hert en koffiekop

Ha Esther,
Ik moet je gewoon even bloggen. Ik heb zo iets moois meegemaakt!
Je weet dat ik in Groningen woon, genoeg stad om stad te zijn en veel ruimte er omheen voor een gezin als dat van ons.
Maar ik heb je ook wel eens verteld dat ik vijftien jaar geleden, toen we in Cairo woonden, dacht dat ik nog eens in Londen zou gaan wonen en in Rome en zeker ook een jaartje ergens in Amerika.
Dat al die dromen vervlogen zijn, komt door het leven met Ebel.
Al die zorgvuldig opgebouwde contacten, de school, de dokter, de oppassen, dat laat je niet zomaar achter je.
En wie houd ik voor de gek, een gezin met een kind als Ebel is helemaal niet zomaar welkom in het buitenland.
En dus is het Groningen, waar ik gelukkig ben maar me soms ook opgesloten voel.
Dan wil ik weg! Nieuwe werelden ontdekken!
Vanochtend tikte de regen tegen de ruit.
Ik zat op ons studeerkamertje en keek naar buiten.
Ik zag dezelfde bomen en dezelfde daken die ik altijd zie.
Ik opende de mail, las en mailde terug.
Ik zette een financieel overzichtje op. Daar heb ik een hekel aan, terecht, ook dit keer klopte mijn eindsom niet, hoe vaak ik ook rekende.
Ik keek weer naar buiten.
Bomen en daken onveranderd.
Ik bonkte de trap af naar beneden, riep de hond.
We liepen samen naar buiten, de regen in. Ik pakte de fiets, de hond rende meteen vrolijk naast me.
Ik reed langs de vijver waar ze aan het bouwen zijn, er is een parkachtig stukje overgebleven.
Ik keek opzij en daar stond een hert.
Ik knipperde met mijn ogen.
Het hert stond er nog steeds.
Het hert keek naar mij en mijn hond, maar rende niet weg, we waren veilig aan de andere kant van de vijver.
Ik stapte van mijn fiets en keek, minutenlang.
Ik keek naar het hert en het hert keek naar mij.
Een hert op maandagochtend in de regen in de stad Groningen.
Na een paar minuten schoot het hert weg, de struiken in.
Ik stapte weer op en fietste door.
Ik kon wel zingen en schreeuwen van geluk.
Wat kan het schelen dat ik opgesloten ben, dat er zoveel stukken wereld niet meer voor me open liggen?
Als je goed kijkt is er ook op de vierkante millimeter van het leven van een moeder zonder grenzen altijd iets bijzonders te zien.
Het is maar hoe en waar je kijkt!

He Willemien,
Genieten van kleine mooie dingen……..
Kan ik heel gemakkelijk, heb ik geleerd.
De afgelopen 12 jaar………..
Ik geloof niet dat ik het anders gered zou hebben.
Joris neemt alles altijd heel letterlijk.
Grapjes zijn daarom lastig en “hem voor de gek houden” kan bijna niet.
Hij neemt alles serieus wat je zegt en ziet soms de lol van iets heel grappigs echt niet in.
Maar vandaag…….
Er ligt allemaal troep op tafel, zoals altijd. Hoe krijgt iedereen het toch altijd voor elkaar om een lege tafel te hebben, mij lukt dat maar niet.
Ik wil alles even opruimen. Alweer.
Ik heb mijn handen vol met papiertjes, plakband, een schaar, potloden, een hele berg tijdschriften, lege enveloppen, rekeningen die ik nog moet betalen en een half afgelikte lolly.
Op de tafel staat een koffiekop.
Ik vraag Joris of hij even wat voor me weg wil gooien en ik geef hem met een halve vrije hand ondertussen ook nog even mijn koffiekop aan.
Ik bedoelde natuurlijk of hij wat troep aan wil pakken en weg wil gooien.
Dat koffiekopje heeft er even helemaal niets mee te maken.
Hij kijkt me even “scherp” aan en voordat ik mijn eigen vergissing in de gaten heb lijkt er bij Joris een kwartje te vallen……..
“Deze?”, zegt hij alleen met een vette grijns op zijn hoofd. En hij grist het koffiekopje uit mijn handen.
Hij loopt met de koffiekop naar de prullenbak, doet de klep open en……………….. hij houdt het kopje er gewoon boven. Mij lachend aankijkend.
Hij maakt een grap!!!!!
Ik lach heel hard om hem en zeg dat hij “kei-goeie”grappen kan maken.
Joris lacht mee.
In de lijn van de verwachting lag dat Joris het kopje ook echt in de afvalbak zou laten kletteren…… dan zou hij me glazig aankijken en ik zou ietwat geïrriteerd met mijn handen door de koffiedrab graaien en het kopje uit de vieze bak vissen.
Maar niet vandaag!!
Joris houdt mij voor de gek!!
En dat is me toch leuk…………
Ook ik heb gewoond aan de andere kant van de wereld, ook ik heb gehoopt dat ik dat nog veel langer had kunnen doen.
Maar ook ik kreeg een bijzondere zoon.
En er moesten dromen worden opgegeven.
Vandaag was Joris mijn hert.
Gelukkig hebben we er wel oog voor, voor “herten” bedoel ik………
En ook ik hoop er nog vele te zien……………… net als jij!