Onze excuses.....

Ha Esther
Het was voor mij de week van het applaus.
Ik sprak met veel mensen, waaronder natuurlijk andere ouders met zorgintensieve kinderen. Altijd praten we even over onze kinderen en deze week had iedereen wel iets leuks te vertellen over zijn of haar kind. Het leek wel of ik met een collectebus stond waarop stond Leuke Verhalen Graag. Iedereen stopte er wat in.
Ik had zelf natuurlijk als eerste al een paar prachtige verhaaltjes over Ebel onder in de bus gestopt. Ik ben er in de loop van de jaren een grootmeester (bij meesteres denk ik meteen aan zwart leer en handboeien en dat is een heel ander verhaal) in geworden om de mooie verhaaltjes uit de week te plukken en ze als een boeketje bloemen neer te zetten. Ik zie dat veel anderen dat net zo doen als ik.
We zullen ook wel moeten.
Onze vreemde kinderen krijgen niet veel applaus. Het is een van die dingen die je niet vanaf het begin opvallen, maar iets wat sluipenderwijs gaat. Het is een van de onderdelen van die lange rij van dingen waarin jij kind niet meedoet, die je kind niet krijgt. Onze kinderen krijgen zorgelijke blikken, scoren onder het gemiddelde en voldoen niet aan de norm. Ook praktisch staan ze ernaast, zo zitten ze vaak niet op de normale zwemles en krijgen dus geen diploma in een grote feestelijke ruimte waar voor ieder kind wordt geklapt. Ze doen niet mee aan de musical van groep acht waar geklapt en gejuicht wordt en elke ouder zijn of haar kind als de ster van de avond ziet. Als onze kinderen in de spotlights staan dan is het als kwetsbaar vreemd eendje.
En zo hebben we ons gaandeweg zelf geleerd dat te compenseren.
Wat er van nature weinig is, dat vullen we zelf wel in. Gelukkig zijn er mensen om ons heen die dat aanvoelen en ons helpen. Nu was Ebel een beeldschoon en doorschijnend wit jongetje, en nu is hij een grote beer van een vent met een prachtige kop die zo in de Tommy Hilfigger reclames zou kunnen. Daar kunnen mensen dus al heerlijk op schieten met pijlen van liefde een betrokkenheid en dat doen ze graag. Ik denk dat er bijna geen week voorbij gaat zonder dat iemand zegt wat een knappe jongen Ebel is. Daarnaast is Ebel lief en zelfstandig en ook dat staat zeker drie keer per week in zijn schriftje. Met zijn tekentalent heb ik zelfs een boek kunnen vullen.
Taalkundig blijft het wat mager, maar met die kleine dingen die Ebel zegt, kan ik als trotse moeder ook makkelijk vooruit.
We hebben het applaus, dat niet van nature komt, teruggehaald door de succesjes te zoeken als spijkers op laagwater.
Deze week genoot ik van de mooie en leuke dingen die mensen me vertelden, maar veel meer nog van de manier waarop ze dat deden. Ik zie en hoor hoe iedereen met zachte liefde en een woeste oerkracht zijn eigen kind optilt, soms met rolstoel en al, zodat het ook even boven de massa uitsteekt en in het volle zonlicht komt. Mensen die gebukt gaan onder zorgen en op hun tenen lopen, zijn daarin vaak zoveel groter en leuker dan het brave gemiddelde. Ik kon deze week dus weer eens heel gelukkig zijn met het lot dat ik nooit zou kiezen.
Maar op het einde van de week kreeg ik een mailtje van je en toen was ik even minder gelukkig met mezelf. Na een blog van ons van maanden geleden, over dat we nergens ooit echt kunnen uitrusten, heeft Alie ons bij de reacties aangeboden twee dagen uit te waaien op een tenthuisje in Vlieland en wij hebben dat over het hoofd gezien!! Ik ben er zo van geschrokken en ik schaam me tegenover Alie. Daarnaast moeten we dus echt iets gaan doen met de layout van ons blog, want we zien inderdaad de reacties niet goed. Mar dat is technisch en Alie bood iets aan op gevoel. Dus Alie, als je ons nog wel leest na die onaardige stilte, wat een geweldig aanbod en wat tof dat je dat deed. Ik neem je woorden mee in mijn hoofd - uitwaaien in een tenthuisje in Vlieland - en stop die in mijn collectebus voor Leuke Verhalen Graag. Die zet ik op tafel, want hij is vol. Ik zet koffie en ga aan tafel zitten, kijk naar de bus. Wat een mooie week was dit.

Hé Willemien,
Het schaamrood stond me op de kaken toen ik dat bericht van Alie las…
In plaats van direct naar haar te mailen en mijn excuses aan te bieden mailde ik jou.
Ik wilde met je delen hoe slecht we waren, eigenlijk wilde ik dat je zou zeggen dat jij het heus wel gezien had en nog liever had ik willen horen dat jij allang met haar voor ons een datum had geprikt. Daar in dat tenthuisje op Vlieland.
Maar ook jij bleef stil…
En toen waren we samen stil.
Wat zijn wij een sufferds! En misschien moeten we meteen alle Alie’s bij deze eens héél erg gaan bedanken maar vooral eens héél erg onze excuses aan gaan bieden.
Ik zou het ze niet kwalijk nemen als ze ons blog zijn gaan boycotten omdat wij helemaal niet zo aardig reageren op al hun lieve berichten.
SORRY! SORRY! SORRY! Het spijt ons écht.
Zo, dat is eruit. Maar daarmee zijn we er nog niet.
Ik had vroeger een baas. Als ik ergens mee zat stormde ik de trap op, naar zijn kantoor en zonder dat hij er een speld tussen kon krijgen gooide ik alles eruit. Ik zei wat ik dacht en stond hem dan uitdagend aan te kijken, klaar voor de discussie….
Hij liet me altijd uitpraten en zei dan, héél kalmpjes, als ik eindelijk mijn mond hield: “Je hebt gelijk”. Altijd weer. Soms zei hij ook nog “Sorry”. “Sorry, je hebt gelijk”
En dan was ik stil.
Ik wilde helemaal geen gelijk krijgen. Ik wilde een reactie, ik wilde een discussie uitlokken en ik wilde een vurig gesprek.
Maar als iemand je gelijk geeft is het einde oefening.
Ik liep die trap dan altijd weer af. Gefrustreerd en boos en niet tevreden met mijn behaalde gelijk.
En deze ‘sorry’ voelt een beetje als toen… Toen ik daar die trap afliep.
Joris is deze week boos. Nou ja, eigenlijk meer verdrietig dan boos. Hij weet zich soms met zichzelf geen raad en is in de war.
Hij pakte van de week met een woest gebaar een pak yoghurt uit de koelkast en deed het wild open. De yoghurt zat overal, tot op de muren.
Ik was die dag al wat ongedurig en moe en dat kon er ook nog wel bij. Ik deed mijn mond al open om wat te zeggen maar voordat ik kon beginnen met onaardig doen keek Joris me aan. Met grote bruine puppy-ogen. Hij keek alsof ik hem ieder moment zou gaan slaan of hem tenminste dwars door die yoghurt heen zou sleuren.
“Sorry”, zei hij een beetje angstig. “Sorry, sorry, sorry!”, hij zei het wel 5 keer.
Ik voelde tranen in mijn ogen. Een oprechtere ‘sorry’ had ik niet kunnen krijgen. Ik voelde zijn onmacht, ik voelde zijn niet bedoelde onhandigheid en ik voelde zijn angst.
“Geeft niets”, zei ik terwijl ik de yoghurt van de muren schraapte…. En ik gaf hem een knipoog.
“Iedereen doet wel eens iets stoms!”.
En weet je, Willemien, dit keer waren wij dat.
En dus zeg ik nog een keer ‘sorry’, tegen Alie maar dus óók tegen al die andere ‘Alie’s’ die ik misschien niet heb gezien…
Maar dit keer is het een ‘Joris-sorry’, een oprechte en écht gemeende!!
En morgen? Morgen ga ik onze lay-out eens goed bekijken. Ga ik jou mailen en gaan wij eens overleggen hoe we dit op gaan lossen.
Misschien kunnen we, in dat tenthuisje van Alie, wel een mooi plan gaan maken!!!
Want dit laten we ons niet nog een keer gebeuren…