De toekomst

Beste Esther,
Misschien morgen al, misschien overmorgen, misschien volgende week. Op een dag, die veel eerder komt dan wij willen, zijn onze kinderen volwassen.
Ze passen niet meer in de kinderwagen en hun voeten steken zelfs over de rand van het ouderlijk bed. Is het nog wel gepast ze op zondagochtend bij ons onder de dekens te trekken?
Willemien schreef over Ebel. Ze zou graag zien dat hij zelf kan meebeslissen over zijn toekomst. School zit erop, en dan?
‘Ik denk dat Job later iets met computers gaat doen’, zei onze oppas gisteren. Job en zijn Buzz Lightyear-laptop zijn onafscheidelijk. Ik denk dat ze gelijk heeft. Job zal later iets met computers gaan doen. Misschien heeft hij een verzameling Toy Story 3 spelletjes aangelegd en luistert hij 123 keer per dag digitaal de titelsong van Sponge Bob.
Of ik vergis me en hij verovert de wereld met een app die alleen in zijn onnavolgbare brein kon ontstaan. We lopen binnen en Job koopt een computergestuurd jacht waarop hij ons de wereldzeeën overvaart. ‘Wat hebben we hem onderschat’, zeggen mijn man en ik terwijl we elkaar aanstoten en kijken naar de dolfijnen die glinsterend in het zonlicht om de boot spelen.
Jean-Louis Fournier is een bekende Franse komiek. Hij kreeg niet één, maar twee gehandicapte zoons. ‘Twee keer het einde van de wereld’ schrijft hij in zijn boek Waar gaan we heen, papa, waarvan hij er inmiddels wereldwijd een half miljoen verkocht. Ik interviewde hem vorig jaar in Parijs. Het was een oude man met jonge ogen. Een van zijn zoons was tijdens een scoliose-operatie op 13-jarige leeftijd overleden, de ander – volwassen - zat in een tehuis en ging hard achteruit. De schrijver maakte grapjes, want humor was zijn medicijn, zei hij.
Zijn boek is geestig. Ik sluit mijn bijdrage aan jullie blog daarom af met een passage uit zijn boek. Ik wens jullie veel wijs- en gezondheid. Wie weet treffen we elkaar nog eens.

Uit: Waar gaan we heen, papa:

‘Een gehandicapt kind heeft stemrecht.
Thomas is meerderjarig, hij mag dus stemmen. Ik ben ervan overtuigd dat hij goed heeft nagedacht, alle voors en tegens goed tegen elkaar heeft afgewogen, de programma’s van de twee kandidaten zorgvuldig heeft geanalyseerd – inclusief hun economische betrouwbaarheid – en dat hij grondig onderzoek heeft gepleegd naar de vertegenwoordigers van de partijen.
Hij twijfelt nog, het lukt hem niet een keuze te maken.
Snoopy of Minou?’

Hai Annemarie,
Ik las van de week ergens het volgende:
“Zo zijn er mensen die aan kinderen blijven vragen wat ze willen worden, zonder te zien wat ze al zijn!”
Da’s eigenlijk een beetje mijn manier van kijken…..
Ik kijk naar het hier en nu, ik kijk wat Joris kan en leert en héél af en toe, écht héél soms kijk ik in de toekomst.
Wat ik dan zie?
Ja, hmm, daar vraag je me wat.
Willemien ziet Ebel graag meebeslissen, jij bent sceptisch maar stiekem toch hoopvol.
En ik? Ik kijk naar wat Joris nu is. Zelfs als ik in de toekomst kijk zie ik de Joris van nu.
Misschien is zijn slungelige lijf nog langer, zijn voeten nog groter en hopelijk heeft hij nog zijn lange donkerblonde lokken….
Ik hoop dat hij er nog steeds een beetje hip uit ziet en een mooie mond vol tanden heeft.
Maar vooral hoop dat hij sociaal wat aangepast gedrag heeft én ik hoop dat ik nog in zijn leven ben.
Ook hoop ik dat alle lieve mensen in zijn leven blijven en er meer lieve mensen bij komen.
Maar bovenal hoop ik dat hij gelukkig is, in zijn eigen wereld, en in de onze.
En eigenlijk is dat precies wat ik nu ook wil, voor dit moment.
Een gelukkige zoon. Los van wat hij doet en kan.
Joris verrast mij mijn hele leven al.
Hij doet dingen en kan dingen die ik nooit had bedacht of verwacht.
Hij blijft me verbazen en eigenlijk is dat “de hoop”die ík heb voor de toekomst. Dat Joris me blijft verbazen. Eigenlijk dus dat hij blijft wie hij is….
Klinkt kortzichtig, is het ook.
Klinkt simpel en dat is het nu juist net niet.
Maar soms is het in al die complexiteit van mijn leven, in al die ingewikkeldheid, en met al die zorgen en obstakels dus eigenlijk ineens even, heel even wel heel simpel.
Dan kijk ik naar hem, kijk ik naar zijn bijna zwarte ogen die lief naar me lachen en kijk ik met zijn onbevangen blik.
En dan, dan kan ik maar één ding zeggen en ik zeg het wel vaker:
“Met zorgen over morgen verpruts je de dag van vandaag!”
En met deze "wijze woorden" sluit ik af en uiteraard wens ik ook jou "veel gezondheid en liefde!!!