Zwemles.... of niet?

He Willemien,
Joris zit op zwemles.
Al zo’n jaar of 6.
Sophie heeft inmiddels haar A en haar B en Joris heeft een certificaat.
Hij kan alles. Behalve netjes door 'het gat.
Week in week uit ga ik naar het zwembad.
Laat ik bij het begin beginnen.
De eerste keer zwemmen was een drama. Ik had Joris aangemeld bij een zwemschool in de buurt die pretendeerde “goed met speciale kinderen om te kunnen gaan”.
Ja, die ene meester kon dat heel goed. Maar toen die wegviel zonk Joris letterlijk weer naar beneden.
Eindeloos oefenen, eindeloos veel geduld en eindeloos die wandeling naar het zwembad.
Het ging heel langzaam en heel moeizaam maar het ging.
Nu ik erover nadenk realiseer ik me dat Sophie altijd in de buggy meeging naar Joris zijn zwemles. Vanuit haar karretje volgde ze alles.
Knabbelend aan een koekje keek ze naar haar grote broer die aan het zwemmen was.
Nu, jaren later knabbelt Sophie nog steeds op een koekje en kijkt ze nog steeds naar haar grote broer die aan het zwemmen is.
Kortom, het schiet niet op.
Halverwege Joris zijn zwemcarrière hadden we een hoogtepunt.
Hij mocht afzwemmen voor zijn A.
Het was een heus feest hier in huis. Nog voor hij af moest zwemmen waren wij al feest aan het vieren. Beetje voorbarig blijkt achteraf.
Dapper deed Joris mee.
Schoolslag, rugcrawl, borstcrawl, drijven, kleren aan en kleren uit. Hij ging echt als een speer.
Er zaten kinderen tussen die minder netjes zwommen dan hij!
Vanaf de kant keek ik toe en ik weet nog hoe trots ik was.
Joris in dat enorme grote zwembad zwom!!! En hoe…………
En toen het gat. Nooit Joris zijn favoriete onderdeel geweest.
Joris maakte een vreemd duikje, zwom wat slordig en niet helemaal zoals het hoort door het gat maar ik stond te juichen aan de kant!!
Wauw, wat was ik trots op hem op dat moment!
Jij, als moeder van Eeb, kunt je mijn teleurstelling voorstellen toen ze zeiden dat hij alles goed had gedaan maar het gat niet helemaal netjes. En dus geen diploma.
Ik was er stil van.
Mijn bijzondere zoon werd gestraft. Gestraft voor zijn tomeloze inzet, zijn doorzettingsvermogen en zijn lef.
Op school, met vrij zwemmen, moet hij nu weer oranje bandjes om omdat hij geen diploma heeft………………..
Zwemles op school ben ik mee gestopt omdat alle plezier in zwemmen hem daar ontnomen werd en hij alleen “dat gat”moest oefenen……week in, week uit.
En weer gaan we dus zelf naar zwemles, iedere week.
Ook deze week weer.
Vanachter een raam kijken Sophie en ik samen naar Joris.
Sophie eet een koekje.
Eindeloos wordt “het duiken”en “het gat”geoefend. Hij krijgt aparte begeleiding en zwemt 1 op 1.
Op zich helemaal niets mis mee.
Dan gaan de kleuters in een rijtje staan.
Joris staat ertussen.
Met zijn lange lijf tussen die kleintjes in.
Ik zie Joris staan en mijn hart breekt.
En ineens weet ik niet meer zeker of ik nog wel door moet gaan.
Voor wie? Waarom?
Bestaat er geen illegale markt waar je een zwemdiploma kunt kopen?
Dan bestel ik bij deze een A-diploma.
Niet omdat ik zo nodig dat diploma moet.
Zwemmen kan ‘ie. Dat heeft hij mij allang bewezen.
Nee, alleen om Joris het plezier in zwemmen weer terug te geven, moet ik nu misschien stoppen met zwemles.
E weet je wat wij gaan doen dit weekend? Lekker naar het zwembad…….. zonder bandjes!!!
En jij, ook nog leuke plannen voor ’t weekend?

Ha Esther,
Allebei anders en toch zo anders.
Ebel heeft twee zwemdiploma’s.
Frances heeft er negen (je leest het goed, na diploma c nog allerlei certificaten en zo).
Robbert ook twee.
Als je Ebel in een zwembad ziet, waar praten door al dat rondzingende lawaai niet aan de orde is, dan zie je geen enkele beperking.
Ebel zwemt als een vis.
Mijn eerste reactie op jouw verhaal is; wat een drama, arme Joris. Laat toch zitten dat diploma!
Maar ja, ik begrijp dat je dan aldoor allerlei gezeur hebt; zonder bandjes niet in het grote bad enzovoort, en dat is ook weer vreselijk.
Ik zit in de ‘laat maar fase’.
Dat komt natuurlijk ook door Ebels leeftijd. Een jongen van vijftien sleep je niet meer mee naar lessen en klassen waar hij geen zin in heeft.
Dat is de makkelijke verklaring en de eerste waarheid.
De tweede waarheid is dat wat ik verder ondernam toch geen succes werd.
Ebel op G hockey, bij hartstikke leuke kinderen met beperkingen. Ebel stond in het veld met de stick in zijn hand en een uitdrukking op zijn gezicht alsof hij naar het slachthuis gebracht werd.
Hij deed niets.
Nou ja, heel af en toe gaf hij de bal een ram. Hij is sterk, dus de bal schoot dan over het veld.
Een keer scoorde hij zelfs, maar het begrip doelpunt ontging hem en dus beleefde hij er geen vreugde aan.
Bob wel.
‘Wat kan die jongen hard slaan, juichte hij.
Na dat hoogtepunt zijn we gestopt. Nog steeds kan Bob heel af en toe verzuchtten dat Ebel in potentie een top-hockeyer is.
Ebel ging paardrijden. Hij zat met een hand om zijn dikke geobstipeerde buik geklemd, die harde buik vol ontlasting hobbelde een uur lang heen en weer.
Ebel kwam spierwit van het paard af.
Een keer schrok het paard, schoot weg in galop, Ebel zat zo stevig als een huis en bracht het paard zelf tot stilstand.
Bob juichte weer.
‘Wat een ruiter is die jongen.’
En zo is dat hoofdstuk afgesloten. Ebel heeft bewezen een klasse- en potentiële topsporter te zijn.
Wij zijn tevreden.
Daarna hoefde hij niets meer te bewijzen.
Nu is Ebel ook tevreden.
Dit weekend wordt het prachtig weer, en dus gaan wij wandelen, urenlang, met hond Sammie.
Geen diploma nodig, geen team, geen vaste tijden.
Alleen maar genieten van het bewegen en het buiten zijn. Zonder diploma, zonder verwachting, we hoeven niet te scoren, nou ja, alleen een terrasje halverwege….