takkenbos

He Willemien,

Ik heb een scheurkalender op de wc.
Wie niet??
Vandaag stond er de wijze uitspraak: "gebundelde takken kun je niet breken", een Keniaans gezegde.
Zo is het maar net.
Als ik jouw boek niet had verslonden, je daarna geen mail had gestuurd, jij niet gereageerd had en we geen aktie hadden ondernomen was Moeders Zonder Grenzen nooit ontstaan.
Wij hebben elkaar op een hele bijzondere manier ontdekt, gevonden en we hebben elkaar niet meer losgelaten.
Net als die gebundelde takken.
Want zo voelt het.
Ik voel me sterker en beter als wij weer ervaringen uit kunnen wisselen.
Ik lach, huil en leef met je mee.
Ik weet dat dat andersom ook zo is.
Onze levens zijn eigenlijk heel verschillend, geen tak is gelijk.
Tegelijkertijd zie ik niets anders dan overeenkomsten, hout is hout.
Het openen van mijn mailbox is niet meer hetzelfde sinds wij aan het schrijven zijn gegaan.
Eenmaal begonnen lijken we allebei niet meer te kunnen stoppen.
Vandaag gaan we op de fiets naar school.
De zon schijnt en ik geniet.
Op de een of andere manier lijkt het hele leven anders als de zon schijnt!
Joris fietst vooruit en Sophie trapt dapper door naast mij.
Onderweg naar school komen we af en toe wat bekenden tegen en we zwaaien.
Ik zou wel uren door kunnen fietsen.
Joris voorop, wij erachter aan.
De zon op ons hoofd en de wind in de haren.
Als ik er zelf een foto van kon maken zou ik het doen.
Het voelt even als een "Kodak-moment".
Alledrie op onze eigen fiets, alledrie ons eigen tempo en alledrie bij elkaar in de buurt.
Ook deze gebundelde takkenbos is niet te breken.
Ondanks alles wat we meemaken, ondanks al het verdriet voel ik me daar op die fiets met Joris en Sophie even heel sterk.
We komen aan bij Joris zijn school.
Zo'n opgeschoten lummel van bijna 18, roept ineens, zomaar dwars over het volle schoolplein "takkenwijf!"
Ik kan daar vandaag alleen maar om lachen!!!

Ha Esther,
Er zijn er genoeg die ons inderdaad als takkenwijven zullen bestempelen.
Lastige, eigenwijze en vervelende moeders die het beter weten.
Vrouwen die de beperkingen niet willen zien, onrealistische verwachtingen hebben.
Vrouwen - zoals een buitengewoon onsympathieke hulpverleenster (met snor) ooit zei - met een acceptatieprobleem.
Vaak worden we groter gemaakt dan we eigenlijk zijn, alsof we een missie hebben, dingen willen bewijzen.
Ik denk dat een van de kernpunten die we in elkaar herkennen is dat we eigenlijk heel gewoon zijn.
Heel gewoon willen zijn.
Maar als je ervoor kiest om met een bijzonder kind voor een zo normaal mogelijk leven te leiden, dan ben je per definitie zelf ook bijzonder.
Daar worden we allebei erg gefrustreerd en boos van en dus zoeken we de aandacht om te laten zien hoe bijzonder gewoon wij zijn.
Snap jij nog wat ik nu opschrijf?
Ja, jij wel.
Dat is de waarde van ons mailverkeer.
Dat je hele rare dingen kunt zeggen en dat de ander die snapt.
Een scheurkalender heb ik niet op de wc.
Ik plak de deur wel vol met foto's.
We zijn net op wintersport geweest, dus ik heb een nieuwe serie.
Een van onze favoriete thema's is; de gehandicapte plagen.
Frances en Robbert storten zich dan op Ebel, ze rollen als jonge honden over elkaar.
En Bob en ik roepen, 'durven jullie wel tegen de gehandicapte?'
De grootste genieter is Ebel zelf.
'Of even handicap plagen,' vraagt hij vaak.
In de dikke laag Franse sneeuw konden ze zich helemaal uitleven.
Ik sta er bij, ik kijk naar de kluwen van drie kinderen die een zijn geworden.
Ik voel de warmte van mijn liefde tot diep in mijn tenen.
Dan is mijn takkenbos gebundeld en onbreekbaar.