Het zijn hier drukke weken.
Ik had me voorgenomen om rustig en relaxed te blijven, en dat lukte.
Ongeveer een dag of drie.
Ik ga mijn oude klachten eens even herhalen.
Zelf aanvulling schrijven bij verwijzing naar nieuwe arts voor Ebel.
Zelf bijeenkomst nieuw bestuur bijeenroepen.
Zelf denken voor een ander:
Zullen we een bloemetje sturen naar iemand die in het ziekenhuis ligt?
Dat dacht ik toch wel..
Ik zie mezelf dan als een spin in het web, maar niet zo een die rustig in een prachtig gesponnen exemplaar waarin dauwdruppels als diamanten glimmen zit te wachten om een verse sappige vlieg.
Nee, ik ren door mijn web heen en weer, haak hier twee lijntjes aan elkaar, repareer een kapot knoopje, weef snel een nieuw lijntje en hap ondertussen snel wat wegwerpvliegjes uit een kant en klaar zakje van de Spinnen Albert Hein.
Zoveel ballen zelf in de lucht houden is de gratis bonus in mijn leven.
Woensdag liep de computer raar vast en e-mail verdween waar ik bijstond in naar een digitale wereld hier ver vandaan.
Snel kwam de computerman.
Hij had zoiets nog nooit meegemaakt.
‘Ik zie dat het gebeurd is,’ zei hij, ‘maar het bestaat niet dat het gebeurd is.’
Kort geleden liet ik de scheve poot van ons jongste katje zien.
‘Zoiets heb ik nog nooit gezien,’ zei de dierenarts, die flink in de zestig is.
Bij Ebel roept iedereen dat nu ruim dertien jaar.
Het kriebelt in mijn achterhoofd.
Waarom altijd bij mij?
Ja, ik weet het, ik heb geroepen –toen ik zestien was!! – dat ik graag een bijzonder leven wilde.
Maar ik roep ook al heel wat jaren dat ik de staatsloterij wil winnen.
Er wordt misschien wel selectief naar onze wensen geluisterd.
Ebel krijgt deze twee weken een training om dat selectieve luisteren wat te verbreden.
Allerlei andere toonsoorten krijgt hij, verweven door muziek, te horen.
Twee keer per dag.
Het lijkt een opgave, maar Ebel geniet.
Hij bedacht zelf dat hij deze twee weken the Music Holiday ging noemen.
Hij neemt deze ongewone weken met zijn gebruikelijke flexibiliteit en optimisme.
En ik, de gestreste spin, zie hem, en adem eens diep in en uit.
En nog eens.
En nog eens.
Het helpt, zoals zo vaak.
Ebel is mijn zwaarste last en mijn grootste hulp.
En jij, hoe staat/hangt jouw web erbij?
Hé Willemien,
Je klinkt meer als een bezig bijtje……maar laat ik niet meteen al afdwalen.
Je vergelijkt jezelf met een spin en je leven is het web.
Je gaat flink tekeer in dat web. Je rent, je haakt, je repareert en je weeft opnieuw en af en toe hap je even wat weg…..
En dan vraag je je af hoe mijn web erbij hangt?
Ik visualiseer het meteen. Ik ben wel van de beelden.
Ik zie een fleurig web. Vol kleurtjes en strikjes en af en toe een losse draad.
Die draad wiegt zachtjes heen en weer in de wind.
Sommige losse draden zitten met een gek knoopje weer vast aan het grote geheel. Andere draden blijven hangen waar ze hangen, en dat is ook goed.
Ze bungelen er een beetje bij. Niet los, niet vast.
Her en der door het web zitten kleine oranje strikjes, ze fleuren de boel een beetje op.
Kortom, mijn web is best een heel leuk geheel.
Af en toe laat ik wel een steekje laten vallen, vandaar die losse draden en af en toe maak ik er weer een feestje van, vandaar die strikjes.
Belangrijkste voor mij is dat er in die wirwar van draden, kleurtjes, strikjes en knoopjes 3 spinnen zitten. Vlak bij elkaar, samen!
Deze week komt pappa op bezoek. Hij is een week in Nederland en Joris en Sophie verheugen zich enorm.
Ik ben, zoals altijd, dubbel met mijn gevoelens.
Ik geniet voor mijn kinderen, ik vrees voor mijn kinderen.
Omdat hij tijdelijk ons web even instapt breken er wat draden. Het web wiegt heen en weer in de wind en het is onrustig.
Ik hang deze week wat extra strikjes op, zo ben ik.
Ik repareer die losse draden straks weer, als hij weg is.
Joris en Sophie stappen net op de fiets. Ze gaan zwemmen met pappa.
Ik zwaai ze uit en ze fietsen weg.
Wat een stralende koppies…
Ik kruip mijn web weer in, hélemaal alleen en ik geniet even van de stilte.
Ik schik wat draadjes, ik eet een vliegje en ben in mijn nopjes.
Ik maak alvast een knoopje vast en hang een héél klein slingertje op. In een hoekje.
Ik kijk ernaar.
Het is een mooi web. Dat spinnenweb van mij!!!! Het is een vreemd web, een rommelig web, een kleurig web en soms ook een heel breekbaar en onrustig web.
Maar weet je, het hangt er al héél lang en het wordt steeds kleuriger en mooier. En daardoor lijkt het ook bijna steviger te worden.
Volgende week kruipt die grote spin die even onrust maar ook geluk veroorzaakt er weer uit.
Dan is het weer ons web, van ons drie-en, met al zijn losse draden…………
Ik knoop weer vast wat ik vast kan knopen, kijk naar de strikjes en ons web hangt weer even stil.
Wachtend op de volgende windvlaag.
Maar weet je écht, ik zou mijn web voor geen ander web willen ruilen!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten