verzorgen of verdwijnen

He Willemien,
Het is zaterdagavond.
Ik ben moe, verkouden, wil vroeg naar bed maar "hang" nog even op de bank.
Met een potje thee nog even voor de tv.
Plaidje over de knieën en even lekker verstand op nul.
Rust, althans dat dacht ik......
Ik val middenin het programma "In de schaduw van het nieuws".
Wel eens gezien?
Leuk programma, ze bespreken zaken die er toe doen en laten "echte"mensen zien.
Ik zit wat te suffen op de bank, drink wat thee en luister half.
Om de een of andere reden spits ik toch ineens de oren.
Er wordt gezegd "Verdwijnen of verzorgen, dat is soms de keus"........
Ik luister beter.
De discussie die speelt is hoe lang blijf je voor een partner zorgen die ongeneeslijk ziek is, gehandicapt is (geworden) of aan het dementeren is.
Waar ligt die grens??
Hoe bepaald het je leven en wat doe je er wel of niet mee?
Poeh, ik suf ineens niet meer.
Met die ene zin hebben ze meer weer alert.
Verdwijnen of verzorgen????
Het zijn soms schrijnende verhalen op de tv en toch kan ik het weer niet laten om het op mijzelf te betrekken.
Als het een partner aangaat heb je die keus misschien wel, verzorgen of verlaten? Ik weet het niet.
In het geval van je eigen kind is die keuze er in mijn ogen niet.
En toch................
Hoe vaak heb ik het niet willen opgeven en zag ik het even niet meer zitten?
Hoe vaak heb ik niet gewoon de deur uit willen lopen, doorlopen, niet omkijken en gewoon gaan?
Hoe vaak heb ik niet op het punt gestaan om het op te geven?
En toch............
Ik heb het nooit gedaan.
Ik kan het niet en ik wil het ook niet.
Joris stond vanmorgen vloekend op. Ik zag al aan zijn gezicht dat het het eerste uur niet gezellig zou gaan worden.
Hij gooit een knuffel van Sophie door haar kamer en een boek vliegt erachteraan.
Hij commandeert bevelen en slaat alle deuren net wat te hard dicht.
Aan het ontbijt wil hij niks en een lekker vers gekookt eitje wordt zachtjes fijngeknepen. Het eigeel drupt op tafel en uitdagend kijkt hij me aan.
Wat harde woorden verder en na een gedwongen "time out"op de bank, kruipt hij tegen me aan en wil het goedmaken.
"Sorry, mam, dat ik zo vloekte." Het is even stil. "Waarom doe ik dat dan ook?"vraagt hij er onschuldig en bijna wanhopig achteraan terwijl hij met zijn onhandige lange lijf tegen me aanhangt.
Ja, waarom??
Wist ik het maar.
Ik weet alleen dat ik soms uit die situaties zou willen verdwijnen maar ik weet ook dat ik dat lange lijf niet kan missen. En hij mij ook niet.
Geen keuze dus.
Ik blijf!
De tv gaat uit en, toch weer veel te laat, ga ik naar bed.
En morgen? Morgen dan kook ik de eieren gewoon weer lekker hard!

Ha Esther,
Verdwijnen of verzorgen?
Dat suggereert een keuze.
Hebben we die dan?
Theoretisch wel. Ebel kan zo in een instelling geplaatste worden.
Het is in al die jaren nog nooit in me opgekomen.
Als deskundigen zoiets suggereren dan blijft die suggestie meters voor me in de lucht hangen, hij bereikt me gewoon niet.
Hij is me even vreemd als de suggestie om morgen met z’n allen naar IJsland te verhuizen, of mijn andere twee kinderen in een Space Shuttle weg te schieten.
Ondenkbaar dus.
Toch word ik soms doodmoe van de zorg of gewoon praktisch doodmoe van Ebel die huilend naast mijn bed staat omdat hij een of ander groot verdriet heeft dat hij niet onder woorden kan brengen. En de dagen waarop hij vijfhonderd keer dezelfde vraag stelt, dat zijn ook van die fijne!
We’re in this together, dat is eigenlijk de basis van mijn gevoel.
Laatst twijfelde ik even.
Doe ik er goed aan om de levens van Frances en Robbert zo sterk te verweven met dat van Ebel?
Frances vindt een jongen leuk.
Hij zocht op alle manieren haar aandacht.
Tot dat ene sms’je waarin ze aangaf dat ze even thuis op haar broertje paste.
Dat broertje van 15.
Dat vond hij raar. Terecht.
Ze sms’te terug dat hij gehandicapt is.
En hoorde helemaal niets meer van hem.
Het hele weekend liep ze zo intens verdrietig rond dat mijn hart brak.
Ik wilde wel uitschreeuwen dat zo’n jongen een klootzak is, maar ik hield mijn lippen stijf op elkaar. Ik sloeg alleen mijn arm om haar heen en haar schouders schokten van het huilen.
Toen dacht ik wel even, moet Ebel ook af en toe weg?
Ik praatte met Frances, ik legde haar uit dat ik wil dat haar leven een eigen leven is, en niet twee levens in een, dat van Ebel en dat van haar.
‘Vind je het prettig als Ebel af en toe gaat logeren,’ vroeg ik.
Ze keek me aan met haar verdrietige ogen.
‘Ebel is er altijd,’ zei ze.
Ebel kwam net binnen, alsof hij het aanvoelde.
‘Frances heel boos,’ zei hij.
Zijn ogen glommen van voorpret.
Frances zuchtte maar stond op.
‘Oh wat ben ik boos op jou,’ riep ze.
Ebel loeide van de pret en rende door de kamer.
Frances ving hem, hij knuffelde haar.
Verdwijnen of verzorgen.
Hoezo?
Ebel is er altijd.