Face-liften enzo!

Ha Esther, We zien er de laatste tijd niet goed uit. We moeten er maareerlijk over zijn, want we hebben er allebei ook last van. We hebben elkaar er ook al vaker over gemaild, over dat we niet tevreden zijn met ons uiterlijk, dat we er allebei iets aan willen doen, maar dat we niet zo goed weten wat. En totale facelift, dat zou eigenlijk in ons geval nodig zijn, maar dat is dan ook wel weer meteen een heel drastische beslissing! Zo tobben we nu al maanden door en we nemen maar geen beslissingen. We hebben dringend behoefte aan een goede specialist die ons kan helpen, maar die vind je ook niet op elke staarthoek. Gisteren mailde je me, je kon het niet meer aan. En je hebt gelijk, het is te erg. Ons prachtige blog ziet er al maanden niet meer uit, met verouderde foto’s en een rare lay out die we niet goed krijgen. Het werkt niet lekker, als het er niet goed uit ziet. En dan merken we, we zijn een beetje sloom en laks en dat is jammer, want ons blog is misschien een heel kleine druppel op een gloeiende plaat, maar zonder kleine druppels ontstaan er geen rivieren. Wij willen nog steeds een rivier van aandacht voor vreemde kinderen als die van ons door Nederland laten stromen dus we moeten blijven druppelen. Het uiterlijk is ook voor Ebel erg belangrijk. Hij heeft een stapeltje dierbare t shirts, eentje uit Amerika, een van Disneyland, een van de bluesband van een van de juffen, een van Schier en een met een Spaanse stier er op. Ebel draagt die t shirts twee tegelijk in een vaste weekindeling. Tot een paar dagen geleden had hij daar zijn korte broek bij aan. Ik opperde twee weken geleden, toen het ineens een dag heel koud was, of hij ook een lange broek aan wilde. Ebel keek me heel erg geschrokken aan. ‘Zomer voorbij,’zei hij. Ik begreep precies wat hij voelde, ook voor mij is die korte zomer van 2012 veel te snel voorbij gegaan. ‘Maar anders veel te koud,’zei ik. ‘Koud,’zei Ebel angstig. Hij houdt nu eenmaal niet van koud, net zoals ik. Ik duwde niet door, dat heb ik geleerd. Ik liet het even sudderen. Toen kwam Ebel naar me toe. ‘Lange broek 1 oktober,’zei hij. ‘Een prima afspraak,’zei ik meteen. En zo liep Ebel tot en met 30 september in een korte broek. Op 1 oktober kwam hij naar beneden in zijn lange broek. Met Ebel kun je erg goed afspraken maken. Hij had zijn geliefde zomerbroek met zwarte ruiten in zijn hand. ‘Mama mee,’zei hij. Ik liep meteen met hem mee naar boven. Ebel legde de broek heel voorzichtig onderin zijn kast, alsof hij zou kunnen breken. ‘Tot voorjaar en zomer 2013,’zei hij en toen deed hij de kast zachtjes dicht. Die grote handen met die broek erin. Ik moest er de hele dag verder aan denken. Was de wereld zoals hij dan zouden we allemaal gelukkiger zijn, van mensen tot zomerbroeken, we zouden ons geliefd voelen en wat is er belangrijker dan dat? Niets! We gaan aan de slag, we moeten aan de slag. We gaan zorgen dat we beeldschoon en onweerstaanbaar die koude winter in gaan. En wie weet helpt het om een eerste oproep te doen: Wie oh wie kan ons helpen met ons blog?

Hé Willemien, Nou ja zeg… zó erg is het toch niet?! Ik weet, we klagen wel eens over die kilo’s teveel maar ja, die rode wijn is ook zo lekker. En de oogleden gaan wat hangen maar da’s met een kleine ingreep écht zo verholpen. Een totale facelift wil ik écht niet hoor!! Dan heb je me toch verkeerd begrepen. Dan verdwijnen namelijk ook al mijn lachrimpels en pretdeukjes en juist dáár ben ik nu zo trots op! Ja, die zorgenrimpels en die grijze haren… die mogen wat mij betreft weg. Maar verder? Erover zeuren is toch óók wel weer fijn…toch?! Hoeven we het eens niet over die twee rare zonen van ons te hebben. Nou ja, laat ik wel eerlijk zijn, had ik Joris niet gehad was mijn hoofd rimpellozer en waren de haren minder grijs! Het uiterlijk dus? Hmm… Nog even niet over het blog, dat komt zo wel. Nee, tóch eerst even die zoon van mij. Net zo gek als de jouwe! Joris heeft maanden lang niets anders willen dragen dan witte t-shirts. Ik vond het best. Leuke spijkerbroek eronder en ik hou altijd wel van ‘fris wit’. Jammer, ook toen ze grauwig grijs werden wilde Joris perse die shirts aan. Het wordt erger, hij heeft een nieuwe tic . Hij draait en frummelt net zo lang aan de uiteinden van die grijzige mouwen van zijn shirts tot daar gaten inzitten. Dan steekt hij vol trots zijn duim erdoor en kijkt mij bijna triomfantelijk aan… Zo, wéér gelukt. Ik zie het niet eens meer! Als Joris in bed kruipt wens ik hem welterusten “Slaap lekker vleermuis” zeg ik dan en hij grijnst zijn grootste grijns. Kun je het al raden? De twee mouwen van zijn pyjama zijn eigenlijk 2 grote repen stof. Zijn armen bungelen er wat naast, het zijn net vleermuisarmen… En het begon allemaal met één klein gaatje. Ik zie het wel maar ik vind het goed. Ik ben niet zo moeilijk. Ik denk dat ik anders nog véél meer rimpels had gehad. Korte broeken, lange broeken, 5 t-shirts over elkaar heen, gaten in de mouwen of hele aparte kleurencombinaties. Ik zie het niet meer! Ik heb wel belangrijkere zaken om me druk om te maken! Ons blog inderdaad. Daar moet serieus wat aan gebeuren. Ik ben al druk aan het rondvragen of er een BLOGSPOT-facelifter-specialist in mijn omgeving is! We gáán ervoor en kijk en huiver en geniet binnenkort! We zijn dan wel niet rimpelloos maar we stralen weer. Vol frisse moed en zéker niet meer sloom. En oh ja, ik heb trouwens net ook een vet dure crème gekocht. Moet je op de huid druppelen en dan schijnt alles weer goed te komen… Weet je, wij druppelen gewoon stug door! Op de rimpels in ons leven, op de rimpels op ons hoofd en op al die vreemde kinderen. En als wij dan écht oud en gerimpeld zijn… Wie weet?Wie weet zijn we dan tóch nog steeds beeldschoon én hebben we dan ook nog een spetterend blog! Want uitgeschreven raken wij nooit!!!