taart en rome

Ha Esther,
We waren met Pasen in Rome.
Op bezoek bij nichtje Hester die daar een jaar als au pair werkt.
Een paar jaar geleden konden we zoiets nog niet aan Ebel uitleggen, toen was er maar een oplossing; degene die verhuisde achterna reizen zodat Ebel met eigen ogen kon zien waar iemand gebleven was.
Ondertussen kan ik dat wel heel goed aan Ebel uitleggen, maar de traditie was al geboren.
Gaat een dierbaar iemand ergens anders wonen, dan gaan wij er achteraan.
De zon scheen in Rome, met de zachtheid van het voorjaar.
De takken van de bomen waren zwaar van de bloesems.
En daartussen liepen wij met z’n vijven met onze Hester als privé gids, die ons wees op kleine straatjes en plaatselijke restaurantjes die we zonder haar nooit gevonden zouden hebben.
Zoveel mensen, zoveel talen, zoveel stijlen, zoveel gezichten.
Niemand keek naar Ebel.
Ebel liep daar met een verse knuffel van de Romeinse Disney store.
Niemand keek om.
Ebel vroeg in raar Nederlands wat aan ons.
Niemand keek op.
Drie dagen lang keek niemand naar ons, kregen we geen enkel commentaar.
‘Ik snap niet dat je zo graag naar die grote steden gaat,’ zei een collega.
‘Zoveel mensen, zo groot en zo anoniem.’
Ze had het precies goed gezegd.
Zo groot, zoveel mensen en zo anoniem.
We speelden even een paar dagen gewoon gezinnetje.
Toen moesten we terug, het wachten op het vliegveld duurde lang, Ebel begon een beetje te piepen.
Meteen keken mensen weer om.
Het vliegtuig vloog boven het groene en zonovergoten Italië terug naar Nederland.
Ebel keek uit het raampje, de knuffel op schoot.
Zou hij hetzelfde voelen en denken als ik?
Dat kan hij me niet vertellen.
Toen we landden voelde ik hoe ik mijn schouders omhoog trok en mijn rug verstrakte.
Klaar voor het leven van alledag.
Maar de zon en de geuren en de geluiden van Rome zitten nog in me, en ik ga ze vasthouden zolang het kan.
Jij had je eigen wereldreis, het verjaardagsfeest van Joris.
Is het goed gegaan??


He Willemien,
Ik heb aan je gedacht hoor, jij bij de paus, ik achter de taart!
Joris was jarig, wel 3 dagen lang.
Donderdag uitdelen op school, vrijdag partijtje en zaterdag opa’s en oma’s dag.
Drukke boel dus maar wel gezellig.
Aan het einde van de dagen is Joris dan ook moe.
Ik krijg mijn 12 jarige slungel zomaar ineens om ½ 8 op bed…….. een wonder!
Ik ben alleen maar blij dat het leuk, gezellig en goed was.
Bij mij zit de stress meer in de voorbereidingen.
Wat wil hij uitdelen, wat wil hij wel uitdelen?
Wie komt er op zijn feestje en wie niet?
Wat gaan we doen en wat doen we niet?
Vragen we meer mensen of houden we het klein?
Wat zal ik hem geven?
De dagen voor zijn verjaardag ben ik al druk in de weer.
In de stad loop ik met een tas vol ballonnen en slingers aan mijn arm.
Traditiegetrouw versieren wij niet alleen binnen maar hangen de slingers ook buiten.
Ik loop een parfumerie in want mijn “beauty-flash-creme” is op.
Je snapt dat ik, zeker in deze tijden, niet zonder kan………
Ik pak de tube, kijk verder niet rond en ga betalen.
Altijd krijg je hier leuke kleine monstertjes.
Vroeger gaf ik ze altijd aan Sophie, leuke kleine flesjes en lekkere luchtjes.
De laatste tijd valt er weinig meer weg te geven.
Ik krijg namelijk steeds vaker “anti-rimpel-creme”, “crème voor de vermoeide ogen”, “ wallen-serum”en ga zo maar door.
Echt wel bedoeld voor mij dus en niet voor Sophie.
Jeetje, zie ik er echt uit alsof ik dat zo nodig heb?
Of geven ze dat aan iedereen die “een bepaalde leeftijd” bereikt??
Ik weet het niet.
Wel weet ik dat ik vast wel een getekend gezicht zal hebben.
Niet alleen door 10 jaar tropenzon maar ook zeker door 12 jaar Joris.
Alle tegenslagen, verdriet, zorgen maar ook alle lol, ongecompliceerde pret en liefde hebben zich verzameld rond mijn ogen en in mijn gezicht.
Lijntjes en tekeningen waar ik eigenlijk best trots op ben.
Dit keer weiger ik dus met mijn grootste grijns de rimpelcrèmepjes en vraag of ze misschien ook “lekkere-mannen-luchtjes” heeft, voor mijn zoon van 12.
Ik pak ze in en geef ze aan Joris, op zijn verjaardag.
Hij is helemaal blij en kijkt me gelukkig aan.
Ik dus gerimpeld achter de taart en jij in Rome.
We doen de moeders zonder grenzen weer eer aan!