Hé Willemien,
Het is begin april.
De zomer leek er al even te zijn maar de nachtvorst komt er alweer aan.
De natuur is volgens mij écht in de war.
Ik ook.
Om mij heen beginnen steeds meer mensen aan mij te vragen wat we gaan doen deze zomer.
Ik val dan stil.
Even denken, in april is Joris jarig, in mei loopt mijn PGB af, in juni wil ik dat volgende boek tóch echt wel een eind op weg hebben, in juli ben ik zelf jarig…..Zomervakantie vroegen jullie?!?!
Jééé, dat weet ik écht nog niet.
Ik heb géén idee.
Ik ben niet zo’n planner en vooruitdenker. Niet als het om dit soort grote dingen gaat.
Ik plan namelijk al zoveel in mijn leven.
Meestal alles om één iemand heen, Joris. En meestal heel veel kleine dingen. Dus als het even niet hoeft….
Als ik een lege bladzijde in mijn agenda zie, zonder afspraken of ‘moeten’ vind ik dat héérlijk.
Als ik niets moet hoef ik namelijk ook niets te regelen want voor alles wat ik wil of moet, moet ik ook van alles regelen….Volg je me nog!?
Laatst sprak ik met een vriendin en die had het over ‘potloodafspraken’, ken je die al?!
Ik zag er wel wat in.
Afspraken met de pen in de agenda geschreven staan zó vast. Daar kun je eigenlijk niet meer onderuit. Potlood daarintegen gum je zo weer weg….
Ik heb in mijn agenda nu dus een potlood zitten. En een gum.
En weet je, dat voelt heel bevrijdend.
Maar goed, het ging om die zomervakantie die wij, blijkbaar als één van de weinigen in Nederland, nog niet geboekt hebben.
Zes weken lang vrij.
Nu ben ik een groot voorstander van die vrijheid, van geen verplichtingen en vooral dat niets ‘moeten’ vind ik heel fijn. Mijn kinderen trouwens ook!!
Maar zes weken nog ‘gevuld met niks’ voelt ook even heel beklemmend.
Naar dat tropische eiland gaan we niet. Daar zijn we net geweest. En er is tenslotte meer onder de zon…
De afgelopen maanden is mijn, nou ja, ons leven weer eens even in die rollercoaster geweest, we hebben er al eens eerder over geschreven naar elkaar.
We hebben genoten van de rit, we zijn er onbezonnen ingestapt, hadden de kriebels in onze buik, maar die onverwachtte wendingen, die nu éénmaal in zo’n rit zitten, bevielen ons niets.
We zijn weer onze eigen koers aan het gaan en dat is voor iedereen beter!
En nu dus ook nog die zomer in het vooruitzicht…
Ik pak een dikke stift en zet op de kalender door zes weken een groot dik kruis.
Met potlood schrijf ik allerlei leuke dingen op op die lege bladzijden…… Curaçao, Noordwijk, achtertuinfeestje, Groningen, Scheveningen, voortuinfeestje, Vlieland, ondergaande zon, zee, takken, bos, terrasjes, fietsen, bloemen, zomaar een feestje, Amsterdam, picknikkleedje, koele witte wijn, Den Haag,huizenruil, Bonaire, schelpjes, strand, Drenthe, schepnetje, kamperen, Denemarken, mooie rode wijn, zwemmen en liefde. Vooral heel véél liefde!!
Wij gaan er wel uitkomen deze zomer.
Ver weg of dichtbij. Warm of koud. Binnen- of buitenland.
We zien het wel.
Eén ding is zeker, we gaan er een feestje van maken….. Zes weken lang.
En al die dagen die mislukken en die niet zo gezellig blijken, want die komen er natuurlijk ook, die gum ik achteraf gewoon weer uit.
Dan kan toch ook?!?!
En jullie, jullie al plannen voor de zomer ;) ???
Ha Esther,
Dit gaat bij ons totaal anders.
De plannen voor deze zomer zijn al gemaakt, evenals die voor 2013, 2014, 2015 en zelfs voor 2018 zijn er al een paar mogelijkheden voorbij gekomen.
Dat alles komt door Ebel, onze vakantieman, die de dagen, uren en seconden telt tot de volgende vakantie. Elke lang weekend, iedere vrije dag, elke momentje buiten het gewone grijpt hij aan om een plannetje te maken.
Ik heb vaak verdriet om en voor mijn vakantieman. Natuurlijk zijn we allemaal dol op vakantie, maar gewone doordeweekse dagen kunnen ook heel wat onverwachte en leuke momenten geven. Ebel mist dat. Zijn leven is te voorspelbaar, te saai, te overzichtelijk. Hij voegt zich daar dapper naar maar ik kan vaak aan hem zien dat hij uitdaging mist. Hoe ik dat zou kunnen oplossen, daar ben ik tot op de dag van vandaag niet achter. Ebel heeft het lage niveau van zijn school nodig omdat hij met zijn geringe taalbesef anders hopeloos verloren zou zijn, maar door die allesbepalende taalstoornis krijgt hij op andere vlakken – waar hij juist weer zoveel meer kan – weinig tot niets aangeboden.
En dus leeft Ebel van en voor vakanties, waarbij zijn ogen nieuwe werelden zien, zijn neus nieuwe geuren ruikt, zijn mond nieuwe smaken proeft en zijn vel door de zon of juist door de sneeuw wordt geprikkeld.
Elke vakantie weer zien we hoe Ebel tijdens een vakantie zijn handicap als een jas uit lijkt te trekken, totdat er een ‘bijna gewone’ jongen overblijft. Ik heb al zo vaak gedroomd over de bank/giroloterij, waarin ik al zo lang mee speel. Met een paar miljoen kunnen we Ebel verder verzekeren van een afwisselend en gelukkig leven.
Dat zal niet gebeuren en dus blijven we ons door de gewone weken heen ploegen met altijd weer een volgende vakantie in het vooruitzicht.
Deze zomer wil Ebel weer naar Sardinië, waar we een jaar of vijf geleden ook waren. Een goede keuze, want dat is een schitterend eiland. In 2013 wil Ebel graag weer naar het Sprookjeshotel in Duitsland waar we eerder waren en daarnaast graag naar Australië. Londen moet natuurlijk ook snel weer eens en Ebel is ook erg dol op Rome, dus ook dat mag snel weer eens ingeboekt worden
Met een potlood in de agenda zetten? Uitgesloten.
Elke nieuwe agenda wordt door Ebel met stiften in alle kleuren van de regenboog vol gekalkt met plannen, uitjes en tripjes.
Ebel heeft de regie en wij volgen met z’n vieren. Wat daaraan extra bijzonder is, is dat Ebel precies kiest waar we allemaal het meeste zin in hebben of wat het allerbeste uit komt. In de meivakantie gaan we niet naar Schier, al doen we dat tot nu toe ieder jaar, maar dit keer blijven we een week in het kleine meerhuisje. Ebel schreef dat al een half jaar geleden in de agenda en nu blijkt Frances precies in die week examentraining te hebben, ze kan dus overdag blokken en ’s avonds – als de weergoden ons gunstig gestemd zijn – bij het meer een visje op de barbecue leggen en in de avondzon nog even het meer op varen.
Mijn leven en dat van mijn gezin wordt voor een groot deel door Ebel bepaald. Ik vind dat zwaar en ook erg leuk. Het invullen van de vakanties is een geweldig leuk stuk en we genieten van alles wat Ebel voor ons bedenkt.
Ebel schuift aan en leest mee wat ik je schrijf. Hij heeft Sardinië gespeld en Sprookjeshotel. Hij zit naast me enorm te genieten van voorpret. Hij kijkt naar me. Ik kijk naar hem. Ik zie in zijn groene ogen een plannetje rijpen.
Dan lacht hij naar me. ‘In 2019 safari in Afrika,’zegt hij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten