Hoera! Hoera ! Hoera!

Lieve Willemien, Ik wil je héél graag schrijven over iets…. Maar dat doe ik niet. Waar ik eigenlijk héél graag over wil schrijven dat vertel ik je wel, eind van de maand met die cappucino, want wat ik je heel graag wil vertellen dat hoeft niet iedereen te weten! Laats zei iemand me nog: “ik weet écht alles van jou”. Ik glimlachte terug. Dat is toch écht wel een groot misverstand, dat mensen denken dat ze alles over me weten… De waarheid is dat ze alleen dát over me weten wat ik ook met ze wil delen. De rest weten ze niet. Oké, ik geef toe. Wij delen best veel. Maar was dat ook niet, ooit , onze bedoeling?! Eerlijk zijn… Die eenzaamheid die wij beiden gevoeld hebben toen Joris en Ebel klein waren, dat gunnen we niemand. We willen lotgenoten helpen, kritische mensen de ogen openen en vooral eerlijk zijn en eerlijk blijven. Ik vertelde pas weer aan iemand ‘het bekende verhaal’…. Dat ik écht niet vooraan in de rij had gestaan toen ze alle Jorissen aan het uitdelen waren… Dat óók ik liever twee ‘gewoon gemiddelde’ kinderen had gekregen. Ze keek me aan. Alsof ik iets heel fouts zei. Ze keek me aan alsof ik haar net vertelde dat ik niet van Joris hou en ze keek me aan met een blik vol medelijden. Ik moest wel héél ver heen zijn als ik dat hardop durfde te zeggen. Ik grijnsde. Juist omdat ik het zei ben ik waar ik ben. Juist omdat ik het zei kan ik blij zijn met Joris. En juist omdat ik het zei liet ik zien hoeveel ik van Joris hou. En juist omdat ik zo van mijn kinderen hou schrijf ik niet over alles…. En nu dus ook niet over dat ‘iets’. Wel over wat anders… Van de week viel er een envelop op mijn deurmat. De afzender stond er met grote letters op: CIZ.....Ik schrok bijna. Het Persoons Gebonden Budget. De uitslag... Mijn hart stond even stil. Ik legde de envelop even weg. En pas toen realiseerde ik me hoe deze envelop al weken mijn leven beheersde. Ik was zó bang. Bang dat ik niet meer kon doen wat ik nu doe en bang dat ik begeleiding en zorg voor Joris in zou moeten leveren. Bang dat ik het alleen nu écht niet meer zou redden en nog banger dat ook ik nu toe moest toegeven aan dat knagende gevoel “ik red het écht niet meer …..” Starend naar die envelop die ik op de schouw had neergezet maakte ik een fles witte wijn open. Het was pas vroeg in de middag. Als het goed nieuws was zou ik proosten. Zo niet, zou ik de buurvrouw bellen en samen met haar de fles gewoon leegdrinken… Ik pakte, zélfs met trillende handen, de envelop en maakte hem open. Mijn ogen flitsten over het papier. Ambtenarentaal en veel uitleg maar het ging om die ene kolom, ik ken hem uit mijn hoofd…. Ik zocht hem op. ALLES BLIJFT HETZELFDE, voor een hele lange tijd als de politiek dat toelaat tenminste!!!!!! Van blijdschap vergat ik zelfs die wijn op te drinken. Ik voelde zo’n énorme last van me afvallen, dat kan ik niet in woorden uitdrukken. Ik moest er bijna van huilen. Nu is er dus alleen nog dat ‘iets’, dat ‘iets’, dat zo onbegrijpelijk is. Maar dat vertel ik nu niet. Weet je, het is Koninginnedag. Uit respect voor de koningin hang ik de voortuin vol met oranje vlaggen. Want zélfs de koningin zegt niet alles. Ik voel haar verdriet bijna en ik weet zeker dat haar gedachten overzee zijn. Ik weet bijna zeker dat ze vandaag liever een 'Moeder zonder Grenzen'zou zijn om die zee over te steken. Of dat ze het liefst in het zonnetje in de tuin zou zitten, met de familie en alles en iedereen die haar dierbaar is dicht om haar heen. Maar zoals het een goede moeder en koningin betaamt, deel je niet alles en doe je soms veel! Ik zeg HOERA! HOERA! HOERA! en respect voor al die bijzondere moeders. En vandaag dus speciaal voor de koningin!!! RESPECT!! Ha Esther, Wat kan je me toch raken door net die dingen te bloggen die mij dan ook zo bezig houden. Eerst grote herkenbaarheid, ook ik heb vaak dat mensen zeggen, ‘je laat je hele leven zomaar aan iedereen zien.’ Maar zo is het helemaal niet, ik laat eens stukje zien vanuit de overtuiging dat de wereld die stukjes moet zien om begrip te krijgen en te houden voor onze kwetsbare kinderen. Wat mensen verder zullen zien is hoe ze de spil van mijn leven vormen, die vreemde Ebel van me, zijn zusje en broertje en hun vader. Om die mensen draait het allemaal. Ook mijn werk, wat ik zo graag doe, valt meteen af als het er echt om gaat. En maar goed ook, want vandaag kreeg ik mijn ontslagbrief van school. Ik ben in tijdelijke dienst en er zijn waarschijnlijk wel weer uren, maar ik las die brief en ik was het even zo zat. Zo ging het ook begin tachtiger jaren, toen ik net voor de klas stond. Je kon je een jaar uit de naad werken en op de eerste dag van je vakantie naar het UWV om een uitkering aan te vragen. Ik las die brief en dacht, ergens ben ik dit ook allemaal zo ontzettend zat, wat is dit voor een shitmaatschappij! En meteen daarna dacht ik; nou, dan niet. Dan ga ik een jaar lang alleen maar schrijven en dan zie ik wel weer. Ik kreeg er meteen zin in. Maar tussen al die gedachten door zat ook bij mij de koningin in mijn achterhoofd en dat is gek, want ik heb niet zoveel met haar. Ik heb niets op haar tegen – al vind ik haar wel erg duur – maar ik ben ook geen fan. En toch is ze de laatste maanden vaker in mijn gedachten geweest. Ineens is ze ook moeder van een zorgintensief kind, al weet ik niet of ze dat voor zichzelf al zo kan benoemen. Ik denk dan aan Ebel, die maar twee ‘gewone jaren’ kende maar ik weet ook dat je dat enorm tekent. Je had ooit een gewoon kind en dat raak je kwijt. Ik heb het jaren niet kunnen geloven, leefde ergens steeds in de verwachting dat ik de ochtend daarop uit die boze droom zou ontwaken en mijn gewone en gezonde zoon weer terug zou hebben. Ik zou me zo goed kunnen voorstellen dat de koningin ook in die fase zit, in de fase waarin je het wel weet, maar waarin het nog niet tot in het diepst van jezelf is doorgedrongen, de wetenschap dat je je kind zoals het was nooit meer terug zult krijgen. Mijn eerste reactie, toen ik hoorde dat Koninginnedag gewoon doorging, was minder positief. Het koninklijk gezin heeft zoveel meegemaakt in korte tijd, is zo beschadigd en daarbij hoort ook dat je niet gewoon doorgaat zoals je altijd deed, maar dat je aan jezelf en aan je land kunt laten zien dat het verdriet voorop staat en dat de rest daar even voor moet wijken. Natuurlijk vind ik het ook flink dat je doorgaat en dapper blijft koekhappen, maar ik heb er ook een andere gedachte bij. Voor ons, en al die anderen met ons, geldt dat het leven voorgoed verandert op het moment dat je kind het niet zelf kan doen, nooit of niet meer. We zijn wat dat betreft een groep met een lot dat niemand zichzelf of een ander toewenst. En toch dragen we het lot met opgeheven hoofd en met zoveel dapperheid en kracht als we maar in onszelf kunnen vinden. En daar zit dan ook onze valkuil, want omdat we zo flink en dapper doorgaan, houden we de wereld af en toe ook voor de gek. We doen alsof het leven gewoon doorgaat, terwijl dat niet zo is. Het leven is geen dag meer gewoon. De koningin gewoon thuis op koninginnedag, met haar kinderen en kleinkinderen om zich heen, in haar eigen kring, warm en vertrouwd, waar ze hadden kunnen huilen en vloeken (als ze dat doen) om de zoon, de broer, de man en de vader die er niet meer bij zal zijn, misschien had ik haar dat wel het allermeest gegund.