Oranje

He Esther,
Bij mij hangen twee oranje lampen buiten. In de schuur heb ik een ding dat heel erg hard Ole Ole Ole Ole, kan doen en ik heb bij de Action weer een stapel oranje t shirts aangeschaft.
Ik ben er klaar voor!
Ik ben dol op voetbal.
Ik kan wel meedoen met zo’n rare quiz over voetbal, ik weet echt de meest rare dingen nog.
Nu zou je denken dat zulk enthousiasme aanstekelijk zou zijn, maar nee.
Bob vindt voetbal kijken vreselijk. Als hij een keer meekijkt, blijf je aan zijn rug zien dat hij er niets aan vindt en op het laatst kijk ik dan meer naar die rug dan naar de tv.
Frances vindt het wel leuk, maar het is geen Gossip Girl of 90210.
Robbert wil altijd wel zijn best doen voor iedereen dus hij roept hard dat hij het erg gezellig vindt om met mij voetbal te kijken, maar na enkele minuten verraden de piepjes van zijn nintendo dat hij eigenlijk iets anders doet.
Ebel weet niet eens waar het over gaat.
De wereld begrijpen is voor hem complex genoeg. Twee keer elf man die een bal in een netje willen schoppen, dat is niet een beetje, maar kilometers ver buiten zijn begripswereld.
Ik blijf dus alleen over.
Nou ja, met de hond aan mijn voeten en de katten op de bank naast me.
Die houden enorm van voetbal, namelijk!
Was het leven maar zo simpel als voetbal.
Winnen of verliezen.
Soms krijg je een rode kaart en mag je even niet meedoen, maar na een paar keer huppel je het veld weer in.
Ebel heeft een levenslange rode kaart.
Hij mag nooit meer het veld in huppelen.
Hij blijft altijd vanaf de zijlijn meekeken naar alles wat er binnen de lijnen gebeurt.
Maar hij mag nooit echt meedoen, zelfs niet even invallen.
Gewoon, omdat het lot anders in petto had voor hem.
De afgelopen week vroeg ik me ineens toch weer eens af waarom.
Een zinloze en hopeloze vraag.
Een vraag die geen antwoorden geeft, alleen maar verdriet.
‘Waarom heb ik geen krullen, ik wilde heel graag krullen hebben,’riep een vriendinnetje van Frances laatst.
Zo’n soort vraag, zeg maar.
‘Waarom is Ebel niet gewoon, ik wilde heel graag een gewone Ebel hebben,’riep dat rotstemmetje binnen in me.
Dat stemmetje zeurt en gonst dan maar door, als een vuvuzela in het stadion.
En daar ligt meteen deze week mijn oplossing.
Ik ga oranje tompoezen halen.
Ik ga daarmee op de bank zitten.
Ik ga voetbal kijken.
Nergens aan denken, gewoon, ik en onze jongens!
En jij, hoe denk jij over onze jongens, maken ze een kansje?
En wat vindt Joris ervan?

He Willemien,

Deze week zou ik willen dat ik je gewoon niets te schrijven had.
Gewoon, helemaal niks!!
Ja, misschien over onze jongens, kletspraatjes, ditjes en datjes en gekeuvel…….
Maar, oh, wat zit mijn leven nu even anders in elkaar.
Ik ben moe, heel moe en dan zie ik alles even minder zonnig.
Zelfs nu heel Nederland, gehuld in oranje alle vrolijkheid uitstraalt die je je maar wensen kunt.
Ik behoor namelijk ook tot die kleine groep die die “valse verbroedering”en dat “saamhorigheidsgevoel”wel kan waarderen, evenals die wapperende vlaggetjes in die oranje straten………….
Bij mij wapperen ze ook, in de achtertuin, want in onze straat doet niemand het.
Ik doe het dus wel, bijna stiekem.
En ik hou niet eens van voetbal.
Moe dus, heel moe.
Joris heb ik vaak in 3 woorden proberen te omschrijven als er weer eens werd gevraagd “maar wat heeft ‘ie dan?”
Ik zei dan vaak, hij is onvoorspelbaar, impulsief, niet te vertouwen.
Klinkt niet zo leuk, als je dat van je eigen kind moet zeggen.
Maar het is wel de waarheid.
En die niet zulke leuke eigenschappen hebben soms gevolgen.
We zitten nu even in een fase dat alles kapot gaat in huis.
Niet van ouderdom of slijtage.
Nee, omdat ik een zoon heb die Joris heet.
Wil je een paar voorbeelden?
De hendel van de kamerdeur hangt op half zeven, Joris heeft er aan gehangen. De wc-bril beneden is eraf, te hard dichtgeslagen. Het bad staat al 3 dagen vol water en ik krijg de stop er niet meer uit…. Hoe dat gebeurd is weet ik niet eens.
Extra lastig want het bezoek dat nu beneden niet kan plassen omdat de bril ontbreekt moet ik nu naar boven sturen waar het bad er een beetje ranzig bijstaat, met al drie dagen water erin…………….
Het koffiezetapparaatreservoir lekt, Joris heeft er net 1x te vaak te veel water ingedaan.
De “lippenstiftspiegel” in de auto, en jij weet hoe belangrijk die is, is eraf. Gebroken, hij boog niet mee…….
De afstandsbediening van de tv is weg, al weken en niemand weet waar die is???
De reservesleutel van de fiets? In het riool.
Moet ik verder gaan??
En daarom ben ik nu gewoon even moe.
Ben ik boos op iedereen en alles en ben ik het gewoon even zat.
Ik zou wel willen dat ik de zorg af en toe kon delen, al was het maar heel even.
Dat kan niet.
En dus ben ik moe, boos en bovenal verdrietig!
Ik kom net van de wc, je weet wel, die zonder bril.
Daar ligt mijn scheurkalender op de grond. Vele velletjes liggen ernaast op de grond.
Joris is ook net geweest………….
Ik pak een velletje op en daarop staat:
“Niemand weet wat er de volgende 5 minuten gaat gebeuren en toch gaan mensen verder. Omdat ze vertrouwen, omdat ze geloven.”
De uitleg is als volgt: Ondanks alles gaan we door. Misschien niet groots, misschien niet meeslepend. Maar toch: door. Omdat we geen keuze hebben. Omdat we erop vertrouwen dat het zin heeft om door te gaan. En soms zelfs omdat we er zin in hebben……………
Ik zucht eens diep, zet een grote bak koffie en ik ga verder, door!
Ik schrijf jou.
Misschien schrijf ik je volgende keer toch echt eens over helemaal niets…………..
Zou dat lukken???