Vanuit ons hart.........

Ha Esther,

Ons boek is uit! Na een jaar van schrijven en dromen is de droom omgezet in het mooiste boekje dat je je maar kunt voorstellen. Ik haalde het boekje uit de enveloppe, keek ernaar, aaide erover en sloot het meteen in mijn hart.
Een vraag knaagde aan mijn hersenen.
Waar lijkt dit boekje op?
Ineens wist ik het.
Het boekje lijkt op Ebel en Joris, het is klein, afwijkend (formaat), mooi, kwetsbaar en heeft een kern van zachtaardigheid. Het is fantastisch hoe de uitgever die elementen uit onze blogs heeft gehaald en die heeft omgetoverd tot dit boek.
En nu gaat het verder.
Dinsdag waren we bij radio 1. Ik zat in het hok te praten en jij gaf me morele steun van achter de glazen wand.
Toen kwam gisteren Hart van Nederland.
We zaten klaar, wij en onze kinderen.
Daar kwam de mevrouw van Hart van Nederland, ze was leuk, jong en met prachtige ogen en heette Felicia (what’s in a name). Ze keek, zag meer dan ze zei, en gaf ons allemaal alle ruimte om op onze beurt weer te vertellen en te laten zien.
Onze jongens raakten er steeds meer in. Ebel begon zich te verkleden en Joris begon, zo ongeveer bij de afronding, van alles te vertellen.
Zeg ik teveel als ik zeg dat we een geweldige middag hadden?
Nu is het wachten op het moment dat het uitgezonden gaat worden, maar zelfs als dat jaren gaat duren, dan pakt niemand ons die middag in de zon weer af.
Voor Frances en Robbert is het soms niet helemaal duidelijk wat ze wel en niet willen.
Willen ze vertellen over Ebel? Willen ze op de televisie? Willen ze gesprekspartner zijn?
Gisteren kwam ik binnen nadat iedereen was weggereden.
De hond was tevreden, Joris had uren met hem gespeeld.
Ebel was tevreden, hij zat heerlijk onderuit voor de computer en straalde.
Robbert was gelukkig. ‘Ik ga even naar mijn eigen kamer om er nog over na te denken,’ lachte hij.
En tot slot mijn dochter Frances, die morgen jarig is. Haar ogen straalden.
‘Wat was dat fijn,’zei ze.
‘En wat een leuke vrouw. Wat deed ze dat goed.’
Even was ze stil.
‘Misschien zou ik later ook wel zoiets willen doen,’ zei ze toen.
En toen ging ze snel Frans leren want dat was er de hele middag niet van gekomen.



He Willemien,
Een droom komt uit, zo is het precies!!
Ik moet je heel eerlijk meteen iets bekennen.
Dat ene exemplaar, dat speciaal voor mij was heb ik, vanaf de dag dat ik het uitpakte, altijd bij me. Overal waar ik ga.
Het past precies in mijn tas, voelt bijna zacht aan en af en toe werp ik er een blik op.
Niemand die het ziet, maar stiekem gluur ik zo nu en dan even in mijn tas terwijl ik er iets uit haal en dan aai ik eventjes zacht de kaft. Het ligt ’s-nachts zelfs onder mijn hoofdkussen…….
Het is namelijk een heel “aaibaar”boekje. Het is zoals jij al zegt klein, mooi, lief, afwijkend en kwetsbaar.
Het voelt ook ineens, nu het zo zwart op wit staat, heel kwetsbaar dat in dat kleine boekje verhalen staan over Joris en Ebel, leesbaar voor iedereen.
We hebben geschreven vanuit ons hart en onze meest sterke maar ook onze meest kwetsbare kant laten zien. Het boekje gaat immers over dat wat we het meest liefhebben in het leven, onze kinderen. En dat is best spannend.
En ja, toen Hart van Nederland.
De zon scheen en het leek wel een mooie zomerdag. We liepen wat om elkaar heen en tussendoor werd er her en der eens wat gefilmd.
Er werden vragen gesteld en wij gaven antwoord, los van elkaar en samen.
Ebel hield alles goed in de gaten, Joris zat in zijn eigen wereldje.
Robert, Frances en Sophie voelden zich onderdeel van alles en juist dat vond ik zo geweldig om te zien.
Het ging deze dag even niet alleen om Ebel en Joris.
Zelfs de mevrouw van Hart van Nederland laat ons foto’s zien van haar eigen prachtige baby met nog mooiere ogen!!
Ze wist een sfeer te creeeren waarin iedereen zich thuisvoelde en dat vind ik heel knap.
Er werd vakkundig gewerkt, maar ook met een hart en dat maakte me nu juist zo blij!
Tussendoor drinken we ook nog potjes thee leeg, snoepen van de chocolade en lachen we.
Iedereen lijkt het naar zijn zin te hebben, bijzonder.
Als laatste poseer jij met jou kids en ik met de mijne.
Los van elkaar. En toch zo samen.
We zijn klaar.
De zon schijnt nog steeds en we stappen in de auto.
Het gewone leven gaat weer verder.
We rijden weer terug, de werkelijkheid in.
We zijn nog net op tijd thuis voor de tennisles van Sophie en Joris schrijft daar, in de kantine aan de tafel nog gauw zijn boodschappenlijstje.
Ik bestel een cappucino, ga zitten en zucht eens heel diep.
Mijn tas staat naast me op de grond en ik zie het boekje erin zitten.
Ik aai het zachtjes en ben blij.
Blij met het boekje, blij met jou, blij met mijn kinderen en blij met deze bijzondere middag.
Bedankt, hart van Nederland, het was HARTstikke leuk!
Straks zijn we 3 minuten op tv.
Maar deze mooie middag neemt niemand ons meer af!!