Druk, druk, druk....

Ha Esther,

Pasen is voorbij en ik open mijn mailbox, daar zitten aardige mailtjes in van leuke mensen.
Misschien heb je binnenkort nog eens een momentje, schrijft een van hen. Maar je zult het wel druk hebben.
Ik lees het en ik weet het. Ik stel mensen teleur.
Regelmatig mailen en bellen mensen, ze willen bij praten, koffie te drinken, samen misschien wat te eten. Een deel van die mensen ken ik doordat ze reageren op iets wat ik geschreven heb, een andere deel zijn de aardige mensen om me heen, uit de straat, van school, van ander werk.
En ik stel ze teleur, want ik heb geen tijd, mail niet terug, bel niet.
Zo lijk ik op een moderne drukke vrouw en dat wil ik helemaal niet. Ik vind mensen die de hele tijd zuchten en steunen omdat ze het zo druk hebben namelijk vaak heel vervelend.
Misschien denken de aardige mensen om me heen ook dat ik geen tijd voor ze wil maken, geen echte interesse in ze heb. Dat is ook niet zo. Ik zou ze graag dichterbij willen halen, ik ben benieuwd naar ze, ik heb het ook nodig om te horen wat zij mij te vertellen hebben.
Er is maar een simpel probleem, ik zou niet weten wanneer.
Ik heb er voor gekozen om naast de zorg voor Ebel te werken. Dat noem ik nu een keuze, maar dat is het eigenlijk helemaal niet. Werken is voor mij een levensbehoefte, bijna zoals eten en drinken dat is. Als ik niet werk, ben ik niet compleet.
Ik heb twee part time baantjes en iedereen die datzelfde heeft weet dat twee keer parttime je meer dan full time bezig houdt. Het vult vier van mijn dagen van negen tot drie en een van mijn dagen van negen tot half een.
Verder ben ik thuis met Ebel.
Ebel komt thuis en kruipt achter mijn computer. Hij heeft er zelf wel een, maar die zet hij nooit aan. Hij wil lekker achter die van mij. Daar werken, terwijl hij naast me zit, dat vindt hij heel gezellig, maar hij leest dan wel alles wat ik opschrijf en dat wil ik nu weer niet. Daarbij zet hij ondertussen keihard de liedjes van Ernst, Bobbie en de rest aan en geloof me, dan kan ik echt niets fatsoenlijks meer maken. Werken met Ebel thuis, dat lukt dus niet. Wat wel kan zijn onze tripjes naar de rommelmarkt, fietstochten naar Haren, onze bezoekjes aan Albert Hein en aan het Meer. Elke dag gaan we er wel even op uit samen. En dan, als dat gedaan is, is mijn tijd voor Frances, Robbert, Bob, het eten, de was, de PGB verantwoording die niet klopt, de hond en de laatste twee procent is voor mezelf om te vullen met een mooi boek.
Klinkt dit als een klaagzang? Dan heb ik het niet goed gedaan. Het is gewoon een constatering.
Dit is mijn leven.
Ik wil deze week graag ons blog gebruiken om aan alle aardige mensen om me heen te laten weten dat ik meer aan ze denk dan ze zullen weten, dat ik wilde dat ik tijd voor ze had, maar dat ik daar ook niet lang bij stil kan staan omdat ik mezelf dan verdrietig maak. Ik wil deze week graag uitleggen dat ik het niet druk heb, maar druk ben. Tot slot wil ik graag aan iedereen die zich hier in herkent vertellen dat ik, als er lege uren komen, die met hen wil vullen, dat ik dan zal luisteren naar hun verhalen en zal leren van wat ze me vertellen.
En als iemand me dan mailt of belt en vertelt dat dat niet lukt, dan zal ik dat begrijpen zoals ik hoop dat ze mij nu begrijpen.

Hé Willemien,
Van de week kwam ik deze tegen. Een foto met tekst:
IN THIS HOUSE.....
WE DO SECOND CHANCHES
WE DO GRACE
WE DO REAL
WE DO MISTAKES
WE DO I'M SORRY
WE DO LOUD REALLY WELL
WE DO HUGS
WE DO FAMILY
WE DO LOVE
Een beetje stil werd ik er van…
Het beschrijft mijn huishouden. Het sloeg de spijker zo hard op zijn kop dat ik er gewoon van schrok.
En je weet, ik ben écht wel wat gewend. Ik doe niet gauw moeilijk en ben niet zo snel van slag.
Van de week nog… Joris en ik liepen door de Albert Heyn. Nog steeds een mooie plek voor gekke ontmoetingen, zeker als ik met die rare snuiter van me ga.
We staan bij de vleeswaren en een mevrouw doet iets in haar kar.
“Ga jij dat allemaal alleen opeten?”, vraagt Joris en doordringend staart hij naar haar. De vrouw kijkt eerst naar Joris en dan naar mij.
Ik wil al wat zeggen maar Joris gaat door : “Dat is best veel, kun je dat alleen wel op?” Weer kijkt de vrouw mij aan, een beetje hulpeloos. Ik zeg tegen Joris dat hem dat niets aangaat maar inmiddels ben ik ook best nieuwsgierig. De kar van die mevrouw ligt inderdaad wel héél vol…
Ik kijk de vrouw lachend aan en verontschuldig me voor Joris zijn gevraag… “Maar”, zeg ik er grijnzend achteraan, “Ik ben nu ook wel nieuwsgierig”.
De vrouw kijkt nu naar eerst naar Joris en dan weer naar mij… We kijken haar allebei grijnzend aan. En dan, alsof de zon doorbreekt, lacht ze ineens ook.
“Jullie zullen wel denken, wat een gek mens. Met zo’n volle kar en dan nog zo onaardig ook. Ik heb het namelijk druk, héél druk en ik moet nog alle boodschappen doen voor het Paasweekend want dan krijg ik visite en ik weet niet wat ik moet halen dus haal ik gewoon maar heel veel. Maar weet je”, en terwijl ze dit zegt buigt ze een beetje naar ons toe, Joris gaat heel dicht bij haar staan…”Weet je, eigenlijk zou ik het liefst willen dat er niemand kwam en dat ik helemaal alleen in mijn pyjama op de bank kon zitten”
Nu kijk ik haar aan.
Die stortvloed van woorden ineens van haar kant overvalt me. Het is mijn beurt om even stil te zijn.
“Zo”’ zegt ze. “Nu vind je mij zeker ook een beetje raar”.
We kijken haar aan en met zijn drie-en lachen we daar hardop bij de vleeswaren.
Wat een moment!!!
Wat dit nu met jou verhaal te maken heeft?! Ik weet het eigenlijk niet.
Ik zou namelijk graag zo druk zijn als die mevrouw, ik zou graag 2 part-time baantjes hebben zoals jij en ook ik zou met de Pasen het liefst in pyjama niks hebben gedaan….
Allemaal mislukt.
En toen die tekst.
Daar heb ik het heel druk mee. Héél basaal maar zó waar. En zo druk…
Mijn leven zit even vol bijzondere ontmoetingen, mooie mensen en mooie dingen.
Ik voel dat alles een andere kant opgaat en dat er beweging gaande is.
Eng, maar héél bijzonder.
En weet je, zo simpel is het ook weer. Ons leven is en blijft ‘gewoon bijzonder’. Of we dat nu willen of niet. We blijven rare dingen meemaken en bijzondere ontmoetingen hebben.
Jij werkt er 1,5 baantje bij. Ik schrijf me te pletter aan boek drie en vier en tussendoor doen we nog een héleboel andere dingen.
Maar waar het uiteindelijk op neerkomt is toch die tekst:
*WE DO FAMILY* * WE DO LOVE*!!!
En wat zeg je ervan? Zullen wij elkaars eerste lege uurtje gaan vullen?!?!
Hij staat al in mijn agenda! Met een hartje erbij! ♥