Brandon......

Het was de week van Brandon.
Van alles dat wij met hart en ziel proberen te voorkomen.
KRO’s Kruispunt kwam opnamen maken van ons, er komen nog twee filmdagen achteraan.
Ebel had mijn roze trui klaargelegd en ook hij trok een roze trui aan.
Je kon meteen zien dat wij echt bij elkaar horen.
Wat een aardige, mooie mensen kwamen ons huis weer binnen!
Voorzichtig, aardig en to the point, ik zag hoe ze in beeld brachten hoe anders en hoe gewoon we zijn.
Toen kwamen de vragen en ik vertelde.
Ze vroegen me wat er nooit zou wennen.
Voor mij is dat de buitenwereld die zo hard kan zijn, die de grens niet weet te trekken tussen lachen en uitlachen, kijken en staren, reageren en schofferen.
Ze knikten, begrepen ons.
Maar begrepen ze het echt, kan iemand de woede , het verdriet, de dikke tranen in je keel invoelen?
Kan iemand, die geen Joris of Ebel heeft, die niet zoveel houdt van een zo vreemd kind, dat echt begrijpen?
We gingen op pad, Ebel filmen bij zijn vrijdagmiddag rondje door Haren, dat keurige dorp vlakbij Groningen waar zou veel nette mensen wonen.
En ja, het is alsof we het in scène hadden gezet.
We lopen door een smal stukje, met camera en microfoon en Ebel en ik.
En Ebel duwt tegen een oudere dame met zoon in ribbroek.
Bankmeneer, chirurg, een goede baan in ieder geval.
Iemand die op feestjes het hoogste woord heeft over het verval van normen en waarden.
Maar nu verliest hij die uit het oog als hij zijn reactie tegen Ebel begint met de woorden
‘He lul!’
O, by the way, de oude dame viel niet of zo. Ze kreeg een duwtje.
En er gebeurde, in die vreselijke vreselijkheid van elke dag, iets heel moois.
Niet ik draaide me om, mijn ogen vol verdriet en pijn.
De cameraman, geluidsman en de interviewster deden dat.
Even vormde ze een levend schild om Ebel.
Ik hield gewoon ter plekke van ze, omdat ze nu echt snapten wat we ze vertellen.
We liepen door, we gingen snel, te snel.
En ik denk dat ze begrepen waarom we altijd snel lopen.
We willen graag naar buiten.
Maar als we buiten zijn, lopen we snel, hebben we haast.
Haast om weer binnen te komen in ons huis, waar geen blikken door onze ziel snijden en geen woorden ons hart ineen doen krimpen.
Het is vreselijk als mensen aan de muur geketend worden, we moeten er alles dan doen om dat te voorkomen.
Wij bieden onze vreemde jongens een veilig huis, zonder ook maar een keten.
Daar ben ik dolgelukkig mee.
Maar soms zou ik zelf bijna vastgeketend moeten worden.
Omdat ik voel dat ik ooit, ergens, nog eens iemand op zijn bek ga slaan als die weer meent lul tegen mijn zoon te mogen zeggen.
Zover moet het nooit komen. Ons blog is een van de manieren om dat te voorkomen.

Hé Willemien,
Het is inmiddels alweer een paar dagen na dato.
Maar ik ben er nog steeds stil van.
Het houdt mij, en de rest van Nederland nog steeds bezig.
Ik zat op de bank en keek tv.
Ik zapte wat rond en zag hem ineens, Brandon.
Een licht verstandelijke beperkte jongen met gedragsmatige afwijkingen en agressief gedrag zit al 3 jaar lang vastgebonden aan de muur in een instelling.
Ik keek in stilte.
Ik keek en ik zag een jongen, een grote vent eigenlijk. Hij zag er sterk uit. Vastgeketend aan de muur.
Ik slikte. Pijnlijk om te zien en nogal confronterend.
Het pijnlijkste moment vond ik dat hij zichzelf vastketende aan de muur. Zo, met één draai van de sleutel was het “gevaar” geweken………
Op dat moment brak mijn hart.
Er is nog heel wat mis in Nederland.
Vandaag kijk ik naast me.
Op de bank zit Joris.
Hij had van de week een “coachingsgesprek”op school. De juf vroeg hem iets over zichzelf te vertellen.
Hij zei: “Ik ben Joris en ik heb een laag IQ”.
Joris is verstandelijk beperkt en ja, hij heeft een laag IQ en nog wat andere vreemde afwijkingen. De meeste afwijkingen die hij heeft hebben overigens geen naam……..
Het leven met Joris is zwaar. En intensief.
Maar ook mooi en bijzonder!
Brandon is binnen een dag een “gevleugelde naam” binnen Nederland. Hij was namelijk zichtbaar, geketend aan een muur.
Een negatief verhaal met grote gevolgen, hopelijk met grootse gevolgen voor Brandon!!
Ik probeer Joris soms ook zichtbaar te maken! Meestal met humor maar vooral met eerlijkheid.
Ik denk dat dat met Brandon helaas al niet meer mogelijk was. Zo triest.
Door het hebben van een prachtige zoon als Joris zit ik ook al 12 jaar vastgeketend. Nee, niet aan een muur maar aan mijn eigen zoon! Maar ik zit vast met alle liefde die ik in mijn lijf aanwezig heb!
Brandon verdient aandacht, héél véél aandacht maar toch, laten we ook nu eerlijk blijven.
Dat met Brandon is niet het verhaal van 2 dagen geleden. Dit gebeurde al véél eerder. Dit speelde al veel langer. Dat kan niet anders.
En dat is denk ik de grootste fout van alles.....
Ooit was Brandon ook 12, net als Joris nu en juist daarom raakt het me zo!!
Ik kijk weer naar Joris. Hij zit op zijn telefoon heel onschuldig wat te drukken op de knopjes, de telefoon is niet eens echt. Hij heeft Brandon niet gezien.
Ik dus wel, en met mij héél veel mensen.
Misschien ook wel goed. Misschien zet dit ook wel heel veel mensen aan het denken en vooral aan het werk.
Want er moet nog veel werk verzet worden.
Voor allen Brandonnen, Jorissen, Ebels en andere zorgintensieve kinderen.
Excessen zijn er overal en altijd.
Helaas zullen die ook overal en altijd blijven.
En die conclusie alleen is eigenlijk al heel triest!! Maar helaas ook de waarheid en de realiteit.
Joris vroeg ooit: “Mamma, wat ga ik worden als ik groot ben?”
Vandaag heb ik daar even geen antwoord op.
Ik ben nog steeds stil!
En eerlijk is eerlijk, dat ben ik niet snel!!