anders en toch anders

Ha Esther,
Jouw zoon is anders.
Mijn oudste zoon is anders.
Onze levens zijn anders.
En daarin opvallend gelijk.
We gingen erover schrijven en dat groeide uit tot ons weblog Moeders zonder Grenzen.
In het begin stroomden de verhalen eruit, of beter nog, ze knalden eruit als de tennisballen uit zo’n machine.
Eerste opslag van een van ons, meteen een harde return.
Voorzet van de ander, smash, alweer een antwoord en het volgende blogje klaar.
Het gaat goed, het is fijn en mensen lezen onze blogjes graag.
We hebben – op bescheiden schaal - succes
Nu moeten we dus wat serieuzer aan het werk.
Dat valt tegen, de blogjes liggen als tennisballen verspreid door onze bestanden.
De halve blogjes inspireren ons een stuk minder, een groot deel van de helftjes blijft eenzaam liggen.
Ik wil alle ballen gaan opzoeken en ze netjes op een rijtje leggen.
Zo ben ik, maar dat heb ik ook heel sterk ontwikkeld in de jaren met Ebel. Alles observeren, alles bundelen, alles bij elkaar leggen, sterke dingen eruit halen , kijken wat je moet met zwakkere dingen.
Het is overal in doorgesijpeld, merk ik nu.
Ook in het werken met ons blog.
Ik zoek de tennisballen en leg ze naast elkaar, zuchtend en kritisch steunend.
Jij loopt er fluitend tussendoor en gooit ze in een grote mand.
Nu blijkt dan ook dat wij moeders zijn met een ander leven, dat we in veel opzichten op elkaar lijken, of op elkaar zijn gaan lijken door de wonderlijke kaarten die het lot voor ons trok.
Maar we zijn ook totaal verschillend.
En dat is maar goed ook.
Daardoor zullen we goede blogs blijven schrijven, teveel eenheid gaat immers toch snel vervelen.
Deze week gaat spannend voor ons worden.
We gaan lunchen met een uitgever.
We gaan laten zien dat we dingen kunnen schrijven die mensen willen lezen.
Omdat onze levens anders zijn en omdat wij anders zijn.
Zoveel gelijk en toch zo anders is een ijzersterke combinatie.
Dat vind je toch ook?


He Willemien,
Ja! Dat vind ik ook!
Ik vind ook nog meer……..
Ik vind dat wij ondanks, en waarschijnlijk dankzij onze verschillen hard op weg zijn om een echt verschil te gaan maken!!
Dat we anders zijn, soms buiten de boot vallen, daar zijn we allebei al aan gewend.
Dankzij onze zonen.
Dat we ons als kameleonnen aan kunnen passen aan situaties is ook een gegeven.
Dankzij onze zonen.
Dat we lang, goed en zorgvuldig nadenken bij wat we doen is ook zo.
Dankzij onze zonen.
Dat we ons leven lang al rekening houden met bijna alles en iedereen is ook waar.
Dankzij onze zonen.
En…………… dat we allebei erg moeilijk de regie uit handen kunnen geven en allebei graag de controle hebben moge ook duidelijk zijn.
En dat hadden we volgens mij ook al voor Ebel en Joris……..
En dat is soms lastig.
Zeker met onze zonen.
Al schrijvende zijn we allebei niet te stuiten.
Soms vraagt een verhaal van mij om een antwoord, soms is het schrijven naar jou alleen al genoeg.
Ik heb dan mijn hart gelucht, ben het kwijt en ga weer door.
Soms is er gewoon niets aan toe te voegen.
Perfektionistisch zijn we allebei.
Maar ook daar zijn we, hoewel dus weer heerlijk hetzelfde, ook weer anders in.
Jij bent “serieuzer”, ik geloof er op een naïeve manier gewoon in………
Ik ben een slecht computermens, jij bent daar beter in.
Jij wilt alles compleet, ik vind een “missertje”minder erg.
Ondanks al deze verschillen willen we allebei eigenlijk maar 1 ding …………..
Begrip voor onze jongens, een verhaal vertellen met humor en drama,met een lach en een traan.
En ondanks onze “technische”verschillen voel ik met vreselijk met je verbonden.
Vind ik je gewoon “een leuk wijf”en gaat alles goed komen!!
Ook de lunch met de uitgever.
Wij, 2 heel verschillende moeders, lijken toch heel erg op elkaar.
En dankzij onze zonen hebben we elkaar gevonden en daar ben ik nog steeds heel blij om!!!!