Loslaten

He Willemien,
Joris gaat op schoolreisje…..
Althans, ik weet nog niet of hij wel gaat.
Een paar weken geleden kregen we een briefje mee naar huis.
De klas gaat op schoolreis………… naar Hellendoorn.
Nu ben ik geen fan van pretparken, kermissen en snel-ronddraaiende-apparaten.
Ook ben ik geen fan van al die drukte en dat lawaai wat daarbij los komt.
Joris ook niet.
Hij vindt het leuk om naar te kijken, even.
Maar nu dus een hele dag, van half 9 tot half 5 naar Hellendoorn.
Op een groep van zo’n 10 kinderen gaan 2, misschien 3 begeleiders mee.
Ze worden onderverdeeld in een club “durfals”en een andere club.
Hoe ze die andere groep noemen weet ik eigenlijk niet eens “durf-niksers”??
Joris behoort tot de laatste groep, dat weet ik wel.
En ik weet niet wat ik moet doen.
Joris is twaalf, ik moet hem loslaten.
Joris is pas twaalf, ik moet hem beschermen.
Heb jij ook van die dilemma’s?
Je wilt ze zo graag mee laten doen, je gunt ze de wereld en tegelijkertijd wil je ze tegen die wereld, in dit geval, die snel-rond-draaiende-apparaten beschermen……..
Ik weet het dus niet.
Verleden week liepen we in de stad.
Er liep een moeder met een zoon, een jongen van Joris zijn leeftijd.
Moeder zei wat en zoonlief gaf een grote mond terug.
Hij keek haar woest aan en ging met een groots gebaar ver voor haar lopen.
Nog een laatste woeste blik naar achteren en hij liep nukkig door!
Ik ken dat nog van vroeger.
Als ik ver van mijn ouders ging lopen leek het net of ik niet bij ze hoorde.
Die afstand creëerde vrijheid voor mij.
Ik voel Joris zijn hand in de mijne.
Soms als het wat te druk om ons heen wordt voel ik zijn hand tegen de mijne botsen en vouwen onze vingers zich samen.
Voor ons geen afstand die vrijheid geeft.
Wij voelen ons goed bij elkaar in de buurt, ik weet wat hij wil, hij weet dat ik dat weet.
Het is goed. Het is veilig.
Maar is er ook zo’n hand op dat schoolreisje?
Is daar een hand die hem helpt, beschermt en opvangt?
Loslaten noemen ze dat……
En weet je, ik kan het niet. Ik wil het ook niet.
Ooit heb ik gelezen dat je niet hoeft los te laten, je moet gewoon anders vasthouden.
En dat doe ik.
Ik hou hem anders vast en geef hem stukje bij beetje een klein beetje meer vrijheid.
Maar altijd is er die hand van mij………. altijd!!
En nu dus dat schoolreisje.
Ben ik stoer genoeg en laat ik hem gaan?
Of ga ik met die 2 andere moeders uit de klas, die al hebben besloten dat ze de uitdaging niet aan gaan, lekker mee naar de kinderboerderij????
Ik weet het nog niet.
Ik ga er denk ik nog maar een nachtje over slapen……..
Morgen weet ik vast wat ik moet doen.
Denk je ook niet???

Ha Esther,
Ik ken die van anders vasthouden.
Ik hoor hem vaak in Zorgland.
Het klinkt mooi, maar ik houd zelf helemaal niet van dit soort zinnetjes.
Loslaten is anders vasthouden.
Hoe dan?
Ik hoef geen mooi klinkend zinnetje.
Ik zoek hulp, advies en een wegwijzer waar op staat: na anderhalve kilometer uw kind loslaten.Dat krijg ik niet met zo’n zinnetje.
Doe het allemaal maar eens op de manier die bij jouw kind past.
Wat me wel eens troost, is de wetenschap dat we dit dilemma delen met alle ouders van alle kinderen.
Bij anderen zie je het soms zo scherp, ik zie een moeder die haar kinderen veel te veel laat bungelen, letterlijk en figuurlijk te weinig vasthoudt.
Ik zie een moeder die bovenop haar zoon blijft zitten, waardoor hij niet kan groeien.
Makkelijk om het bij een ander te zien.
Maar o zo lastig om zelf beter te doen.
Ebel is dol op schoolreisjes.
Maar zo’n vreemd kind, dat halve Disneyzinnetjes roept, wat moet je daarmee?
Dus werd Ebel de eerste jaren op school gewoon niet meegevraagd.
Maar de foto’s van alle blije kinderen in het pretprak werden wel keihard op het prikbord geplakt.
Ebel mocht wel kijken en niet meedoen.
Eigenlijk wil ik de leerkrachten die hem dat aandeden nog steeds aanklagen voor kindermishandeling.
Maar dat terzijde.
Op een dag kreeg hij een juf die verder keek dan haar neus lang was en zag dat Ebel dol is op onverwachte reisje, op onontdekte gebieden, op avontuur en uitdaging.
En ze zag dat hij niet weg zal lopen, op zijn beurt wacht en best andere kinderen wil helpen.
Ze zag al die dingen waar anderen blind voor waren.
Ebel mocht mee.
Op schoolreisje van drie dagen. Twee jaar lang.
Twee jaar lang konden wij dus twee avonden met Robbert en Frances uit eten zonder Ebel en dus zonder blikken, gefluister en commentaar.
Voor ons alle vijf drie heerlijke dagen.
Maar het geld is op en de schoolreisje duren nu nog van half tien tot half twee.
Gelukkig is Ebel blij met elke minuut, dus hij geniet er honderden.
En omdat hij dit jaar een juf heeft die opnieuw verder kijkt dan haar neus lang is mag hij ook met andere groepen mee. Ze kunnen hem er prima bijhebben.
Dan is het geen probleem om hem te laten gaan.
Een makkie zelfs!
En waarom? Omdat loslaten bij kinderen als Joris en Ebel betekent dat je ze door een ander laat vasthouden.
Een ander die ze begrijpt en die om ze geeft.
Maar ja, daar kun je geen kort ‘Libelle-zinnetje’ van laten maken.
Onze levens zijn niet in korte zinnetjes te vatten!