Stenen op je pad

Ha Esther,
Gisteren kreeg ik een mailtje waar ik verdrietig van werd. Het was een mailtje van een collega moeder zonder grens en ze beschreef hoe ze in de komende week een aantal verdrietige dingen herdenkt waaronder het feit dat haar oudste zoon tien jaar geleden zwaar gehandicapt bleek.
Het hakte er wel zo in, dat korte mailtje!
Eigenlijk doen we dat immers nooit, wij moeders van bijzondere kinderen. We zijn er helemaal in getraind om altijd de zonzijde te zoeken, de kleine overwinningen te benoemen, een paar keer diep adem te halen en verder te gaan.
Ook jij en ik vinden elkaar daar in altijd feilloos. Jij met je lippenstift, ik met mijn hoge hakken, onze wapenuitrustingen in een leven waarin we weerbaar moeten zijn.
Na dat mailtje, waar uit een paar korte regels zoveel verdriet sprak, leek het net alsof ik door haar woorden het gordijn voor mijn eigen goed verstopte verdriet voelde wegschuiven. Het golfde gewoon over me heen. Zelfs na een lange nacht van diepe slaap heb ik het gordijn nog niet weer dicht.
Dit keer heb ik niet eens zin om te vloeken of te schreeuwen.
Dit keer heb ik zin om in een hoekje heel lang en heel intens te huilen van verdriet.
Mijn tranen zouden natuurlijk voor mezelf zijn, maar ook voor de dappere mensen om me heen.
Het zou een bad van tranen worden voor Moeders zonder Grenzen.
Terwijl ik deze verdrietige woorden opschrijf, zucht de hond van geluk.
Hij vindt niets fijner dan samen te schrijven.
Ook een van de katten heeft zich in het mandje met belangrijke papier genesteld.
En de zon schijnt naar binnen.
Ik kan niet anders.
Ik voel het gordijn bewegen, alsof het door een onzichtbare hand beroerd wordt.
Ik bedenk ineens iets anders.
Op radio een sprak afgelopen zaterdag een mevrouw over familierelaties, gezinnen en alles daar om heen.
Ze vertelde dat onverwerkt verdriet, onuitgesproken issues, onvervulde wensen en moeilijke perioden in families onvermijdbaar zijn.
Het is maar wat je er mee doet.
Toen vergeleek ze alle zorgen, teleurstellingen, al het verdriet en de eventuele mislukte relaties met stenen die je achterlaat op je weg.
Je laat altijd stenen achter, zei ze. Maar als je zelf een paar van de zwaarste stenen meesleept, laat je kiezelsteentjes achter. Als je ze niet meeneemt, blijven ze liggen en dan struikelen je kinderen er later over.
Ik vond dat zo mooi gezegd.
Wij proberen de zwaarste stenen op onze rug te nemen, vaak lachend en soms hard huilend. We sjouwen als ezels. En natuurlijk laten we ook stenen achter, maar die geven we allemaal de vorm van een hart, zoals straks op de voorkant van ons boek. Als onze kinderen daar laten hun tenen tegen stoten, zullen ze even boos zijn, maar dan kijken ze en zien ze welke vorm we die stenen hebben gegeven.
De voorkant met de zware stenen die ondersteund worden door de hartvormige stenen, is gemaakt door de vrouw over wie het begin van dit blog ging.
Geen wonder toch dat zij ons beeld meteen wist te vangen?!

He Willemien,

Over stenen gesproken.
Ik had laatst een coachingsgesprek.
Dat is op zich weer een heel ander verhaal. Wat is het heerlijk om eens even met iemand te “sparren”en dingen uit te spreken die je wel weet maar waar je je misschien nog niet bewust van bent, totdat je ze uitspreekt…..
Lekkere koffie erbij en gewoon kletsen over jezelf en alles wat daarbij hoort.
En dat is in mijn geval best veel.
Onderweg ben ik ook wat dingen verloren.
We hebben het onder andere over de ballast van het verleden, de invloed daarvan op je toekomst,wat je met je meedraagt en vooral ook hoe je dat met je meedraagt.
Poeh, een mond vol denk je maar het werd me daar visueel heel duidelijk gemaakt.
Mijn leven……..
Ik was de asbak, de ander was de kaars.
Zij zette ons neer op tafel.
Achter mij lagen allemaal kleine, mooie, ronde kiezeltjes.
De een wat groter, de ander wat kleiner.
Een rij van steentjes die van alles symboliseerden.
Achter die ander lag een grillige, grote, zware rots, zwart.
Door alleen al te kijken naar mijzelf (die asbak, weet je nog) met die kleine kiezeltjes achter me realiseerde ik me dat ik obstakels op mijn weg heb, mijn leven hobbelig verloopt maar ik kan het aan.
Kiezel voor kiezel maar het lukt.
Toen ik naar die ander keek (die kaars, weet je nog) kreeg ik het warm. Ik voelde medelijden en zag vooral “de last”.
Het klinkt allemaal erg vaag maar het was op dat moment ineens eigenlijk zo duidelijk!
Het is precies zoals die mevrouw van de radio zegt “je laat altijd stenen achter”……
Het is maar wat je ermee doet.
Ik was verleden week bedroefd.
Ik kan niet eens precies zeggen waarom.
Het was een soort melancholisch gevoel. Je weet dat ik iets heb met die Dikke van Dale en dus zoek ik het maar weer eens op:
zwaarmoedig
depri, droefgeestig, droevig, landerig, melancholiek, melancholisch, somber, terneergeslagen, tobberig, treurig, verdrietig, zwaar op de hand, zwartgallig

melancholiek depressief, droefgeestig, melancholisch, mistroostig, treurig, verdrietig, weemoedig, zwaarmoedig, zwartgallig

droefgeestig
bedrukt, droef, melancholiek, melancholisch, morose, neerslachtig, somber, zwaarmoedig
Jee, daar zou ik melancholisch van worden.
Het is een woord dat helemaal niet bij me past.
Het is een beschrijving die helemaal niet bij me past.
Maar soms, soms geef ik er toch even aan toe.
De lippenstift blijft in de tas, de gordijnen blijven dicht en ik haal diep adem en huil.
Dan vind ik mijzelf en al die andere Moeders Zonder Grenzen echt zielig en dan ben ik bedroefd.
Lang duurt dat nooit, dat kan ook niet.
De kiezel is weer gelegd en ik ga verder.
Ik stap in de auto en rijd naar de Intratuin.
De zon schijnt inmiddels en ik heb de lippenstift alweer op.
Ik loop, daar aangekomen, naar buiten.
Daar staan grote manden gevuld met stenen.
Grote stenen en kleine stenen.
Ik zoek 2 grote, grillige stenen uit. Ze zijn zwaar, meer dan 2 kan ik er ook niet tillen.
Thuis pak ik de witte verf en schilder op de stenen 2 grote witte harten.
Die steen liggen nu in de voortuin, op tafel.
En iedere keer als ik er langs loop denk ik: “het is maar wat je ermee doet”…..
En volgens mij doen jij, ik, die collega van je en die mevrouw van de radio precies het goede.
We pakken de steen op en veranderen ze in harten…………., leggen ze neer, en gaan weer door.
Op zoek naar weer een nieuw hart………
hart bodem, essentie, grond, hoofdpunt, hoofdzaak, kernpunt, kwintessens, spil, substantie, wezen, zwaartepunt

hart centrum, het binnenste, kern, middelpunt, midden

hart binnenste, gemoed, gevoel, innerlijk, ziel

hart hartspier, hert, rikketik, tikker

hart genegenheid, gezindheid, liefde

hart boezem, borst

hart lef, moed

Kijk, en dat past toch weer meer bij ons………… met lippenstift en hakker erbij!!!