schoon!

He Willemien,

Had ik jou eigenlijk wel eens vertelt dat Joris al precies weet wat hij worden wil??
Schoonmaker en kok.
Lekker praktisch en misschien nog te verwezenlijken ook, zeker die schoonmaker.
Ik weet dat ik altijd heb gezegd dat mijn kinderen later mogen worden wat ze willen.
Als het maar uit hun hart komt en als ze dan ook maar proberen er heel goed in te zijn!!
Nou, daar heeft Joris geen moeite mee.
Vooral niet op het gebied van schoonmaken.
Ik keek van de week oude foto’s door. Je weet wel, nog lekker van die geplakte foto’s in een album waarbij de dunne, doorzichtige velletjes altijd een beetje vastgeplakt blijven zitten en die altijd omvouwen en kreukelen, hoe voorzichtig je er ook mee doet.
Heerlijk!
Ik kom een foto tegen van Joris. Hij is net 3 geworden.
Voor zijn verjaardag heeft hij een stofzuigertje gekregen.
Je weet wel, zo’n mini-Miele met allemaal van die kleine witte balletjes erin die je dan op de grond moet strooien en zuigen maar.
Nu heb ik die kleine stofzuigertjes nooit begrepen.
Ten eerste flikker je als moeder niet graag, vrijwillig, tientallen witte piepschuimballetjes op je vloer en ten tweede heeft de mini-Miele ook helemaal niet genoeg kracht om ze allemaal weer op te zuigen.
Voor Joris geen probleem.
Hij heeft toch liever de echte stofzuiger en in een mum van tijd zijn alle balletjes weg, tot grote opluchting van mij.
Joris gaat grondig te werk.
Als ik aan het stofzuigen ben ga ik vaak overal omheen. Ik manoeuvreer die onhandige stofzuiger, met die te korte slang en dat nog kortere snoer, langs de tafelpoten en langs de stoelen maar zet bij voorkeur niets opzij.
Joris wel.
Als hij begint moeten eerst de stoelen op tafel, alles aan de kant en dan gaat hij nauwkeurig langs alle hoekjes.
Ook die hoekjes die ik vaak oversla.
Mij hoor je dus niet klagen.
Ook afwassen doet hij graag. In de afwasmachine dan wel te verstaan.
Je weet het wel, alles past altijd net niet helemaal erin. Ik verzet ovenschalen en glazen om die ene pan er toch nog bij te krijgen. Ik schuif, pas en meet onhandig. Besluit mijn Tefal pan dan toch met de hand te wassen, mijn grote neef zegt dat dat ook eigenlijk zo hoort, Tefal mag niet in de vaatwasser, en heb weer plek voor de koffiekopjes.
Joris kan het wel.
Alles heeft zijn vaste plek, hij duwt mij wat ongeduldig opzij en begint “in te ruimen”zoals dat zo netjes heet.
Er is dan zelfs ruimte voor die Tefal-pan die er eigenlijk niet in mag……………
Verder ruimt hij de tafel af, leegt het reservoir van de droger, doet de witte en de bonte was keurig in de machine, gescheiden. Lapt mijn ramen en poetst mijn auto. Zet heerlijke koffie en thee.
En toch……………..
Ik weet het niet.
Ik weet niet waar Joris zijn uiteindelijke mogelijkheden liggen.
Alles is nog vaag.
Maar voorlopig heb ik een schoon huis en drink heerlijke koffie.
Volgende week gaan Joris en ik een nieuwe stofzuiger kopen, met wel 2000 watt, minstens, met een telescopische buis en een handige lange slang en met een nog langer snoer.
Hij verheugt zich er nu al op.

He Esther,
Ik heb al eens eerder beschreven dat ik ooit bij een congres was over een bepaalde methodiek voor kinderen met complexe beperkingen.
Het middagprogramma bood life entertainment.
We kregen eerst een film te zien van een dikke en verdrietig uitziende jongen die op een stoel zat.
Hij wiegde heen en weer.
Daarna was er twee jaar intensief en een op een met hem gewerkt.
vervolgens kwam de jongen zelf het podium op, hij torende boven zijn kleine moeder uit, was slanker en stond rechtop.
Toen vertelde zijn moeder over zijn uitzonderlijke schoonmaakkwaliteiten.
De jongen stond naast haar en straalde.
De vrouw vertelde op het laatst over hoe zij ’s ochtends in alle rust een kopje koffie dronk terwijl haar zoon vrolijk bezig was de badkamer uit te soppen.
Ik heb optredens van grootheden bezocht, maar nooit heb ik harder geklapt dan voor deze moeder en haar zoon.
Het is nu wel zeven jaar later en ik lees een vergelijkbaar verhaal van jou en Joris.
Ik klap nog even hard.
Iedereen mag meedoen, iedereen telt mee, schreeuwen de politieke posters naar me.
Maar we moeten het ondertussen met kinderen als de onze wel helemaal alleen thuis doen.
En we doen het.
Ook ik heb een goede hulp aan Ebel. Hij doet enorm veel zelf. Nou doet hij dat al vanaf dat hij heel klein was. Ik weet nog dat een sombere doemdenker eens mompelde dat zelfstandigheid, zoals aankleden en uitkleden, lastig zou worden. Ik keek opzij naar Ebel in zijn leuke kleertjes die hij zelf had uitgekozen en aangetrokken.
Een van de vele momenten dat ik zoveel dacht dat ik maar niets zei.
Afgelopen zaterdag hebben Bob en Ebel de hele dag met enorme stenen gesjouwd.
Daarna hebben ze de grote rubberboot schoongepoetst.
Ze kwamen aan het einde van de middag thuis, gebruind en vies en moe.
Wat een heerlijk gezicht.
Op zondag hadden ze weinig meer te melden.
Ik zat in de tuin te lezen, ik liep even naar binnen om iets te pakken. Daar lagen vader en zoon, vader op de bank en Ebel op de grond met een lekker dekentje en een groot kussen.
De heren deden even een tukje.
Ik keek lang naar Ebel die als een hondje aan de voeten van zijn vader lag.
Hij zag er zo tevreden uit.
Ik liep naar de keuken en wilde mezelf even een verse kopje thee inschenken.
En ja hoor.
Ook bij ons staan de kopjes dan al weer schoon in de kast.
Als wij die jongens toch niet hadden, wat zou ons leven dan zwaar zijn!