nooit met rust.
Maar goed, ik zag de eerste foto van de baby van Katja Schuurman.
Een zeer onduidelijk plaatje van een paarsige vlek die met wat fantasie inderdaad een baby’tje was.
‘Wat een beeldschoon popje,’ riepen de presentatoren.
Frances en ik smoorden bijna van de lach.
‘Je ziet helemaal niets,’ lachte Frances.
‘Het is maar wat je wilt zien,’zei ik.
De dag daarop luisterde ik naar de radio, het ging over mensen als die Lucia de B. die onterecht veroordeeld zijn.
‘Juristen moeten objectief kijken,’ zei de man die er meer over wist.
‘Maar dat kan haast niet, als er een dossier voor je ligt waar eigenlijk al schuldig opstaat.’
Zien en kijken, daar draait het om.
Zien is niet zo moeilijk, maar echt kijken, verder dan je neus lang is, dat is een opgave!
Je mailt me over Joris, die er zo lief en mooi uitziet. Iets waar je je best voor doet, maar wat de boel ook weer verder compliceert.
Je zorgt ervoor dat hij er mooi, goed en ‘normaal’ uitziet.
En dus kijken mensen niet verder.
Ik fietste gisteren met Ebel naar de orthodontist.
Ebel gaat daar graag naar toe. Ineens snapte ik gisteren waarom.
Bij het binnenkomen werd Ebel namelijk ineens verlegen en hij bloosde.
De assistente is mooi en lief en ze zit met van die heerlijke zachte vingertjes lekker aan Ebels mond te klooien.
Ze zegt steeds lieve dingen, ‘wat doe je het goed, Ebel. En wat ben je nog lekker bruin.’
Dan kijkt ze naar hem met van die mooie ogen en zo’n mondkapje.
En Ebels mond hangt uit zichzelf open.
Ebel is ineens in twee jaar tijd geen klein en doorzichtig en beeldschoon jongetje meer.
Hij was dat ook en dat was moeilijk en makkelijk.
Maar het is alsof ik een nacht ging slapen, wakker werd en een boomlange puber zag, puistjes, haren vet, beetje puppyvet, een heel ander plaatje.
Geen lief en mooi kwetsbaar kind meer.
Een vreemde puber.
Met beugel.
En alles wat daar dan weer achter vandaan komt.
Ik rond dus af met deze opwekkende mededeling, het verandert steeds, maar wordt nooit makkelijker.
Zo, daar ben je vast blij mee!