onzeker

He Willemien,
Met een zoon als Joris sta ja anders in het leven.
Dat klinkt vaag en dat is het vrees ik ook.
Met Joris kwam ook de onzekerheid in mijn leven.
De vraag “doe ik het wel goed?”…….die vraag zit soms in mijn hoofd, hij dreunt door mijn gedachten even gelijkmatig als het tikken van een klok.
Joris is nu bijna 12 en ik twijfel nog vaak.
Soms gaat het om grote dingen.
Zit Joris op zijn plek op school, waar komt zijn boosheid vandaan, is hij gelukkig?
Soms ook om kleine dingen.
Mag Joris brood ipv “een gezonde prak”, mag hij alleen de straat door fietsen of wat doen we met zijn verjaardag.
Het gekke is dat het voor mij eigenlijk niet uitmaakt of ik me onzeker voel over grote of kleine dingen.
Het gaat erom dat ik na al die jaren soms nog steeds even het vertrouwen in mijzelf kan verliezen en dus onzeker ben.
Nu zou je denken dat ik daar inmiddels aan gewend zou moeten zijn.
Niet dus!
Dit keer kwam hij alleen uit een onverwachte hoek.
We hebben de afgelopen 2 jaren heel wat meegemaakt.
Scheiding, verhuizingen, vertrekken en verdriet.
De storm lijkt wat te zijn gaan liggen, ik heb keihard gewerkt en geïnvesteerd en het gaat zijn vruchten afwerpen.
Er is weer wat rust in huis.
Het is uiteraard bedrieglijke rust want in de koppies van Joris en Sophie zijn er af en toe nog heel wat woeste stormen gaande.
Sophie zit op “creatieve therapie”.
Leek mij een uitstekende, speelse manier om om te gaan met moeilijke vraagstukken in haar jonge leventje.
Hmmmm, dat is toch anders.
De eerste keren is Sophie wel enthousiast. Dat neemt af, waarschijnlijk omdat ze nu ook toekomen aan die moeilijke vraagstukken.
Sophie verzet zich een beetje, wil niet meer en wil het er verder ook niet over hebben.
“Mahaam, ik weet het niet”, zegt ze met haar 7 jarige puberkoppie, als ik haar vraag of ze kan proberen met te vertellen wat er niet zo leuk is.
Ik voel dat Sophie zelf ook op 2 benen hinkt.
Ik besluit de creatieve dame om raad te vragen en laat doorschemeren dat ik er wellicht mee wil stoppen.
Ik kreeg antwoord:
“Ik verlies overwicht als moeder als ik aan haar toegeef……..Sophie verliest vertrouwen in mij…….Haar vertrouwen wordt dan weer (!) geschonden……..Ze gaat over me heen lopen en ik leer haar weglopen van problemen”
Advies luidt dan ook : doorgaan.
Daar werd ik even stil van.
En onzeker.
Deze had ik niet zien aankomen.
Juist omdat ‘ie zo onverwacht is moet ik er eerst maar eens goed over nadenken.
En jij, soms ook nog zo onzeker na 15 jaar Ebel??




Ha Esther,
Onzeker, maar ook zekerder.
Er zijn zoveel vraagtekens, er is zoveel onduidelijk.
Daar ben ik jaren erg onzeker door geweest.
Totdat dat, langzaam maar zeker, begon om te slaan.
Onzekerheid kreeg een soort vaste plek in mijn leven en in mijn persoonlijkheid.
Zozeer zelfs dat ik er niet meer zo onzeker door word.
Ik weet dat er elke dag een situatie is waarin in niet precies weet wat ik moet.
De school die schrijft waar de medicijnen zijn, terwijl ik net die ochtend een nieuwe fles heb meegegeven.
Is die fles uit de tas gerold in de bus, is er een invalkracht die weer eens van niets weet?
Heb ik het toch vergeten (kast checken).
Nee, gelukkig niet.
Ebel krijgt een plotselinge huilbui die lijkt op een overgevoelige reacties.
Heeft hij iets raars gegeten, is hij ergens geweest waar iemand hem iets heeft gegeven wat niet mag?
Ik kan niets bedenken.
Een vage kennis vertelt me dat Ebel teveel aan me hangt en dat voor ons beiden ongezond is.
Ga ik te ver in mijn betrokkenheid naar Ebel, moet ik meer afstand van hem nemen?
Elke dag wel een vraag.
Bijna nooit een antwoord.
Ook niet onbelangrijk; het feit dat ik denk voor een groot deel te snappen waar al die lichamelijke klachten vandaan komen en het feit dat (bijna) geen arts dat gelooft.
Je weet dat ik die ziekelijk neiging heb mezelf te spiegelen aan grootheden als Don Quichot en Koning Arthur en Harry Potter, om maar eens een paar intieme vrienden te noemen.
Sinds een jaar is daar een bij gekomen.
Darwin.
Jawel!
De biografie van Darwin heb ik verslonden.
Niet om die evolutieleer, niet om de reis met de Beagle.
Ook allemaal best interessant hoor. Maar mij ging het om iets heel anders.
De vreselijke onzekerheid van iemand die anders denkt, anders is, anders kijkt.
Simply seeing things differently.Door Ebel en met Ebel kan ik niet anders.
Onzeker ben ik nog steeds, na 15 jaar Ebel.
Onzeker zal ik altijd blijven, en samen met Ebel zal ik altijd anders zijn.
Dat weet ik na al die jaren zeker.
Ik ben een zeker onzeker mens geworden!