herfst

Ha Esther,
Even bijkomen van alle emoties rond ons boek, heb jij dat ook?
Vrijdag was Frances jarig en we konden de avond met familie, vrienden, eten en gezelligheid afsluiten met ons optreden in Hart van Nederland.
Afgelopen weekend was het het mooiste herfstweer dat je maar bedenken kunt.
De zon scheen uitbundig, het was koud en de herfstkleuren ontroerden me.
Ondertussen pakten we de koffer van Frances in, en toen nog een en nog een.
Frances zit een week in Engeland met school en je wilt er daar natuurlijk wel een beetje leuk uitzien dus ze propte stapel na stapel kleren in haar tassen. Ik wilde handige tips geven, maar ik hield mijn mond. Frances is nu zeventien en ik moet leren om mijn mond te houden!
Ebel bekeek alles. Ik legde hem uit dat Frances op schoolreisje gaat, dan twee dagen alleen bij nichtje Bunna in Londen blijft en dat wij er dan zaterdag achteraan vliegen.
Dat snapte Ebel meteen en hij zuchtte diep van geluk.
Over een paar dagen naar Londen, wat heerlijk!
Hij knuffelde Frances en mompelde, ‘Tot zaterdag Sanivini (Ebels koosnaampje voor Frannie).’
In jouw vorige blog viel me een zinnetje over Ebel op.
‘Ebel houdt alles in de gaten.’
Dat klopt en dat heb je goed gezien
Ebel houdt alles in de gaten en heeft alles in de gaten.
Ineens valt het me zelf ook weer op, hoeveel Ebel – los van zijn enorme spraak/taalbeperking –snapt.
Ik ging een aantal dingen overleggen over Ebel met onze huisarts.
Door het boekje, de televisie, de herfstzon en door mijn grote dochter had ik blijkbaar ineens heel veel lef.
Ik zie het gewoon precies zoals ik het ervaar: ‘Ebel heeft een gruwelijk stuk uitval in zijn hersenen, maar verder is hij slim en snapt hij juist ongelooflijk veel. En toen gebruikte ik – huiverend – de beschrijving Locked In Syndrome.’
Nee, geen aarzelende reactie, geen ongelovige blik.
Ze knikte, vulde aan.
We gaan nog een stapje uitproberen, ik zal onze lezers niet gaan vermoeien met het hoe en wat, want alles rond Ebel is zo ingewikkeld uit te leggen.
Waar het om gaat is dat ik gisteren in bed een enorme blijdschap voelde.
Ik zie tegen Bob, ‘Ik heb durven uitspreken hoe ik Ebel zie. Ik heb hem vandaag recht gedaan.’
Waar dat allemaal toe leidt, dat zien we dan wel weer.
Maar ik ben ook vandaag nog zo blij, ik heb Ebel recht gedaan!

He Willemien,
Even bijkomen? Zeg dat wel!
Her en der word ik aangesproken over ons mooie optreden in Hart van Nederland. En niemand heeft het over mijn rimpels……..
Sophie straalt op het schoolplein als ouders zeggen dat ze wel een filmster leek.
En Joris, Joris ondergaat het op zijn eigen manier.
Zoals altijd.
Op het schoolplein bij Joris word ik aangesproken door een jongen. Hij straalt. “He moeder van Joris”, zegt hij, “jij was op tv!”. Hij loopt op me af en is helemaal enthousiast.
Ik maak een grapje met hem en zeg dat ik me nu wel beroemd voel!
“Jij hebt een boek geschreven”, zegt hij erachteraan. Hij kijkt me nog steeds heel blij aan en zegt dan “Ik sta ook in een boek”.
Ik vraag hem hoe dat zit. Hij legt het me heel graag uit.
Hij maakt zijn tas open en daaruit haalt hij, met grote zorgvuldigheid, een prachtig boek.
Prachtige titel, prachtige omslag. Het raakt me gewoon.
Ook het enthousiasme van de jongen raakt me.
De titel is “Onzichtbaar”en het is gevuld met foto’s van jongeren. Bijzondere jongeren.

Corbino, de fotograaf, heeft de jongeren op een open en integere manier in beeld gebracht, zonder het masker dat ze vaak voor anderen opzetten. Het laat de kijker iets anders zien dan het beperkte beeld dat men doorgaans heeft wanneer wordt gesproken over een verstandelijke beperking.

Ik blader het door, daar op het schoolplein. De jongen staat trots naast me.
Terrecht, hij staat er prachtig op.
Ik word er stil van.
Joris staat naast me en hij kijkt mee, op zijn eigen manier.
En dan, daar op dat plein weet ik ook ineens weer waar we het allemaal voor doen.
Wat hebben we toch prachtige kinderen!!!!
Ik zie hier ook die prachtige herfstluchten.
Het ene moment is het donker en grijs en spettert de regen zachtjes naar beneden.
Het andere moment is daar ineens weer die stralende zon en lijkt de hele wereld zo mooi!
De kleuren spetteren je tegemoet en zelfs de blaadjes die van de bomen vallen lijken door de lucht te dansen.
Zo is het ook in ons leven, afwisselend, nooit hetzelfde en altijd spannend. Soms hebben we lichte dagen, soms hebben we donkere dagen.
Maar altijd hebben we die mannen.
Die jongens die we, zoals jij terrecht zegt, recht aan willen doen.
Ik geef hem zijn boek terug, daar op het schoolplein. Hij kijkt me aan.
Ik zeg dat ik het prachtig vind en ik zie hoe hij het boek heel voorzichtig in een plastik tasje stopt voor het in zijn schooltas verdwijnt.
Blij kijkt hij me aan.
“Nu zijn we allebei beroemd”, zeg ik tegen hem. Hij lacht van oor tot oor.
Wat bijzonder!
Ik hoop dat Frances een geweldig mooie tijd heeft in Engeland, ik hoop dat Ebel en jullie genieten in Londen en ik hoop dat je vindt wat je zoekt!!
We gaan nu even bijkomen van alle hectiek en emotie rond het boek. Ik geniet even mee met je blijheid en ga verder genieten van de prachtige herfst!!!
De zon breekt hier net weer door………………..