Het lijkt wel voorjaar........of niet?!

Hé Willemien,
Het leek wel even voorjaar!
Ik sta in de tuin met alleen een dikke sjaal om en de bezem in mijn hand.
Ik knip dode takken weg van de paar planten die ik heb, het blijft tenslotte een stadstuin, en veeg alle losse blaadjes weg.
Sophie zit binnen met de tuindeuren open en speelt met haar Playmobil aan de tafel.
Joris veegt wat mee, kletst me ondertussen de oren van het hoofd en zet dan ook nog een kop koffie voor me.
Wat een dag!! En wat een geluksmomenten.
We vegen, spelen en drinken de dag zo wat door en ’s-avonds zijn we moe en rozig van het buitenzijn.
Weet je, op zo’n dag, dan kan ik soms even “net alsof” spelen.
Ik doe dan “net alsof” ik een gewoon gezin heb.
Alles loopt lekker, de zon schijnt en er valt geen onvertogen woord.
Ik hou van dat soort “net-alsof”dagen.
Ik negeer alle problemen, ik negeer de moeilijkheden en ik negeer alle dingen die niet zo zijn zoals ze zouden moeten zijn.
Ik geniet dan alleen maar.
En zo doe ik vandaag ook “net-alsof” het voorjaar is.
De tuindeuren open en vegen, snoeien en ruimen.
Een mooie frisse plant op tafel en zelfs de ramen maak ik schoon.
Ik weet dat ik mijzelf voor de gek houd. Ik weet dat het net februari is en dat er zelfs nog héél veel sneeuw zou kunnen vallen. Ik weet ook heus wel dat het ’s-nachts nog vriest, mijn bevroren voorruit van de auto is iedere morgen weer een bewijs daarvan.
Ik weet ook heel goed dat er nog heel veel regen in de lucht hangt, dat de échte zon nog ver weg is.
Tuurlijk weet ik dat die nieuwe plant dood zal vriezen, dat de tuin weer een zooitje gaat worden en dat ik de slee misschien wel weer uit de kelder moet halen waar ik hem net heb teruggezet.
Maar zo is het eigenlijk ook met Joris.
Ik weet best dat hij is wie hij is, ik weet dat hij altijd op mij moet kunnen rekenen. Ik weet dat de zorgen nooit over zullen gaan en misschien zelfs alleen maar groter zullen worden.
Ik weet dat ik weer in spanning zal zitten met een nieuwe toekenning van een PGB, ik weet dat niets zeker is en toch……………
Door dit soort “net-alsof-dagen” lijkt het nét even iets minder erg allemaal.
Dus ja, zolang die zon blijft schijnen hou ik dat even vol.
En daarna, daarna dan zien we wel weer verder.
Eén ding is zeker………… na regen komt altijd weer de zonneschijn. En dat is écht zo!!!
En die zekerhied maakt dat ik vandaag even álles aankan!!!

Ha Esther,
Jij kan alles aan, ik niks.
Vorige week kreeg ik een heel kort en zielig mailtje van je.
Griep.
Ik betuigde mijn medeleven en was ook blij dat ik zo lekker fit achter de pc zat.
En nu heb ik hem, en hoe.
Mijn neus doet pijn, mijn hoofd is raar, mijn lijf is slap.
Ik zit hier zweterig een antwoordje te maken, want wat er ook gebeurt, ons blog gaat door!
Mooi hè, dat dat bij ons allebei zo in het systeem zit dat we daar voor zorgen.
Ik lees over je voorjaar.
De net-alsof-dagen.
Ons net-alsof-leven.
Ook ik wacht weer in spanning op het PGB.
En op een nieuwe indicatie voor school.
En op een oproep van het AMC.
En op een nieuw onderzoek naar zijn nervus vagus.
Vroeger zou ik gek geworden zijn van zoveel wachten op.
Maar ik heb ermee leren leven.
En laten we eerlijk zijn, welke keus is er.
Als je niet leert om jezelf af te sluiten voor alle onrust en onzekerheid die het leven met onze jongens met zich meebrengt, dan waren we allang omgevallen.
Op maandag gaan Ebel en ik altijd snel even langs een rommelmarktje hier in de buurt.
Een van Ebels top-uitstapjes.
Maar gisteren lag ik op de bank toen hij thuiskwam.
Dat is hij niet gewend en hij keek onzeker.
‘We blijven thuis, lieverd,’zei ik.
‘Mama is een beetje ziek.’
Ebel keek een tijdje naar me.
Toen liep hij naar me toe en hij stopte mijn deken stevig om me heen. Hij liep weg, pakte een andere deken en ging op de andere bank liggen.
Hij zette speciaal voor ons beiden de Nijntje dvd op.
Ik keek naar hem, hij keek naar mij en hij lachte zo lief.
Even had ik de happy-flu, omdat Ebel ook leert wachten, en leert om te genieten van wat er wel kan als je op al die andere dingen moet wachten.