De toekomst...

Hé Willemien, Wij kregen laatst een opdracht. Om te schrijven over DE TOEKOMST. Weet je nog? Tsss, alsof die zo voorspelbaar is… Dat zou makkelijk zijn. Als je de toekomst kon voorspellen! Dan kon ik daar nu alvast een beetje rekening mee houden. Maar aan de andere kant… Toen ik nog jong en onbezonnen was, had ik toen wel willen weten hoe mijn leven er nu uit ziet? Ik denk dat ik gek geworden was! En wil ik wel weten hoe mijn nabije toekomst eruit zal gaan zien? Ik denk dat ik dat niet aankan. Niet dat ik denk dat het allemaal narigheid is hoor, maar ik ben wel een beetje gaan houden van die onvoorspelbaarheid in mijn leven. Net zozeer als ik het af en toe, uit de grond van mijn hart, haat, ben ik het ook gaan koesteren. Voor mij geen saai en voorspelbaar leven. Dát is zo’n beetje het enige dat wél vast staat bij mij. Dat het nooit saai zal worden. DIE TOEKOMST dus… Sophie is nu negen, bijna tien, en stinkend eigenwijs. Joris veertien, en volop in de hormonen. Ik ben 46 mét een leesbril. Kan het nog gekker worden?? Makkelijk! Het leuke is dat wij er eigenlijk zelf weinig voor hoeven te doen hier. Mensen zeggen wel eens “Het gaat zoals het gaat!” Hmmm, ging het hier maar eens zoals het gaat! Soms plan ik dingen in en dan loopt alles toch weer hélemaal anders. Soms plan ik niets en dan gaat óók alles fout. Soms gaat alles fout en komt het uiteindelijk toch weer goed. En soms lijkt alles goed te komen en dan loopt het alsnog mis. Snap je het nog een beetje?? Waarschijnlijk niet… ik kan het zelf soms amper bevatten. Joris, die zo van voorspelbaarheid en duidelijkheid houdt wordt er soms gek van. Plannen veranderen waar hij naast zit en dingen gaan anders dan ik hem net had verteld. Maar gek, op de één of andere manier raakt Joris niet meteen meer in paniek. Hij vraagt minstens 100 keer om bevestiging en wil ‘het nieuwe plan’ vaak horen maar hij schikt zich er tóch in! Min of meer… Zou het dan tóch gelukt zijn? Zou mijn rare kind, die zo van de duidelijkheid, regels, voorspelbaarheid en het ritme is het na veertien jaar geleerd hebben???? Dat die toekomst, al hebben we het over morgen, tóch niet zo voorspelbaar is als veel mensen zouden willen. Zou hij flexibeler in het leven staan? Zou hij, door het gekke leven wat wij leiden, geleerd hebben dat niet altijd alles gaat zoals het gaat?? Wat zou dát een mooi iets zijn… De onvoorspelbare toekomst en wij kunnen hem gewoon aan!!! Eens kijken wat we morgen voor onverwachts kunnen gaan doen…:) En jij?? Ben jij ook zo onvoorspelbaar?? X Esther

Ha Esther, Ik? Helemaal niet! Ik ben een enorm voorspelbaar, ik ben een regelneef. Ik houd van strak geregisseerde kaders, van overzichtelijke structuren, van duidelijke planning. Als ik dit zo teruglees, lijk ik zelf wel een autist. En laat ik maar eerlijk zijn, dat ben ik ook. Ik begin echt te likkebaarden als ik foto’s zie van van die heel strakke en lege designers huizen en elk jaar weer moet ik kwijlen als ik in de Ikea gids die schuren zie met alles opgeruimd in dozen van dezelfde afmetingen met etiketten op de buitenkant waaraan je kunt zien wat er in zit. Ebel weet dus goed waar hij aan toe is, ik gooi de planning niet last minute overhoop. Ik werk op vaste tijden en zo weet Ebel goed wanneer ik thuis kom en als dat betekent dat hij dan even een uurtje alleen is, dan is dat geen probleem. Deze week liep het anders. Ik had een projectgroep van Europese scholen op bezoek en ik ben zelf de projectleider vanuit Nederland dus ik had mijn handen en mijn uren vol. Ik had alles natuurlijk in mooie en strakke agenda’s en programma’s uitgewerkt, maar vanaf de eerste minuut liep alles anders. De gasten stonden te wachten bij het ene hotel en onze taxibus stond bij het andere hotel met dezelfde naam. Pas na drie kwartier – de gasten uit Zuid Europa waren echt bevroren – was alles opgelost want toen taxibus snel naar ons toe wilde komen, kwam die ook nog eens in de file terecht. Dan kan mijn andere kant bovenkomen. Als alles maar in grote lijnen vaststaat, ben ik binnen die lijnen super flexibel. Ik kan het dan, zoals dat zo populair heet, loslaten. Bij Ebel is dat net zo. Dat is niet altijd zo geweest, dat is gegroeid. We hebben daar jaren van veiligheid en vooral van heel erg veel liefde en geduld in moeten investeren voordat Ebel zover was. Maar nu kan hij gewoon enorm veel hebben. Elke keer als ik dat merk, loop ik over van trots en van blijdschap en dankbaarheid. Het is ook iets wat ik ouders met jonge zorgintensieve kinderen heel graag wil vertellen, wil laten zien. Ebel zou altijd in een heel strak ritme en met een heel strakke planning moeten leven, zo vertelden ons alle specialisten. Die sombere uitspraken hebben we gewoon genegeerd door te leven, door te leven en te overleven. Mooi voorbeeld is onze reis van vorig jaar, terug uit Los Angeles. We moesten overstappen in Minnesota. Toen we daar eenmaal waren, bleek er iets mis met het vliegtuig. Eerst zouden we twee uur vertraging hebben, toen vier, toen acht en midden in de nacht werden we alsnog naar hotels gebracht. Ik streste. Ik zou de hond ophalen en de volgende dag al weer aan het werk gaan. Ebel streste niet. Hij zat op het vliegveld, dronk nog een colaatje en keek stralend om zich heen. Eenmaal in het hotel zei hij blij, ‘het is tijd voor een heel nieuw avontuur.’ Ik keek naar Ebel en ik dacht, wat ben je groot en rustig geworden. Wat doe je dit goed. Toen kwam de allermooiste gedachte er achteraan: Ik kan nog heel wat van jou leren.